⭕️بخش چهارم ⭕️
بازیکنان کهنه‌کار مثل کاپیتان #تونی #آدامز در مقابل شیوه‌ی ونگر مقاومت کردند. آدامز در اولین واکنش‌اش گفت: «این فرانسوی چی از فوتبال می‌فهمد؟ او عینک به چشم می‌زند و مثل معلم‌های مدرسه است.»[۱۶] اما بازیکنانی مثل آدامز به زودی دریافتند که روش‌های «استاد» چه فایده‌هایی دارد. آرسنال در اولین حضور تمام فصل او (۹۸-۱۹۹۷) #قهرمان لیگ و جام حذفی شد؛ یک قهرمانی که با دوباره جان گرفتن بازیکنان کهنه‌کار انگلیسی (پنج بازیکنان مشهور تدافعی، دیوید سیمنِ دروازه‌بان و مارتین کئون، نیجل وینتربرن، لی دیکسون و کاپیتان تونی آدامز) و همراهی کردن خریدهای جدید از اروپا (استاد هلندی دنیس #برگ‌کمب به همراه خریدهای اصلی ونگر یعنی پاتریک #ویرا، مارک #اورمارس و امانوئل #پتی) میسر شد. این ترکیب بازیکنان قدیمی و کشف‌شده خیلی زود با هم هماهنگ شدند و نشان دادند که نوآوری در تمرین و رژیم غذایی نه تنها پیروزی به ارمغان می‌آورد، بلکه قدرت بدنی بالا باعث می‌شود که تکنیک به بالاترین سطح خود برسد و موفقیت‌ها با فوتبالی سیال و هجومی همراه شود.
#ونگر و دستیارانش بر طراحی #مرکز #تمرین باشگاه در کولنی لندن، که در سال ۱۹۹۹ افتتاح شد نظارت تام داشتند – گفته شده که حتی مدل بشقاب‌های میز نهارخوری نیز با نظر مربی انتخاب شدند – این مرکز به مربیان کمک کرد تا بازیکنان را در بهینه‌ترین شرایط تمرین بدهند و عملکرد فیزیکی، ذهنی، تاکتیکی و تکنیکی آن‌ها را به بالاترین حد ممکن برسانند. زرتشت نیچه نیز می‌گوید: «انسان چیزی است که باید بر او فائق آمد» و می‌پرسد، «برای فائق آمدن بر او چه کرده‌اید؟» در مفهوم فوتبالی، ونگر با ساختن یک آزمایشگاه فوتبال در #لندن به دنبال یک رویکرد جامع برای پرورش بازیکنان و ایجاد استانداردهای جدید بود تا بتواند به بهترین عملکرد برای کاشتن بذر ابرانسان فوتبالی برسد.
زمانی که #آرسنال دوباره در سال ۲۰۰۲ در دو جام قهرمان شد، ونگر، همان‌طور که باشگاه (و شیوه‌ی بازی کردنش را) را بازسازی کرده بود تیم را کاملاً از نو ساخت. خیلی از بازیکنان قدیمی که به او ارث رسیده بودند جدا شدند یا نقش‌های محدودتری به عهده گرفتند، در حالی که خریدهای جدید استانداردها را بهبود بخشیدند – بیش از همه تیری #آنری، کسی که به عنوان یک گوش در یونتوس رو به زوال بود و ونگر او را به مهلک‌ترین و شاعرترین مهاجم لیگ برتر انگلیس تبدیل کرد. در روز جشن قهرمانی در ایسلینگتون، دیوید سیمن به تغییرهایی که در زمان مربی‌گری ونگر نسبت به زمانی که گراهام مربی بود پرداخت. او به دیوید فراست گفت:
آرسن بُعد جدیدی به آرسنال اضافه کرد – می‌دانی، امکانات جدید تمرینی، رژیم تمرینی و رژیم غذایی جدید و شیوه‌ی بهتری برای بازی کردن. مردم از شیوه‌ی بازی کردن ما لذت می‌برند و حالا که این‌گونه بازی می‌کنیم از شر عنوان آرسنال کسل‌کننده خلاص شده‌ایم.[۱۷]
♦️آرسنال کسل‌کننده‌ی کسل‌کننده به آرسنال گل‌زنِ گل‌زن تبدیل شد.♦️
مفهوم #توتال #فوتبال [۱۸] عموماً به عنوان یک نوآوری هلندی شناخته می‌شود، اما تیم ملی نارنجی با هنرنمایی یوهان کرایوف و به مربی‌گری رینوس میکائلز هیچ‌گاه نتوانست پیروزی مهمی به دست بیاورد و بازی زیبایش را به تکامل برساند. با وجود قهرمانی سه‌گانه آژاکس در سال ۱۹۷۲، #افسانه‌ی #فوتبال توتال همیشه برای چشم‌ها زیبا بود اما برای بردن جام عملی به نظر نمی‌رسید. #آرسنال زیر نظر #ونگر توانست یک بازی سیال و آزاد با پاس‌های کوتاه و رویکردی تهاجمی ارائه کند؛ به‌طوری که #منتقدان بازی آن‌ها را شاعرانه، هماهنگ و سمفونیک و حتی اروتیک خوانده‌اند. آن‌ها با قهرمانی در لیگ برتر بدون هیچ شکستی در فصل ۰۴-۲۰۰۳ توانستند به کمال برسند و #لقب «شکست‌ناپذیرها» را به دست بیاورند.
