@asheghanehaye_fatima



■آه، سکوت غم‌گین من

تو، سکوت غم‌گین من،
غم‌گینی ستاره‌گان کوچک،
تو را جست‌وجو می‌کنم، به پیش می‌خوانم،
در آغوش‌ات می‌گیرم.
چطور آن جسم سخت
بدل می‌گردد در دستان‌ام
به شن یا رس
هر کدام‌شان در آرزوی گناه.
چطور هر گلی که نوازش می‌کنم
سیاه می‌شود
خِش‌خِشِ درختان گنگ می‌شود
ابرهای بالای سرم به توفان مبدل می‌شود.
چطور نادیده در می‌گذرم
بی‌ارج و قرب برای خودم،
و پیش از آن‌که تندیسی بسازم،
مرمر را از هراس پر می‌کنم.
چطور گوش فرا می‌دهم
به تندری در بهشت هراس،
خدا را می‌خوانم
برای هر کردارم؟
پس من، تراشه‌ای کوچک
از درخت تنومند عدالت،
غریبه‌ای هستم در نظر خودم،
بیگانه‌ای در نظر خدای‌ام.
پس من خودم می‌شنوم
خاکستر می‌شوم، فرو می‌ریزم.
هر چقدر جسم‌ام تحلیل می‌رود،
بیش‌تر به روح‌ام ایمان می‌آورم.

■●شاعر: #کریشتف_کامیل_باتچینسکی | Krzysztof Kamil Baczyński | لهستان●۱۹۴۴-۱۹۲۱ |

■●برگردان: #کامیار_محسنین

@asheghanehaye_fatima



من جولیت هستم
بیست‌و‌‌سه ساله
یک‌بار طعم عشق را چشیده‌ام
مزه تلخ قهوه سیاه می‌داد
تپش قلب‌ام را تند کرد
بدن زنده‌ام را دیوانه
حواس‌ام را به‌هم ریخت
و رفت

من جولیت هستم
ایستاده در مهتابی
با حسی از تعلیق
ضجه می‌زنم که بازگرد
ندا در می‌دهم که بازگرد
لب‌های‌ام را می‌گزم
خون‌شان را در می‌آورم
و او بازنگشته است

من جولیت هستم
هزار ساله
و هنوز زنده‌ام.

■●شاعر: #هالینا_پوشویاتوسکا | «هالینا پوشْویاتُوسْکا» | Halina Poświatowsk | لهستان، ۱۹۶۷-۱۹۳۵ |

■●برگردان: #کامیار_محسنین

‍@asheghanehaye_fatima



از اعماق ادواری خوش
به تلخی خوش‌آمد می‌گویند ما را عشق‌های‌مان

تو عاشق نیستی، می‌گویی، و به یاد نمی‌آری
و اگر دل‌ات پر باشد و سرشکی باریده باشی
که به‌سان آن روز نخست نمی‌توانی بباری
عاشق نیستی و به یاد نمی‌آری، حتی اگر که زاری کرده باشی

ناگهان دو چشم آبی می‌بینی
چه حکایت دور و درازی! که یک شب نوازش‌شان کرده‌ای
انگار که در اندرون خودت می‌شنوی
ناخشنودی کهنه‌ای که می‌جنبد و بیدار می‌شود

این خاطراتِ زمانِ سپری شده
رقصِ مرگ‌شان را سر خواهند گرفت
و آنَک، سرشکِ تلخِ تو
پِلک‌ات را تَر خواهد کرد، فرو خواهد فتاد

چشمان معلق، خورشیدهای رنگ پریده
نوری که قلب یخ‌زده را می‌گدازد
عشق‌هایی مرده که به جنبش می‌افتد
غم‌هایی کهنه که شعله‌ور می‌شود...

