💠 #تقویم_تاریخ
🔹 #دستاوردهای_جنبش_زنان_در_دوره‌ی_مشروطه
🔹 #قسمت_پنجم_(آخر) ص۱
✍ مریم حسین خواه


🔹حمایت از حرکت مردان متجددِ مخالف حجاب از دیگر اقدامات فعالان زن بود. استقبال در‌ةالمعالی و ندیم‌الملوک‌الدوله، مدیران مدارس دخترانه، از ایرج میرزا در هنگام بازگشت او در سال ۱۳۰۳ به تهران به دلیل اشعاری که درباره‌ی رفع حجاب و آزادی زنان گفته بود و اهدای گلدان و قوطی سیگار نقره به او نمونه‌ای از این حمایت‌ها است.(۴۲) در ادامه‌ی این تلاش‌ها بود که در اوایل دهه‌ی ۱۳۰۰، در بعضی محلات، به ویژه در شمال تهران، زنان بدون روبنده به خیابان می‌رفتند، و در سال ۱۳۰۴ برخی زنان حتی بدون چادر و با مانتو‌های بلند و گشاد در خیابان تردد می‌کردند.(۴۳) این‌گونه تلاش‌ها در دوران مشروطه منجر به ایجاد فضایی برای حضور زنان بی‌حجاب در اماکن عمومی نشد، اما به روشنی نشان می‌دهد که مخالفتبا حجابی که قانون و جامعه به زنان تحمیل می‌کرد، یکی از خواسته‌های برخی فمینیست‌های اولیه‌ی ایرانی از دوران مشروطه بوده است.

🔹اعتراض برای به دست آوردن حق رأی زنان

از همان زمان که مردان مشروطه‌خواه در مهر ۱۲۸۶، با تصویب «متمم قانون اساسی» در اولین دوره‌ی مجلس، زنان را از حق رأی دادن و انتخاب شدن محروم کرده و آن‌ها را در ردیف دیوانگان، مجرمان، و کودکان قرار دادند، زمزمه‌های اعتراض زنان به نداشتن حق رأی نیز آغاز شد. در دور اول مجلس، این اعتراض‌ ها فقط از طریق مقالات معدودی بود که زنان و مردان معترض به این بی‌حقیِ زنان در روزنامه‌ها منتشر می‌کردند. اما در دور دوم مجلس، در سال ۱۲۹۰، این اعتراضات به صحن مجلس نیز کشیده شد، و محمدتقی وکیل‌الرعایا، نماینده همدان در مجلس، به صورت صریح خواستار دادن حق رأی به زنان شد. این درخواست وکیل‌‌الرعایا با مخالفت شدید اکثریت نمایندگان مجلس روبه‎رو شد و به جایی نرسید، اما تلاش برای به دست آوردن حق رأی برای زنان از سوی گروه اندکی از فعالان زن ادامه یافت.
صدیقه دولت‌آبادی یکی از نخستین کسانی بود که با سخنرانی در گردهمایی‌های اجتماعی(۴۴) و نوشتن مقالاتی در نشریه‌ی زبان زنان به محرومیت زنان از حق‌ رأی اعتراض می‌کرد.(۴۵) او ۲۹ فروردین ۱۲۹۹ در مقاله‌ای در این نشریه نوشت: «ما خیلی افسوس داریم که برادران ما وقتی انتخابات مجلس و انجمن‌های ایالتی و ولایتی را می‌نوشتند، برای این که ما زنان حق رأی نداشته باشیم و شرکت نجوییم، ما را در ردیف قاتل‌ها، مجانین، و ورشکستگان نوشتند. اگر اندکی دقت نظر می‌کردند، گمان می‌رود که تصدیق می‌کردند ما زنانِ بی‌حق، هرگز مانند آن برادرانِ باحق در انتخابات پارلمان و غیره، مستبدین و ملاکین ... را برای تعالی و سعادت ملت رنجبر و کارگران و پیشرفت آزادی انتخاب نمی‌کردیم.»
نشریه‌ی شکوفه نیز در جریان انتخابات سومین دوره‌ی مجلس، و در شرایطی که زنان از هرگونه مشارکت سیاسی محروم شده بودند، با انتشار اسامی ۱۲ کاندید مورد نظر خود، از مردان خواست که به آن‌ها رأی بدهند. این اقدام منجر به توقیف موقت این نشریه شد، اما تلاش زنان برای ورود به عرصه‌های سیاسی همچنان ادامه داشت. فعالان زن همچنین اخبار پیروزی زنان اروپایی و آمریکایی در به دست‌ آوردن حق رأی را ترجمه و منتشر می‌کردند،(۴۶) و چنان که تاج‌السلطنه در خاطراتش نوشته است، پیگیر اخبار موفقیت‌های آن‌ها بودند: «زن‌های ایرانی ... در حالتی که از دور تماشا می‌کنند، می‌شنوند، و در روزنامه‌ها می‌خوانند که: زن‌های حق‌طلب در اروپا چه قسم از حق خود دفاع کرده و حقوق خود را با چه جدیتی می‌طلبند. حق انتخاب می‌خواهند، حق دخالت در امور سیاسی و مملکتی می‌خواهند، و به همین قسم موفق شده، در آمریکا به کلی حق آن‌ها اثبات شده و مجدانه مشغول کار هستند. در لندن و پاریس هم به همین قسم.»(۴۷)
درخواست گروهی از فمینیست‌های ایرانی برای برخوردار شدن از حق رأی، همزمان با اوج جنبش‌های حق رأی در آمریکا (۱۹۲۰) و انگلیس (۱۹۱۸) بود، و نه تنها در ایران بلکه در جهان نیز خواسته‌ای مترقی و گاه رادیکال محسوب می‌شد. از همین رو، در شرایطی که فعالیت زنان برای خواسته‌ای همچون آموزشِ خواندن و نوشتن به زنان به شدت سرکوب می‌شد، تلاش برای کسب حق رأی اولویتِ بسیاری از زنان نبود، و اعتراضاتی که منجر به کسب حق رأی برای زنان شد سال‌ها بعد، و بر اثر تلاش نسل‌های بعدیِ مدافعان حقوق زنان در ایران، تحقق پیدا کرد.(۴۸)
---------------------------------------------------------
(۴۲) یحیی آرین‌پور، از صبا تا نیما، جلد دوم، تهران، شرکت سهامی کتاب‌های جیبی، ۱۳۵۵، ص. ۳۸۸، به نقل از خسروپناه، هدف‌ها و مبارزه‌ی زن ایرانی، ص. ۱۲۵.
(۴۳) نجم‌آبادی، «اقتدار و نمایندگی: بازبینی فعالیت‌های زنان در دوره حکومت‌ی رضا شاه».