حتی #مربی #افسانه‌ای برین کلو نیز با اکراه پیروزی‌های آرسنال را تبریک گفت: «فوتبال را طوری نوازش می‌کنند که همیشه آروز داشته‌ام #مرلین #مورنو را نوازش کنم»[۱۹] تیم چهل و نه بازی لیگ را بدون شکست پشت سر گذاشت، چنین برتری و کمال مستمر و ادامه‌داری در این ورزش مدرن بی‌سابقه است و هنگامی که جلوه‌های زیبایی‌شناختی شیوه‌ی بازی‌شان را در نظر بگیریم ارزشش دو چندان می‌شود. در این‌جا رویکردی به ورزش وجود دارد که از تکنیک به مثابه وسیله‌ای برای رسیدن به هدفی خاص بهره نمی‌گیرد و رویکرد سودگرایانه به بازی کردن را رد می‌کند؛ رویکردی که بازی می‌کند تا نبازد و یا از کاربردی‌ترین و بهینه‌ترین وسایل استفاده می‌کند تا به پیروزی برسد. آرسنال طوری بازی می‌کند که انگار بردن تنها به عنوان یک پدیدار زیبایی‌شناختی قابل کسب کردن است؛ #هواداران نیز راه ونگر را دنبال می‌کنند و به دنبال قهرمانی هستند اما مثل یک اثر هنری، هم برای سرگرم شدن و هم برای خلق چیزی جدید – یا حتی به دنبال رسیدن به حس اصیل‌تر وجد و جذبه.
@Arsenal_iranianchannel
بازیکنان کهنه‌کار مثل کاپیتان #تونی #آدامز در مقابل شیوه‌ی ونگر مقاومت کردند. آدامز در اولین واکنش‌اش گفت: «این فرانسوی چی از فوتبال می‌فهمد؟ او عینک به چشم می‌زند و مثل معلم‌های مدرسه است.»[۱۶] اما بازیکنانی مثل آدامز به زودی دریافتند که روش‌های «استاد» چه فایده‌هایی دارد. آرسنال در اولین حضور تمام فصل او (۹۸-۱۹۹۷) #قهرمان لیگ و جام حذفی شد؛ یک قهرمانی که با دوباره جان گرفتن بازیکنان کهنه‌کار انگلیسی (پنج بازیکنان مشهور تدافعی، دیوید سیمنِ دروازه‌بان و مارتین کئون، نیجل وینتربرن، لی دیکسون و کاپیتان تونی آدامز) و همراهی کردن خریدهای جدید از اروپا (استاد هلندی دنیس #برگ‌کمب به همراه خریدهای اصلی ونگر یعنی پاتریک #ویرا، مارک #اورمارس و امانوئل #پتی) میسر شد. این ترکیب بازیکنان قدیمی و کشف‌شده خیلی زود با هم هماهنگ شدند و نشان دادند که نوآوری در تمرین و رژیم غذایی نه تنها پیروزی به ارمغان می‌آورد، بلکه قدرت بدنی بالا باعث می‌شود که تکنیک به بالاترین سطح خود برسد و موفقیت‌ها با فوتبالی سیال و هجومی همراه شود.
#ونگر و دستیارانش بر طراحی #مرکز #تمرین باشگاه در کولنی لندن، که در سال ۱۹۹۹ افتتاح شد نظارت تام داشتند – گفته شده که حتی مدل بشقاب‌های میز نهارخوری نیز با نظر مربی انتخاب شدند – این مرکز به مربیان کمک کرد تا بازیکنان را در بهینه‌ترین شرایط تمرین بدهند و عملکرد فیزیکی، ذهنی، تاکتیکی و تکنیکی آن‌ها را به بالاترین حد ممکن برسانند. زرتشت نیچه نیز می‌گوید: «انسان چیزی است که باید بر او فائق آمد» و می‌پرسد، «برای فائق آمدن بر او چه کرده‌اید؟» در مفهوم فوتبالی، ونگر با ساختن یک آزمایشگاه فوتبال در #لندن به دنبال یک رویکرد جامع برای پرورش بازیکنان و ایجاد استانداردهای جدید بود تا بتواند به بهترین عملکرد برای کاشتن بذر ابرانسان فوتبالی برسد.