■●شاعر: #کوستاس_کاریوتاکیس | Kostas Karyotakis | یونان ● ۱۹۲۸-۱۸۹۶ |

■●برگردان: #کامیار_محسنین

‍ @asheghanehaye_fatima



از اعماق ادواری خوش
به تلخی خوش‌آمد می‌گویند ما را عشق‌های‌مان

تو عاشق نیستی، می‌گویی، و به یاد نمی‌آری
و اگر دل‌ات پر باشد و سرشکی باریده باشی
که به‌سان آن روز نخست نمی‌توانی بباری
عاشق نیستی و به یاد نمی‌آری، حتی اگر که زاری کرده باشی

ناگهان دو چشم آبی می‌بینی
چه حکایت دور و درازی! که یک شب نوازش‌شان کرده‌ای
انگار که در اندرون خودت می‌شنوی
ناخشنودی کهنه‌ای که می‌جنبد و بیدار می‌شود

این خاطراتِ زمانِ سپری شده
رقصِ مرگ‌شان را سر خواهند گرفت
و آنَک، سرشکِ تلخِ تو
پِلک‌ات را تَر خواهد کرد، فرو خواهد فتاد

چشمان معلق، خورشیدهای رنگ پریده
نوری که قلب یخ‌زده را می‌گدازد
عشق‌هایی مرده که به جنبش می‌افتد
غم‌هایی کهنه که شعله‌ور می‌شود...

■●شاعر: #کوستاس_کاریوتاکیس | Kostas Karyotakis | یونان ● ۱۹۲۸-۱۸۹۶ |

■●برگردان: #کامیار_محسنین

@asheghanehaye_fatima



■عشق همه چیز نیست

عشق همه چیز نیست: نه آب است، نه نان،
نه خوابی سبک، نه سقفی در برابر باران؛
نه حتا تخته‌ای شناور برای مردانی که زیر آب می‌روند،
سر برمی‌آورند، زیر آب می‌روند، دوباره سر برمی‌آورند، زیر آب می‌روند؛
عشق نمی‌تواند ریه‌ای آب آورده را غرق نفس کند،
نمی‌تواند خون را تمیز کند، نمی‌تواند استخوانی شکسته را درمان کند؛
با این وجود چه بسیارند آدم‌هایی که با مرگ دست دوستی می‌دهند
به همان سان که می‌گویم، تنها برای نبود عشق.
شاید که در زمانی دشوار،
به زانو در آمده از درد، ناله‌کنان برای رهایی،
آزار دیده از خواستی در ماوراء قدرت تصمیم،
من هم ناگزیر باشم که عشق‌ات را بفروشم به آرامش،
یا یاد این شب را سودا کنم با غذا.
شاید. اما فکر نمی‌کنم که چنین کنم.

■●شاعر: #ادنا_سنت_وینسنت_میلی| آمریکا، ۱۸۹۲--۱۹۵۰ | Edna St. Vincent Millay |

■●برگردان: #کامیار_محسنین

@asheghanehaye_fatima



دست‌ات را به من بده، با من برقص،
دست‌ات را به من بده، دوست‌ام داشته باش.
چون گلی تنها خواهیم بود ما،
چون گلی تنها، و دیگر هیچ.
یک ترانه را با هم می‌خوانیم،
با یک آهنگ با هم می‌رقصیم.
چون سبزه‌ها باد می‌لرزاند ما را.
چون سبزه‌ها و دیگر هیچ.
نام تو رزا، نام من امید:
تنها نام‌ات فراموش می‌شود،
چون ما رقصی خواهیم بود
به روی تپه و دیگر هیچ.

■●شاعر: #گابریلا_میسترال | Gabriela Mistral | شیلی، ۱۹۵۷-۱۸۸۹ |

■●برگردان: #کامیار_محسنین

@asheghanehaye_fatima




■من حس کردم آفتاب را

در درازای راه‌رویی درازِ دراز
به قدم‌زدن ادامه می‌دهم.
روبه‌روی‌ام
پنجره‌هایی بهت‌انگیز
در هر طرف
دیوارهایی که نور را منعکس می‌کند.
آفتاب و من،
من ایستاده‌ام با آفتاب.
اینک به یاد می‌آرم
چه پرشور است آفتاب!
چه گرم باز می‌دارد مرا
از گامی دیگر برداشتن،
چه درخشان
من حبس می‌کنم نفس‌ام را.
نور تمام کیهان جمع می‌شود این‌جا.
من ناآگاه‌ام از وجود هر چیز دیگر.
تنها من‌ام،
تکیه‌داده بر آفتاب،
ساکن برای ده ثانیه‌ی تمام.
گاهی، ده ثانیه
درازتر است
از ربع قرن.
سرانجام،
می‌دوم پایین از پله‌ها،
باز می‌کنم در را
و می‌دوم در آفتاب بهار…

