. به هر کی بدی می کرد، به من خوبی.
آخه با همه اخم و تخم می کرد، با من مهربون بود و می خندید..
. حتی وقتی سرم داد می زد، به دل نمی گرفتم و دوستش داشتم.
چند دقیقه بعد از اینکه باباش رفت، رفتم بالا. نبود.
من که اهل دلداری به اون نبودم؟
حداقل به یه بهونه ای برم پیشش
، شاید اون بخواد حرف بزنه. پشت در اتاقش وایسادم.
صدایی شبیه گریه شنیدم
. سرمو گذاشتم رو در. آره؛ داشت گریه می کرد. آرمان؟!! گریه؟! محاله !!!
اصلا بهش نمی خوره اهل گریه باشه.
مگه آدم نیست؟! هر کی یه ظرفیتی داره. وقتی پر شد، لبریز می شه.
ولی نمی تونم آرمانو با گریه تصور کنم.
خاتون رو راه پله وایساد
. با چشمای قرمز و تعجب نگام کرد. گفتم: داره گریه می کنه!
اومد بالاتر و گفت: بار اولش که نیست؟ این بابای خیر ندیدش، انگار یه روز اشک این بچه رو
در نیاره، روزش شب نمی شه.
#پارت۱۱۵۵
درو باز کرد. نگاش کردم. رو تخت خوابیده بود و بالشتشو تو بغلش گرفته بود
. خاتون رفت تو، درو بست. یعنی دلش می خواسته موقع گریه کیو بغل کنه
و چون کسی رو نداشته، به اون بالشت پناه برده؟ خب این همه دختر؛
بره پیش یکیشون.. رفتم پایین و رو مبل نشستم.
نمی دونم چند دقیقه یا ساعت گذشت که در عمارت باز شد.
سرمو بلند کردم. بردیا بود.
بلند شدم و گفتم: سلام.
- سلام... کجاست؟
- اتاقش.
سریع و با حالت دو، از پله ها می رفت بالا. خاتون اومد پایین و با حالت ناراحت گفت:
- بیا میزو جمع کنیم.
- چرا؟ مگه شام نمی خوره؟
- نه... می گه میل ندارم.
بلند شدم و میز چیده شده رو جمع کردم.
اگه امشب غذا نخوره، حتما معدش اذیتش می کنه.
خاتون رفت که غذای مش رجب و گرم کنه.
منم تو آشپزخونه، ظرفای کثیف رو می شستم که تلفن زنگ خورد.
برداشتم و گفتم: بله؟
بردیا: شیرین؟ برای آرمان شام بیار.
تلفنو قطع کرد. سریع غذا رو گرم کردم و بردم بالا. در باز بود
و آرمان با چشم بسته رو تخت دراز کشیده بود و
دستشو رو شکمش گذاشته بود. دو تا ضربه به در زدم.
بردیا نگام کرد و گفت: بیا تو.
رفتم تو؛ سینی رو بهش دادم.
بردیا گفت: دستت در نکنه.
#پارت۱۱۵۶
- خواهش می کنم.
چشماشو باز کرد و نگاهی بهم انداخت. طرز نگاهش جوری بود که می خواست بدونه الان از کتک
خوردنش چه حسی دارم؟
بردیا قاشقو پر کرد و گفت: آرمان بلند شو چند تا لقمه بخور.
- میل ندارم.
بردیا با حالت نگران گفت: حوصله ی بحث کردن ندارم. بلند می شی یا به زور تو حلقت کنم؟
آرمان داد زد: نمی فهمی؟ می گم گشنم نیست، نمی خورم.
ولم کن. بذار بمیرم راحت شم.
بردیا خم شد و دستشو گذاشت زیر سر آرمان و بلندش کرد.
سریع سرشو از دست بردیا جدا کرد و گفت:
چرا دست از سرم برنمی داری بردیا؟ گفتم نمی خورم.
- می خوای با نخوردن، خودتو بکشی؟
با درد داد زد: آره می خوام بمیرم... ولم کن بذار بمیرم . خواهش می کنم بردیا
بردیا قاشقو گذاشت جلو دهنش و گفت: دهنتو باز کن!
آرمان به زور دهنشو باز کرد. بردیا قاشق و گذاشت تو دهنش.
یاد روزی افتادم که بردیا گفت بیشتر مواقع خودم با قاشق غذا به آرمان می دادم
. با درد می جوید و پایین می داد.
لقمه رو فرستاد پایین و چشماشو فشار داد.
چشمشو باز کرد و بازم نگام کرد.
پشتمو بهش کردم و راه افتادم. گفت: دلت خنک شد؟!
یادته گفتی راحت مردن حقت نیست؟!
می دونم ته دلت با این سیلی هنوز راضی نیست.
اگه می خوای بیشتر زجر کشیدنمو ببینی، پس تو این خونه بمون و نگاه کن چطور بابام آروم آروم جلو چشمت از بینم می بره
. تو بشین و با لذت نگاه کن.
بردیا: این حرفا چیه می زنی؟
هنوز پشتم بهش بود. بغض کردم. چند قطره اشک از چشمم اومد.