زمانی که #آرسنال دوباره در سال ۲۰۰۲ در دو جام قهرمان شد، ونگر، همان‌طور که باشگاه (و شیوه‌ی بازی کردنش را) را بازسازی کرده بود تیم را کاملاً از نو ساخت. خیلی از بازیکنان قدیمی که به او ارث رسیده بودند جدا شدند یا نقش‌های محدودتری به عهده گرفتند، در حالی که خریدهای جدید استانداردها را بهبود بخشیدند – بیش از همه تیری #آنری، کسی که به عنوان یک گوش در یونتوس رو به زوال بود و ونگر او را به مهلک‌ترین و شاعرترین مهاجم لیگ برتر انگلیس تبدیل کرد. در روز جشن قهرمانی در ایسلینگتون، دیوید سیمن به تغییرهایی که در زمان مربی‌گری ونگر نسبت به زمانی که گراهام مربی بود پرداخت. او به دیوید فراست گفت:
آرسن بُعد جدیدی به آرسنال اضافه کرد – می‌دانی، امکانات جدید تمرینی، رژیم تمرینی و رژیم غذایی جدید و شیوه‌ی بهتری برای بازی کردن. مردم از شیوه‌ی بازی کردن ما لذت می‌برند و حالا که این‌گونه بازی می‌کنیم از شر عنوان آرسنال کسل‌کننده خلاص شده‌ایم.[۱۷]
♦️آرسنال کسل‌کننده‌ی کسل‌کننده به آرسنال گل‌زنِ گل‌زن تبدیل شد.♦️
مفهوم #توتال #فوتبال [۱۸] عموماً به عنوان یک نوآوری هلندی شناخته می‌شود، اما تیم ملی نارنجی با هنرنمایی یوهان کرایوف و به مربی‌گری رینوس میکائلز هیچ‌گاه نتوانست پیروزی مهمی به دست بیاورد و بازی زیبایش را به تکامل برساند. با وجود قهرمانی سه‌گانه آژاکس در سال ۱۹۷۲، #افسانه‌ی #فوتبال توتال همیشه برای چشم‌ها زیبا بود اما برای بردن جام عملی به نظر نمی‌رسید. #آرسنال زیر نظر #ونگر توانست یک بازی سیال و آزاد با پاس‌های کوتاه و رویکردی تهاجمی ارائه کند؛ به‌طوری که #منتقدان بازی آن‌ها را شاعرانه، هماهنگ و سمفونیک و حتی اروتیک خوانده‌اند. آن‌ها با قهرمانی در لیگ برتر بدون هیچ شکستی در فصل ۰۴-۲۰۰۳ توانستند به کمال برسند و #لقب «شکست‌ناپذیرها» را به دست بیاورند.
حتی #مربی #افسانه‌ای برین کلو نیز با اکراه پیروزی‌های آرسنال را تبریک گفت: «فوتبال را طوری نوازش می‌کنند که همیشه آروز داشته‌ام #مرلین #مورنو را نوازش کنم»[۱۹] تیم چهل و نه بازی لیگ را بدون شکست پشت سر گذاشت، چنین برتری و کمال مستمر و ادامه‌داری در این ورزش مدرن بی‌سابقه است و هنگامی که جلوه‌های زیبایی‌شناختی شیوه‌ی بازی‌شان را در نظر بگیریم ارزشش دو چندان می‌شود. در این‌جا رویکردی به ورزش وجود دارد که از تکنیک به مثابه وسیله‌ای برای رسیدن به هدفی خاص بهره نمی‌گیرد و رویکرد سودگرایانه به بازی کردن را رد می‌کند؛ رویکردی که بازی می‌کند تا نبازد و یا از کاربردی‌ترین و بهینه‌ترین وسایل استفاده می‌کند تا به پیروزی برسد. آرسنال طوری بازی می‌کند که انگار بردن تنها به عنوان یک پدیدار زیبایی‌شناختی قابل کسب کردن است؛ #هواداران نیز راه ونگر را دنبال می‌کنند و به دنبال قهرمانی هستند اما مثل یک اثر هنری، هم برای سرگرم شدن و هم برای خلق چیزی جدید – یا حتی به دنبال رسیدن به حس اصیل‌تر وجد و جذبه.
