💠 #یادداشت
📌 #برخورد_با_تجمع_صنفی_فرهنگیان
✍ محمدرضا نیک نژاد
روزنامه شرق، ۴اردیبهشت ۱۴۰۱
🔻روز پنج‌شنبه یکم اردیبهشت واپسین اعتراض سراسری فرهنگیان برگزار شد. بنابر بیانیه شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی قرار بود معلمان تهرانی روبروی وزارتخانه آموزش و پرورش در خیابان سهبد قرنی گرد هم آیند و صدای اعتراض خویش را به گوش کاربه‌دستان ارشد خود برسانند. از ساعت‌های اولیه خیابان سپهبد قرنی از میدان فردوسی تا چهار راه طالقانی بوسیله‌ی نیروهای امنیتی قرق شده و گویا دستور کار جلوگیری از تجمع بود! اگر از جزئیات رویدادها در این روز بگذریم آن‌چه که بیش از هر خبری بازتاب داشت دستگیری هفتاد معلم در تجمع تهران بود؛ که خوشبختانه همگی تا عصر آن روز آزاد شدند.
🔻اما یکی از ابهام‌های بزرگ این داستان آن است که چرا با این تجمع مانند بیشتر گردهمایی سال گذشته با آرامش برخورد نشد؟ مگر در سال گذشته کارنامه سبزها، معلمان خرید خدمات، معلمان حق‌التدریس و ... چندین بار در برابر وزارتخانه گردهمایی آرام برگزار نکردند و آب هم از آب تکان نخورد! تجمع روز پنج‌شنبه چه تفاوتی به اعتراض‌های پر شمار معلمان در برابر مجلس داشت که می‌بایست جلویش گرفته شود؟ مگر معلمان در گردهمایی‌های اعتراضی ده- بیست سال گذشته‌ی خود رفتار‌های خارج از چهارچوب و خشن داشته‌اند تا تجمع روز پنج‌شنبه نمونه‌ی دیگری از آن‌ها باشد؟ چه می‌شد این بار نیز با معلمان تهرانی مانند فرهنگیان سنندجی، شیرازی، اصفهانی، خوزستانی، لرستانی، گیلانی و ... همدلانه تر برخورد می‌شد؟ براستی کار دشواری بود که از کاربه‌دستان ارشد یکی آماده می‌شد و در جمع معلمان، که همواره آماده گفت و شنو هستند، حاضر و نشان داده می‌شد که درد و دلشان شنیده می‌شود؟ چرا با بد‌سلیقگی زمینه چنین بازتاب رسانه‌ایِ به شدت آسیب‌زایی فراهم می‌شود؟ براستی چه کسی پاسخگوی این آسیب است؟
🔻اما شاید پاسخ‌هایی از جنس امنیت مطرح باشد که ما آموزگاران گچ بدست از آن‌ها بی خبر باشیم و احتمالا برای یک مصلحتِ بزرگ‌تر گاهی چنین رویه‌ای در پیش گرفته می‌شود! اگر هم چنین باشد به نظر می‌رسد جای برخوردهای امنیتی نه در گردهمایی‌های فرهنگیان بلکه در اتاق‌های تو در توی تصمیم‌گیری و اجراست! لایحه رتبه‌بندی فرهنگیان پس از کش‌و‌قوس‌های فراوان، و البته با فاصله‌ای توجیه ناپذیر با لایحه اولیه! به گام‌های اجرایی خود رسیده است. در همین زمان که قرار است آرامشی نسبی در میان فرهنگیان برقرار شود از سوی یکی از معاونان وزیر چارچوب رتبه‌بندی رسانه‌ای می‌شود؛ چارچوبی که همه، از معلمان گرفته تا تشکل‌های صنفی، کارشناسان آموزشی، نمایندگان مجلس و حتی نهادهای