«إنني أقول لك كل شيء لأنني أفتقدك،
‏لانني أكثر من ذلك، تعبت من الوقوف بدونك.»

من همه چیز را به تو می‌گویم،
زیرا که تو را کم دارم،
بلکه خیلی بیشتر از این‌ها.
از ایستادن بدونِ تو خسته شده‌ام.
‌‌

از #نامه‌های #غسان‌کنفانی به #غادة‌السمان

@asheghanehaye_fatima

پرويز تو ميخواهی با خوبی‌هايَت مرا از پای درآوری و من قدرت تحملِ خوبی را ندارم . وقتی می‌بینم نزديكان من كسانی كه با من زير يك سَقف زندگی می‌كنند به ناراحتی‌های من كوچكترين توجهی ندارند و تو كه از من ظاهراً دور هستی و من در مقابلِ تو موجودی هستم كـه طبعاً نبايد ديگر او را دوست داشته باشی هنوز اين‌قدر به فكر من هستی و از ناراحتی‌هایِ من ناراحت میشوی بی‌اختيار دلم ميخواهد خودم را روی پاهایِ تو بيندازم و در تو حَل شوم و از ميان بروم .
پرويز نامه‌های تو تنهایی را از زندگی من می‌راند . حس میكنم كه زير اين آسمانِ كبود در يك گوشه‌ی دور افتاده موجودی به من فكر می‌كند و زندگی من برای او ارزشی دارد و ميخواهد به لب‌های من گرمی و پرتو لبخند را ببخشد ديگر سايه‌یِ شوم نا اميدی از روی سينه‌ام به كنار می‌رود . تنهایی مرا خُرد می‌كرد و تو زندگیِ مرا از اين گرداب بيرون ميكشی .

#فروغ_فرخزاد
- از #نامه‌های فروغ به پرویز شاپور

‌‌‌

@asheghanehaye_fatima

از #نامه‌های #غسان_کفانی به غادة السمان:

همیشه در جانم بودی، در لبانم، در چشمانم، در سَرم، رنج و اشتیاقم بودی، و آن چیز شگفتی که انسان به یاد می‌آورد تا زندگی کند و بازگردد.

قدرتی عجیبی دارم که تاکنون همانندش را نیافتم، قدرت رویا پردازی و تصورت، هنگامی که منظره‌ای یا واژه‌ای را بشنوم و با خودم از آن حرف بزنم جواب تو را در گوشم می‌شنوم، گویی کنار من ایستاده‌ای و دستت در دست من است.

@asheghanehaye_fatima

از #نامه‌هایِ #نیما_یوشیج به همسرش :

به دستی دست بده که دستت را نگاه بدارد.
به جایی پا بگذار که زیرِ پایِ تو نلغزد.

موج‌هایِ دریا که در وقتِ طلوعِ ماه و خورشید این‌قدر قشنگ و برازنده است، چه کسی توانسته است به آن اعتماد کند و رویِ آن بیفتد؟
ولی کوه محکم، اگر چه به ظاهر خشن است، تمامِ گل‌ها رویِ آن قرار گرفته‌اند.
بیا! بیا رویِ قلبِ من قرار بگیر.


@asheghanehaye_fatima

از خدا دور افتاده بودم؛
خدا را با خودت به خانه‌ی من آوردی..

از #نامه‌های #احمد_شاملو به آیدا



@asheghanehaye_fatima

.


دوستت دارم، دوستت دارم و دلم تاب تحمل این‌ همه عشق را ندارد، دلم از سینه‌ام بزرگ‌تر می‌شود، دلم مرا به بیقراری می‌کشاند،
عشقی که از میان آن‌ همه تجربه‌های دردناک گذشته باشد و باز همچنان باشد، جز این نمی‌تواند باشد.

