کانال کانون صنفی معلمان ایران(تهران)

💠 #تاریخچه_آموزش_و_پرورش_نوین_در_ایران

#فصل_یازدهم

🔺 آموزش در دوره پهلوی اول(۱۲)

🔷 کیفیت علیه کمیت، تعارض در نظر و عمل

🔹 با توجه به بودجه‌های محدود و کمبود مواد آموزشی معتبر ضروری بود که تلاش برای ارتقای آموزش در مدارس موجود با افزودن تدریجی به تعداد مدارس و شتاب دادن به توسعه نظام آموزشی همراه شود. این تعارض ابتدا طی انقلاب مشروطه به مرحله مباحثات عمومی آموزش اجباری و سپس در دوره رضا شاه به سطح سیاست گذاری رسمی وارد شد.
در پرتو نواقص اساسی نظام آموزشی بسیاری توسعه سریع آن را بیهوده یا دست کم ناخواسته می‌دانستند. ماهنامه مهر که نسبت به یافتن راه‌های جدیدی برای پیشرفت آموزش حساس شده بود، مباحثه‌ای عمومی را بر سر این پرسش به وجود آورد:
«سهل‌ترین راه اجرای تعلیمات ابتدایی، عمومی و اجباری چیست؟».

خط‌مشی گذاران آموزشی پیشرو مرتبط با این بحث -سیاسی،صدیقی، اعتصام‌زاده، فاتح، نفیسی و دشتی- همگی در این شماره مجله مهر حضور داشتند. نخستین هدف آنها دوری از روش به حافظه سپردن حجم زیادی از اطلاعات عمدتا نامربوط و اهتمام به تفهیم و تحلیل بود. همگی به کمبود معلمان با صلاحیت اشاره می‌کردند و افسوس می‌خوردند که آموزش تقریباً به طور کامل نظری شده بود، آن هم با فارغ التحصیلانی که تنها برای مناسب مدیریتی مناسب‌اند.
در پاسخ به این بحث دشتی مقاله دیگری نوشت با عنوان «بازتاب‌هایی درباره آموزش اجباری» و مخاطرات پیاده‌سازی آموزش اجباری را گوشزد کرد. او به درستی نوشت که آموزش پایه اقتصاد، جامعه و پیشرفت‌های ملی است ولی «مدارس به خودی خود مشکلی را حل نمی‌کنند. آن‌ها تنها وقتی مفیدند که به از میان بردن کمبودهای جامعه کنونی و آفریدن یک جامعه جدید کمک کنند». چون مدارس آمادگی دستیابی به این هدف را نداشتند، گسترش آموزش بیهوده بود. او نتیجه گرفت: «ما مدارسی می‌خواهیم که در آن درودگران آموزش دیده، فلاحان آموزش دیده، آهنگران و تاجران آموزش دیده و..‌ به وجود آیند، ما مدارسی را نمی‌خواهیم که ما را از درودگران و کشاورزان و آهنگران و تاجران محروم کند و این‌ها را به یک مشت علاف طفیلی تبدیل کند».

طباطبایی نویسنده شفق سرخ خط مشابهی را در پیش گرفت. او ادعا کرد که اگر همه ایرانیان باید این مدارس موجود را بگذرانند، «انبوه جماعتی از نیمه بی‌سوادان» به شهرها هجوم خواهند آورد که «شغل آسان با درآمد خوب» طلب می‌کنند. او ادامه داد که در حال حاضر مدارس در ایران فارغ التحصیلانشان را با خو دادن به «تنبلی و خودستایی» به نیروهای نامناسب برای مشاغل مولد مبدل می‌کنند. سعید نفیسی نیز معتقد بود که مدارس موجود طبقه کارگر را نابود می‌کند و جای آن هیچ چیز نمی‌سازد جز عده‌ای منشی و کارمند. تقریبا همه یک زبان بودند که گسترش نظام مدارس فعلی برای کشور مضر خواهد بود.

در چنین شرایطی بسیاری از خط‌مشی گذاران آموزشی ترجیح دادند که ارتقای آموزش را بر گسترش آن مقدم بدانند. ولی ناآگاه از تعارضات به ارث رسیده، آن‌ها به تداوم پیاده‌سازی آموزش اجباری اصرار داشتند. در عمل در این دوره کار چندانی برای تقویت کیفیت مدارس نشد و تلاش‌های اصلی به گسترش آموزش و هدایت آن به سوی منافع رژیم معطوف شد.

#تاریخچه_آموزش_و_پرورش_نوین_در_ایران

https://tttttt.me/KSMtehran/16763
🔹🔹🔹
🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران

🆔 @KSMtehran