#پارت۱۱۵۷
آرمان گفت: کجای کاری بردیا؟! این شیرینی که تو عاشقشی، دلش میخواد من با زجر و عذاب از دنیا برم؛
چون خودش نمی تونه، شکنجه ی بابامو نگاه می کنه.
- چرت نگو، شامتو بخور.
رفتم بیرون. چند تا پله رو اومدم پایین.
نشستم و گریه کردم. چرا آرمان فکر می کنه من دلم میخواد با زجر بمیره؟
روزای اول از دستش عصبی بودم، نمی دونستم چی دارم بهش می گم. اما اون بدتر از من نمی تونه چیزی رو فراموش کنه.
چند دقیقه ای آروم شدم. حس کردم یکی پشت سرم وایساده. سرمو برگردوندم، دیدم بردیا با سینی تو دستش وایساده.
کنارم نشست و سینی رو گذاشت کنارش و گفت:
- از دستش ناراحت نشو. از باباش دلخور بود، سر تو خالی کرد.
- نه ناراحت نشدم. اون حرفو بهش زدم... اما وقتی عصبی بودم.
- می تونی با آرمان خوب باشی؟
- چی؟! چرا باید باش خوب باشم؟
- آرمان تنهاست؛ خیلی تنهاست. به دخترای اطرافش نگاه نکن.
با هیچ کدمشون رابطه نداره. فقط با فرحنازه که اونم چون بهش می چسبه، مجبور تحملش کنه.
- از من چی می خوای؟
- باهاش خوب باش.... حداقل تا زمانی که اینجا هستی.
.. می دونم برات سخته اما سعی کن..
آخه با همه اخم و تخم می کرد، با من مهربون بود و می خندید..
. حتی وقتی سرم داد می زد، به دل نمی گرفتم و دوستش داشتم.
چند دقیقه بعد از اینکه باباش رفت، رفتم بالا. نبود.
من که اهل دلداری به اون نبودم؟
حداقل به یه بهونه ای برم پیشش
، شاید اون بخواد حرف بزنه. پشت در اتاقش وایسادم.
صدایی شبیه گریه شنیدم
. سرمو گذاشتم رو در. آره؛ داشت گریه می کرد. آرمان؟!! گریه؟! محاله !!!
اصلا بهش نمی خوره اهل گریه باشه.
مگه آدم نیست؟! هر کی یه ظرفیتی داره. وقتی پر شد، لبریز می شه.
ولی نمی تونم آرمانو با گریه تصور کنم.
خاتون رو راه پله وایساد
. با چشمای قرمز و تعجب نگام کرد. گفتم: داره گریه می کنه!
اومد بالاتر و گفت: بار اولش که نیست؟ این بابای خیر ندیدش، انگار یه روز اشک این بچه رو
در نیاره، روزش شب نمی شه.
#پارت۱۱۵۵
درو باز کرد. نگاش کردم. رو تخت خوابیده بود و بالشتشو تو بغلش گرفته بود
. خاتون رفت تو، درو بست. یعنی دلش می خواسته موقع گریه کیو بغل کنه
و چون کسی رو نداشته، به اون بالشت پناه برده؟ خب این همه دختر؛
بره پیش یکیشون.. رفتم پایین و رو مبل نشستم.
نمی دونم چند دقیقه یا ساعت گذشت که در عمارت باز شد.
سرمو بلند کردم. بردیا بود.
بلند شدم و گفتم: سلام.
- سلام... کجاست؟
- اتاقش.
سریع و با حالت دو، از پله ها می رفت بالا. خاتون اومد پایین و با حالت ناراحت گفت:
- بیا میزو جمع کنیم.
- چرا؟ مگه شام نمی خوره؟
- نه... می گه میل ندارم.
بلند شدم و میز چیده شده رو جمع کردم.
اگه امشب غذا نخوره، حتما معدش اذیتش می کنه.
خاتون رفت که غذای مش رجب و گرم کنه.
منم تو آشپزخونه، ظرفای کثیف رو می شستم که تلفن زنگ خورد.
برداشتم و گفتم: بله؟
بردیا: شیرین؟ برای آرمان شام بیار.
تلفنو قطع کرد. سریع غذا رو گرم کردم و بردم بالا. در باز بود
و آرمان با چشم بسته رو تخت دراز کشیده بود و
دستشو رو شکمش گذاشته بود. دو تا ضربه به در زدم.
بردیا نگام کرد و گفت: بیا تو.
رفتم تو؛ سینی رو بهش دادم.
بردیا گفت: دستت در نکنه.
#پارت۱۱۵۶
- خواهش می کنم.
چشماشو باز کرد و نگاهی بهم انداخت. طرز نگاهش جوری بود که می خواست بدونه الان از کتک
خوردنش چه حسی دارم؟
بردیا قاشقو پر کرد و گفت: آرمان بلند شو چند تا لقمه بخور.
- میل ندارم.
بردیا با حالت نگران گفت: حوصله ی بحث کردن ندارم. بلند می شی یا به زور تو حلقت کنم؟
آرمان داد زد: نمی فهمی؟ می گم گشنم نیست، نمی خورم.