👤#فروغ_فرخزاد
📃از #نامه‌های فروغ به #ابراهیم_گلستان
@asheghanehaye_fatima

خیال می‌کنم با آن حجم از کینه‌ که در وجود تو هست و این میزان دلتنگی و بی‌قراری که در سینه‌ی من، می‌توانیم کشوری را اشغال کنیم. یا سرزمین دیگری بسازیم. می‌توانیم جزیره‌ی ناشناخته‌ای را از اعماق اقیانوسی بیرون بکشیم یا شهری را به زیر آب ببریم. اما دریغا نمی‌توانیم، ریشه‌ی ستم را بخشکانیم. نقش‌مان در کم‌رنگ کردن جفا و بی‌رحمی آدمیان ناچیز است. و صد البته این دو موهبت، امکان بازگشت به کسانی که دوست داشته‌ایم را به ما بازنخواهد گرداند.
در این سفر به کشفی تازه رسیده‌ام. رابطه‌ی من با سفر، شبیه رابطه با خواب است. چشم می‌بندم و با خود می‌گویم این بار دیگر بیدار نخواهم شد. سفر بی‌مراجعه.

شب در کنار آتش کولی‌ها گذشت. آرام، خلوت، و عجیب است. در آسمان نه ستاره می‌بینی نه ابر. سوی چراغ‌های کاسل‌گاندولفو پیداست. نمی‌شد شب را در رم بگذرانم. اگر دست خودم بود سفر بی‌مراجعه را همین امشب تمام می‌کردم. برمی‌گشتم. برای همین به کاسل‌گاندالفو رفتیم. اما زیر هیچ سقفی دوام نمی‌آورم. محمد‌ بینوا عاجز شده. در اتاقی که اجاره کرده بودیم ماند. من آمدم پیش این‌ها. غروب فاجعه است. مردی نیم‌برهنه در لیوانی دسته فلزی شرابی عجیب تعارف کرد. قول داده بودم چند شبی را دور از می بگذرانم. امروز صبح، دیروز و روزهای قبل هم. در پیمان‌شکنی با خودم ید طولایی دارم، می‌دانی. خودم که «او» نیستم. به خاطرش تا این‌جا آمده‌ام. حالا نمی‌توانم شب را در شهر بگذرانم. نشست انجمن قلم سه روز دیگر ادامه دارد. نخواهم رفت. می‌روم در شهر پیدایش کنم. نزدیک نخواهم شد. از کنارش با سری افتاده عبور خواهم کرد.

دختری کولی آوازی سحرآمیز می‌خواند. خواستم تا صبح همین را بخواند. می‌گوید کولی هستیم، دیوانه نیستیم. می‌خندند. به دختر؟ به آواز؟ به من؟ چه فرقی می‌کند... من دیوانه هستم. اما به طریقی کولی‌ هم هستم.... روی خاک دراز می‌کشم،  امشب روی سنگ‌ها می‌خوابم. دختر هنوز می‌خواند. اسمش به فارسی می‌شود «سپیدار» . راستی تو تفاوت سپیدار را با تبریزی می‌دانی؟ من نمی‌دانم...



از #نامه‌های دریابند به عزالدین ماه‌رویان|بهار ۱۳۵۵


او در سفری به همراه محمد مختاری، غلامحسین ساعدی و چند تن دیگر و به دعوت انجمن قلم ایتالیا به رم سفر می‌کنند.  دریابند در کاغذ جداگانه‌ای ترجمه‌ای از آواز دختر کولی؛ که می‌گوید نامش به فارسی سپیدار خوانده می‌شود نوشته و آن را ضمیمه‌ی نامه کرده است:


عشق (هم به معنی عشق است و هم معشوق را با این اسم صدا می‌کنند)، عشق...
تو که از من می‌گذری و حتی نامم را به زبان نمی‌آوری
که به من نزدیک نمی‌شوی اما مانند باری بر قلبم باقی می‌مانی تنها برای این‌که بگویی هستی
عشق عشق...
تو برای من سوگند خوردی که گذر زمان درد را آرام می‌کند
مرا از این فکر آزاد کن که من خود توام
نجاتم بده، مرا از خودم رها کن.
خودم را سترون و غیرقابل فهم حس می‌کنم
شکننده‌تر از همیشه و غیرقابل توجه
عشقم، مرا از این فکر از خودت آزاد کن، چرا که می‌خواهم برای خودم هم زندگی کنم.
عشق...
به جستجوی من بیا، مرا پیدا کن و بوی خود را به مشامم برسان
مرا از این فکر رها کن که من خود توام
مرا از خودم برهان
چرا که تنهایی من میان اشک‌هایم در باد حل شده است.
مرا با خود ببر و مرا از این فکر رها کن
چرا که می‌خواهم برای خود نیز زندگی کنم...


