دوستی میگفت:
میدونی؛ به نظرم کارما بیشتر یک نوع خودفریبیه.
انگار ما دوست داریم باور کنیم که جهان عادلانه است و هرکس نتیجه کارهاش رو می‌بینه.
اما حقیقت این نیست.
در زندگی بارها دیده م که آدم‌های ظالم، بدون اینکه تقاصی پس بدند، به زندگی شون ادامه دادند.
اما پاسخ:
کارما یعنی نتیجه رابطه‌ات با خودت، نه با دنیا...!
تا حالا فکر کردی چرا بعضی آدما بدی می کنن ولی انگار هیچ اتفاقی براشون نمی افته؟
یا چرا وقتی تو نیتت خوب بوده، ولی باز هم آسیب دیدی، این حس رو داشتی که: «دنیا با من ناحقه؟»
بذار یه چیزی رو روشن بگم:
کارما مجازات الهی نیست! کارما خودِ تویی…
کارما یعنی نتیجه‌ی رابطه‌ای که با خودت داری، نه با دیگران!
دنیا به کسی بدهکار نیست؛
اونی که دروغ میگه، تقلب می‌کنه، فریب میده، شاید هیچ وقت توی ظاهر تقاصی پس نده…
اما توی روانش، توی خوابش، توی روابطش، بالاخره کارما میاد.
نه چون «دنیا می‌خواد حالشو بگیره»، بلکه چون ناخودآگاهش برای بقا داره می‌جنگه!
وقتی به کسی اعتماد میکنی بدون شناخت، و بعد آسیب می‌بینی، قربانی نشدی؛ انتخاب کردی.
نقش «قربانی» بازی کردن، یعنی فریب دادن خودت.
تو اشتباهی کردی و داری تاوانش رو میدی، نه تقاص عالم هستی رو!
مثال بزنیـم:
کمال‌گرایی؟
شاید فکر میکنی چون آدم دقیقی هستی، همه چی باید کامل باشه...
اما پشتش یه شرم ناخودآگاهه که میگه: «اگر نقصی باشه، من دوست داشتنی نیستم.»
کارمای این شرم میشه خشم، رنج، کنترل‌گری…
و اگه این کمال گرایی رو سرکوب کنی؟ کارماش میشه تنبلی، ترس از شروع، فرار از زندگی.
آدمی که همیشه دیگرانو قضاوت می‌کنه؟
کارمای قضاوت، تنهاییه که از ناتوانی در پذیرش خودت میاد…
کسی که همیشه با همه خوبه؟
شاید پشت این مهربونی، ترس از طرد شدن باشه.
کارماش؟ دلخوری همیشگی از بی‌توجهی دیگران!
کارما یه قانون بیرونی نیست؛ یه آینه ست که تو رو به خودت بر میگردونه.
تا وقتی ایگو، نقش، خواسته‌ی اثبات خود، و زخم‌های قدیمی درونت فعاله،
کارما هم فعاله.
اما اگه با خودت روراست شی، مسئولیت بگیری، نقش قربانی رو بذاری کنار،
اون وقته که کارما قدرتشو از دست میده…
بخاطر بسپار:
"خدا جای حق نشسته؛ اما فقط در رابطه با خودت، نه دیگر
تطبیق متون: #هاشم_نورالهی
📅 #پنج‌شنبه #روز۲۶ #تیر #سال۱۴۰۴
میدونی؛ به نظرم کارما بیشتر یک نوع خودفریبیه.
انگار ما دوست داریم باور کنیم که جهان عادلانه است و هرکس نتیجه کارهاش رو می‌بینه.
اما حقیقت این نیست.
در زندگی بارها دیده م که آدم‌های ظالم، بدون اینکه تقاصی پس بدند، به زندگی شون ادامه دادند.
اما پاسخ:
کارما یعنی نتیجه رابطه‌ات با خودت، نه با دنیا...!
تا حالا فکر کردی چرا بعضی آدما بدی می کنن ولی انگار هیچ اتفاقی براشون نمی افته؟
یا چرا وقتی تو نیتت خوب بوده، ولی باز هم آسیب دیدی، این حس رو داشتی که: «دنیا با من ناحقه؟»
بذار یه چیزی رو روشن بگم:
کارما مجازات الهی نیست! کارما خودِ تویی…
کارما یعنی نتیجه‌ی رابطه‌ای که با خودت داری، نه با دیگران!
دنیا به کسی بدهکار نیست؛
اونی که دروغ میگه، تقلب می‌کنه، فریب میده، شاید هیچ وقت توی ظاهر تقاصی پس نده…
اما توی روانش، توی خوابش، توی روابطش، بالاخره کارما میاد.
نه چون «دنیا می‌خواد حالشو بگیره»، بلکه چون ناخودآگاهش برای بقا داره می‌جنگه!
وقتی به کسی اعتماد میکنی بدون شناخت، و بعد آسیب می‌بینی، قربانی نشدی؛ انتخاب کردی.
نقش «قربانی» بازی کردن، یعنی فریب دادن خودت.
تو اشتباهی کردی و داری تاوانش رو میدی، نه تقاص عالم هستی رو!
مثال بزنیـم:
کمال‌گرایی؟
شاید فکر میکنی چون آدم دقیقی هستی، همه چی باید کامل باشه...
اما پشتش یه شرم ناخودآگاهه که میگه: «اگر نقصی باشه، من دوست داشتنی نیستم.»
کارمای این شرم میشه خشم، رنج، کنترل‌گری…
و اگه این کمال گرایی رو سرکوب کنی؟ کارماش میشه تنبلی، ترس از شروع، فرار از زندگی.
آدمی که همیشه دیگرانو قضاوت می‌کنه؟
کارمای قضاوت، تنهاییه که از ناتوانی در پذیرش خودت میاد…
کسی که همیشه با همه خوبه؟
شاید پشت این مهربونی، ترس از طرد شدن باشه.
کارماش؟ دلخوری همیشگی از بی‌توجهی دیگران!
کارما یه قانون بیرونی نیست؛ یه آینه ست که تو رو به خودت بر میگردونه.
تا وقتی ایگو، نقش، خواسته‌ی اثبات خود، و زخم‌های قدیمی درونت فعاله،
کارما هم فعاله.
اما اگه با خودت روراست شی، مسئولیت بگیری، نقش قربانی رو بذاری کنار،
اون وقته که کارما قدرتشو از دست میده…
بخاطر بسپار:
"خدا جای حق نشسته؛ اما فقط در رابطه با خودت، نه دیگر
تطبیق متون: #هاشم_نورالهی
📅 #پنج‌شنبه #روز۲۶ #تیر #سال۱۴۰۴
👍12❤8