ولم کن. بذار بمیرم راحت شم.
بردیا خم شد و دستشو گذاشت زیر سر آرمان و بلندش کرد.
سریع سرشو از دست بردیا جدا کرد و گفت:
چرا دست از سرم برنمی داری بردیا؟ گفتم نمی خورم.
- می خوای با نخوردن، خودتو بکشی؟
با درد داد زد: آره می خوام بمیرم... ولم کن بذار بمیرم . خواهش می کنم بردیا
بردیا قاشقو گذاشت جلو دهنش و گفت: دهنتو باز کن!
آرمان به زور دهنشو باز کرد. بردیا قاشق و گذاشت تو دهنش.
یاد روزی افتادم که بردیا گفت بیشتر مواقع خودم با قاشق غذا به آرمان می دادم
. با درد می جوید و پایین می داد.
لقمه رو فرستاد پایین و چشماشو فشار داد.
چشمشو باز کرد و بازم نگام کرد.
پشتمو بهش کردم و راه افتادم. گفت: دلت خنک شد؟!
یادته گفتی راحت مردن حقت نیست؟!
می دونم ته دلت با این سیلی هنوز راضی نیست.
اگه می خوای بیشتر زجر کشیدنمو ببینی، پس تو این خونه بمون و نگاه کن چطور بابام آروم آروم جلو چشمت از بینم می بره
. تو بشین و با لذت نگاه کن.
بردیا: این حرفا چیه می زنی؟
هنوز پشتم بهش بود. بغض کردم. چند قطره اشک از چشمم اومد.
#پارت۱۱۵۷
آرمان گفت: کجای کاری بردیا؟! این شیرینی که تو عاشقشی، دلش میخواد من با زجر و عذاب از دنیا برم؛
چون خودش نمی تونه، شکنجه ی بابامو نگاه می کنه.
- چرت نگو، شامتو بخور.
رفتم بیرون. چند تا پله رو اومدم پایین.
نشستم و گریه کردم. چرا آرمان فکر می کنه من دلم میخواد با زجر بمیره؟
روزای اول از دستش عصبی بودم، نمی دونستم چی دارم بهش می گم. اما اون بدتر از من نمی تونه چیزی رو فراموش کنه.
چند دقیقه ای آروم شدم. حس کردم یکی پشت سرم وایساده. سرمو برگردوندم، دیدم بردیا با سینی تو دستش وایساده.
کنارم نشست و سینی رو گذاشت کنارش و گفت:
- از دستش ناراحت نشو. از باباش دلخور بود، سر تو خالی کرد.
- نه ناراحت نشدم. اون حرفو بهش زدم... اما وقتی عصبی بودم.
- می تونی با آرمان خوب باشی؟
- چی؟! چرا باید باش خوب باشم؟
- آرمان تنهاست؛ خیلی تنهاست. به دخترای اطرافش نگاه نکن.
با هیچ کدمشون رابطه نداره. فقط با فرحنازه که اونم چون بهش می چسبه، مجبور تحملش کنه.
- از من چی می خوای؟
- باهاش خوب باش.... حداقل تا زمانی که اینجا هستی.
.. می دونم برات سخته اما سعی کن..
میوه ی ممنوعه(مرصاد و ماهک):
میوه ممنوعه(مرصاد)🍎:
#پارت۱۱۵۱
دلم؟؟ چنان بی قراری میکرد و داد و بیداد راه
انداخته بود
که شرمنده اش شده بودم!
اما عقلم؟ هنوز هم ساز مخالف میزد و لجبازی
میکرد..
سوار ماشین شدیم.. توی سکوت مثل مورچه
حرکت میکرد..
اونقدر آروم که انگار دلش نمیخواست هیچوقت
این مسیر
تموم بشه..
آرنجشو به لبه ی پنجره تکیه داده بود و پشت
دستشو به
لبش چسبونده بود و به روبه رو خیره شده بود..
امشب این مرد دل فریب ترین شده بود و بی
نظیرترین..
بی هوا از سر کنجکاوی پرسیدم:
_بچه کجاس؟ زنده اس؟
نیم نگاهی از گوشه ی چشم بهم انداخت و گفت
_چه فرقی میکنه؟ بگم باور میکنی؟
_من همه حرفاتو باور کردم
مرصاد من نگفتم حرف هاتو باورنمیکنم! اصلا
تموم حرف
های دروغ هم واسه تو راست! خوبه؟
#پارت۱۱۵۲
اما من دیگه نمیخوام با توبا...
عصبی حرفمو قطع کرد و غرید:
_نمیخوام چیزی بشنوم! به درک که نمیخوای!
لیاقت منو نداری! هیچکس لیاقت منو نداره..
هیچکس!
_اوهوم. داشتن تو لیاقت میخواد که من ندارم!
مرصاد_ میچزونمت ماهک به ارواح خاک مادرم
کاری میکنم
بخاطر اینجوری خرف زدنت به گه خوردن بیفتی!
منه احمق و باش از کجا پاشدم اومدم واسه این
توضیح بدم!
ببین خدا چقدر بدبختم کرده دارم التماس تو رو
میکنم!
