I have named you queen.
There are taller than you, taller.
There are purer than you, purer.
There are lovelier than you, lovelier.
But you are the queen.

When you go through the streets
No one recognizes you.
No one sees your crystal crown, no one looks
At the carpet of red gold
That you tread as you pass,
The nonexistent carpet.

And when you appear
All the rivers sound
In my body, bells
Shake the sky,
And a hymn fills the world.

Only you and I,
Only you and I, my love,
Listen to it.

@asheghanehaye_fatima

#Pablo_Neruda
Trans. #Alastair_Reid

⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜


 تو را بانو ناميده ام
بسيارند از تو بلندتر،بلندتر
بسیارند از تو زلال تر، زلال تر
بسيارند از تو زيباتر،زيباتر
اما بانو تويی!

از خيابان كه
می گذری
نگاه كسی را به دنبال نمی كشانی،
كسی تاج بلورينت را نمی بيند،
كسی بر فرش سرخ زرين زير پايت نگاهی نمی افكند.
و زمانی كه پديدار می شوی
تمامی رودخانه ها به نغمه در می آيند
در تن من،
زنگ ها آسمان را
می لرزانند،
و سرودی جهان را پر می كند.
تنها تو و من،
تنها تو و من،عشق من،
به آن گوش سپرديم.

@asheghanehaye_fatima

#پابلو_نرودا
برگردان: #احمد_پوری

تابِ چشم از صورتت كه می‌گيرم،
چشم به پاهات می‌دارم؛
به پاهات که از کمانه‌ی استخوانند؛
پاهای خرد و استوارت
که نگاهدارِ تواند؛
که قدرِ ملیحِ تو بر ایشان،
قد می‌افرازد؛
به میانِ تو و پستان‌هات،
به جفتِ ارغوانِ سینه‌هات،
به دو حدقه‌ی چشم از تو
که انگاره پَر بَرکشیده‌اند،
به دهانِ كشيده‌ی ميوه‌ات،
و به طُرّه‌ی سُرخت،
باروی كوچکِ من...

من اما پاهات را دوست می‌دارم
كه بر زمين رفته‌اند و
بر باد و بر آب
تا مرا بيابند...

پابلو نرودا | شاعر شیلیایی
برگردان: محمدرضا مهرزاد

When I cannot look at your face
I look at your feet.
Your feet of arched bone,
your hard little feet.
I know that they support you,
and that your sweet weight
rises upon them.
Your waist and your breasts,
the doubled purple
of your nipples,
the sockets of your eyes
that have just flown away,
your wide fruit mouth,
your red tresses,
my little tower.
But I love your feet
only because they walked
upon the earth and upon
the wind and upon the waters,
until they found me.

#pablo_Neruda

#پابلو_نرودا
#محمدرضا_مهرزاد

@asheghanehaye_fatima

@asheghanehaye_fatima



تو را دوست دارم!
مانند هرچیزِ باارزش و پنهانی
که باید
مخفیانه دوست داشت!
درست، مابینِ سایه و روح...

تو را دوست دارم!
مانند بوته‌ای گل،
که هرگز شکوفا نمی‌شود
اما نورِ گل‌هایی ‌پنهان را
در خود حمل می‌کند
و به لطفِ عشقِ تو،
عطرش
برخاسته از زمین
در وجودم‌
پنهان
زندگی می‌کند...

تو را دوست دارم!
بی‌آنکه بدانم
چگونه، از کی و از کجا...

تو را دوست دارم!
بی‌هیچ پیچیدگی، بی‌هیچ غرور....

تو را دوست دارم!
چون راهِ دیگری نمی‌شناسم؛
تنها می‌دانم
نخواهم بود،
اگر تو نباشی...

آنچنان نزدیکی
که دست‌هایت بر سینه‌ام
گویی دست‌های منند!
تو چشم‌هایت را می‌بندی،
این منم که به خواب می‌روم‌...

پابلو نرودا | شاعر شیلیایی
برگردان: مرجان وفایی

I love you as certain dark things are to be loved, in secret, between the shadow and the soul.
I love you as the plant that never blooms but carries in itself the light of hidden flowers; thanks to your love a certain solid fragrance, risen from the earth, lives darkly in my body.
I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way that this:
where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand, so close that your eyes close as I fall asleep.

#Pablo_Neruda
#پابلو_نرودا
#مرجان_وفایی

◼

@asheghanehaye_fatima



"آمریکای کوچک"

وقتی به شکلِ آمریکا می‌نگرم
به روی نقشه،
عشقِ من، تو را می‌بینم:
بلندی‌های مس بر سرِ تو،
سینه‌هایت گندم و برف،
کمرِ ظریفِ تو،
رودخانه‌های پُر تپش و تند گذر،
تپه‌های شیرین و دشت‌ها،
و در سرمای جنوب، پاهایت
جغرافیای طلای مکرر را پایان می‌بخشد.

عشقِ من،
وقتی دست بر تو می‌زنم
نه تنها زیبایی تو
بلکه سرزمین‌ها و درخت‌ها،
میوه‌ها و آب‌ها را
بهارانِ محبوبم را
ماهِ دشت را
سینه‌ی کبوترِ وحشی را
نرمی سنگ‌های ساییده
در آبِ دریاها و رودها را
و انبوهِ سرخِ بوته‌ها را
آنجا که تشنگی و گرسنگی
در انتظار نشسته‌اند،
احساس می‌کنم.
و چنین است که سرزمینِ فراخِ من
در تنِ تو
خوشامدم می‌گوید،
آمریکای کوچکِ من!

از این نیز بیشتر،
در آن هنگام که دراز کشیده‌ای
در پوستِ تو، در رنگ بلوطی آن
شور و عشق به میهنم را می‌بینم.
زیرا از شانه‌های تو
دروگرِ نیشکرِ کوبای شعله‌ور
غرق در عرقِ تیره
چشم در من می‌دوزد،
و از گلوی تو
ماهیگیرانی که
در کلبه‌های نمناکِ ساحل می‌لرزند
رازهایشان را برایم می‌سرایند.

و در سراسرِ تن تو،
آمریکای کوچکِ من،
سرزمین‌ها و خلق‌ها
بوسه‌های مرا قطع می‌کنند
و آنگاه زیبایی تو
نه تنها شعله می‌افروزد
تا تشنگی را سیراب کند
بلکه با عشقِ تو مرا می‌خواند
و در سرتاسرِ زندگیت
حیاتی را به من می‌بخشد که ندارمش
و به طعمِ عشق تو
خاکِ رس نیز می‌پیوندد
طعم بوسه‌ی زمینی
که در انتظار من است...

پابلو نرودا - شاعر شیلیایی
برگردان: احمد پوری
کتاب: هوا را از من بگیر، خنده‌ات را نه!
(گزینه‌ی شعرهای عاشقانه)
نشر: چشمه

"Little America"

When I look at the shape
of America on the map,
my love, it is you I see:
the heights of copper on your head,
your breasts, wheat and snow,
your slender waist,
swift throbbing rivers, sweet
hills and meadows
and in the cold of the south your feet end
its geography of duplicated gold.

Love, when I touch you
not only have my hands
explored your delight
but boughs and lands, fruits and water,
the springtime that i love,
the desert moon, the breast
of the wild dove,
the smoothness of stones worn away
by the waters of the sea or the rivers
and the red thickness
of the bush where
thirst and hunger lie in wait.
And thus my spacious country welcomes me,
little America, in your body.

Still more, when I see you lying down
I see in your skin, in your oaten color,
the nationality of my affection.
Because from your shoulders
the cane cutter
of blazing Cuba
looks at me, covered with dark sweat,
and from your throat
fishermen who tremble
in the damp houses of the shore
sing to me their secret.

And so along your body,
little adored America,
the lands and the peoples
interrupt my kisses
and your beauty then
not only light the fire
that burns unquenched among us
but with your love it is calling to me
and across your life
it is giving me the life that I lack
and to the taste of your love is added the clay,
the kiss of the earth that waits for me.

#Pablo_Neruda
#پابلو_نرودا
#احمد_پوری

@asheghanehaye_fatima



کنون، کوچکِ من
شاخه‌های پیچکِ گُل را هدیه کن
و سینه‌های عطرانگیزت را
به دمی که می‌تازد
غم باد
و پروانه‌ها را لگدکوب می‌کند.

دوستت دارم
و
شادمانی من
می‌گزد لبانِ نرم تو را.

گرانه و سنگین بود
این
به من عادت کردن‌ات.

عادت به روح منزوی و وحشی من
و نامم
که از آن گریزانند همه.

مدیدی هست
ای مرواریدِ تک
تو را عاشقم
و
تو را چون بانوی کهکشان باور دارم.

گل‌های شادی را از کوهپایه می‌چینم
فندق‌های سیاه تو را
و سبدهایی از حصیرِ جنگل
پر از بوسه‌ها

با تو چنان می‌کنم
که بهار
با درختانِ گیلاس.

پابلو نرودا - شاعر شیلیایی
برگردان: سیروس شاملو
کتاب: مجموعه اشعار پابلو نرودا
نشر: نگاه

Now, now too, little one, you bring me honeysuckle,
and even your breasts smell of it.
While the sad wind goes slaughtering butterflies
I love you, and my happiness bites the plum of your mouth.

How you must have suffered getting accustomed to me,
my savage, solitary soul, my name that sends them all running.
So many times we have seen the morning star burn, kissing our eyes,
and over our heads the gray light unwind in turning fans.

My words rained over you, stroking you.
A long time I have loved the sunned mother-of-pearl of your body.
I go so far as to think that you own the universe.
I will bring you happy flowers from the mountains, bluebells,
dark hazels, and rustic baskets of kisses.
I want
to do with you what spring does with the cherry trees.

#Pablo_Neruda
#پابلو_نرودا
#سیروس_شاملو