@Arsenal_iranianchannel
بهترین کاپیتان های تاریخ پرمیر لیگ به انتخاب اسکواکا:
15: سامی هوپیا (لیورپول)
سال های کاپیتانی: 2000-2004
بهترین رتبه: دوم (2001/02)
14: وس مورگان (لستر سیتی)
سال های کاپیتانی: 2012-
بهترین رتبه: اول (2015/16)
13: استیلیان پتروف (استون ویلا)
سال های کاپیتانی: 2009-2013
بهترین رتبه: ششم (2009/10)
12: فیل نویل (اورتون)
سال های کاپیتانی: 2007-2013
بهترین رتبه: پنجم (2007/08 و 2008/09)
11: دنیس وایس (چلسی)
سال های کاپیتانی: 1993-2001
بهترین رتبه: سوم (1998/99)
10: گری نویل (منچستر یونایتد)
سال های کاپیتانی: 2005-2011
بهترین رتبه: اول (2006/07 و 2007/08 و 2008/09 و 2010/11)
9: نمانیا ویدیچ (منچستر یونایتد)
سال های کاپیتانی: 2011-2014
بهتربن رتبه: اول (2012/13)
8: وینسنت کمپانی (منچستر سیتی)
سال های کاپیتانی: 2011-
بهترین رتبه: اول (2011/12 و 2013/14)
7: آلن شیرر (نیوکاسل)
سال های کاپیتانی: 1998-2006
بهترین رتبه: سوم (2002/03)
6: پاتریک #ویرا (آرسنال)
سال های کاپیتانی: 2002-2005
بهترین رتبه: اول (2003/04)
از ویرا خواسته شد جای آدامز را پر کند. حضور او به زودی جواب داد و چنان تسلطی به توپچی ها داد که تا به حال در لیگ نداشتند به طوری که در سال 2004 توانستند قهرمانی بی شکست را تجربه کنند که برتری کوچکی نسبت به روی کین به او داد. آرسنال اف ای کاپ را در 2005 برد که ویرا پنالتی پیروزی را گل کرد و پس از آن از باشگاه رفت و چنان خلائی در رهبری تیم ایجاد شد که تا یک دهه بعد پر نشد.
5: استیو بروس (منچستر یونایتد)
سال های کاپیتانی: 1992-1996
بهترین رتبه: اول (1992/93 و 1993/94 و 1995/96)
4: استیون جرارد (لیورپول)
سال های کاپیتانی: 2003-2015
بهترین رتبه: دوم (2008/09 و 2013/14)
3: تونی #آدامز (آرسنال)
سال های کاپیتانی: 1988-2002
بهترین رتبه: اول (1997/98 و 2001/02)
بیش از یک دهه آقای آرسنال بود. او که حالا به آرسن ونگر میتوپد، اثبات زنده ای بر نبوغ مربی فرانسوی است. او در حال محو شدن بود اما ونگر او را احیا کردو آدامز هم با رهبری فوق العاده و دفاعی سازمان یافته جواب ونگر را داد که خیال مربی را از دفاع راحت کرد. 2 قهرمانی هم در کارنامه او شاهد دیگری بر استعداد او دارد.
2: جان تری (چلسی)
سال های کاپیتانی: 2004-2017
بهترین رتبه: اول (2004/05 و 2005/06 و 2009/10 و 2014/15 و 2016/17)
1: روی کین (منچستر یونایتد)
سال های کاپیتانی: 1997-2005
بهترین رتبه: اول (1998/99 و 1999/00 و 2000/01 و 2002/03)
http://2ad.ir/xPvqch
@arsenal_iran
15: سامی هوپیا (لیورپول)
سال های کاپیتانی: 2000-2004
بهترین رتبه: دوم (2001/02)
14: وس مورگان (لستر سیتی)
سال های کاپیتانی: 2012-
بهترین رتبه: اول (2015/16)
13: استیلیان پتروف (استون ویلا)
سال های کاپیتانی: 2009-2013
بهترین رتبه: ششم (2009/10)
12: فیل نویل (اورتون)
سال های کاپیتانی: 2007-2013
بهترین رتبه: پنجم (2007/08 و 2008/09)
11: دنیس وایس (چلسی)
سال های کاپیتانی: 1993-2001
بهترین رتبه: سوم (1998/99)
10: گری نویل (منچستر یونایتد)
سال های کاپیتانی: 2005-2011
بهترین رتبه: اول (2006/07 و 2007/08 و 2008/09 و 2010/11)
9: نمانیا ویدیچ (منچستر یونایتد)
سال های کاپیتانی: 2011-2014
بهتربن رتبه: اول (2012/13)
8: وینسنت کمپانی (منچستر سیتی)
سال های کاپیتانی: 2011-
بهترین رتبه: اول (2011/12 و 2013/14)
7: آلن شیرر (نیوکاسل)
سال های کاپیتانی: 1998-2006
بهترین رتبه: سوم (2002/03)
6: پاتریک #ویرا (آرسنال)
سال های کاپیتانی: 2002-2005
بهترین رتبه: اول (2003/04)
از ویرا خواسته شد جای آدامز را پر کند. حضور او به زودی جواب داد و چنان تسلطی به توپچی ها داد که تا به حال در لیگ نداشتند به طوری که در سال 2004 توانستند قهرمانی بی شکست را تجربه کنند که برتری کوچکی نسبت به روی کین به او داد. آرسنال اف ای کاپ را در 2005 برد که ویرا پنالتی پیروزی را گل کرد و پس از آن از باشگاه رفت و چنان خلائی در رهبری تیم ایجاد شد که تا یک دهه بعد پر نشد.