_لطفا با من درست حرف بزن!
مرصاد دستشو زیر چونه ام برد وگفت:
_درستت میکنم! حالا صبرکن!
پوزخند زدم و گفتم: نگفتی؟ بچه ات زنده اس یا
نه؟
مرصاد که انگار با کلمه بچه ات عصبی ترشده بود
مشتشو
چند بار کوبوند روی فرمان و دل من بیشتر از
حرص
خوردنش خنک میشد!
#پارت۱۱۵۳
مرصاد_ به تو مربوط نیست! از اولشم اشتباه
کردم تا اینجا
اومدم!
نمیدونم اون خنده ی بی موقع چی بود که دائم
روی لبم کش
میومد و به بدبختی جمعش میکردم
لبمو گاز میگرفتم تا مانع خندیدنم بشم!
دلم واسه عصبی کردنش تنگ شده بود...
به سختی خودمو محکم گرفته بودم که اون
نیشی که سعی
میکرد آبرومو ببره رو ببندم!
_باشه مهم نیست انشاالله خدا واسه هم نگهتون
داره.
جلوی در خونه ایستاد و منتظر شد تا پیاده بشم!
ساعت از ۳ و نیم صبح گذشته بود و مطمئنا
کسی نه از
بیرون رفتنم با خبر میشد و نه از برگشتنم!
به مرصاد نیم نگاهی کردم که داشت با همون
حالت دست ها
پشت دستشو گاز میگرفت و این یعنی عصبی بود
و داشت
خود خوری میکرد!
مرصاد_ به سلامت!
#پارت۱۱۵۴
اخم کرده گفتم: دو شخصیتی هم بودی خبر
نداشتم؟
سرشو تکون داد و زیر لب گفت: آدمت میکنم!
نمیتونستم ببخشمش و تصمیم نداشتم هیچوقت
بهش برگردم
اما نمیدونم امشب چه مرگم شده بود که شوخیم
گرفته بود..
دلم یه اشتیاق عیجبی واسه اذیت کردن مرصاد
داشت.. انگار
بازیش گرفته بود!
_مرصاد؟
_برو پایین ماهک!
_ببین با این حرف ها و زور گویی ها و تهدید
هات من نه
خر میشم نه خام! میخواستم یه سوال بپرسم
فقط..
مرصاد_ واسه سوال هات جوابی ندارم!
با ترحم صورتمو لوچ کردم و چندش گفتم: تو
آخه به چیت
مینازی؟
یه دفعه قفل مرکزی زده شد و ماشینو روشن کرد
و حرکت
کرد!
با تعجب گفتم: کجا؟ صبر کن پیاده شم!
#پارت۱۱۵۵
مرصاد_ میبرمت جایی که اونی که بهش مینازمو
نشونت بدم...
ازش نمیترسیدم میدونستم کاری نمیکنه که اذیت
بشم
و پشیمون بشه!
بابی حوصلگی و بدون ترس گفتم:
_منو پیاده کن مرصاد دیگه از تهدید هات
نمیترسم!
مرصاد_ ماهک بلایی سرت میارم که احترام
گذاشتن به منو
یادت بیاد!
_چیکار میکنی؟ میری یه زن دیگه میگیری؟
مرصاد_میدونی چیه؟ هزار تا زنم بگیرم باز تو
باید با من
باشی!
بی پروا شده بودم.. نمیدونم بخاطر ضعفی بود
که جلوم
نشون میداد یا بخاطر بلایی که سرم اومده بود!
_بایدی وجود نداره. من دیگه تو رو نمیخوام!
بخدا دوستت ندارم مرصاد چرا نمیخوای
باور کنی؟ من کس دیگه ای رو
دوست دارم! یکی که زخم هایی که بهم زدی رو
دونه به
دونه محبت هاش درمان کرد.. یکی که مثل تو
نامرد
نیست!
#پارت۱۱۵۶
محکم زد روی ترمز و با حرص یقه مو گرفت
گرفت:
_لعنتی اینا رو میگی من باورم میشه!
دیوونه ام نکن! کاری نکن به مرگت راضی بشم!
دستمو روی دست هاش گذاشتم و با ریلکسی
گفتم:
_خب منم دارم جدی میگم به کی باید قسم
بخورم؟ اصلا
میخوای ببینیش؟
فشار دستش دور گردنم بیشتر شد و غرید؛
_خفه شو! داری زر میزنی! داری مثل سگ دروغ
میگی!
اون یارو سامیار آشغال نامزد داره! نمیتونی بگی
با اونم!
داشتم خفه میشدم! به دستس چنگ زدم که بازم
فشار دستشو
بیشتر کرد و گفت:
_بگو داری حرف مفت میزنی!
_با صدای درحال خفگی گفتم:ولم کن دارم خفه
میشم!
مرصاد_میکشمت ماهک.. به حضرت عباس
میکشمت! یالا
بگو گه خوردم!
داشتم نفس کم میارودم!
انگاری بازم راجع به مرصاد اشتباه فکر کرده
بودم..