بالادستی‌ای مانند شورای عالی آموزش و پرورش را مات و مبهوت و البته فرهنگیان را به شدت نا‌امید و عصبانی می‌کند. فریاد‌ها در فضای مجازی بلند می‌شود. دیگر دست‌اندرکاران پا پیش می‌گذارند و هر یک حرفی می‌زنند و دست بر قضا ابهام و آشفتگی در این زمینه را بیشتر و بیشتر می‌کنند. از سوی بخشِ فعال فرهنگیان فشارها بر تشکل‌های صنفی برای برگزاری گردهمایی شدت می‌گیرد و آن‌ها را وادار به واکنش می‌کند و .... نتیجه!؟ بیانیه و اعلام اعتراض سراسری. خب! اکنون نهادهای امنیتی باید یقه چه کسی را بگیرند، معلمانی که خود را تحقیر شده می‌بینند و پیامد خواست‌ها و اعتراض‌های خود را باد هوا؟ یا تشکل‌هایی که وادار به اعلام تجمع شده‌اند؟ آیا مسئول این پیامدهای امنیتی کسانی نیستند که با تصمیم‌های عجیبِ خود نفت بر آتش اعتراض‌های چندین ساله‌ی فرهنگیان می‌ریزند؟ آیا به جای باز کردن پرونده‌های قضایی برای کنشگران صنفی نباید چنین کاربه‌دستانی بازخواست شوند؟ کاربدستانی که با ندانم‌کاری‌های فراوان زمینه چنین تبلیغاتِ ضد امنیتی را براه انداخته‌اند! چرا جلوی سخنان و عملکرد ضد امنیتی کارگزاران ارشد آموزش و پرورش گرفته نمی‌شود تا چنین آسیب‌های جبران ناپذیری پدید نیاید؟
🔻البته از قدیم گفته‌اند هر زمان ماهی را از آب بگیرید تازه است! زمان چندانی تا روز و هفته معلم باقی نمانده است. امیدواریم نهادهای مسئول این بار به سراغ عامل بر هم زننده‌ی آرامش و امنیت در حوزه آموزش و پرورش روند و شعله‌های گُر گرفته از خشم فرهنگیان را رو به خاموشی ببرند و یک بار برای همیشه آنان را دست‌کم در موضوع معیشت به آرامش نسبی برسانند؛ این کار امکان دارد تنها خواست و پیگیری می‌خواهد!
https://b2n.ir/m42501
🔹 منبع: کانال تلگرامی #آموزش_و_اندیشه
https://tttttt.me/amoozeshvaandishe
#اعتراضات_سراسری_معلمان
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
📌 #برخورد_با_تجمع_صنفی_فرهنگیان
✍ محمدرضا نیک نژاد
روزنامه شرق، ۴اردیبهشت ۱۴۰۱
🔻روز پنج‌شنبه یکم اردیبهشت واپسین اعتراض سراسری فرهنگیان برگزار شد. بنابر بیانیه شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی قرار بود معلمان تهرانی روبروی وزارتخانه آموزش و پرورش در خیابان سهبد قرنی گرد هم آیند و صدای اعتراض خویش را به گوش کاربه‌دستان ارشد خود برسانند. از ساعت‌های اولیه خیابان سپهبد قرنی از میدان فردوسی تا چهار راه طالقانی بوسیله‌ی نیروهای امنیتی قرق شده و گویا دستور کار جلوگیری از تجمع بود! اگر از جزئیات رویدادها در این روز بگذریم آن‌چه که بیش از هر خبری بازتاب داشت دستگیری هفتاد معلم در تجمع تهران بود؛ که خوشبختانه همگی تا عصر آن روز آزاد شدند.