👇ادامه در پست بعد

🔹🔹🔹

🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)

🆔 @KSMtehran

👆ادامه از پست قبل
🔹 #دستاوردهای_جنبش_زنان_در_دوره‌ی_مشروطه
🔹 #قسمت_پنجم_(آخر) ص۲
✍ مریم حسین خواه




(۴۴) الهه باقری، «صدیقه دولت‌آبادی، بررسی زندگی‌شناسانه»، ایران‌نامه، سال ۲۹، شماره‌ی ۱، بهار۱۳۹۳، صص. ۱۸-۴۷.

(۴۵) صدیقه دولت‌آبادی، «قلم در دست مردان بود»، زبان زنان، سال ۲، شماره‌ی ۲۰، ۲۰ رجب ۱۳۳۸ قمری (۱۹۱۹ میلادی) ص. ۲.
(۴۶) خسروپناه، هدف‌ها و مبارزه‌ی زن ایرانی، ص. ۱۳۳.
(۴۷) تاج‌السلطنه، خاطرات تاج‌السلطنه، ص. ۹۸.
(۴۸) آفاری، انقلاب مشروطه در ایران، ص. ۲۷۴.



#زنان
#جنبش_زنان
#مشروطه


✅ با ما همراه باشید🤝

🔹🔹🔹

🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)

🆔 @KSMtehran



https://tttttt.me/KSMtehran/1802 :قسمت یکم

https://tttttt.me/KSMtehran/1822 :قسمت دوم

https://tttttt.me/KSMtehran/1843 :قسمت سوم

https://tttttt.me/KSMtehran/187 :قسمت چهارم

https://tttttt.me/KSMtehran/1890 :قسمت پنجم

💠 #گفتگو


📌#دغدغه‌های_زنان_معلم_در_آموزش‌وپرورش
#قسمت_پنجم #پایانی


❓‌در رده‌های بالای مدیریتی آموزش‌وپرورش چقدر از زن‌ها استفاده می‌کنند؟

🍃 #فرحناز_حیدری: از مدرسه یک قدم بروید بالاتر، در آموزش‌وپرورش کمتر اداره‌ای هست که رئیس زن داشته باشد. به نظر من نظم و وجدان کاری زنان بیش از مردان است. به‌عنوان کسی که حدود ١٠ سال سرگروه و بازرس مدارس بودم، این را عرض می‌کنم؛ ولی اگر مردان مطیع نیستند، مؤثر و تأثیر‌گذار و نو‌گرا و خلاق هم نیستند؛ چراکه در آموزش‌وپرورش قدرت هرمی است و مدیر مدرسه فقط باید تابع فرامین بالا‌دستانش باشد.