#پارت۱۱۵۷
میوه ممنوعه(مرصاد)🍎:
#پارت۱۱۵۱
دلم؟؟ چنان بی قراری میکرد و داد و بیداد راه
انداخته بود
که شرمنده اش شده بودم!
اما عقلم؟ هنوز هم ساز مخالف میزد و لجبازی
میکرد..
سوار ماشین شدیم.. توی سکوت مثل مورچه
حرکت میکرد..
اونقدر آروم که انگار دلش نمیخواست هیچوقت
این مسیر
تموم بشه..
آرنجشو به لبه ی پنجره تکیه داده بود و پشت
دستشو به
لبش چسبونده بود و به روبه رو خیره شده بود..
امشب این مرد دل فریب ترین شده بود و بی
نظیرترین..
بی هوا از سر کنجکاوی پرسیدم:
_بچه کجاس؟ زنده اس؟
نیم نگاهی از گوشه ی چشم بهم انداخت و گفت
_چه فرقی میکنه؟ بگم باور میکنی؟
_من همه حرفاتو باور کردم
مرصاد من نگفتم حرف هاتو باورنمیکنم! اصلا
تموم حرف
های دروغ هم واسه تو راست! خوبه؟
#پارت۱۱۵۲
اما من دیگه نمیخوام با توبا...
عصبی حرفمو قطع کرد و غرید:
_نمیخوام چیزی بشنوم! به درک که نمیخوای!
لیاقت منو نداری! هیچکس لیاقت منو نداره..
هیچکس!
_اوهوم. داشتن تو لیاقت میخواد که من ندارم!
مرصاد_ میچزونمت ماهک به ارواح خاک مادرم
کاری میکنم
بخاطر اینجوری خرف زدنت به گه خوردن بیفتی!
منه احمق و باش از کجا پاشدم اومدم واسه این
توضیح بدم!
ببین خدا چقدر بدبختم کرده دارم التماس تو رو
میکنم!
_لطفا با من درست حرف بزن!
مرصاد دستشو زیر چونه ام برد وگفت:
_درستت میکنم! حالا صبرکن!
پوزخند زدم و گفتم: نگفتی؟ بچه ات زنده اس یا
نه؟
مرصاد که انگار با کلمه بچه ات عصبی ترشده بود
مشتشو
چند بار کوبوند روی فرمان و دل من بیشتر از
حرص
خوردنش خنک میشد!
#پارت۱۱۵۳
مرصاد_ به تو مربوط نیست! از اولشم اشتباه
کردم تا اینجا
اومدم!
نمیدونم اون خنده ی بی موقع چی بود که دائم
روی لبم کش
میومد و به بدبختی جمعش میکردم
لبمو گاز میگرفتم تا مانع خندیدنم بشم!
دلم واسه عصبی کردنش تنگ شده بود...
به سختی خودمو محکم گرفته بودم که اون
نیشی که سعی
میکرد آبرومو ببره رو ببندم!
_باشه مهم نیست انشاالله خدا واسه هم نگهتون
داره.
جلوی در خونه ایستاد و منتظر شد تا پیاده بشم!
ساعت از ۳ و نیم صبح گذشته بود و مطمئنا
کسی نه از
بیرون رفتنم با خبر میشد و نه از برگشتنم!
به مرصاد نیم نگاهی کردم که داشت با همون
حالت دست ها
پشت دستشو گاز میگرفت و این یعنی عصبی بود
و داشت
خود خوری میکرد!
مرصاد_ به سلامت!
#پارت۱۱۵۴
اخم کرده گفتم: دو شخصیتی هم بودی خبر
نداشتم؟
سرشو تکون داد و زیر لب گفت: آدمت میکنم!
نمیتونستم ببخشمش و تصمیم نداشتم هیچوقت
بهش برگردم
اما نمیدونم امشب چه مرگم شده بود که شوخیم
گرفته بود..
دلم یه اشتیاق عیجبی واسه اذیت کردن مرصاد
داشت.. انگار
بازیش گرفته بود!
_مرصاد؟
_برو پایین ماهک!
_ببین با این حرف ها و زور گویی ها و تهدید
هات من نه
خر میشم نه خام! میخواستم یه سوال بپرسم
فقط..
مرصاد_ واسه سوال هات جوابی ندارم!
با ترحم صورتمو لوچ کردم و چندش گفتم: تو
آخه به چیت
مینازی؟
یه دفعه قفل مرکزی زده شد و ماشینو روشن کرد
و حرکت
کرد!
با تعجب گفتم: کجا؟ صبر کن پیاده شم!
#پارت۱۱۵۵
مرصاد_ میبرمت جایی که اونی که بهش مینازمو
نشونت بدم...
ازش نمیترسیدم میدونستم کاری نمیکنه که اذیت
بشم
و پشیمون بشه!
بابی حوصلگی و بدون ترس گفتم:
_منو پیاده کن مرصاد دیگه از تهدید هات
نمیترسم!
مرصاد_ ماهک بلایی سرت میارم که احترام
گذاشتن به منو
یادت بیاد!
_چیکار میکنی؟ میری یه زن دیگه میگیری؟
مرصاد_میدونی چیه؟ هزار تا زنم بگیرم باز تو
باید با من
باشی!