🔻اما یکی از ابهام‌های بزرگ این داستان آن است که چرا با این تجمع مانند بیشتر گردهمایی سال گذشته با آرامش برخورد نشد؟ مگر در سال گذشته کارنامه سبزها، معلمان خرید خدمات، معلمان حق‌التدریس و ... چندین بار در برابر وزارتخانه گردهمایی آرام برگزار نکردند و آب هم از آب تکان نخورد! تجمع روز پنج‌شنبه چه تفاوتی به اعتراض‌های پر شمار معلمان در برابر مجلس داشت که می‌بایست جلویش گرفته شود؟ مگر معلمان در گردهمایی‌های اعتراضی ده- بیست سال گذشته‌ی خود رفتار‌های خارج از چهارچوب و خشن داشته‌اند تا تجمع روز پنج‌شنبه نمونه‌ی دیگری از آن‌ها باشد؟ چه می‌شد این بار نیز با معلمان تهرانی مانند فرهنگیان سنندجی، شیرازی، اصفهانی، خوزستانی، لرستانی، گیلانی و ... همدلانه تر برخورد می‌شد؟ براستی کار دشواری بود که از کاربه‌دستان ارشد یکی آماده می‌شد و در جمع معلمان، که همواره آماده گفت و شنو هستند، حاضر و نشان داده می‌شد که درد و دلشان شنیده می‌شود؟ چرا با بد‌سلیقگی زمینه چنین بازتاب رسانه‌ایِ به شدت آسیب‌زایی فراهم می‌شود؟ براستی چه کسی پاسخگوی این آسیب است؟
🔻اما شاید پاسخ‌هایی از جنس امنیت مطرح باشد که ما آموزگاران گچ بدست از آن‌ها بی خبر باشیم و احتمالا برای یک مصلحتِ بزرگ‌تر گاهی چنین رویه‌ای در پیش گرفته می‌شود! اگر هم چنین باشد به نظر می‌رسد جای برخوردهای امنیتی نه در گردهمایی‌های فرهنگیان بلکه در اتاق‌های تو در توی تصمیم‌گیری و اجراست! لایحه رتبه‌بندی فرهنگیان پس از کش‌و‌قوس‌های فراوان، و البته با فاصله‌ای توجیه ناپذیر با لایحه اولیه! به گام‌های اجرایی خود رسیده است. در همین زمان که قرار است آرامشی نسبی در میان فرهنگیان برقرار شود از سوی یکی از معاونان وزیر چارچوب رتبه‌بندی رسانه‌ای می‌شود؛ چارچوبی که همه، از معلمان گرفته تا تشکل‌های صنفی، کارشناسان آموزشی، نمایندگان مجلس و حتی نهادهای بالادستی‌ای مانند شورای عالی آموزش و پرورش را مات و مبهوت و البته فرهنگیان را به شدت نا‌امید و عصبانی می‌کند. فریاد‌ها در فضای مجازی بلند می‌شود. دیگر دست‌اندرکاران پا پیش می‌گذارند و هر یک حرفی می‌زنند و دست بر قضا ابهام و آشفتگی در این زمینه را بیشتر و بیشتر می‌کنند. از سوی بخشِ فعال فرهنگیان فشارها بر تشکل‌های صنفی برای برگزاری گردهمایی شدت می‌گیرد و آن‌ها را وادار به واکنش می‌کند و .... نتیجه!؟ بیانیه و اعلام اعتراض سراسری. خب! اکنون نهادهای امنیتی باید یقه چه کسی را بگیرند، معلمانی که خود را تحقیر شده می‌بینند و پیامد خواست‌ها و اعتراض‌های خود را باد هوا؟ یا تشکل‌هایی که وادار به اعلام تجمع شده‌اند؟ آیا مسئول این پیامدهای امنیتی کسانی نیستند که با تصمیم‌های عجیبِ خود نفت بر آتش اعتراض‌های چندین ساله‌ی فرهنگیان می‌ریزند؟ آیا به جای باز کردن پرونده‌های قضایی برای کنشگران صنفی نباید چنین کاربه‌دستانی بازخواست شوند؟ کاربدستانی که با ندانم‌کاری‌های فراوان زمینه چنین تبلیغاتِ ضد امنیتی را براه انداخته‌اند! چرا جلوی سخنان و عملکرد ضد امنیتی کارگزاران ارشد آموزش و پرورش گرفته نمی‌شود تا چنین آسیب‌های جبران ناپذیری پدید نیاید؟
🔻البته از قدیم گفته‌اند هر زمان ماهی را از آب بگیرید تازه است! زمان چندانی تا روز و هفته معلم باقی نمانده است. امیدواریم نهادهای مسئول این بار به سراغ عامل بر هم زننده‌ی آرامش و امنیت در حوزه آموزش و پرورش روند و شعله‌های گُر گرفته از خشم فرهنگیان را رو به خاموشی ببرند و یک بار برای همیشه آنان را دست‌کم در موضوع معیشت به آرامش نسبی برسانند؛ این کار امکان دارد تنها خواست و پیگیری می‌خواهد!
https://b2n.ir/m42501
🔹 منبع: کانال تلگرامی #آموزش_و_اندیشه
https://tttttt.me/amoozeshvaandishe
#اعتراضات_سراسری_معلمان
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran