💠 #نقد/ #یادداشت
🔺چرا آموزش و پرورش(تعلیم و تربیت) مسئله و اولویت اول معلمان نبوده است؟
✍ ابوالفضل رحیمی شاد
منبع: #گاهنامه_فرهنگی_آموزشی_فرهیزش
🔹معمولا رسم است در روزهای نامگذاری شده بصورت نمادین از قشر یا گروهی که روز به نام آنان ثبت شده تعریف و تمجید شود. یا خواسته ها و مطالبات آنها مطرح و گاهی هم به پاس قدردانی از آنها تجلیل شود.اما راستش را بخواهید هر چه با خودم کلنجار رفتم دیدم نمیتوانم این کار را انجام دهم. از طرف دیگر" نه "گفتن هم ... به دوستان فرهیزش ممکن نبود. با خودم گفتم حالا که #فرهیزش با نام زنده یاد مهدی بهلولی پیوند ناگسستنی دارد و همه با نگاه و زبان نقادانه تند و تیز مهدی آشنا هستیم چه بهتر در شماره‌ای از فرهیزش که ویژه روز معلم است به سبک و سیاق مهدی خوانندگان و بویژه همکاران را با پرسشی برآمده از دل یک نقد مواجه کنم تا شاید برای شروع یک تغییر و تحول بنیادین که ضروری تر، عمیق تر و ریشه ای تر از تغییر نظام سیاسی است و حتی در صورت تغییر در نظام سیاسی باید آنرا دنبال کرد بقدر یک صفحه از کتاب تغییر موثر باشد.
در طول ۲۲ سال اخیر که با شکل گیری تشکل های صنفی شاهد اعتراضات جمعی معلمان نسبت به وضعیت معیشت و منافع صنفی معلم بودم هیچوقت یاد ندارم که حرکتی اعتراضی نسبت به ضعفهای محتوایی و اصولی نظام آموزش و پرورش(تعلیم و تربیت) از سوی معلمان شکل گرفته باشد.آنچه بود یا غرولندهای معلمان در زنگهای تفریح بود یا حداکثر نقد تعدادی اندک بصورت شفاهی یا مکتوب در مطبوعات یا رسانه های مجازی. البته برای خالی نبودن عریضه گاهی در بیانیه ها یا قطعنامه های پایانی تجمعات اعتراضی تشکل های صنفی معلمان بند کوتاهی هم به نارضایتی از ایدئولوژیک بودن نظام آموزش و تعلیم و تربیت اشاره شده است. اما هیچ وقت شاهد اعتراض جمعی نسبت به تفکیک جنسیتی مدارس نبوده ایم. هیچ وقت معلمان نسبت به حجاب اجباری دانش آموزان دست کم دانش آموزان ابتدایی اعتراض نکردند.هیچوقت معلمان شیمی و فیزیک و زیست شناسی به جمع شدن آزمایشگاه ها در مدارس و از برنامه درسی اعتراض نکردند.هیچوقت نبود کتابخانه،روانشناس،کارشناس بهداشت وتغذیه موضوع اعتراضات معلمان نبود. هیچوقت تغییرات غیراصولی،ایدئولوژیک و سیاسی برنامه ها و کتابهای درسی باعث نرفتن معلمان به کلاس یا اعتراض در خیابان نشد. دخالت حوزه های علمیه در آموزش و پرورش و ورود آخوندهای جوان و آموزش ندیده به مدارس حتی موجب امضاء یک نامه اعتراضی چند صد نفری نشد. انتخاب مدیران مدارس با معیار سیاسی و ایدئولوژیک و بدون توجه به تخصص و معیارهای مدیریت علمی در آموزش و پرورش باعث اعتراض جمعی ما نشد.ارتباط اندک و گاهی بی ارتباطی مواد درسی یا محتوای دروس با نیازهای زندگی واقعی دانش آموزان و تلف شدن عمر میلیونها دانش آموز هیچوقت موجب تجمع حتی چند صد نفر از ما معلمان جلوی ساختمان ادارات یا وزارت آموزش و پرورش با پلاکارد حاوی شعارهای اعلام نگرانی ما نسبت به این مسئله نشد.هرگز نسبت به اجبار آموزش برنامه های درسی دینی آنهم از اول ابتدایی و برنامه های درسی و غیردرسی سیاسی از مراسم صبحگاه گرفته تا برگزاری کلاسهای تربیتی و پرورشی و اردوهای اغلب مذهبی به دست ناکارآمدترین و کارنابلدترین و بیسوادترین معلم ها که موجب نهادینه کردن بدترین رذیلت اخلاقی یعنی ریا و نفاق در وجود و شخصیت میلیونها کودک و نوجوان و ترویج و گسترش این فرهنگ در جامعه در طول این سالها شده است اعتراضی نکرده ایم. در یک جمله اگر بخواهم همه آنچه گفته ام و نگفته ام را خلاصه کنم میتوانم بگویم که نهاد آموزش و پرورش و برنامه های نظام تعلیم و تربیت در طول این سالها یکی از موثرترین عوامل عادی سازی شرایط حاکم و در واقع همان ابتذال شر در ایران بوده است و ما معلمان با صفت صنفی و به شکل گروهی نه تنها هیچوقت دربرابر این فاجعه نایستادیم و با صدای بلند به آن اعتراض نکردیم بلکه خودمان نادانسته و یا دانسته و با هزار بهانه و توجیه مجری و عامل انسانی تحقق آن بودیم و بسیاری از ما همچنان هستیم.
