کانال کانون صنفی معلمان ایران(تهران)
💠 #یادداشت 📌 آنچه که باید کنشگران مدنی – صنفی بدانند: #ویژگی_کنشگری_آگاهانه، #بازی_در_نقش_های_مختلف_است #قسمت_یکم_ص۱ 🔹منبع: تارنمای داوطلب 🔺#کنشگری_مدنی فعالیت هماهنگ و ویژه‌ی گروهی از مردم در کنار هم برای تحقق هدف خاص انسانی یا اجتماعی است. #کنشگری…
💠 #مقاله_آموزشی
🔹 تحلیلگری" و "ائتلاف‌سازی": لازمه #کنشگری در شرایط محیطی پرمخاطره
#قسمت_یکم
🔺 #تارنمای_داوطلب؛ با وجود آنکه بسیاری از نظریه‌پردازان، قدرتیابی جامعه مدنی را یکی از پیش‌زمینه‌های ایجاد یک جامعه دموکراتیک و مبتنی بر حقوق شهروندی می‌دانند؛ اما به شیوه کنشگری جامعه مدنی در بسترهای رژیم‌های اقتدارگرا، چندان توجهی نشده است و در قیاس با ادبیات کلاسیک جامعه مدنی، این کنشگری بدنه ضعیفی دارد. محدودیت‌ها و چالش‌ها در این جوامع، چه در سطح نهادها و تشکل‌های صنفی و مدنی و چه در سطح کنشگری شهروندی، درگیر روابط بسیار پیچیده‌ای است. به نحوی که رابطه دولت با جامعه، ماهیت اقتصادسیاسی رژیم‌ها، روابط نهادهای میانی با رژیم‌های سیاسی، الگوها و امکانات بسیج عمومی، میزان سرکوب، شدت سرکوب و مدل‌های سرکوب -همگی- در ظهور و تداوم و تغییرهای کنشگری دخیل‌اند.
در ادامه بررسی نقش‌های کنشگری آگاهانه در مقاله آموزشی پیش رو، به لزوم به عهده گرفتن دو نقش مهم دیگر برای کنشگرانی خواهیم پرداخت که در شرایط محیطی پرمخاطره به فعالیت مشغولند. منظور از شرایط پرمخاطره، وجود عوامل و شرایط محیطی است که کنشگری را با خطرپذیری مواجه می‌کند. سرکوب، تهدید و در مجموع سلطه نگرش امنیتی از سوی حاکمیت بر فضای فعالیت صنفی و مدنی از جمله شرایطی است که کنشگری را در وضعیت مخاطره‌آمیز قرار می‌دهد.
اگرچه هر چهار نقش #شهروند_مسئول_و_متعهد، #عصیانگری، #کارگزار_تغییر و #مصلح_اجتماعی بودن از جمله مهمترین نقش‌هایی است که هر کنشگر هوشمندی باید در مقاطع زمانی مختلف از یک جریان صنفی و مدنی آنها را ایفا کند اما ویژگی‌های یادشده و توانایی‌های معمول در ایفای نقش کنشگری وقتی به جوامع مواجه با سرکوب یا محیط پرمخاطره برای کنشگری می‌رسد، به ضرورت کنار نقش‌های ضروری دیگری قرار می‌گیرد.
از جمله این نقش‌ها که لازمه فعالیت هوشمندانه کنشگران صنفی و مدنی است، « #تحلیلگری » و دیگری نقش « #رهبری_و_اجماع‌سازی » است.
چرا این دو نقش برای کنشگران در محیط‌های پرمخاطره اهمیت بیشتری پیدا می‌کنند؟
افزایش فشارها گاه از سمت حکومت و گاه از سمت دیگر کنشگران و اعضاء؛ در بسیاری از مواقع باعث فروپاشیدن گروه یا توقف فعالیت‌های یک جریان صنفی و مدنی می‌شود. به عبارت دیگر، در محیط‌های مواجه با سرکوب، اختلاف‌های درونی از یک سو و فشار محیطی از سوی دیگر، معمولاً سازماندهی گروه‌ها و کنشگری را با چالش‌های پیش‌بینی‌نشده‌ای مواجه می‌کند. در چنین شرایطی ممکن است افراد تصمیم بگیرند تا هرگونه فعالیت کنشگرانه‌ای را متوقف کنند، از گروه جدا شوند، گروههای جدید تشکیل دهند یا فعالیت‌های جدید را به صورت گسترده به اطلاع عموم ذینفعان نرسانند. این وضعیت به پراکندگی افراد می‌انجامد و گاه به کنارگذاشتن همیشگی فعالیت‌های کنشگرانه برای برخی از اعضای گروه منجر خواهد شد.