خیلی از معلمان رغبتی به مدیریت در مدارس ندارند؛ بنابراین مدیران در مدارس برخلاف ادارات دیگر اغلب شایستگی‌های لازم برای این پست را ندارند. جامعه‌پذیری ما، جامعه‌پذیری جنسی است. مردان و زنان از کودکی می‌آموزند که مردان موجوداتی برتر هستند. وقتی زنان مردان را برتر از خود می‌دانند و خودشان را قبول ندارند، چطور می‌توانند به همجنس خود به اندازه یک مرد احترام بگذارند؟! نظام آموزشی افراد مطیع می‌خواهد، نه افراد خلاق و شاد.

یکی از مشکلات معلمان زن، حساسیت‌های زیاد درباره پوشش آنان است. البته الان، حداقل از نظر ظاهری، زنان وضع پوشش بهتر و راحت‌تری دارند؛ اما از نظر کار، وضعیت سخت‌تر شده است؛ اما اگر معلمان نمره را کمی بی‌خیال بشوند و به تربیت مدنی دانش‌آموزان بپردازند، کمی با دانش‌آموزان دوست باشند و روی خودشناسی بچه‌ها تحلیل جامع و راهکارهای برون‌رفت از آن کار کنند و روش‌های زندگی ساده و شاد را به آنها بیاموزند؛ تا اندازه‌ای این فضا تعدیل می‌شود.

❓‌آن‌قدر که به مردان در حوزه‌های آموزشی بها داده می‌شود، آیا زنان هم چنین شرایطی را دارند؟

🍃 #زهرا_خماریان: شاید در همه اعصار و بیشتر جوامع هنوز هم این باور هست که زنان باید مطیع، مهربان، ازخودگذشته، فداکار، قانع و... باشند. مطیع‌بودن محض را هنوز هم بسیاری کلید و رمز موفقیت زن می‌دانند و البته نگاه و عملکرد آموزش‌وپرورش در مدیریت و به‌کارگیری زنان بر این باور منسوخ‌شده شکل گرفته است. این را می‌توان به وضوح در مدیریت اغلب بانوان در مدارس به چشم دید: مطیع‌بودن محض و مجریان سربه‌راه بخش‌نامه‌های بی‌انتها و صوری و ویترینی اداری. بشخصه همکاران زیادی را دیده‌ام که خود را به آب و آتش می‌زنند تا بی‌عیب‌تر، کوشاتر، خلاق‌تر و فعال‌تر جلوه کنند. گاهی چنان حمایت‌های کورکورانه‌ای از مدیران بالادستی خصوصا «مرد» دارند که به بی‌گاری‌کردن روی می‌آورند. شاید بتوان به‌جرئت گفت زنان در آموزش‌وپرورش در حوزه خدماتی به مراتب بهتر از مردان عمل می‌کنند؛ البته به نظر من مدیریت مدارس و کارشناسی‌های اداری در حوزه خدماتی هستند، نه حوزه تأثیر‌گذار آموزشی و اجرائی.

آموزگار زن امروز مثل سایر همجنسان خود در سایر ادارات، زیر بار فشار تضادهای گوناگون قرار گرفته است. فشارهای اقتصادی جامعه و حضور‌نداشتن مردان یا پدران در تربیت فرزندان و مدیریت خانه، استرس زیادی برای زنان به ارمغان آورده که این هم یکی از مشکلات پیش‌روی زنان معلم است که سال‌هاست با آن دست‌به‌گریبان‌ هستند و تابه‌حال چاره‌ای برای آن اندیشیده نشده یا دست‌کم کافی نبوده است.

