@asheghanehaye_fatima☘
دیروز رفته بودم داروخانه. سه قلم دارو خریدم ،شد 33 هزار تومان ناقابل.
راستش را بخواهید وقتی وارد داروخانه شدم کنجکاوانه سر چرخاندم سمت قفسه ی پدهای بهداشتی، شش بسته مانده بود! تا بیایم پلک بزنم؛ زنی از پشتم پیچید و خودش را رساند به قفسه و هر شش تا را برداشت. دقیقا چند ثانیه شد. ناگهان زل زدم به قفسه که خالی شده بود، زن به نفرات بعدی رحم نکرده بود!
خانمی که چندوقتی است در داروخانه ی محل مشغول به کار شده گفت:« شده شش تومن! یه کارتن هم بیشتر بهمون ندادن!»
خریدار کیفش را باز کرد و صورت حساب را پرداخت. مچاله شدم در خودم و رفتم سمت پذیرش نسخه: «آقا یه بسته ویتامین ب 1، یه قرص جوشان، دوتا کلداستاپ!»
- خانوم می شه33 تومن!
از داروخانه که زدم بیرون محض کنجکاوی رفتم فروشگاه کوروش. قفسه‌ها خالی بود. درواقع هشت کارتن خالی آنجا بود که در یکی از آنها چند بسته نواربهداشتی باقی مانده بود!
بعد که راهم را کشیدم سمت خانه به این فکر کردم ما زن‌ها چقدر در رکود اقتصادی نقش داریم؟ چقدر در تغییر و ثبات قیمت نقش داریم؟ چه بار اجتماعی‌ای روی دوش ماست؟ آنچه روی دوش ماست اعتراض به حجاب اجباری، و آه و ناله کردن از دست مردهاست؟ جز رای دادن و ادعای مشارکت اجتماعی دقیقا برای بهبود زندگی چه کرده ایم؟چند نفرمان در اعتراض و اعتصاب و مسیر مخالف رفتن ثبات قدم داشته ایم؟
اینکه ناگهان می ریزیم و بسته بسته نواربهداشتی انبار می‌کنیم اسمش احتکار و نقش داشتن در افزایش قیمت‌ها نیست؟ مجبوریم؟ باید بین بد و بدتر یکی را انتخاب کنیم؟
اصلا اگر خبر بسته شدن کارخانجات غلط باشد، پس فردا می‌خواهیم افزایش قیمت را بیندازیم گردن بوش و اوباما و و روحانی و احمدی نژاد؟
یادم است خبری خواندم از گران شدن گوشت در آمریکا. زنان سه روز دست به دست دادند و گوشت نخریدند. قیمت گوشت برگشت به نرخ اولش.
زنان ایرانی چه کرده اند؟
برابری می‌خواهند و اسیر دست مردان اند؟
برابری می خواهند و درس می خوانند، اما بی سواد می مانند؟
زنان ایران چه می‌کنند؟ به وقت قحطی، احتکار می‌کنند و قیمت‌ها را ناخودآگاه افزایش می دهند و وقتی از نقششان سوال می کنی همواره یک گول خورده ی بدبخت اند که چاره ای نداشته اند؟
دیشب داشتم به خانه برمی‌گشتم و به مسایل روزهای اخیر فکر می کردم: نمایشگاه نقاشی تهمینه میلانی و دزدی او از یک تصویرگر خارجی، تهمینه میلانی و فیلم ملی و راه های نرفته اش . به دخترک توسری خور بدبختی که نشانه ها را می دید، راه فرار داشت اما می نشست تا بیایند نجاتش بدهند.اوووف! ملی بدبخت!
و بعد به این فکر می‌کردم که اگر چندمیلیون زن وقتی می شنوند نواربهداشتی، شیر، ماست، دوغ گران شده، خود را یک فرد مظلوم بدبخت ندانند که وظیفه دارند خرید کنند، قطعا چرخه ی اقتصاد توسط 50 درصد مردم این مملکت به ثبات می رسد! فکر می کردم اگر اولین زنی که کتک خورد جمع می کرد و می رفت، خشونت جزو ذات مردان حساب و بعد قانونی نمی شد!
دارم فکر می کنم شاید یک روز نواربهداشتی تمام شود. که یک سال بعد مجبور شویم از کهنه و ابزار دیگریک استفاده کنیم. آنوقت لابد زرنگی، فکر اقتصادی، هوشیاری و مبارزه ی سیاسی خود را می‌خواهیم اینطور عنوان کنیم؟ «در راستای اهداف فمینیسم ضمن نداشتن حقوق برابر، چند بسته نواربهداشتی در انبار بیشتر دارم!»