پرسشی که بدنبال پاسخ آن هستم این است که چرا دو- سه درصدی از معلمان که بر خلاف اکثریت عافیت طلب در طول این سالها به عنوان کنشگر صنفی شهامت اعتراض و اعتصاب و به خیابان آمدن و به جان خریدن هزینه اعتراضات را داشته اند و به درستی مشکلات معیشتی معلمان مسئله شان بود اما به اندازه نیم یا حتی یک دهم آن آموزش و پرورش و تعلیم و تربیت مسئله و اولویت آنها نبود؟ آیا اگر قدر و منزلت و ارزش مادی کار معلم در چشم فرادستان سیاسی همین اندازه است که می بینیم، دلیلش عدم تشخیص ما در شناخت مسئله اصلی یا سکوت چند دهه ای ما در برابر کج گذاشتن خشت اول این بنا و عملگی خودمان برای حاکمیت در بالابردن این دیوار کج تا ثریای امروز نبوده است؟بنظرم لازمست که ...........
#هفته_گرامیداشت_معلم
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran
🔺چرا آموزش و پرورش(تعلیم و تربیت) مسئله و اولویت اول معلمان نبوده است؟
✍ ابوالفضل رحیمی شاد
منبع: #گاهنامه_فرهنگی_آموزشی_فرهیزش
🔹معمولا رسم است در روزهای نامگذاری شده بصورت نمادین از قشر یا گروهی که روز به نام آنان ثبت شده تعریف و تمجید شود. یا خواسته ها و مطالبات آنها مطرح و گاهی هم به پاس قدردانی از آنها تجلیل شود.اما راستش را بخواهید هر چه با خودم کلنجار رفتم دیدم نمیتوانم این کار را انجام دهم. از طرف دیگر" نه "گفتن هم ... به دوستان فرهیزش ممکن نبود. با خودم گفتم حالا که #فرهیزش با نام زنده یاد مهدی بهلولی پیوند ناگسستنی دارد و همه با نگاه و زبان نقادانه تند و تیز مهدی آشنا هستیم چه بهتر در شماره‌ای از فرهیزش که ویژه روز معلم است به سبک و سیاق مهدی خوانندگان و بویژه همکاران را با پرسشی برآمده از دل یک نقد مواجه کنم تا شاید برای شروع یک تغییر و تحول بنیادین که ضروری تر، عمیق تر و ریشه ای تر از تغییر نظام سیاسی است و حتی در صورت تغییر در نظام سیاسی باید آنرا دنبال کرد بقدر یک صفحه از کتاب تغییر موثر باشد.