باید توجه داشت که بخش مهمی از این تلاطم‌ها و فروپاشی‌های ناگهانی؛ به دلیل نداشتن آمادگی لازم برای رویارویی با این وضعیت‌هاست. کنشگر همواره نمی‌تواند منتظر اعلام تصمیم دیگری یا مسئول مافوق خود در گروه یا سازمان مدنی‌اش باشد. ایفای نقش تحلیلگری -که در بخش بررسی مشخصه‌های تحلیلگری به آن می‌پردازیم- به کنشگران صنفی و مدنی این امکان را می‌دهد که به کمک ارزیابی و تحلیل موقعیت و با اتخاذ تصمیم درست، گروه را حفظ کنند.
مجهزبودن به تحلیل و داشتن چشم‌اندازی برای انتخاب از میان گزینه‌‌های مرتبط، نقشی است که می‌تواند به بقای بیشتر کنشگری و البته حفظ گروه بینجامد.
به همین ترتیب، دربارۀ نقش رهبری و اجماع‌سازی هم ضرورت مهمی برابر کنشگرانی که در شرایط پرمخاطره فعالیت می‌کنند، وجود دارد. افراد برای رویاروی با شرایط جدید، فشارهای محیطی یا تصمیم‌‌های سخت؛ باید سطحی از هماهنگی با یکدیگر را همراه با ارتباطی معقول، سازنده و همدلانه حفظ کنند. این نقش از درون ویژگی‌های کنشگرانی بیرون می‌آید که به مهارت‌های رهبری و اجماع‌سازی میان ایده‌های به‌شدت متضاد و گاه غیرممکن مجهز باشند. نقش رهبری در عین پیگیری هدف‌های اولیه کنشگری، خود را از شرایط سخت عبور می‌دهد، گزینه‌‌های بدیل را فعال می‌کند و آینده را نیز در افقی منطقی برای آنچه ممکن و مطلوب است، هدف‌گذاری می‌کند.
ایفای این دو نقش در کنار ۴ نقشی که پیش از این به آنها اشاره شد برای همه کنشگران و فعالان صنفی و مدنی که در شرایط پرمخاطره فعالیت می‌کنند؛ از جمله کارگران، معلمان، پرستاران، خبرنگاران و روزنامه‌نگاران و به طور کلی تمام گروههایی که به نحوی با جامعه بزرگی از ذینفعان درگیر هستند، لازم و ضروری است. همچنین کنشگران ایفاکننده این نقش‌ها، مشخصه‌ها و کارویژه‌هایی دارند که در ادامه این مقاله با ذکر مثال به تشریح آنها خواهیم پرداخت.
📝 ادامه دارد...
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
🔹 تحلیلگری" و "ائتلاف‌سازی": لازمه #کنشگری در شرایط محیطی پرمخاطره
#قسمت_یکم
🔺 #تارنمای_داوطلب؛ با وجود آنکه بسیاری از نظریه‌پردازان، قدرتیابی جامعه مدنی را یکی از پیش‌زمینه‌های ایجاد یک جامعه دموکراتیک و مبتنی بر حقوق شهروندی می‌دانند؛ اما به شیوه کنشگری جامعه مدنی در بسترهای رژیم‌های اقتدارگرا، چندان توجهی نشده است و در قیاس با ادبیات کلاسیک جامعه مدنی، این کنشگری بدنه ضعیفی دارد. محدودیت‌ها و چالش‌ها در این جوامع، چه در سطح نهادها و تشکل‌های صنفی و مدنی و چه در سطح کنشگری شهروندی، درگیر روابط بسیار پیچیده‌ای است. به نحوی که رابطه دولت با جامعه، ماهیت اقتصادسیاسی رژیم‌ها، روابط نهادهای میانی با رژیم‌های سیاسی، الگوها و امکانات بسیج عمومی، میزان سرکوب، شدت سرکوب و مدل‌های سرکوب -همگی- در ظهور و تداوم و تغییرهای کنشگری دخیل‌اند.
در ادامه بررسی نقش‌های کنشگری آگاهانه در مقاله آموزشی پیش رو، به لزوم به عهده گرفتن دو نقش مهم دیگر برای کنشگرانی خواهیم پرداخت که در شرایط محیطی پرمخاطره به فعالیت مشغولند. منظور از شرایط پرمخاطره، وجود عوامل و شرایط محیطی است که کنشگری را با خطرپذیری مواجه می‌کند. سرکوب، تهدید و در مجموع سلطه نگرش امنیتی از سوی حاکمیت بر فضای فعالیت صنفی و مدنی از جمله شرایطی است که کنشگری را در وضعیت مخاطره‌آمیز قرار می‌دهد.
اگرچه هر چهار نقش #شهروند_مسئول_و_متعهد، #عصیانگری، #کارگزار_تغییر و #مصلح_اجتماعی بودن از جمله مهمترین نقش‌هایی است که هر کنشگر هوشمندی باید در مقاطع زمانی مختلف از یک جریان صنفی و مدنی آنها را ایفا کند اما ویژگی‌های یادشده و توانایی‌های معمول در ایفای نقش کنشگری وقتی به جوامع مواجه با سرکوب یا محیط پرمخاطره برای کنشگری می‌رسد، به ضرورت کنار نقش‌های ضروری دیگری قرار می‌گیرد.
از جمله این نقش‌ها که لازمه فعالیت هوشمندانه کنشگران صنفی و مدنی است، « #تحلیلگری » و دیگری نقش « #رهبری_و_اجماع‌سازی » است.
چرا این دو نقش برای کنشگران در محیط‌های پرمخاطره اهمیت بیشتری پیدا می‌کنند؟
افزایش فشارها گاه از سمت حکومت و گاه از سمت دیگر کنشگران و اعضاء؛ در بسیاری از مواقع باعث فروپاشیدن گروه یا توقف فعالیت‌های یک جریان صنفی و مدنی می‌شود. به عبارت دیگر، در محیط‌های مواجه با سرکوب، اختلاف‌های درونی از یک سو و فشار محیطی از سوی دیگر، معمولاً سازماندهی گروه‌ها و کنشگری را با چالش‌های پیش‌بینی‌نشده‌ای مواجه می‌کند. در چنین شرایطی ممکن است افراد تصمیم بگیرند تا هرگونه فعالیت کنشگرانه‌ای را متوقف کنند، از گروه جدا شوند، گروههای جدید تشکیل دهند یا فعالیت‌های جدید را به صورت گسترده به اطلاع عموم ذینفعان نرسانند. این وضعیت به پراکندگی افراد می‌انجامد و گاه به کنارگذاشتن همیشگی فعالیت‌های کنشگرانه برای برخی از اعضای گروه منجر خواهد شد.
باید توجه داشت که بخش مهمی از این تلاطم‌ها و فروپاشی‌های ناگهانی؛ به دلیل نداشتن آمادگی لازم برای رویارویی با این وضعیت‌هاست. کنشگر همواره نمی‌تواند منتظر اعلام تصمیم دیگری یا مسئول مافوق خود در گروه یا سازمان مدنی‌اش باشد. ایفای نقش تحلیلگری -که در بخش بررسی مشخصه‌های تحلیلگری به آن می‌پردازیم- به کنشگران صنفی و مدنی این امکان را می‌دهد که به کمک ارزیابی و تحلیل موقعیت و با اتخاذ تصمیم درست، گروه را حفظ کنند.
مجهزبودن به تحلیل و داشتن چشم‌اندازی برای انتخاب از میان گزینه‌‌های مرتبط، نقشی است که می‌تواند به بقای بیشتر کنشگری و البته حفظ گروه بینجامد.
به همین ترتیب، دربارۀ نقش رهبری و اجماع‌سازی هم ضرورت مهمی برابر کنشگرانی که در شرایط پرمخاطره فعالیت می‌کنند، وجود دارد. افراد برای رویاروی با شرایط جدید، فشارهای محیطی یا تصمیم‌‌های سخت؛ باید سطحی از هماهنگی با یکدیگر را همراه با ارتباطی معقول، سازنده و همدلانه حفظ کنند. این نقش از درون ویژگی‌های کنشگرانی بیرون می‌آید که به مهارت‌های رهبری و اجماع‌سازی میان ایده‌های به‌شدت متضاد و گاه غیرممکن مجهز باشند. نقش رهبری در عین پیگیری هدف‌های اولیه کنشگری، خود را از شرایط سخت عبور می‌دهد، گزینه‌‌های بدیل را فعال می‌کند و آینده را نیز در افقی منطقی برای آنچه ممکن و مطلوب است، هدف‌گذاری می‌کند.