❓‌اگر بخواهیم به اصلی‌ترین و اساسی‌ترین مشکل معلمان زن برسیم، اولین مسئله‌ای که به ذهنتان خطور می‌کند، چیست و برای حل آن چه باید کرد؟

🍃 #علی_بهشتی‌نیا: به نظر من یک مشکل اساسی و مشترک ما معلمان، فاصله جنس زن و مرد در محیط کار است. در همه ادارات و سازمان‌ها زنان و مردان کنار هم کار می‌کنند. شاید بخشی از تنبیه دانش‌آموزان پسر در مدارس، ناشی از کمبود لطافت زنانه و محبت مادرانه در مدارس جنس پسر است. زنان هم از نبودن جنس مردانه در بخشی از شغل معلمی ضربه می‌بینند؛ برای مثال کمبود اقتدار مردانه در مدارس جنس دختر باعث شده دختران لطمه‌هایی ببینند. البته این بحث کمی پیچیده است و این نظر شخصی بنده است... .

ما نیاز به یک تغییر نسل و پوست‌اندازی داریم که در‌این‌میان سهم معلمان زن بیشتر از سایر زنان جامعه است؛ آن هم به دلیل تأثیر‌گذاری بر اقشار مختلف جامعه. البته ناگفته نماند که در‌این‌میان، زنان هم نباید از آن سوی بام بیفتند و همان رفتاری را که مردان و مسئولان مرد با آنها داشته و دارند، با مردان داشته باشند.


#زنان
#اشتغال
#زنان_معلم
#هشت_مارس
#روز_جهانی_زن
#نه_به_تبعیض
#همبستگی_علیه_نابرابری_فقر_خشونت
🔹🔹🔹

🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)

🆔 @KSMtehran

💠 #تاریخچه_آموزش_و_پرورش_در_ایران

«#نهادهای_آموزشی» (#قسمت_پنجم)

✍ #محمدتقی_فلاحی


🔹 از بنیانگذاران مدرسه دخترانه در ایران #صدیقه_دولت_آبادی (۱۲۶۴ تا ۱۳۴۱ ش) روزنامه نگار است. او در سال ۱۲۹۶ دبستان دخترانه «#مکتب‌خانه_شرعیات» و دو سال بعد نخستین نشریه ویژه زنان را به نام مجله «زبان زنان» در اصفهان منتشر کرد. او که از برادرش یحیی تأثیری عمیق گرفته بود، مقاله هایی درباره حقوق اجتماعی و سیاسی زنان، پیشرفت آموزش و پرورش، مبارزه با استبداد و به دست آوردن آزادی می‌نوشت. همچنین با تاسیس شرکت آزمایش بانوان، توجه مردم را به فروش اجناس ایرانی و توسعه صنایع داخلی جلب می‌کرد. صدیقه پس از گذراندن دوره چهار ساله تعلیم و تربیت در دانشگاه سوربن و بازگشت به ایران رئیس کانون بانوان شد که دارای کلاس های سواد آموزی برای بزرگسالان بود.

با تشکیل انجمن زرتشتیان در سال ۱۲۸۵ ش، با هدف سرپرستی امور اجتماعی، فرهنگی و بهداشتی زرتشتیان به همت ارباب کیخسرو شاهرخ، نماینده زرتشتیان در دوره دوم مجلس شورای ملی، عضو انجمن آثار ملی و رئیس انجمن - که در راه‌اندازی کتابخانه و چاپخانه مجلس و ساختن چندین مدرسه با یاری پارسیان هند تلاش کرد- انجمن توانست به تاسیس درمانگاه، کودکستان، دبستان، دبیرستان و کتابخانه ناحیه شود. از جمله: کودکستان رستم آبادیان، دبستان پسرانه جمشیدجم به همت ارباب جمشید جمشیدیان از بازرگانان خوشنام و معروف، #دبستان_دخترانه_گیو و دبستان‌های استاد #خدابخش و استاد #پورداوود و دبیرستان‌های پسرانه #فیروزبهرام و دبیرستان دخترانه #انوشیروان دادگر که هر دو در فهرست آثار ملی قرار گرفته‌اند.

📝 ادامه دارد...

#نشرآگاهی
#تقویم_آموزشی
#برابری_آموزشی
#معلمان_تاثیرگذار
#مدارس_نوین
#آشنایی_با_بزرگان
#تاریخ_آموزش_و_پرورش
#جای_معلم_زندان_نیست
#آزادی_معلمان_زندانی_بی_قیدوشرط_فوری
🔹🔹🔹

🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)

🆔 @KSMtehran

💠 #صدایی_در_سکوت_خیابان

📌 قسمتهایی از گفت‌وگو درباره #چیستی_و_چگونگی_مطالبات_معلمان /دی ماه ۱۴۰۰ / چشم انداز ایران شماره ۱۳۱