@asheghanehaye_fatima

#نامه‌های کوتاه شبانه.

«سلام.
امروز، ابری بود و بی‌باران. قبل از غروب بود که کشف‌الاسرار می‌خواندم. رسیدم به یک رباعی که همان مصراعِ اوّلش، هوش از سرم برد:

دل را اثرِ رویِ تو گُل‌پوش کند!

افتادم به تکرار کردنش. آخر از این زیباتر هم می‌شود؟ گفتم برای امروز کافی است. آن‌چه باید بخوانم، خواندم.
من، در تمام این نامه‌ها، همین را می‌خواستم بگویم و نمی‌توانستم: روی تو، دل را گل‌پوش می‌کند.»
#عزیز_روزهام

@asheghanehaye_fatima

نامه‌ای بدون تاریخ | از کتاب تپش‌های شیدایی | #نامه‌های #غسان_کنفانی به #غادة_السمان | ترجمه‌ی: غسان حمدان

اجرا: محسن عظیمی
موسیقی:
The Andalusian Princess
(Al Amira Al)
omar & munir

@asheghanehaye_fatima

***

من باید خیلی زود تو را ببینم. آه! کلمه‌ی زود چقدر غم‌انگیز است وقتی حضورت را همین الان نیاز دارم!


از #نامه‌های عاشقانه‌: #ویکتور_هوگو به #ادل


@asheghanehaye_fatima

حتی اگر از ناراحتی به هم ریخته‌ای، با همان ناراحتی مرا محکم بغل کن، محکم، بسیار بسیار محکم، و مرا تنگ در آغوشت بگیر ..🫂❤️‍🩹

از کتاب: خطاب به عشق
#نامه‌های عاشقانه #آلبر_کامو به ماریا کاسارس


@asheghanehaye_fatima

#نامه‌های کوتاه شبانه.

«سلام.
خلاصه بگویمت: هرکس طاقتی دارد.

"کویر بودم و بارانی از تو باغم کرد
بهار می‌شوم ار بارشی دوباره کنی.."

شانه‌های من، کویر بودن را تاب می‌آورد، دوباره کویر شدن را نه.
بر من ببار ای ابرِ پُربار، بی‌امان ببار!»

#حسین_منزوی
#عزیز_روزهام


@asheghanehaye_fatima

#نامه‌های کوتاه شبانه.

«سلام.
امروز افتاده بودم به زمزمهٔ شعری از شاملو. تا با تو نخوانمش رهایم نمی‌کند:

"مرا لحظه‌ای تنها مگذار
مرا از زرهِ نوازشت رویین‌تن کن.
من به ظلمت گردن نمی‌نهم
جهان را همه در پیراهنِ کوچکِ روشنت خلاصه کرده‌ام
و دیگر به جانبِ آنان
باز نمی‌گردم."

دوباره بخوان: مرا لحظه‌ای تنها مگذار.
من، بی‌هیچ خجالتی، از تاریکیِ این جهان می‌ترسم.
شرم، اگر بشناسندش، بمانَد برای آنان که سیاهی به بار آورده‌اند.
مرا لحظه‌ای تنها مگذار.»

#عزیز_روزهام


@asheghanehaye_fatima

▫️

برای اینکه روانم را نیازارم و پریشانیِ خیال را از خود دور سازم، ناگزیر کار می‌کنم.

#نامه‌های #ونگوگ

@asheghanehaye_fatima