5: استیو بروس (منچستر یونایتد)
سال های کاپیتانی: 1992-1996
بهترین رتبه: اول (1992/93 و 1993/94 و 1995/96)
4: استیون جرارد (لیورپول)
سال های کاپیتانی: 2003-2015
بهترین رتبه: دوم (2008/09 و 2013/14)
3: تونی #آدامز (آرسنال)
سال های کاپیتانی: 1988-2002
بهترین رتبه: اول (1997/98 و 2001/02)
بیش از یک دهه آقای آرسنال بود. او که حالا به آرسن ونگر میتوپد، اثبات زنده ای بر نبوغ مربی فرانسوی است. او در حال محو شدن بود اما ونگر او را احیا کردو آدامز هم با رهبری فوق العاده و دفاعی سازمان یافته جواب ونگر را داد که خیال مربی را از دفاع راحت کرد. 2 قهرمانی هم در کارنامه او شاهد دیگری بر استعداد او دارد.
2: جان تری (چلسی)
سال های کاپیتانی: 2004-2017
بهترین رتبه: اول (2004/05 و 2005/06 و 2009/10 و 2014/15 و 2016/17)
1: روی کین (منچستر یونایتد)
سال های کاپیتانی: 1997-2005
بهترین رتبه: اول (1998/99 و 1999/00 و 2000/01 و 2002/03)
http://2ad.ir/xPvqch
@arsenal_iran
25 بازیکن برتر لیگ برتر انگلیس به انتخاب تاک اسپورت
25- متیو تیسیه
24- نمانیا ویدیچ
23- رابرت #پیرس
22- تدی شرینگهام
21- تونی #آدامز
20- گرت بیل
19- لوییس سوارز
18- سرخیو آگوئرو
17- دیدیه دروگبا
16- اشلی کول
15- پیتر اشمایکل
14- پاول اسکولز
13- جان تری
12- وین رونی
11- فرانکو زولا
10- استیون جرارد
9- ریو فردیناند
8- فرانک لمپارد
7- پاتریک #ویرا
6- روی کین
5- الن شیرر
4- کرستیانو رونالدو
3- دنیس #برگکمپ
2- اریک کانتونا
1- کینگ تیری #هانری ❤️
🖨 ترجمه از تاک اسپورت
2ad.ir/9Lp
@arsenal_iran
25- متیو تیسیه
24- نمانیا ویدیچ
23- رابرت #پیرس
22- تدی شرینگهام
21- تونی #آدامز
20- گرت بیل
19- لوییس سوارز
18- سرخیو آگوئرو
17- دیدیه دروگبا
16- اشلی کول
15- پیتر اشمایکل
14- پاول اسکولز
13- جان تری
12- وین رونی
11- فرانکو زولا
10- استیون جرارد
9- ریو فردیناند
8- فرانک لمپارد
7- پاتریک #ویرا
6- روی کین
5- الن شیرر
4- کرستیانو رونالدو
3- دنیس #برگکمپ
2- اریک کانتونا
1- کینگ تیری #هانری ❤️
🖨 ترجمه از تاک اسپورت
2ad.ir/9Lp
@arsenal_iran
talkSPORT
The 25 greatest Premier League players ever
The Premier League is 25 years old. Yes, in 1992 the league was introduced and Man United won the first ever title - their first crown for 26 years. And everyone has their opinion on who has been the best player, but what if you had to come up with the 25…