شاعر: #وانگ_شیائونی | چین، ۱۹۵۵ |

برگردان: #کامیار_محسنین

آیا تو عشق می‌ورزی به کلمات
مثل شعبده بازی خجالتی که عشق می‌ورزد به لحظۀ سکوت
بعد از آنکه ترک می‌کند صحنه را،
تنها در رختکنی که شمعی زرد می‌سوزد
با شعله ای چرک و سیاه؟

کدامین میل بر می‌انگیزد تو را
که به پیش برانی دروازه سنگین را،
حس کنی
بار دیگر رایحۀ آن جنگل را
و بوی نای آب چاهی قدیمی‌ را،
باز ببینی درخت بلند گلابی را،
زن شوهردار غره‌ای که می‌بخشیدمان
میوه‌های رسیده‌اش را
با اشرافیتی تمام در هر خزان
و بعد فرو می‌افتاد
به انتظاری خاموش برای مرض‌های زمستان؟

در همسایگی، از دودکشِ بی احساسِ کارخانه‌ای
دود بر می‌خیزد و شهرِ زشت آرام می‌ماند،
اما خاکِ خستگی ناپذیر
به کار خود مشغول در زیرِ خشت‌ها در باغ‌ها،
خاطرۀ سیاهِ ما و نوشگاهِ درندشتِ مرده‌ها، خاکِ خوب.

کدامین شهامت را می‌طلبد
تکانی به دروازه سنگین دادن،
کدامین شهامت را باز دمی ‌نظری به ما انداختن،
– گرد هم در اتاقی کوچک به زیر چراغی گوتیک
مادر نگاهی به روزنامه می‌اندازد،
شاپرک‌ها به شیشه‌های پنجره می‌خورند،
هیچ اتفاقی نمی‌افتد،
هیچ، فقط غروب، دعا، ما در انتظار…

ما فقط یک بار زندگی کردیم.

#آدام_زاگایفسکی
#شاعر_لهستان
ترجمه:
#کامیار_محسنین
@asheghanehaye_fatima

شکیبایی، شکنجه‌ی من است
نیازی مبرم دارم به تو، ای پرنده‌ی عشق
به مهرِ تابناکت بر روزِ یخ‌زده‌ام
به دستِ یاری‌دهنده‌ات بر زخم‌هایم
که راوی‌شان هستم

آه، نیاز، درد، اشتیاق
بوسه‌های پر دوام‌ات، مایه‌ی حیات من
ناکام‌ام بگذار تا بمیرم با بهار

■شاعر: #میگوئل_هرناندز [ اسپانیا، ۱۹۴۲-۱۹۱۰ ]

■برگردان: #کامیار_محسنین | √●بخشی از یک شعر

@asheghanehaye_fatima

من شادترین خواهم بود
به زیرِ خورشید!
صد گل را لمس خواهم کرد
و یکی نخواهم چید.

با چشمانِ خاموش خواهم نگریست
به ابرها و صخره‌ها،
می‌بینم باد کمرِ سبزه‌ها را خم می‌کند
و باز سر بلند می‌کنند سبزه‌ها.

و وقتی چراغ‌های شهر
آغاز می‌کنند به روشن شدن،
نشان می‌کنم که کدام یک از آن من است
و شروع می‌کنم به پایین آمدن!

■شاعر: #ادنا_سنت_وینسنت_میلی
■برگردان: #کامیار_محسنین

@asheghanehaye_fatima