💠 #یاد
#مهدلی_بهلولی

💢 متن صحبتهای آقای #ابوالفضل_رحیمی_شاد معلم و فعال صنفی_ مدنی، در مراسم اولین سالگرد درگذشت #مهدی_بهلولی؛ معلمِ پژوهشگر ، نویسنده و کنشگر صنفی


🔺 یکسال از در گذشت ناباورانه مهدی که علت آن چیزی به جز نتیجه اهمال و کوتاهی مسئولان در واردات سریع و به موقع واکسن کرونا نبود می گذرد و ما اینجا جمع شدیم که یاد و خاطر او را گرامی و زنده نگه داریم.
گرچه هیچ وقت حتی یک لحظه به ذهنم خطور نمی کرد در نبود مهدی و در ذکر خصائل مهدی صحبت کنم اما بنظرم بر همه ما همکاران و فعالان صنفی و کسانی که دل در گرو تعلیم و تربیت دارند واجب است که هر جا بهانه و فرصتی شد از مهدی صحبت کنیم چون صحبت از مهدی یعنی *یاد گرفتن و مرور آموختنی های زیادی در باب تعلیم و تربیت و حساس شدن هرچه بیشتر درباره آموزش و پرورش و عدالت آموزشی*

🔹 من قصد بت سازی و صحبت همچون مرده پرستان و تجلیل و تمجید بعد از مرگ ندارم و از همین فرصت استفاده می کنم و یادآوری می کنم که باید درباره زنده ها بیشتر صحبت کنیم و ضمن نقد بزرگان و تلاشگران از آنها تجلیل کنیم.
افرادی چون *محمدرضا نیک‌نژاد، محمود بهشتی، محمدتقی فلاحی، هاشم خواستار، محمد حبیبی، جعفر ابراهیمی، رسول بداقی، سوران لطفی، مژگان باقری و پیشکسوتی همچون شیرزاد عبداللهی*

🔹 اما امروز اینجا گرد هم آمدیم تا درباره مهدی صحبت کنیم
مهدی به عنوان معلم دو مسئله اساسی داشت که در بسیاری از موارد این دو مسئله با هم همپوشانی پیدا میکردند،
یکی آموزش و پرورش و موضوعات مربوط به آن مثل شناخت مبانی و مشکلات نظام تعلیم و تربیت، نقد اسناد بالا دستی، شناخت ساختار و سازمان، شناخت آسیب ها و بالاخره شناخت چه باید دانست ها و چه باید کردها درباره سلامت تن و ذهن و روان دانش آموزان و معلمان

و دیگری عدالت اجتماعی بویژه در دو حوزه آموزشی و عدالت درحوزه حقوق زنان

🔹 جنبه دیگر کار مهدی فعالیت صنفی بود، حدود ۱۵ سال بصورت رسمی و غیر رسمی فعالیت تشکیلاتی کرد، چه به عنوان حامی، چه به عنوان عضو فعال و چه به عنوان عضو رسمی هیئت مدیره کانون صنفی معلمان ایران.
مهدی در کار تشکیلاتی از یکسو متوجه ضعف دانش و مهارت در این زمینه شد و برای جبران آن به کارهای فکری و قلمی و انجام مصاحبه با رسانه ها پرداخت و از سوی دیگر به فعالیت های عملی و تشکیلاتی در این حوزه روی آورد. اینجا یک سوال مهم و شاید نقدی جدی مطرح است و آن این است که چرا مهدی نتوانست به کار درون تشکیلات صنفی ادامه دهد و چرا تشکُّل ها نمی توانند افرادی نظیر مهدی را بیش از آنچه تا کنون بوده جذب کرده و با خود همراه سازند؟ بررسی این نقد و رسیدن به پاسخ این سوال میتواند تاثیر بسزایی در ارتقای سطح و تعمیق فعالیت های صنفی داشته باشد و همه ما باید بطور جدی به این سوال بیندیشیم و برای پیدا کردن پاسخ آن تلاش کنیم.

🔹 نکته بعدی که ذکر آن میتواند مفید باشد بهره ای است که مهدی از دوران کوتاه زندان بردو باعث شد پس از زندان تغییری مهم در روش فعالی هایش داشته باشد.

اگر قبل از زندان رنگ کنشگری و اقدامات عملی او بیشتر بود اما بعد از زندان فهمید که نیاز به کار فکری و قلمی بیشتر است.

در صحبتی که بعد از زندان با هم داشتیم گفت: "جای من زندان نیست، در زندان نمیتوانم موثر باشم ومن باید بیرون باشم تا بتونم مصاحبه کنم و بنویسم و تا جایی که از دستم برمیاد مشکلات رو مطرح کنم. این شکل از کنشگری میدانی ما را به مقصد نمی رساند. البته این سخن من نافی زحمت دوستان نیست، من شخصا اعتقاد دارم انواع کنشگری مکمل هم است اما آنچه با شخصیت و توان و علاقه من سازگار است این کارها است و اصلا به معنای کوچک شمردن کارهای دیگران نیست".
مهدی با وجود داشتن شجاعت حضور در میدان در حد ضرب و شتم شدن و زندان رفتن اما شجاعانه ترجیح داد مسیر دیگری را انتخاب کند.
این تجربه موجب تغییر اساسی دیگری نیز در او شد و مهدی *آرمانگرای_وظیفه گرا* با یک تغییر بزرگ در نگرش به یک *وظیفه گرای_نتیجه گرا و یک آرمانخواه_ واقعگرا* تبدیل شد.

در اینجا مهدی پی به سه مشکل برد و تصمیم گرفت در جهت رفع آنها تلاش کند.
الف) ضعف اطلاعات معلمان و فعالان صنفی در زمینه آمارهای مربوط به آموزش و پرورش و قوانین و اطلاعات مربوط به حوزه سازمانی.

ب) ضعف دانش لازم معلمی ، چه در شناخت روشهای نوین یاددهی_یادگیری و چه هنر معلمی با نگاه تطبیقی در مقایسه با معلمان کشورهایی چون فنلاند و ژاپن

ج)ضعف در آشنایی با مفاهیم اصولی و بنیادین و نگرش فلسفی در حوزه تعلیم و تربیت برای کسانی که دست به قلم میبرند و به نقد نظام ناکارآمد آموزش و پرورش کنونی میپردازند.


⤵️ادامه در پست بعد 👇

https://tttttt.me/KSMtehran/10454

🔹🔹🔹

🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)

🆔 @KSMtehran