کانال صنفی معلمان ایران

💢 معلم داشتن به چه دردی می خورد ؟

در میان انبوه موارد گزارش شده درباره ی قلدری دانش آموزان برای معلمان ، یک مورد را خواندم که نمی توان آن را قلدری توصیف کرد ، بلکه باید به آن گفت گستاخی ، در واقع یک گستاخی عجیب و غریب .

یکی از دانش آموزان برای آزار معلم پرسیده بود : " ببخشید در عصر اینترنت سر کلاس شما نشستن چه فایده ای دارد ؟ "

سوال دانش آموز ، ذره ای از حقیقت را در نهان خود دارد چون اولین وظیفه ی معلم ، شکل دهی و انتقال اطلاعات است . مهمترین نکته ای که یک کلاس معمولی را به کلاس خوب تبدیل می کند ، درس و هندسه ای نیست که در آن آموخته می شود ، بلکه گفتگوی مداوم ، تبادل نظرات و بحث درباره ی مسائلی است که هم در مدرسه آموزش داده شده و هم خارج از آن اتفاق می افتد . قطعا تلویزیون می تواند به ما بگوید که در عراق چه می گذرد ، اما تنها مدرسه است که می تواند توضیح دهد چرا از زمان تمدن بین النهرین این درگیری در عراق (و نه مثلا در گرینلند ) وجود داشته . ممکن است بگویند متخصصانی هم هستند که از طریق برنامه های تلویزیونی این نکته ها را به ما بگویند ، که در جواب باید گفت ؛ تنها در مدرسه می توان نظرات مطرح شده در این برنامه ها را به بحث و گفتگو گذاشت .

رسانه های جمعی مسائل زیادی برای گفتن دارند و حتی ارزش هایی را نیز منتقل می کنند ، اما در مدارس است که باید در مورد نحوه ی انتقال این ارزش ها صحبت شود و لحن و درستی بحث های مطرح شده در تلویزیون و مطبوعات را ارزیابی گردد . همچنین تحقیق در مورد صحت و درستی اطلاعات منتشر شده از طریق رسانه ها بر عهده ی مدارس است .

اما منظور دانش آموز ، رادیو و تلویزیون نبود بلکه منظورش اینترنت بود ، جد بزرگ تمام دایره المعارف ها ، محیطی که می توان در مورد سوریه ، گداخت سرد ، جنگ سی ساله و جزییات نامحدود در مورد انبوهی از افراد در آن اطلاعات پیدا کنیم . در واقع می گفت اطلاعات آنلاین ، بسیار پهناورتر و عمیق تر از دانش یک معلم است . با همه ی این ها ، دانش آموز ما یک نکته ی اساسی را نادیده می گرفت : اینترنت تقریبا همه چیز را جز نحوه ی جستجو ، پالایش ، انتخاب ، پذیرش یا رد اطلاعات به ما می گوید .

هر کس تا زمانی که حافظه اش یاری کند ، قادر به ذخیره ی اطلاعات جدید است ‌. اما تصمیم گیری درباره ی اینکه چه چیزی ارزش به خاطر سپردن دارد و چه چیز نه ، یک هنر ظریف است . این نقطه ی تمایز میان افرادی است که در نظام آموزشی رسمی - هر چند ضعیف - درس خوانده باشند و آن هایی که خودآموز و خودخوان - هر چقدر هم قوی و درخشان - آموزش دیده باشند ‌.

مشکل اساسی اینجاست که حتی خود معلم ها نیز نمی دانند چگونه هنر ظریف انتخاب اطلاعات را آموزش دهند . اما حداقل می دانند که باید به دنبال دانستن باشند و حتی اگر نتوانند دستورالعمل های درستی در مورد انتخاب اطلاعات مناسب بدهند ، می توانند سرمشقی باشند از شخصی که می کوشد هر آنچه را اینترنت ارائه می دهد ، مورد به مورد و مو به مو مقایسه و صحتش را بررسی کند . در نهایت ، می توانند هر روز تلاش کنند تا آنچه را که اینترنت صرفا به ترتیب حروف الفبا در اختیار ما قرار می دهد ، در ساختاری مناسب قرار دهند .
تنها مدارس می توانند به این روابط معنی بخشند و اگر مدرسه نمی داند چطور ، پس باید خود را تجهیز کند تا به این توانایی دست یابد . در غیر این صورت ، آموزش اینترنت در مدرسه به همان اندازه بیهوده است که یاسین به گوش خر خواندن .

منبع : سرگذشت یک جامعه ی سیال

نویسنده : امبرتو اکو

مترجمان : هانیه رجبی و مهدی موسوی

گردآوری و خلاصه : رضا داودی
🔻🔻🔻
ارتباط با کانال :
@Ertebat_ba_kasenfi
🔻🔻🔻🔻
🔹 #کانال_صنفی_معلمان

🆔 @kasenfi
👇👇👇
https://tttttt.me/kasenfi