در طول ۲۲ سال اخیر که با شکل گیری تشکل های صنفی شاهد اعتراضات جمعی معلمان نسبت به وضعیت معیشت و منافع صنفی معلم بودم هیچوقت یاد ندارم که حرکتی اعتراضی نسبت به ضعفهای محتوایی و اصولی نظام آموزش و پرورش(تعلیم و تربیت) از سوی معلمان شکل گرفته باشد.آنچه بود یا غرولندهای معلمان در زنگهای تفریح بود یا حداکثر نقد تعدادی اندک بصورت شفاهی یا مکتوب در مطبوعات یا رسانه های مجازی. البته برای خالی نبودن عریضه گاهی در بیانیه ها یا قطعنامه های پایانی تجمعات اعتراضی تشکل های صنفی معلمان بند کوتاهی هم به نارضایتی از ایدئولوژیک بودن نظام آموزش و تعلیم و تربیت اشاره شده است. اما هیچ وقت شاهد اعتراض جمعی نسبت به تفکیک جنسیتی مدارس نبوده ایم. هیچ وقت معلمان نسبت به حجاب اجباری دانش آموزان دست کم دانش آموزان ابتدایی اعتراض نکردند.هیچوقت معلمان شیمی و فیزیک و زیست شناسی به جمع شدن آزمایشگاه ها در مدارس و از برنامه درسی اعتراض نکردند.هیچوقت نبود کتابخانه،روانشناس،کارشناس بهداشت وتغذیه موضوع اعتراضات معلمان نبود. هیچوقت تغییرات غیراصولی،ایدئولوژیک و سیاسی برنامه ها و کتابهای درسی باعث نرفتن معلمان به کلاس یا اعتراض در خیابان نشد. دخالت حوزه های علمیه در آموزش و پرورش و ورود آخوندهای جوان و آموزش ندیده به مدارس حتی موجب امضاء یک نامه اعتراضی چند صد نفری نشد. انتخاب مدیران مدارس با معیار سیاسی و ایدئولوژیک و بدون توجه به تخصص و معیارهای مدیریت علمی در آموزش و پرورش باعث اعتراض جمعی ما نشد.ارتباط اندک و گاهی بی ارتباطی مواد درسی یا محتوای دروس با نیازهای زندگی واقعی دانش آموزان و تلف شدن عمر میلیونها دانش آموز هیچوقت موجب تجمع حتی چند صد نفر از ما معلمان جلوی ساختمان ادارات یا وزارت آموزش و پرورش با پلاکارد حاوی شعارهای اعلام نگرانی ما نسبت به این مسئله نشد.هرگز نسبت به اجبار آموزش برنامه های درسی دینی آنهم از اول ابتدایی و برنامه های درسی و غیردرسی سیاسی از مراسم صبحگاه گرفته تا برگزاری کلاسهای تربیتی و پرورشی و اردوهای اغلب مذهبی به دست ناکارآمدترین و کارنابلدترین و بیسوادترین معلم ها که موجب نهادینه کردن بدترین رذیلت اخلاقی یعنی ریا و نفاق در وجود و شخصیت میلیونها کودک و نوجوان و ترویج و گسترش این فرهنگ در جامعه در طول این سالها شده است اعتراضی نکرده ایم. در یک جمله اگر بخواهم همه آنچه گفته ام و نگفته ام را خلاصه کنم میتوانم بگویم که نهاد آموزش و پرورش و برنامه های نظام تعلیم و تربیت در طول این سالها یکی از موثرترین عوامل عادی سازی شرایط حاکم و در واقع همان ابتذال شر در ایران بوده است و ما معلمان با صفت صنفی و به شکل گروهی نه تنها هیچوقت دربرابر این فاجعه نایستادیم و با صدای بلند به آن اعتراض نکردیم بلکه خودمان نادانسته و یا دانسته و با هزار بهانه و توجیه مجری و عامل انسانی تحقق آن بودیم و بسیاری از ما همچنان هستیم.
پرسشی که بدنبال پاسخ آن هستم این است که چرا دو- سه درصدی از معلمان که بر خلاف اکثریت عافیت طلب در طول این سالها به عنوان کنشگر صنفی شهامت اعتراض و اعتصاب و به خیابان آمدن و به جان خریدن هزینه اعتراضات را داشته اند و به درستی مشکلات معیشتی معلمان مسئله شان بود اما به اندازه نیم یا حتی یک دهم آن آموزش و پرورش و تعلیم و تربیت مسئله و اولویت آنها نبود؟ آیا اگر قدر و منزلت و ارزش مادی کار معلم در چشم فرادستان سیاسی همین اندازه است که می بینیم، دلیلش عدم تشخیص ما در شناخت مسئله اصلی یا سکوت چند دهه ای ما در برابر کج گذاشتن خشت اول این بنا و عملگی خودمان برای حاکمیت در بالابردن این دیوار کج تا ثریای امروز نبوده است؟بنظرم لازمست که ...........
#هفته_گرامیداشت_معلم
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران
🆔 @KSMtehran