بی پروا شده بودم.. نمیدونم بخاطر ضعفی بود
که جلوم
نشون میداد یا بخاطر بلایی که سرم اومده بود!
_بایدی وجود نداره. من دیگه تو رو نمیخوام!
بخدا دوستت ندارم مرصاد چرا نمیخوای
باور کنی؟ من کس دیگه ای رو
دوست دارم! یکی که زخم هایی که بهم زدی رو
دونه به
دونه محبت هاش درمان کرد.. یکی که مثل تو
نامرد
نیست!
#پارت۱۱۵۶
محکم زد روی ترمز و با حرص یقه مو گرفت
گرفت:
_لعنتی اینا رو میگی من باورم میشه!
دیوونه ام نکن! کاری نکن به مرگت راضی بشم!
دستمو روی دست هاش گذاشتم و با ریلکسی
گفتم:
_خب منم دارم جدی میگم به کی باید قسم
بخورم؟ اصلا
میخوای ببینیش؟
فشار دستش دور گردنم بیشتر شد و غرید؛
_خفه شو! داری زر میزنی! داری مثل سگ دروغ
میگی!
اون یارو سامیار آشغال نامزد داره! نمیتونی بگی
با اونم!
داشتم خفه میشدم! به دستس چنگ زدم که بازم
فشار دستشو
بیشتر کرد و گفت:
_بگو داری حرف مفت میزنی!
_با صدای درحال خفگی گفتم:ولم کن دارم خفه
میشم!
مرصاد_میکشمت ماهک.. به حضرت عباس
میکشمت! یالا
بگو گه خوردم!
داشتم نفس کم میارودم!
انگاری بازم راجع به مرصاد اشتباه فکر کرده
بودم..
#پارت۱۱۵۷
گلاره (آخرین ورق 2):
#پارت۱۱۵۰
روزها می اومدن و می رفتن. کم و بیش به پارسا سر می زدم هرچند هنوز همونطور سرد بود.
قرار بود برای مراسم هتل دارها به خونه ی یکی از هتل دارهای بزرگ تهران بریم.
تنها لباسی که مناسب پوشیدن بود، کت و شلوار بود. بهارک مثل همیشه پیش مونا بود.
ماشین و کنار خونه ی ویلائی پارک کردم. مردی جلوی در بود.
خودم رو معرفی کردم. در رو باز کرد و وارد حیاط بزرگ خونه شدم.
خانوم و آقای مشفق جلوی در ورودی بودن. با سلام و احوالپرسی وارد شدم.
سالن بزرگ و نیم دایره ای بود که به زیبایی تزئین شده بود. با تعدادی از مهمون ها احوالپرسی کردم و سمت میز خالی ای رفتم.
بعد از چند دقیقه صدرا به همراه نیلا اومدن. نیلا با خانومی سمت اتاقی رفت.
نگاه صدرا بهم افتاد. با دیدنم پوزخندی زد و اومد سمتم.
-به به پارسال دوست، امسال آشنا. خوبی خانوم؟
#پارت۱۱۵۱
امرتون؟
ابرویی درهم کشید.
-اوه اوه چه عصبی! تو خسته نشدی این همه سال تنها بودی؟ من هنوز هم روی پیشنهادم هستم.
عصبی دندون قروچه ای کردم.
-شما بهتره حواست به پول همسرت باشه، لازم نیست نگران تنهایی من باشی! الانم خانومت منتظره.
دست توی جیبش کرد.
-آخه کسی پیدا نمیشه بیاد توی امل رو بگیره.
از کنارم رد شد. همون لحظه پارسا وارد سالن شد.
نمیدونم چرا با دیدنش احساس دلگرمی کردم. با همه سلام و احوالپرسی کرد و اومد سمتم.
-سلام.
لبخندی زدم.
-سلام. خوبی؟
عمیق نگاهم کرد. احساس کردم ضربان قلبم بالا رفت.
نگاهم رو از نگاهش گرفتم. روی صندلی کناریم نشست.
#پارت۱۱۵۲
مردی اومد سمتش و با هم شروع به صحبت کردن. بعد از چند دقیقه مرد رفت.
-یه پیشنهاد بدم؟
یکی از ابروهاش پرید بالا.
-آخر هفته قبول کن و همراه من و هلیا بیا بریم دماوند.
-باید …
نذاشتم ادامه بده.
من از اون کیک هایی که چند سال پیش به زور سرم درست می کردم و مجبورم می کردی جمعه ها صبح زود بیدار شم تا باهات بیام کوه درست می کنم.
احساس کردم لبخند کم رنگی رو لبهاش نشست.
-قبوله!
لبخندی زدم. بعد از تموم شدن مراسم به هلیا زنگ زدم. تعجب کرد اما در آخر کلی خوشحال شد.
دل توی دلم نبود. بالاخره آخر هفته رسید. از شب قبل خواب به چشمهام نیومده بود.
تمام وسایل رو آماده کردم. لباسهای بهارک رو تنش کردم و لباسهام رو پوشیدم.
با صدای زنگ آیفون سمتش رفتم. پارسا بود.
#پارت۱۱۵۳
سلام.
