🔵بازجو آرام گفت:
ــ دخترم ... این‌ها را کجا خوانده‌ای؟
ریحانه بی‌درنگ پاسخ داد:
ــ در کتاب همان کسی که به‌خاطر ایمان به او، حالا پشت میز محاکمه نشسته‌ام. اسم کتابش روشنگری‌هایی از دعوت‌های فرستادگان است؛ سه جلد دارد. جلد اولش با داستان حضرت نوح (ع) آغاز می‌شود.
مکثی کرد.
نگاهش را به چشم‌های بازجو دوخت:
ــ تا حالا کتاب‌هایش را خوانده‌اید؟
بازجو که حضرت زینب (س) را خیلی دوست می‌داشت، لحظه‌ای خود را در صحنه‌ای دیگر دید. انگار در کاخ یزید نشسته، و زینب، با قامتی استوار، دارد از برادرش حسین دفاع می‌کند.
ریحانه سکوت نکرد. گویی لب‌خوانی می‌کرد، یا شاید دل‌خوانی:
احمد الحسن از ذریۀ امام حسین (ع) است...
🗣این جمله، انگار ادامۀ همان خط زینب بود،
اما این‌بار، در اتاق بازجویی.
در همین لحظه، درِ اتاق باز شد.
سرباز با پوتین‌هایش، پاهایش را محکم به زمین کوبید و با سلام نظامی گفت:
ــ شما به اتاق رئیس احضار شده‌اید.
بازجو سر بلند نکرد. فقط پوشه را بست. اما پشت آن شیشه‌های دودی، کسی ایستاده بود ...
کسی که دلش می‌خواست با مشت، شیشه را خرد کند؛ یقۀ بازجو را بگیرد و فریاد بزند:
ــ مردک! اینی که پشت میز نشسته، متهمه. متهم، می‌فهمی؟
لحظاتی بعد، ریحانه به سلولش بازگردانده شد.
روی پتوی نازک نشست ...
به جمله‌ای فکر کرد: «یقین نوح (ع)، آن‌قدر او را با اراده کرده بود، که توانست رسالت آسمانی‌اش را به انجام برساند.»

🟠همین فکر،
تنگنای سلول را برای لحظه‌ای به دست فراموشی سپرد، و شدت دلتنگی‌اش برای همسرش،
نگاهش،
و کف دستانش را تر کرد ...
ریحانه و همسرش بهترین عشق و قربان‌صدقه‌شان را در یک چیز خلاصه کرده بودند:
مدافع وصیت بودن، چه در اوج درام‌های زندگی، و چه در خنکای خشنودی خدا.
شاید گوش‌های ریحانه خبر نداشتند ... اما دلش می‌دانست. می‌دانست همسرش، آن‌سوی این دیوارها،
چه می‌کشد از این دوری، و چه می‌کوشد... تا دوباره، او را در دسترس نگاه و جانش بیاورد.
ریحانه در سلولش تنها نبود.
نه واقعاً.

⚡️او حضور خیمه‌های زنان و کودکان کربلا را در دل این دیوارهای خاموش حس می‌کرد.
صدای گریه‌ها، نجواها، و نگاه‌های خسته، اما استوار ...
حلقه‌های اشک، آرام در چشمانش می‌لرزیدند،
نه از ضعف بلکه از شراکت با تاریخ صبر.
آن روز گذشت.
این خاصیت زمان است؛ می‌رود،
و چیزی جز انتخاب‌های ما از خود به‌جا نمی‌گذارد.
فردای آن روز دوباره ریحانه را برای بازجویی احضار کردند.
اما این‌بار، بازجو از جنس مهتران قوم نوح بود؛ مردی مستبد، خشک، و گرفتار توهّم قدرت.
رفتارش معروف بود: تحقیرکننده، فرمان‌بَرنده، بی‌رحم.
پوتین‌های سربازان، همان‌قدر که محکم بسته شده بود،
لب‌هایشان نیز بسته بود
در سکوتی خسته‌کننده و بی‌سؤال، فقط فرمان می‌بُردند.
ریحانه در دل، آرام بود.
و در منش خود، صبور.
بازجو در را که گشود، صدای خشک لولاهای فلزی پیچید در اتاق.
پرونده‌ای در دست داشت. هر بار که برگی را ورق می‌زد، صدایی شبیه رعد و برق بلند می‌شد.
با صدایی تحکم‌آمیز گفت:
ــ یعنی تو فهمیدی احمد الحسن حقه، و علما و مراجع نفهمیدن؟!

🔺سپس با لحنی طعنه‌آلود ادامه داد:
ــ اصلاً بگو ببینم، چند کلاس سواد داری؟
ریحانه، بی‌لرزش و با نگاهی آرام، گفت:
احتجاجات و استدلال‌های فرستادگان خدای سبحان، ساده و خالی از هر نوع پیچیدگی است؛ و برای آن‌که روشن شود حق آشکار است، به دقت‌نظر بسیار و تحقیق زیاد نیاز ندارند. ولی وقتی این مسائل برای مردمانی مطرح می‌شود که فطرت خدایی‌شان را آلوده کرده و رنگی غیر از رنگ خدا به خود گرفته‌اند، در نهایت پیچیدگی و ابهام نمود می‌کند؛ چراکه برای کسانی بیان می‌شود که دل‌هایی دارند که با آن نمی‌فهمند، و گوش‌هایی دارند که با آن نمی‌شنوند.*
صورت بازجو تا بناگوش سرخ شد.
نه فقط از خشم بلکه از حقیقتی که هیچ پاسخی برایش نداشت.
روی پاشنۀ کفشش چرخید، به‌سوی میز خم شد و با نگاهی تحقیرآمیز گفت:

📌نمی‌بینیم که جز اراذل قوم و افراد ضعیف‌الرأی از او متابعت کنند ... و نمی‌بینیم که شما را بر ما فضیلتی باشد. بلکه پنداریم که دروغ می‌گویید! (مضمون سورﮤ هود، آیۀ ۲۷)

ریحانه بی‌درنگ،
میان حرفش پرید - بی‌آن‌که صدایش را بالا ببرد:
ــ جز مغالطه و سفسطه نمی‌گویید! و حتی این اعتراض‌ها، موهومی‌ست؛ اعتراض‌هایی که تنها برای قانع‌ کردن نفس‌های متکبّرتان ساخته‌اید.
شما علما، به‌واسطۀ همین مغالطه‌ها، افراد ضعیف در مسائل دینی، و پیروان و مقلدان خود را خوار و سبک می‌شمارید؛ پیروانی که نادانی و نابینایی بر آنان غلبه کرده است.
بازجو، با خشم، مشت خود را کوبید روی میز:
ــ داری می‌گی که ما ...
ریحانه، بی‌آن‌که عقب بنشیند، گفت:


📖صفحه ۲
⬇️ادامه مقاله

🆔@Zaman_Zohour