اصالت معقول و یا اصالت عقل یا اصالت علم در واقع مذهب همه حکمایی است که متوجه بوده اند که علم و حقیقت آن است که به عقل ادراک می شود.
#هگل

📝 ما و نسبت میان #کانت و #هگل
✍ حامد صفاریان
@IranSociology
آیا به‌طور عام نسبتی میان کانت و هگل موجود است؟ و آیا این نسبت در نزد «ما» به‌درستی درک و صورت‌بندی شده است؟ برای پاسخ به این دو پرسش، هم اشراف به فلسفۀ هردو فیلسوف ضرورت دارد، و هم چارچوبی نظری لازم است که از حوصلۀ این مقال افزون است. من اما تلاش می‌کنم در اینجا تنها به یک سویۀ این نسبت، که به گمانم نسبت کانونی میان کانت و هگل را در بر می‌گیرد، بپردازم؛ از تعدادی از شارحان این نسبت در دنیای آلمانی‌زبان نام برم، و سرانجام بکوشم گزیده‌ای از تألیفات فارسی را که به این نسبت پرداخته‌اند برشمارم.

در لینک زیر بخوانید:
yon.ir/0YK3

✅کانال جامعه شناسی
@IranSociology
telegram.me/IranSociology

1

📝 چند نكته انتقادي درباره جلسه " تاريخ ايران؛ #فوكو يا #هگل"

@IranSociology
✍ شهاب تقي پور

از همين ابتدا عليرغم اينكه راضي نيستم اما براي احتياط هم كه شده اعلام مي كنم دو بزرگواري را كه درباره جلسه اشان در اين يادداشت مي نويسم در قامت استاد خود مي بينم و معتقدم نه اكنون كه همواره مي توانم از توانايي ها و اطلاعاتشان در جاي مناسب خود سود ببرم . و مطمئنم آنها هم مشي دانشجويي دارند و نقدپذيري از خصوصيات نه عرضي بلكه ذاتي شخصيتشان است.

جلسه "تاريخ ايران ؛ فوكو يا هگل " اواخر ارديبهشت ماه ٩٥ توسط انجمن علمي جامعه شناسي دانشگاه علامه طباطبايي تهران در حالي برگزار شد كه سالن ارشاد دانشكده علوم اجتماعي علامه طباطبايي به شكل كامل پر شده بود و ما شاهد حضور گسترده ي علاقه مندان به مبحث مطرح شده بوديم اما عليرغم چنين استقبالي، به چند دليل كه در ادامه خواهم آورد آنچه در آن جلسه ارائه شد مثل بقيه چنين جلساتي در خور مخاطباني كه از سراسر شهر و در ترافيك و گرماي تهران خود را به آنجا رسانده بودند نبود. صورت مناظره گوني كه در پوستر جلسه وعده داده شده بود به شكل مضحكي به صحنه شوخي و تعريف از هم تبديل شده بود( كه خود مي تواند واكنشي باشد براي فرار از نقد و درگير شدن به شكل جدي در موضوع بحث) و آنچه قاعدتن بايد اتفاق مي افتاد يعني يك بحث نظري پخته و غني و چالشي به هيچ وجه رخ نداد. جدا از چنين بحثهاي كلي و مناسكي و البته بسيار مهم درباره جلسه در زير به سه نكته نظري اشاره خواهم كرد كه از نظرم پاشنه آشيل اندك گفت و گوي نظري صورت گرفته در جلسه بود:

١- هيچ كدام از دو سخنران جناب آقاي آرش حيدري و آقاي دكتر مهدي اردبيلي هيچ حرفي درباره نگرششان به تاريخ و سپس نگاهشان به تاريخ ايران به طور خاص نزدند، اين در واقع يعني مخاطبان به جلسه اي آمدند كه فقط درباره دو كلمه از عنواني كه براي آن نشست طرح شده بود صحبت شد. و جاي هيچ نقدي هم باز نمي ماند چون اصلن سخنرانان جلسه وارد بحث تاريخ و تاريخ ايران نشدند و هيچ كدام برداشت خاص خود را كه قاعدتن يك مخاطب مطلع منتظر شنيدن آن بود ارائه نكردند. و حتي بدتر از اين برداشتهاي غيرشخصي و عام را هم بي اشاره گذاشتند و به طور كلي بي خيالِ وارد شدن به "تاريخ" شدند يعني موضوعي كه اصل جلسه براي آن برگزار شده بود.