ایفای این دو نقش در کنار ۴ نقشی که پیش از این به آنها اشاره شد برای همه کنشگران و فعالان صنفی و مدنی که در شرایط پرمخاطره فعالیت می‌کنند؛ از جمله کارگران، معلمان، پرستاران، خبرنگاران و روزنامه‌نگاران و به طور کلی تمام گروههایی که به نحوی با جامعه بزرگی از ذینفعان درگیر هستند، لازم و ضروری است. همچنین کنشگران ایفاکننده این نقش‌ها، مشخصه‌ها و کارویژه‌هایی دارند که در ادامه این مقاله با ذکر مثال به تشریح آنها خواهیم پرداخت.
📝 ادامه دارد...
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
💠 #گزارش_ص۱
🔷 مروری بر مهمترین اعتراضات کارگری در سال ۱۴۰۰
از آزادسازی هفت‌تپه تا تسخیر خیابان توسط معلمان
#تارنمای_داوطلب؛ سالی که گذشت برای جامعه کارگری ایران، سال پر خبری بود. کارگران در بخش‌های مختلف تولیدی، صنعتی، خدماتی، آموزشی، درمانی و غیره؛ روزهای پر افت وخیزی را سپری کردند و تجربیات تازه‌ای از کنشگری صنفی و کارگری را ثبت کردند. اعتراضات صنفی و کارگری نیز از همان ابتدای سال ۱۴۰۰ با شدت بیشتری دنبال شد. افزایش بار تورم و فشار اقتصادی بر زندگی خانوارهای کارگری، شیوع کووید ۱۹و بحران ناشی از توقف یا تغییر فعالیت برخی مشاغل و همچنین عواقب ناشی از برون‌سپاری و خصوصی‌سازی منجر به گسترش این اعتراضات شد. سه گروه در این اعتراضات پررنگ‌تر ظاهر شدند و توانستند به صدای غالب گروههای معترض مزدبگیران تبدیل شوند:
- کارگران مجتمع‌های واگذار شده به بخش خصوصی و پیمانکاران : نمونه نیشکر هفت‌تپه،کارگران پیمانی نفت و کارگران معادن بخش خصوصی
- معلمان : اعم شاغل (رسمی، حق‌التدریس و غیره) و بازنشسته
- کادر درمان: اعم از پرستاران و سایر سطوح و بخش‌های کادر درمان...
📌 رکورد گسترده‌ترین تجمعات صنفی به نام معلمان ایران
اما کمتر کسی است که به واسطه اخبار هم که شده از مهمترین و گسترده‌ترین اعتراض صنفی ۱۴۰۰ اطلاع نداشته نباشد. معلمان اعم از شاغل رسمی، حق التدریس، ضمن خدمت، پیش دبستانی، غیرانتفاعی و بازنشستگان فرهنگی؛ دهها تجمع اعتراضی در یک سال گذشته برگزار کردند که خبرساز و جریان‌ساز شد. به دنبال گسترش کووید ۱۹ و عدم اجرای به موقع طرح واکسیناسیون، کادر آموزش و به خصوص معلمان با مشکلات بسیاری مواجه شدند. آنلاین شدن کلاسها و کمبود و ضعف زیرساخت‌های آموزش آنلاین باعث شد که معلمان فشار کاری بیشتری را تجربه کنند. در عین حال مشاهده مشکلات ناشی از نبود زیرساخت‌های آموزش آنلاین در برخی مناطق،معلمان عدالتخواه را که بر علیه کالایی شدن آموزش مبارزه می‌کردند؛ نسبت به تداوم وضع موجود نگران کرد.