#قسمت_پنجم

#محمدتقی_فلاحی دبیرکل کانون صنفی معلمان ایران( تهران) #معلم_زندانی



❓آقای فلاحی شما چه صحبت‌هایی در مورد تداوم جنبش معلمان دارید؟

#فلاحی: چند راهکار به ذهنم می‌رسد. به گمان من باید آن تشکل با جامعه هدف خود ارتباط گسترده‌ای داشته باشد که در مورد ما به‌طور مشخص می‌شود #جامعه_معلمان. در کنار این ارتباط گسترده جامعه معلمان، افراد دیگری که در مجموعه آموزش و پرورش ذی‌نفع هستند، مثل والدین، دانش‌آموزان و کسانی که به‌نوعی به آموزش و پرورش مربوط می‌شوند، یک ارتباط گسترده و تبادل‌نظر می‌تواند به تداوم آن‌ها کمک بکند. راهکار دیگر این است که با گفت‌وگو معلمان را جذب بکنند که در باورشان بگنجد که مطالبات خود را از طریق تشکل پیگیری کنند، چون به هر حال در بین جامعه معلمان هستند کسانی که از وضعیت اقتصادی و مالی ناراضی هستند و مشکلاتی دارند ولی این مشکلات را از طریق کار بیشتر و به‌طور شخصی دنبال کنند. باید تلاش شود این باور شکل بگیرد که مطالبات خود را از طریق تشکل‌ها پیگیری کنند. باید به افرادی که جذب می‌شوند، آموزش داده شود و آن‌ها را نسبت حقوق اجتماعی و صنفی خودشان آگاه کنیم. نکته دیگر اینکه هر تشکل صنفی باید تحلیل‌های جامعی از شرایط سیاسی و اقتصادی جامعه داشته باشد و بر اساس یک تحلیل درست بتواند استراتژی درستی برای خودش تبیین کند که در چه زمان به چه نوع عمل و کنشی دست بزند که هزینه متناسب داشته باشد. هدف‌گذاری در قالب هدف‌های کوچک و قابل دسترسی در کوتاه یا میان‌مدت کمک زیادی به بقای جنبش‌ها می‌کند.

از این جهت که دسترسی به هدف‌های بزرگ ممکن است امید ایجاد نکند چون خیلی دور از دسترس به نظر برسد. ضمن اینکه انرژی و پتانسیل زیادی بخواهد. مهم‌تر اینکه چون خیلی بزرگ است ممکن است آن دستاوردی که مورد هدف بوده فراهم نشود و دلسردی ایجاد شود، اما یک نکته دیگر به نظر من این است که تشکل زمانی می‌تواند در کارهایش پیش برود که یک ارتباط متقابلی بین تشکل و حاکمیتی که قرار است پاسخگوی آن مطالبات باشد، وجود داشته باشد.
ما در سال‌های اخیر هرچه جلوتر آمدیم، دیدیم این ارتباط متقابل و اعتماد مردم به‌ویژه به نهادهای حکومتی خیلی کمتر شده است و به هر دلیلی که باشد؛ بی‌تفاوتی یا ضدیت با منافع مردم یا نبود شایسته‌سالاری باعث شده این اعتماد متقابل از بین رفته است.

من فکر می‌کنم یکی از تلاش‌هایی که باید تشکل‌ها انجام بدهند؛ البته از جانب خودشان، این اعتماد متقابل را ایجاد بکنند؛ مانند برخی حرکت‌های اعتراضی در کشورهای اروپایی مثلاً در اوایل قرن بیستم بین نهادهای کارگری که در تضاد با حکومت‌ها بودند. به این رسیدند که اعتماد متقابل باید بین آن‌ها و حکومت‌ها به وجود بیاید. فکر می‌کنم الآن برای ما هم این یک ضرورت است. تمایل دارم که در این مورد نظر بقیه دوستان را هم بشنوم. من فکر می‌کنم تشکل‌ها باید سعی کنند از حرکت‌هایی که واکنش‌های تندی را ایجاد می‌کند، پرهیز کنند و بتوانند هویت و فرهنگ و ادبیات مستقل خودشان را داشته باشند. همه این‌ها کمک می‌کند به بقای تشکل‌ها و درنتیجه بقای مطالبه‌گری معلمان.


https://tttttt.me/ksmtehran1/188

#اعتراضات_سراسری_معلمان
#مطالبات_صنفی_معلمان_مطالبه_عمومی
🔹🔹🔹

🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)

🆔 @KSMtehran