٢-از اينكه بگذريم تنها مي ماند فوكو و هگل ، در پس پاسكاري هاي متعدد لفظي و تعارف بازي هايي كه با جملات پرطمطراق فروتنانه تزيين أرايي مي شد اما باز خبري از فوكو و هگل هم نيود! آقاي اردبيلي تنها به اين اشاره كردند كه هگل بد خوانده شده (نه در ايران بلكه در كل جهان) و بايد به سراغ هگل "ميانه" رفت و هگل ميانه هماني است كه نه فاشيست است نه به سلطنت طلبي مي رسد و در كل خوب است ، در حالي كه اين تعريف از خوب بودن هگل بدون توضيح مفاهيمش و بدون اشاره ضمني به بحث فلسفي تخصصي اي پي گرفته شد. از ان طرف نيز در بحثهايي كه مربوط به فوكو شد اگرچه نيمچه اشاره هايي به چند مفهوم او و ارتباطش با كار رساله دكتري سخنران كه تحت تاثير فوكو بود را شاهد بوديم اما اين استفاده ها بيشتر ورودي ابتدايي به انديشه هاي آن متفكر بود و شابلون گذاري مفاهيمش در مواجهه با واقعيت ايران. آنچه بايد علوم اجتماعي منتقد ايران اين روزها بداند اين است كه همانطور كه نسل جديد از فضاي پارسونز زده ي دهه هاي پيشين متعرض است بي شك نسل بعدي نيز از چنين ورودهاي ابتدايي به انديشمندان بدون درك عميق پيش زمينه هاي فلسفي تاثيرگذار ناخشنود خواهد بود. تفاوتي بين شابلون كاري با فوكو يا شابلون كاري با پارسونز نيست، براي أيندگان فوكو همان پارسونز ماست. بازي با تم هاي چنين متفكراني ...

@IranSociology

تنها با قمار بر سر زندگی است که آزادی حاصل می شود.
( #هگل ، پدیدارشناسی روح، فقره 187 )

✍ #محمدمهدی_اردبیلی
@IRANSOCIOLOGY

درک اعتصاب غذای یک زندانی برای ما ممکن نیست. اعتصاب غذا را نمی توان اندازه گیری کرد، شمرد یا ارزیابی کرد. هر روز از اعتصاب غذا، با روزهای ما، با روزهای خورشیدی متفاوت است. هیچ ساعتی از اعتصاب غذا با ساعت گرینویچ قابل ارزیابی نیست. اعتصاب غذا، خارج از قلمرو معیارهای تمدن و فرهنگ ما، خارج از صیانت نفس ما، در مرز میان زندگی و مرگ، میان اروس و تاناتوس، در خود مغاکی جای می گیرد که دست هیچ فهمی به آن نمی رسد. زمانی که انسان تمام داشته هایش را از دست رفته می داند و هیچ دستاویز یا حامی ای (اعم از دوستان، خانواده، مردم، نهادهای مدنی، قانون و ...) از او حمایت نمی کند، یعنی زمانی که کل وضعیت به هیچ شکلی انسانیتِ فرد را بازشناسی و تصدیق نمی کند، صدایش را نمی شنود و او را نمی بیند، در این زمان است که فرد تنها داشته اش، یعنی بدن تکیده اش را، یعنی جان برهنه اش را، به دست می گیرد و بر سر آن قمار می کند. این به دست گرفتنِ جان، نه صرفاً تلاشی برای آزادی، بلکه دقیقا و عیناً خودِ آزادی است. این نه صرفا آزادی از فلان زندان یا بهمان محکمه، بلکه آزاد شدن از زندانی است که همۀ ما در آن گرفتاریم و تمدن دستها و پاهای ما را به آن زنجیر کرده است. کسی که اعتصاب غذا می کند، از مرزهای زندگی اش آزاد شده است و همۀ ما گرفتاران و دربندان را پشت سر می گذارد.
این اما به این معنا نیست که ما، در عین گرفتاری ها و وابستگی های شخصی مان، هیچ کاری نمی توانیم بکنیم. شاید ما شجاعت مواجهه با خود آزادی را نداشته باشیم، اما دستکم می توانیم بی تفاوت و منفعل باقی نمانیم و سکوت نکنیم. این امر، پیش از آنکه دفاع از زندگی یا جان یک زندانی باشد، دفاع از حیثیت و شرافت انسانیِ خود ماست.

پی نوشت: دفاع از حقوق انسانی و قانونی یک فرد ارتباطی با دوستی و دشمنی، همفکری و رقابت ندارد. حق یک زندانی باید همواره فارغ از محتوای اتهام رعایت شود. پس مناقشه بر سر مجرم یا بیگناه بودن یک فرد (که بعضا به مباحثی بیحاصل منجر می شود که اصل مسئله را تحت الشعاع قرار می دهد) مطلقاً نباید مانع از این شود که همه ما (چه دوست، چه دشمن)، تمام قد از احقاق حقوق اولیه و انسانی فرد دفاع کنیم. اتفاقا ما همان زمانی حقیقتاً می توانیم به آزادگی دست یابیم که از حقوق انسانی و قانونی مخالفانمان دفاع کنیم و فارغ از حب و بغضهای روزمره، حامی مظلوم باشیم و نسبت به آن حساسیت نشان دهیم.
@PhilosophicalHalt

🆔 @IRANSOCIOLOGY
✅جامعه شناسی👇
https://telegram.me/joinchat/BW29hDusPvdnL1t0FBduOg