🔺 کانون صنفی معلمان ایران، در ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ همزمان با روز معلم در ایران با انتشار بیانیه‌ای نسبت به بی‌توجهی حاکمیت به وضعیت نظام آموزشی و عدم توجه به خواسته‌های معلمان، هشدار داد. در این بیانیه مهم آمده بود «اگرچه معلمان رسمی کشور همواره از پایین بودن حقوق خود و نامتناسب بود دریافتی خود با هزینه‌های زندگی در شرایط مزمن تورمی، ناراضی و معترض بوده‌اند، اما در سال‌های اخیر معلمان غیررسمی و قراردادی که در مدارس غیردولتی تدریس می‌کنند، عموما، با وضعیت بسیار بدتری دست به گریبانند. این معلمان نه‌تنها حقوق ناچیزی دریافت می‌کنند که از حداقل‌های رسمی نیز اغلب پایین‌تر است، بلکه به دلیل بیکاری گسترده در سطح کشور به خصوص در میان جوانان تحصیلکرده، از امنیت شغلی لازم نیز برخوردار نیستند و همواره باید پاسخگوی انتظارات بسیار بیشتری از جانب مدیران مدرسه و حتی والدین دانش‌آموزان باشند. علاوه براین اغلب بیمه نمی‌شوند و ناچار هستند که در قراردادهای واقعی و نه صوری که بناچار با موسسین این مدارس می‌بندند به همین حداقل‌ها رضایت دهند و اعتراضی هم نکنند.»
در این بیانیه همچنین نسبت به مواردی چون قرار گرفتن سهمیه برای استخدام و حضور طلاب در آموزش و پرورش، وضعیت حقوقی صندوق ذخیره فرهنگیان و عدم شفافیت مالی در فعالیت آن، عدم اجرای قانون مدیریت خدمات کشوری در مورد همسان‌سازی مستمری بازنشستگان هشدار داده شده بود.
🔹 با روی کار آمدن دولت ابراهیم رئیسی و در حالیکه با عدم موافقت مجلس با وزاری پیشنهادی آموزش و پرورش تا مدتها این وزارتخانه بدون وزیر اداره می‌شد؛ روز یکشنبه چهاردهم شهریور ماه جمعی از معلمان شاغل و بازنشسته با تجمع در مقابل مجلس شورای اسلامی و سازمان برنامه و بودجه، خواستار رسیدگی سریع به مطالبات صنفی خود از جمله اجرای طرح پرحاشیه « رتبه‌بندی معلمان » شدند که بیش از یک دهه اجرای آن به تعویق افتاده است
⤵️ ادامه در پست بعد
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
🔷 مروری بر مهمترین اعتراضات کارگری در سال ۱۴۰۰
از آزادسازی هفت‌تپه تا تسخیر خیابان توسط معلمان
#تارنمای_داوطلب؛ سالی که گذشت برای جامعه کارگری ایران، سال پر خبری بود. کارگران در بخش‌های مختلف تولیدی، صنعتی، خدماتی، آموزشی، درمانی و غیره؛ روزهای پر افت وخیزی را سپری کردند و تجربیات تازه‌ای از کنشگری صنفی و کارگری را ثبت کردند. اعتراضات صنفی و کارگری نیز از همان ابتدای سال ۱۴۰۰ با شدت بیشتری دنبال شد. افزایش بار تورم و فشار اقتصادی بر زندگی خانوارهای کارگری، شیوع کووید ۱۹و بحران ناشی از توقف یا تغییر فعالیت برخی مشاغل و همچنین عواقب ناشی از برون‌سپاری و خصوصی‌سازی منجر به گسترش این اعتراضات شد. سه گروه در این اعتراضات پررنگ‌تر ظاهر شدند و توانستند به صدای غالب گروههای معترض مزدبگیران تبدیل شوند:
- کارگران مجتمع‌های واگذار شده به بخش خصوصی و پیمانکاران : نمونه نیشکر هفت‌تپه،کارگران پیمانی نفت و کارگران معادن بخش خصوصی
- معلمان : اعم شاغل (رسمی، حق‌التدریس و غیره) و بازنشسته
- کادر درمان: اعم از پرستاران و سایر سطوح و بخش‌های کادر درمان...
