🌺 کرونا ناگهان به یادِ شهروند این شهرهای طلسم‌شده و خواب‌زده می‌آورد که آن‌هایی که بام تا شام -و البته در ‌‌پدیده‌ی شهر شام تا بام هم- با ایشان به دادوستد مشغولی حامل زندگی‌اند، و کمی درنگ کن و ببین که خودت نیز زنده هستی! از این منظر که می‌نگری می‌بینی این کرونا نیست که ویروس است، پول است که حقیقتا ویروس است. کرونا با خود #مرگ_آگاهی می‌آورد و به این‌ترتیب زندگی را افزون می‌کند (که البته این باز خودِ کرونا نیست که ولوله‌ی مرگ شده است و من در پُست دیگری با عنوان #ویروس_رسانه_ای به آن پرداخته‌ام)، اما روزمرگی که بهتر است آن‌را با یک ساکن بر روی «ر» روزمرْگی خواند با تخدیر هوشیاری، جمعیتِ انسانی را به یک ابرماشینِ بی‌روح برای تولید هرچه بیشتر اعتبارِ مالی بدل می‌کند؛ یک توده‌ی بی‌شکل برای هرچه افزودن به صفرهای بی‌شکل❗️

#وحیدشاهرضا🥀
۱۴ اسفند ۹۸

‏👌
@zehnekhatarnakema

🍃🍂 ویروس #کرونا به همان اندازه که پیکِ‌مرگ است پیکِ‌زندگی نیز هست. کرونا حقیقتی را بر ما آشکار می‌سازد که در بطنِ فرهنگ‌ِ فردگرای سرمایه‌داری مدفون‌ شده است: ما بیش از آن‌چه اسطوره‌ی #لیبرالیسم تبلیغ می‌کند به یکدیگر وابسته‌ایم. کرونا با تهدیدکردن نفْسِ زندگی در ما به یادمان می‌آورد که چگونه با چسبیدن به دارائی‌های شخصی و حرصِ بیشتر برای مالکیت، فرصت هم‌زیستی را از دست داده‌ایم. در جامعه‌‌ای که تقریبا تمامی تعاملات و تبادلات آن درباره‌ی پول و به‌واسطه‌ی پول است، مردم به یکدیگر به مثابه کالا می‌نگرند. این شیء‌انگاری فرصت لمسِ حضور دیگران و تجربه‌ی صمیمیت را از بین برده و آدم‌ها را در یک انزوای معرفتی فرومی‌برد. شهرهای مُدرن به حیث کمیت عظیم جلوه می‌کنند و از نظر عددی پرازدحام‌ و‌ شلوغ‌اند ولی کیفی که به آن‌ها بنگریم مکان‌هایی متروک و فقرزده به حساب می‌آیند، ابزارها در آن‌ها بسیارند و انسان‌ها در آن قلیل، اصلِ حاکم بر آن‌ها #داشتن است و #بودن در آن‌ها بس کمیاب.

🍂🍃 کرونا ناگهان به یادِ شهروند این شهرهای طلسم‌شده و خواب‌زده می‌آورد که آن‌هایی که بام تا شام -و البته در ‌‌پدیده‌ی شهر شام تا بام هم- با ایشان به دادوستد مشغولی حامل زندگی‌اند، و کمی درنگ کن و ببین که خودت نیز زنده هستی! از این منظر که می‌نگری می‌بینی این کرونا نیست که ویروس است، پول است که حقیقتا ویروس است. کرونا با خود #مرگ_آگاهی می‌آورد و به این‌ترتیب زندگی را افزون می‌کند (که البته این باز خودِ کرونا نیست که ولوله‌ی مرگ شده است و من در پُست دیگری با عنوان #ویروس_رسانه_ای به آن پرداخته‌ام)، اما روزمرگی که بهتر است آن‌را با یک ساکن بر روی «ر» روزمرْگی خواند با تخدیر هوشیاری، جمعیتِ انسانی را به یک ابرماشینِ بی‌روح برای تولید هرچه بیشتر اعتبارِ مالی بدل می‌کند؛ یک توده‌ی بی‌شکل برای هرچه افزودن به صفرهای بی‌شکل❗️

🍃🍂 در این میان اما شنیدنی‌تر حکایتِ مردمان جهانِ سوم است که روحِ حاکم بر زمان را که خود به اندازه‌ی کافی شبح‌وار است سر و ته گرفته‌اند. در خبرگزاری بی‌بی‌سی‌فارسی خبری خواندم مبنی بر این‌که: «در پی گسترش ویروس کرونا در ایران، رهاکردن دستکش و ماسکِ استفاده شده در معابر عمومی و جوی‌های آب به معضلی جدی تبدیل شده است. با توجه به این که این ماسک‌ها و دستکش‌ها می‌توانند عامل سرایت این ویروس شوند.» خبری که عمقِ فاجعه‌ی فرهنگی در ایران را به رُخ می‌کشد.

🍂🍃 #ایگویسم و خودخواهیِ فرهنگیِ دنیای مدرن هیچ‌جا کاریکاتورتر از این نمی‌تواند به‌روی صحنه بیاید. طرف پیشِ خودش فکر می‌کند که با ماسک‌زدن می‌تواند از مهلکه جانِ سالم به در برد، حال آن‌که الباقی به درک واصل خواهند شد. نه انگار که این تُفی سربالاست که به‌ صورت خودش بازمی‌گردد. و اساسا همه‌ی هراسی که در جهان پدید آمده است به‌خاطر سرایت‌پذیری بیشتر این ویروس است. یعنی به معنای واقعی کلمه از این دست که بدهی از آن دست می‌گیری❗️لیبرالیسم اگر یک کیفیت زیبا و متعالی در وجود آدم‌ها را تحریک می‌کند و‌ فرصت رشد برایش فراهم می‌کند، «پذیرش مسئولیت فردی» است؛ که آن‌هم در هنگام وارد کردن‌اش به بازار ایران مثل خودروهای وارداتی به‌عنوان آپشن از رویش برداشته‌ شده است❗️یاد آخرین فیلم کمال تبریزی افتادم #ما_همه_باهم_هستیم؛ چگونه می‌شود در یک هواپیما یا کشتی عده‌ای به سقوط یا غرق‌شدن رای دهند و عده‌ی دیگر به اوج گرفتن⁉️ ما تا ابد باهم‌ایم، این‌که در جهنم یا بهشت باشیم #انتخاب ماست.

#وحیدشاهرضا🥀
۱۴ اسفند ۹۸

#روانکاوی #خودشناسی #خودشکوفایی #مشاوره #رواندرمانی #تغییر_نگرش

👌

@zehnekhatarnakema
‏