کانال کانون صنفی معلمان ایران(تهران)

💠 #نگاه

🔺مسیر تشکل یابی از مجرای قطع نامه ها نمی گذرد

✍ علی نوری، سایت اخبار روز

روز دوازدهم اردیبهشت‌ماه، متنی با عنوان: «قطعنامه‌ی تشکل‌های صنفی کارگری و معلمان به‌مناسبت اول ماه‌می» با امضای «شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران»، «سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه» و «اتحادیه آزاد کارگران ایران» منتشر شد. این متن که متشکل از ۱۰ بند است، نوشتاری مترقی و رادیکال دارد که به فساد ساختاری حاکمیت و تاثیرات نظام سرمایه‌داری در زندگی مردم اشاره می‌کند. همچنین این نوشته، اعتراض خود را علیه سیاست‌های سرکوبگرایانه‌ی حکومت در قبال زنان، استثمار و غارتگری – که بنا بر متن مندرج، این غارتگری به شکل مشروع از سوی حکومت در جریان است- و مطالباتی نظیر ضرورت آموزش به زبان مادری و…را بیان می‌کند.

در وضعیت فعلی که اگر بتوان آن را موقیعتِ پسا سرکوبِ قیام ژینا نامید، هر اقدامی در جهت بازیابیِ نیروهای سیاسی، خاصه تشکل‌های صنفی – به‌عنوان بدیل سیاسی و مترقی داخل کشور- بسیار حائز اهمیت و از دیگر سو نیز، امیدوارکننده است. اما از طرفی، درست به دلیلِ همین قرارگیری در شرایط ویرانگر سرکوب‌ها، پرونده‌سازی‌ها و سایه‌ی انقیاد در جامعه، لازم است تا موضع‌گیری‌هایی منطبق با ماهیت هر تشکل، ارائه شود.

این متن، با برشماری سوالات و مواردی، با همین نیت به‌نگارش درآمده است. چرا که برای عبور از وضعیت فعلی و قدم نهادن در مسیری برای تحقق آزادی و برابری – که از مطالبات مندرج در متن قطعنامه نیز هست- می‌بایست از پرسشگری و نقد، هراسی نداشت و برای تغییراتی اساسی، قدم برداشت.

بنا بر رویه‌ی غالب و مرسوم در نگارش بیانیه‌ها و قطعنامه‌های مشترک، متن برآمده از هر تشکل، می‌بایست مطابق با اساسنامه، مشی و خط قرمزهای هر تشکل باشد. اما با نظر بر موضع‌گیری برخی تشکل‌ها و عملکرد آنان، یک اختلاف بنیادین در بیانیه‌ها و ساختار کلی هر تشکل به‌چشم می‌خورد. بر این اساس، می‌توان پس از خوانش اولیه این “قطعنامه” سوالات و موارد زیر را مطرح کرد:

۱- آیا نگارندگان این قطعنامه، قائل به این مهم هستند که ادبیات و سوگیری سیاسی به‌کار رفته در متن، اساسا همان نظرات اعضای تشکل متبوع خود را نمایندگی می‌کند؟

اگر پاسخ مثبت است، باید گفت که متن این قطعنامه، تفاوتی فاحش با آن چیزی دارد که در عمل اتفاق می‌افتد و اساسا از نگاه ناظر بیرونی، هیچ انطباقی با مشی پیشروی یک “تشکل صنفی” ندارد. به عبارت دیگر، به کارگیری ترم‌های سیاسی مندرج در این متن، صراحتا به ساختار سیاسی و اقتصاد سیاسی حاکمیت اشاره می‌کند –که این گزاره به خودی خود، مترقی است- اما بیشتر به خط‌گیری یک “حزب سیاسی” می‌ماند تا تشکیلاتی که به درستی در مسیر تحقق مطالبات صنفی خود و ایستادن بر روی ایده‌ی تشکل‌یابی مستقل، حاکمیت را به‌عقب می‌راند. ذکر این نکته از آن سو اهمیت دارد که رادیکالیسم موجود در متن و فعالیت صنفی در عمل، تضادی بسیار آشکار دارد که این مورد، یکی از مواردی است که نه فقط در این قطعنامه، بلکه در خط کلی برخی از تشکل‌های مذکور، از گذشته نیز وجود داشته است. نیک می‌دانیم که عدم انطباق موضع‌گیری‌های یک تشکیلات با آنچه که در عمل می‌تواند پیش ببرد، از طرفی سبب می‌شود تا اعضای خود را به ورطه‌ی ناامیدی و انزوا بکشاند و از طرف دیگر نیز از همراهان خود سلب اعتماد می‌کند.

۲- امروز که از طرفی راست افراطی، با عمده کردن فردگرایی، هر شکلی از فعالیت که منطبق بر اصول سازمان‌یابی و عمل جمعی بوده و نسبتی مشخص با وضعیت سیاسی حاضر داشته باشد را مردود دانسته و (غیر) “مجاز” می‌نامد و از طرف دیگر نیز، جمهوری اسلامی هر گونه امکانی را برای تشکل‌یابی و ضدیت سیاسی با خود، سلب و مسدود کرده است؛ ارائه‌ی این تضادهای بنیادین، تنها به استمرار وضع موجود می‌انجامد و نه حرکتی در جهت تغییر آن.

۳- نکته‌ی قابل‌توجه، اشاره به آثار وضعی سرکوب برای تشکل‌های دارای بدنه‌ی اجتماعیِ واقعی، به نسبت تشکل‌های خودخوانده است. این مهم خود را در درج اسامی تشکل‌های غیرواقعی مندرج در منشور ۱۴۰۱ نیز نشان می‌دهد. منشوری که در کنار اهمیت زیاد خود، به دلیلِ درج اسامی گروه‌ها و تشکل‌های غیرواقعی، از سوی همان تشکل‌های حقیقیِ امضاکننده در این منشور و افراد و رسانه‌های مترقی نیز مورد نقد قرار گرفت. از این منظر، بخش مهمی از پیامد سرکوب برای یک تشکل واقعا موجود، می‌تواند همان چیزی باشد که امروز با آن مواجهیم. یعنی این چنین سر بر آوردن نحله‌هایی درون تشکیلات که با دستور کار قرار دادن موضع‌گیری‌های رادیکالی که هیچ امکانی برای عملیاتی شدن ندارند و اساسا به مرور پای‌بندی تشکیلات را از بین می‌برند.
⤵️

263 views14:33