📌 رکورد گسترده‌ترین تجمعات صنفی به نام معلمان ایران
اما کمتر کسی است که به واسطه اخبار هم که شده از مهمترین و گسترده‌ترین اعتراض صنفی ۱۴۰۰ اطلاع نداشته نباشد. معلمان اعم از شاغل رسمی، حق التدریس، ضمن خدمت، پیش دبستانی، غیرانتفاعی و بازنشستگان فرهنگی؛ دهها تجمع اعتراضی در یک سال گذشته برگزار کردند که خبرساز و جریان‌ساز شد. به دنبال گسترش کووید ۱۹ و عدم اجرای به موقع طرح واکسیناسیون، کادر آموزش و به خصوص معلمان با مشکلات بسیاری مواجه شدند. آنلاین شدن کلاسها و کمبود و ضعف زیرساخت‌های آموزش آنلاین باعث شد که معلمان فشار کاری بیشتری را تجربه کنند. در عین حال مشاهده مشکلات ناشی از نبود زیرساخت‌های آموزش آنلاین در برخی مناطق،معلمان عدالتخواه را که بر علیه کالایی شدن آموزش مبارزه می‌کردند؛ نسبت به تداوم وضع موجود نگران کرد.
🔺 کانون صنفی معلمان ایران، در ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ همزمان با روز معلم در ایران با انتشار بیانیه‌ای نسبت به بی‌توجهی حاکمیت به وضعیت نظام آموزشی و عدم توجه به خواسته‌های معلمان، هشدار داد. در این بیانیه مهم آمده بود «اگرچه معلمان رسمی کشور همواره از پایین بودن حقوق خود و نامتناسب بود دریافتی خود با هزینه‌های زندگی در شرایط مزمن تورمی، ناراضی و معترض بوده‌اند، اما در سال‌های اخیر معلمان غیررسمی و قراردادی که در مدارس غیردولتی تدریس می‌کنند، عموما، با وضعیت بسیار بدتری دست به گریبانند. این معلمان نه‌تنها حقوق ناچیزی دریافت می‌کنند که از حداقل‌های رسمی نیز اغلب پایین‌تر است، بلکه به دلیل بیکاری گسترده در سطح کشور به خصوص در میان جوانان تحصیلکرده، از امنیت شغلی لازم نیز برخوردار نیستند و همواره باید پاسخگوی انتظارات بسیار بیشتری از جانب مدیران مدرسه و حتی والدین دانش‌آموزان باشند. علاوه براین اغلب بیمه نمی‌شوند و ناچار هستند که در قراردادهای واقعی و نه صوری که بناچار با موسسین این مدارس می‌بندند به همین حداقل‌ها رضایت دهند و اعتراضی هم نکنند.»
در این بیانیه همچنین نسبت به مواردی چون قرار گرفتن سهمیه برای استخدام و حضور طلاب در آموزش و پرورش، وضعیت حقوقی صندوق ذخیره فرهنگیان و عدم شفافیت مالی در فعالیت آن، عدم اجرای قانون مدیریت خدمات کشوری در مورد همسان‌سازی مستمری بازنشستگان هشدار داده شده بود.
🔹 با روی کار آمدن دولت ابراهیم رئیسی و در حالیکه با عدم موافقت مجلس با وزاری پیشنهادی آموزش و پرورش تا مدتها این وزارتخانه بدون وزیر اداره می‌شد؛ روز یکشنبه چهاردهم شهریور ماه جمعی از معلمان شاغل و بازنشسته با تجمع در مقابل مجلس شورای اسلامی و سازمان برنامه و بودجه، خواستار رسیدگی سریع به مطالبات صنفی خود از جمله اجرای طرح پرحاشیه « رتبه‌بندی معلمان » شدند که بیش از یک دهه اجرای آن به تعویق افتاده است
⤵️ ادامه در پست بعد
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
💠 #جامعه/ #آموزش
🔺چه چیزی از شجاعت یک کنشگر مهم‌تر است؟
🔹 کنشگران سرمایه‌های یک جنبش‌اند و باید از قمار خود پرهیز کنند. کنشگران جدی صبر ایوب دارند و با وجود خطرات کار کردن در فضای پرمخاطره باید بتوانند به شیوه‌ای بردبار و مداوم عمل جمعی قابل تکثیر را با توافق دیگران تشخیص بدهند، علامتگذاری کنند و این رفتارهای مرتبط و قابل تکثیر را به شیوه‌ای خلاقانه، هر بار یک درجه ارتقا بدهند.
دستگیر شدن یک نفر در شرایط سرکوب نهادهای صنفی و مدنی، پیام‌های متناقضی به اجتماع می‌دهد و ممکن است احقاق حقوق جمعی را برای چندین ماه به تعویق بیندازد.
