غروب‌ها...
آن هنگام که جهان از روشنایی شب زاده می‌شود
و رخنه می کند در قلب من
هیچ چیز رهایی‌ام نمی‌دهد از آن
جز گرداب‌های خواب
به سمت‌اش می‌روم

هر غروب، سیاهی خاطره
از مزارش برمی‌خیزد
سوق می‌دهد قلب‌ام را به سمت سرگردانی
جای می‌دهد خود را تا آخرین نفس‌ها، در تپش‌هایش...
خاموش می‌کند هیاهوی دنیا را در چشمان‌ام
نورها را می‌بلعد و بعد...
دور می‌شود...
قلب‌ام را سکوت مرگ فرا گرفته است
زندگی دود می‌شود
و بعد پراکنده می‌شود...!

●●●●●●●●
كُلُّ مساءٍ
حينَ العالمُ يُولَدُ في أضواءِ الليلِ

ويدخلُ قلبي
يوئَد!

لا يُنقِذني منهُ سوى أن تَهدُرَ دوامَاتُ النَّومِ..
فأرحلُ فيهْ

كُلُّ مساءٍ تنهضُ سودُ الذِّكرى من مَرقَدِها
تأخُذُ قلبي حيثُ التيهْ

تُسكِنُ فيهِ النَّبضَ إلى أن يَهمَد!
يُطفَأُ صَخَبُ العالم في عَينَيَّ

وتنسَحِبُ الأنوارُ وتبعُد!
يتَّشِحُ القلبُ بخرسِ الموت

فيهوي العمرُ دُخاناً
ثم يُبَدَّد!

■شاعر: #حمزة_قناوی

■برگردان: #الهام_صالحی

@asheghanehaye_fatima

حقیقت به من نزدیک بود روزی زمزمه‌کنان؛
وسوسه‌برانگیز
– هم‌چون زنی سرشار از عشق –
با عطوفت و مهربانی در آغوشم کشید
مژگانم را نوازش کرد
گونه‌هایش را دوبار بوسیدم
به من گفت: نزدیک شو و در قلبم سکونت گزین!

نزدیک‌مان نگهبانی بود
که پنهانی، کوچک‌ترین گناه را ثبت می‌کرد
گفتمش: دوری کن از من
بر حذر باش از من
چرا که نگران توام
و از پروردگارم می‌ترسم...
بدون خداحافظی با من ترکم کرد و رفت
و گفت: می‌بینمت؛
هر زمان که دیگر از چیزی نترسی!



وتبدو الحقيقةُ يومًا بقُربي
توشوشُ، تهمسُ،
تخطبُ حُبّي
كأنثى تُعانقني، تحتويني،
برِفقٍ ولُطفٍ
تُداعِبُ هُدْبي
طبَعْتُ على خَدِّها قُبلَتَينِ
فقالت: تعالَ استَقرَّ بقلبي!

وكانَ على القُرْبِ مِنّا رقيبٌ
يُسجّلُ في سِرِّهِ كلَّ ذَنبِ
فقُلتُ: حذارِ حذارِ فإنّي
أخافُ عَليكِ،
أخافُ ورَبّي!
فوَلَّتْ بغيرِ وَداعٍ وقالت:
أراكَ متى صِرتَ مِن غيرِ رُعبِ!

#جورج_جریس_فرح
برگردان: #الهام_صالحی

@asheghanehaye_fatima