#آلما_توکل
#شما_فرستادید
#سعید
دیروز رفته بودم داروخانه. سه قلم دارو خریدم ،شد 33 هزار تومان ناقابل.
راستش را بخواهید وقتی وارد داروخانه شدم کنجکاوانه سر چرخاندم سمت قفسه ی پدهای بهداشتی، شش بسته مانده بود! تا بیایم پلک بزنم؛ زنی از پشتم پیچید و خودش را رساند به قفسه و هر شش تا را برداشت. دقیقا چند ثانیه شد. ناگهان زل زدم به قفسه که خالی شده بود، زن به نفرات بعدی رحم نکرده بود!
خانمی که چندوقتی است در داروخانه ی محل مشغول به کار شده گفت:« شده شش تومن! یه کارتن هم بیشتر بهمون ندادن!»
خریدار کیفش را باز کرد و صورت حساب را پرداخت. مچاله شدم در خودم و رفتم سمت پذیرش نسخه: «آقا یه بسته ویتامین ب 1، یه قرص جوشان، دوتا کلداستاپ!»
- خانوم می شه33 تومن!
از داروخانه که زدم بیرون محض کنجکاوی رفتم فروشگاه کوروش. قفسه‌ها خالی بود. درواقع هشت کارتن خالی آنجا بود که در یکی از آنها چند بسته نواربهداشتی باقی مانده بود!
بعد که راهم را کشیدم سمت خانه به این فکر کردم ما زن‌ها چقدر در رکود اقتصادی نقش داریم؟ چقدر در تغییر و ثبات قیمت نقش داریم؟ چه بار اجتماعی‌ای روی دوش ماست؟ آنچه روی دوش ماست اعتراض به حجاب اجباری، و آه و ناله کردن از دست مردهاست؟ جز رای دادن و ادعای مشارکت اجتماعی دقیقا برای بهبود زندگی چه کرده ایم؟چند نفرمان در اعتراض و اعتصاب و مسیر مخالف رفتن ثبات قدم داشته ایم؟
اینکه ناگهان می ریزیم و بسته بسته نواربهداشتی انبار می‌کنیم اسمش احتکار و نقش داشتن در افزایش قیمت‌ها نیست؟ مجبوریم؟ باید بین بد و بدتر یکی را انتخاب کنیم؟
اصلا اگر خبر بسته شدن کارخانجات غلط باشد، پس فردا می‌خواهیم افزایش قیمت را بیندازیم گردن بوش و اوباما و و روحانی و احمدی نژاد؟
یادم است خبری خواندم از گران شدن گوشت در آمریکا. زنان سه روز دست به دست دادند و گوشت نخریدند. قیمت گوشت برگشت به نرخ اولش.
زنان ایرانی چه کرده اند؟
برابری می‌خواهند و اسیر دست مردان اند؟
برابری می خواهند و درس می خوانند، اما بی سواد می مانند؟
زنان ایران چه می‌کنند؟ به وقت قحطی، احتکار می‌کنند و قیمت‌ها را ناخودآگاه افزایش می دهند و وقتی از نقششان سوال می کنی همواره یک گول خورده ی بدبخت اند که چاره ای نداشته اند؟
دیشب داشتم به خانه برمی‌گشتم و به مسایل روزهای اخیر فکر می کردم: نمایشگاه نقاشی تهمینه میلانی و دزدی او از یک تصویرگر خارجی، تهمینه میلانی و فیلم ملی و راه های نرفته اش . به دخترک توسری خور بدبختی که نشانه ها را می دید، راه فرار داشت اما می نشست تا بیایند نجاتش بدهند.اوووف! ملی بدبخت!
و بعد به این فکر می‌کردم که اگر چندمیلیون زن وقتی می شنوند نواربهداشتی، شیر، ماست، دوغ گران شده، خود را یک فرد مظلوم بدبخت ندانند که وظیفه دارند خرید کنند، قطعا چرخه ی اقتصاد توسط 50 درصد مردم این مملکت به ثبات می رسد! فکر می کردم اگر اولین زنی که کتک خورد جمع می کرد و می رفت، خشونت جزو ذات مردان حساب و بعد قانونی نمی شد!
دارم فکر می کنم شاید یک روز نواربهداشتی تمام شود. که یک سال بعد مجبور شویم از کهنه و ابزار دیگریک استفاده کنیم. آنوقت لابد زرنگی، فکر اقتصادی، هوشیاری و مبارزه ی سیاسی خود را می‌خواهیم اینطور عنوان کنیم؟ «در راستای اهداف فمینیسم ضمن نداشتن حقوق برابر، چند بسته نواربهداشتی در انبار بیشتر دارم!»
#آلما_توکل
#شما_فرستادید
#سعید