بسیاری از فعالان حقوق مدنی و صنفی و حتی کسانی که خبر ایستادگی نمادین و شجاعانه فعالان صنفی را می‌شنوند به این فکر می‌کنند که «چه چیزی بهتر از عمل شجاعانه است؟»
شاید یک پاسخ این باشد: 👇🏽
تکثیر سیستماتیک شجاعت.
اگر شجاعت مدنی به گونه‌ای تکثیر شود که همه یک گام بر حقوق صنفی و مدنی خود تکیه کنند، یک کنشگر مدنی به تنهایی مجبور به پرداخت هزینه عمل شجاعانه احقاق حقوق جمع نمی‌شود.
فعالان مدنی باید بتوانند رفتار کنشگرانه را از انحصار افراد شجاع و توانمند خارج کنند و به حوزه امکان‌پذیر برای همه گسترش بدهند و چنین گسترشی نیازمند همکاری، همفکری و برنامه‌ریزی است.
مثلا رفتارهای ناشی از حقیقت و شجاعت عاتکه رجبی، احتمالا آینده یک جنبش احقاق حقوق مدنی را به شیوه قابل پیش‌بینی و اندازه‌گیری تضمین نمی‌کند ولی شجاعت وی به دلیل اصالت به شیوه‌ای نامنظم تکثیر می‌شود و در ژنتیک کنشگری یک سرزمین به عنوان نماد باقی می‌ماند.
حالا کسانی باید بتوانند رفتارهای نامنظم را به رفتار سیستماتیک و قابل تحلیل و برنامه‌ریزی تبدیل کنند تا حد فاصل رفتار یک کنشگر شاخص و دیگران پر شود و حرکت کنشگری حقوق مدنی و صنفی به پیش برود.
#تارنمای_داوطلب
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
🔺چه چیزی از شجاعت یک کنشگر مهم‌تر است؟
🔹 کنشگران سرمایه‌های یک جنبش‌اند و باید از قمار خود پرهیز کنند. کنشگران جدی صبر ایوب دارند و با وجود خطرات کار کردن در فضای پرمخاطره باید بتوانند به شیوه‌ای بردبار و مداوم عمل جمعی قابل تکثیر را با توافق دیگران تشخیص بدهند، علامتگذاری کنند و این رفتارهای مرتبط و قابل تکثیر را به شیوه‌ای خلاقانه، هر بار یک درجه ارتقا بدهند.
دستگیر شدن یک نفر در شرایط سرکوب نهادهای صنفی و مدنی، پیام‌های متناقضی به اجتماع می‌دهد و ممکن است احقاق حقوق جمعی را برای چندین ماه به تعویق بیندازد.
بسیاری از فعالان حقوق مدنی و صنفی و حتی کسانی که خبر ایستادگی نمادین و شجاعانه فعالان صنفی را می‌شنوند به این فکر می‌کنند که «چه چیزی بهتر از عمل شجاعانه است؟»
شاید یک پاسخ این باشد: 👇🏽
تکثیر سیستماتیک شجاعت.
اگر شجاعت مدنی به گونه‌ای تکثیر شود که همه یک گام بر حقوق صنفی و مدنی خود تکیه کنند، یک کنشگر مدنی به تنهایی مجبور به پرداخت هزینه عمل شجاعانه احقاق حقوق جمع نمی‌شود.
فعالان مدنی باید بتوانند رفتار کنشگرانه را از انحصار افراد شجاع و توانمند خارج کنند و به حوزه امکان‌پذیر برای همه گسترش بدهند و چنین گسترشی نیازمند همکاری، همفکری و برنامه‌ریزی است.
مثلا رفتارهای ناشی از حقیقت و شجاعت عاتکه رجبی، احتمالا آینده یک جنبش احقاق حقوق مدنی را به شیوه قابل پیش‌بینی و اندازه‌گیری تضمین نمی‌کند ولی شجاعت وی به دلیل اصالت به شیوه‌ای نامنظم تکثیر می‌شود و در ژنتیک کنشگری یک سرزمین به عنوان نماد باقی می‌ماند.
حالا کسانی باید بتوانند رفتارهای نامنظم را به رفتار سیستماتیک و قابل تحلیل و برنامه‌ریزی تبدیل کنند تا حد فاصل رفتار یک کنشگر شاخص و دیگران پر شود و حرکت کنشگری حقوق مدنی و صنفی به پیش برود.
#تارنمای_داوطلب
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran