عاشقانه های فاطیما

‍ دایرکت داد که: (‌ تو عالی هستی دختر، عاشقتم، خود خودت هستی، جسوری، این جسارتت الگوی ماست )
خندیدم که باید شاشید به الگویی که من باشم که مثل خر مانده در گل!
که هنوز بعد دو سال نتوانستم حرف مردی را فراموش کنم که توی عالم‌ مستی رو به من گفت ( قرص خواب که می‌خوری، طلاق هم که گرفته‌ای، چهل را هم که رد کرده‌ای؛ تو دیگر چیزی برای از دست دادن نداری!)
من مست‌تر از آن یارو بودم اما توی عالم مستی حواسم خوب جمع بود آنقدر که تا امروز هر بار یادش افتادم چیزی توی دلم مچاله شده. دویده‌ام جلوی آینه، نگاه کرده‌ام به چین‌های تازه، دست کشیده‌ام به شکم خالی‌ام و با خود گفته‌ام کو خریدارش؟ اصلن خودم کیلو چند؟
بعد یک روز دلم خواست همانجا جلوی آینه جواب آن دایرکت را بدهم که: آیا حاضری یک روز از خواب بیدار شوی، توی صورت همسرت که بی‌خبر از همه چیز در خوابی عمیق فرو رفته نگاه کنی و ببینی بعد از ده سال زندگی مشترک دیگر هیچ حسی به این صورت آشنایی که ۱۵ سال عاشقش بودی نداری. از سرمایی که تنت را به یکباره دربرگرفته بلرزی این سردی را تا یکماه انکار کنی. ماه دوم بروی پیش مشاور، و ماه‌های بعدش را با نوشتن، قرص‌های فلوکسیتین، سیتالوپرام و آسنترا سر کنی و منتظر باشی که حست برگردد به مردی که صبح‌ها خامه و عسل را می‌مالید روی نان تست و با چای شیرین توی سینی میاورد بالای سرت که با چشم‌های نیمه باز نوش جان کنی و با هر لقمه‌ای که می‌بلعی، به ازای میلیمترهایی که پلکت بازتر می‌شود بپذیری که حسی که رفته دیگر برنمی‌گردد؟!
حاضری از این عمق تنهایی که تا به حال نشناخته بودیش بنویسی و نوشته‌هات بشود پچپچه فامیل و حرفت بیفتد سر زبانها که فلانی با شوهرش مشکل دارد؟!
حاضری ضجه‌های مادرت را بشنوی که التماس می‌کند اگر جدا شوی من سکته می‌کنم؟!
حاضری یک روز اتاقت را از همسرت جدا کنی و چهار ماه کف زمین روی تشک سفت همخواب شپشک‌های کیسه برنجِ گوشه اتاق باشی؟!
و نیمه شبی زمستانی که داری به احتمال خیانت، به آبروریزی و به آشوب‌های بعد آن فکر می‌کنی جرقه‌ای توی سرت بزند که روزی می‌رسد که دیگر مادرت نیست و تو پنجاه ساله‌ای و پشیمان از این تعلل. از روی تشک بلند شوی، از در اتاق بیرون بزنی، بنشینی روی مبل روبروی همسرت و بگویی طلاق می‌خواهم.
حاضری گریه‌های یک مرد عاشق، ضجه‌هاش، التماس‌هاش و بیچارگی‌اش را ببینی و مثل مجسمه با نگاهی خیره به روبرو ثابت بمانی چون قبل از خارج شدن از اتاق به خودت قول دادی که تا روز جدایی فقط حق داری توی دلت گریه کنی، توی دلت ضجه بزنی، توی دلت بمیری و زنده شوی؟!
حاضری همان شب، روی همان مبل تا صبح در حالیکه همسرت زیرباران اتوبان‌ها را می‌چرخد ضجه بزنی و به این فکر کنی که از این به بعدش را چگونه باید سر کنی؟
حاضری فردا عصر صدای برادرت را بشنوی که خبر طرد شدن از خانواده را می‌کوبد توی صورتت و خودت را توی تاریکی کوچه‌ای خلوت پیدا کنی که زار میزند که فقط بگذارید بعضی وقتها از جلوی در خواهرزاده‌ام را ببینم؟!
حاضری تنهایی دنبال خانه بگردی، توی خیابان امین حضور یخچالی کوچک را باز کنی و بگویی همین بس است یک نفر بیشتر که نیستم! و با نگاه هیز و خیره، صدای کشدار و چندش‌آور صاحب مغازه که می‌گوید عههه، یه نفری! ابعاد ترسناکی از تنهایی برایت روشن شود.
حاضری تنها اسباب کشی کنی و وقتی در خانه جدیدت را می‌بندی تلفن زنگ بزند و پشت خط ضجه‌های همسرت را بشنوی که می‌گوید هر شب نفرینت می‌کنم، تا آخر عمر یک شب راحت نمی‌خوابی؟!
و واقعن هم ۸ سال یک شب راحت نخوابی؟!
حاضری در ضلع غربی میدان ونک بعد از آن که دفتر طلاق را امضا کرده‌ای ساندویچ هایدا را با شوهر سابقت نصف کنی، مثل قلوه سنگ ببلعی و بعد دستش را بفشاری و بگویی خداحافظ
و وقتی داری توی بی‌آر تی خیابان ولیعصر بر می‌گردی سر کارت به ابعاد ناشناخته دنیایی که درش قدم گذاشته‌ای فکر کنی؟!
من جسور نبودم، مجبور بودم و خدا نکند که مرحله‌ای از زندگی که همیشه در گوشت خوانده بودند مگر مرگ ما را از هم جدا کند، از نیمه راه به تقدیر دیگری نگاشته شود که این خود آغاز ماجرایی دیگر است

#پریسا_زابلی_پور

@asheghanehaye_fatima

attach 📎

497 views02:57