-جلوی در منتظرم.
بهارک زودتر سمت در رفت. سبد و کوله ام رو برداشتم.
پارسا وسایل رو پشت ماشین گذاشت. تو اتوبان با هلیا قرار گذاشتیم.
موزیک ملایمی در حال پخش بود.
بهارک: عمو پارسا آهنگ شاد نداری؟ میخوام برقصم.
-دارم عمو جون.
آهنگ رو عوض کرد و یکی از آهنگ های شاد سحر اومد که واقعاًبه حال الان ما و سفرمون میخورد.
بعد از مسافتی ماشین رو پایین تپه ی پر درختی که کلبه ای هم در وسطش قرار داشت نگهداشتیم.
وسایل رو داخل کلبه بردیم. انوشیروان سریع شومینه رو روشن کرد.
پرده ها رو کنار زدم. قرار شد یه اتاق مال من و هلیا و بهارک باشه و پارسا و انوشیروان تو هال بخوابن.
#پارت۱۱۵۴
با هلیا سمت آشپزخونه رفتیم. چائی رو آماده کردم. هلیا وسایلی که خریده بودیم رو تو یخچال چید.
با سینی چائی به سالن برگشتیم. بهارک خوابش برده بود. انوشیروان از هر جائی صحبت می کرد.
هلیا: نظرتون چیه شب بریم جنگل چادر بزنیم؟
انوشیروان: هلیا جان تو جنگل می بینی؟!
-منظورم لای همین درختاس.
انوشیروان: من که حرفی ندارم. بقیه چی؟
-به نظر من خوبه.
پارسا: منم که تابع جمعم.
قرار شد تا هوا تاریک نشده بریم و چادر بزنیم. بعد از کمی استراحت وسایل ها رو برداشتیم.
بعد از پیدا کردن جای مناسب چادر رو زدیم و جلوی چادر آتش روشن کردیم.
قرار شد پانتومیم بازی کنیم. من و پارسا با هم بودیم و هلیا و انوشیروان با هم.
#پارت۱۱۵۵
با فاصله ی کمی کنار پارسا نشسته بودم. هلیا سعی داشت چیزی رو به انوشیروان بفهمونه.
پتو رو دورم محکم تر کردم. هلیا نگاهی بهم انداخت.
-چادر رو من و شوهر جان زدیم حالا نوبت شماست. برید هیزم بیارید، داره تموم میشه.
به ناچار بلند شدم.
-گلاره جونم بابت بهارک هم خیالت راحت … خاله هلیش هست.
و بوسی فرستاد. دهن کجی کردم و همراه پارسا سمت پایین تپه شروع به حرکت کردیم.
هر دو توی سکوت مشغول جمع کردن چوب شدیم. با چکیدن قطره آبی روی صورتم سرم رو بالا آوردم.
#پارت۱۱۵۶
داره بارون می باره!
-فکر نکنم.
با بارش دوباره ی باران گفت:
-آره. برگردیم.
اومدم پامو بردارم که نمیدونم چی شد و پام سر خورد و تا به خودم بیام از تپه پرت شدم پایین.
درد بدی توی پام پیچید. صدای فریاد پارسا بلند شد. درد امونم رو بریده بود.
پارسا اومد پایین. تو گودال کوچیکی افتاده بودم.
-حالت خوبه؟
-پام!
-صبر کن الان میام پایین.
اومد پایین و جلوی پام روی دو زانو نشست. صورتم کمی سوزش داشت.
#پارت۱۱۵۰
روزها می اومدن و می رفتن. کم و بیش به پارسا سر می زدم هرچند هنوز همونطور سرد بود.
قرار بود برای مراسم هتل دارها به خونه ی یکی از هتل دارهای بزرگ تهران بریم.
تنها لباسی که مناسب پوشیدن بود، کت و شلوار بود. بهارک مثل همیشه پیش مونا بود.
ماشین و کنار خونه ی ویلائی پارک کردم. مردی جلوی در بود.
خودم رو معرفی کردم. در رو باز کرد و وارد حیاط بزرگ خونه شدم.
خانوم و آقای مشفق جلوی در ورودی بودن. با سلام و احوالپرسی وارد شدم.
سالن بزرگ و نیم دایره ای بود که به زیبایی تزئین شده بود. با تعدادی از مهمون ها احوالپرسی کردم و سمت میز خالی ای رفتم.
بعد از چند دقیقه صدرا به همراه نیلا اومدن. نیلا با خانومی سمت اتاقی رفت.
نگاه صدرا بهم افتاد. با دیدنم پوزخندی زد و اومد سمتم.
-به به پارسال دوست، امسال آشنا. خوبی خانوم؟
#پارت۱۱۵۱
امرتون؟
ابرویی درهم کشید.
-اوه اوه چه عصبی! تو خسته نشدی این همه سال تنها بودی؟ من هنوز هم روی پیشنهادم هستم.
عصبی دندون قروچه ای کردم.
-شما بهتره حواست به پول همسرت باشه، لازم نیست نگران تنهایی من باشی! الانم خانومت منتظره.
دست توی جیبش کرد.
-آخه کسی پیدا نمیشه بیاد توی امل رو بگیره.
از کنارم رد شد. همون لحظه پارسا وارد سالن شد.
نمیدونم چرا با دیدنش احساس دلگرمی کردم. با همه سلام و احوالپرسی کرد و اومد سمتم.
-سلام.
لبخندی زدم.
-سلام. خوبی؟
عمیق نگاهم کرد. احساس کردم ضربان قلبم بالا رفت.
نگاهم رو از نگاهش گرفتم. روی صندلی کناریم نشست.
#پارت۱۱۵۲
مردی اومد سمتش و با هم شروع به صحبت کردن. بعد از چند دقیقه مرد رفت.
-یه پیشنهاد بدم؟
یکی از ابروهاش پرید بالا.
-آخر هفته قبول کن و همراه من و هلیا بیا بریم دماوند.
-باید …
نذاشتم ادامه بده.
من از اون کیک هایی که چند سال پیش به زور سرم درست می کردم و مجبورم می کردی جمعه ها صبح زود بیدار شم تا باهات بیام کوه درست می کنم.
احساس کردم لبخند کم رنگی رو لبهاش نشست.
-قبوله!
لبخندی زدم. بعد از تموم شدن مراسم به هلیا زنگ زدم. تعجب کرد اما در آخر کلی خوشحال شد.
دل توی دلم نبود. بالاخره آخر هفته رسید. از شب قبل خواب به چشمهام نیومده بود.
تمام وسایل رو آماده کردم. لباسهای بهارک رو تنش کردم و لباسهام رو پوشیدم.
با صدای زنگ آیفون سمتش رفتم. پارسا بود.
#پارت۱۱۵۳
سلام.
-جلوی در منتظرم.
بهارک زودتر سمت در رفت. سبد و کوله ام رو برداشتم.
پارسا وسایل رو پشت ماشین گذاشت. تو اتوبان با هلیا قرار گذاشتیم.
موزیک ملایمی در حال پخش بود.
بهارک: عمو پارسا آهنگ شاد نداری؟ میخوام برقصم.
-دارم عمو جون.
آهنگ رو عوض کرد و یکی از آهنگ های شاد سحر اومد که واقعاًبه حال الان ما و سفرمون میخورد.
بعد از مسافتی ماشین رو پایین تپه ی پر درختی که کلبه ای هم در وسطش قرار داشت نگهداشتیم.
وسایل رو داخل کلبه بردیم. انوشیروان سریع شومینه رو روشن کرد.
پرده ها رو کنار زدم. قرار شد یه اتاق مال من و هلیا و بهارک باشه و پارسا و انوشیروان تو هال بخوابن.
#پارت۱۱۵۴
با هلیا سمت آشپزخونه رفتیم. چائی رو آماده کردم. هلیا وسایلی که خریده بودیم رو تو یخچال چید.
با سینی چائی به سالن برگشتیم. بهارک خوابش برده بود. انوشیروان از هر جائی صحبت می کرد.
هلیا: نظرتون چیه شب بریم جنگل چادر بزنیم؟
انوشیروان: هلیا جان تو جنگل می بینی؟!
-منظورم لای همین درختاس.
انوشیروان: من که حرفی ندارم. بقیه چی؟
-به نظر من خوبه.
پارسا: منم که تابع جمعم.
قرار شد تا هوا تاریک نشده بریم و چادر بزنیم. بعد از کمی استراحت وسایل ها رو برداشتیم.
بعد از پیدا کردن جای مناسب چادر رو زدیم و جلوی چادر آتش روشن کردیم.
قرار شد پانتومیم بازی کنیم. من و پارسا با هم بودیم و هلیا و انوشیروان با هم.
#پارت۱۱۵۵
با فاصله ی کمی کنار پارسا نشسته بودم. هلیا سعی داشت چیزی رو به انوشیروان بفهمونه.
پتو رو دورم محکم تر کردم. هلیا نگاهی بهم انداخت.
-چادر رو من و شوهر جان زدیم حالا نوبت شماست. برید هیزم بیارید، داره تموم میشه.
به ناچار بلند شدم.
-گلاره جونم بابت بهارک هم خیالت راحت … خاله هلیش هست.
و بوسی فرستاد. دهن کجی کردم و همراه پارسا سمت پایین تپه شروع به حرکت کردیم.
هر دو توی سکوت مشغول جمع کردن چوب شدیم. با چکیدن قطره آبی روی صورتم سرم رو بالا آوردم.
#پارت۱۱۵۶
داره بارون می باره!
-فکر نکنم.
با بارش دوباره ی باران گفت:
-آره. برگردیم.
اومدم پامو بردارم که نمیدونم چی شد و پام سر خورد و تا به خودم بیام از تپه پرت شدم پایین.
درد بدی توی پام پیچید. صدای فریاد پارسا بلند شد. درد امونم رو بریده بود.
پارسا اومد پایین. تو گودال کوچیکی افتاده بودم.
-حالت خوبه؟
-پام!
-صبر کن الان میام پایین.
اومد پایین و جلوی پام روی دو زانو نشست. صورتم کمی سوزش داشت.