#نشریه_زمان_ظهور
#زندان
#مسیحا

✔️ای خون دل، چه وقت بند می‌آیی!

🔤برای انصار دربند

✍️به قلم مريم رحمانيان

درب آهنی با صدای خشک و پا به سن گذاشته، بدون سلام و خوشامد، میلی‌متر به میلی‌متر جلوی صورتم کشیده شد.
تا به حال، کندی زمان را این‌گونه احساس نکرده بودم. وقتی نگهبان محکم به پشتم زد و گفت: «یالا، زود باش!» به در گفتم: «خیلی محکمی!» گفت: «هر وقت به‌روی بی‌گناهی باز می‌شوم، احساس ضعف می‌کنم.»
وارد شدم ...، فرمی دستم داد به همراه یک خودکار بی‌رمق: 

📝نام ... نام خانوادگی ... نام پدر ...
آدرس منزل: ساعات بهشتى
فقط نام پدر را نوشتم: «احمد، عبد‌الله، مهدی»
برگه را روی میز گذاشتم. نگهبان خم شد؛ نگاهی انداخت. پلکش کمی مکث کرد. بعد بی‌هیچ حرفی سرش را به‌سمت در چرخاند، یعنی برو. راهرو بوی آهن می‌داد.
کف موزاییک‌ها خط‌خطی بود؛ مثل نامه‌ای که بارها خوانده شده باشد. دیوارها کنارم حرکت می‌کردند ... . به درِ سلول رسیدیم. نگهبان آن را باز کرد. وارد شدم. در بسته شد. بدون صدا، بدون سؤال، بدون حتی یک پلک‌ زدن. گوشه‌ای نشستم و شروع کردم برای دیوارها تعریف کردن:

🗣«آیا شایسته نبود حکومت مدعی جمهوریت بر مبنای دین اسلام، به‌جای سرکوب، زمینۀ گفت‌وگوی آزاد را فراهم می‌کرد، همچون امام صادق (ع) که محافل علمی بر پا می‌داشت؟! اما امروز شاهد سرکوب عقیده‌ای هستیم که بر پایۀ قرآن و وصیت رسول خدا (ص) است.
آیا پاسخ اهل علم اسلحه است؟! آیا علی (ع) درب خانه‌ای را شکسته و به‌زور وارد شده است؟! اگر جمهوری ‌اسلامی خود را پیرو او می‌داند، باید این روش را متوقف کند. دستگیری بانوان انصار و ایجاد وحشت در کودکان ظلمی نابخشودنی است.

🗣ما خواستار دلجویی و آزادی فوری عزیزانمان هستیم. ظلم ذاتاً ناپسند است؛ اما ستم بر کودکان و زنان نابخشودنی است.»
آنها در سکوت بی‌وقفه‌ای فرو رفتند.
من هم شروع کردم به نوشتن روی کاغذی که نبود؛ با بندانگشتی که بی‌گناه مهر خورده بود.
وصیت حضرت محمد (ص) احرامی که از تنِ دل کنده نمی‌شود ... . غدیرخم وسعت پیدا کرده بود و وجب‌به‌وجب این خاک در سیطرﮤ ابوتراب زمان بود. نمی‌شنوی که می‌گوید: «مَن کُنتُ مَولاهُ فَهذا علیٌ مَولاه!» سخن از استمرار امامت بعد از امام مهدى (ع) بود ...، سخن از اولین مقربان و اولین مؤمنان (اولين مهديين) در وصيت نبوى بود! [١]

🔺چگونه می‌توانستم خودم را به کوچۀ شبهات بزنم، وقتی بوی نرگس کوچه‌به‌کوچه پیچیده بود و دیگر هیچ کوچه‌ای بن‌بست نبود؟! چگونه می‌توانستم از آن‌همه تواتر معنوی و قرینه‌های قرآنی چشم بپوشم؟! چگونه مردمک چشمانم را از دیدن حقیقت نهى كنم؟ و جواب فطرتم را چه می‌دادم ...!
آنگاه که روحت به استطاعت ایمان رسیده و برای ادای فریضۀ واجب حج فراخوانده شود، چه خواهی کرد؟ خود را در صف سرکشان و گردن‌فرازان خواهی نوشت یا در زمرﮤ تسلیم‌شدگان به فرمان حق؟! در صورتی ‌که خداوند حج را تنها به این دلیل بر ما فرض کرد که ولایتمان را بر اماممان عرضه کنیم! آری، (کسانی ‌که شعائر خدا را بزرگ می‌شمارند، این کارشان نشان از پرهیزکاری دل‌هایشان است). [٢]

⚡️پس به‌خاطر نگهداریِ پرهیزکاریِ دلم، در دلم به زیارت کعبۀ نجفی راه افتادم؛ درست مثل یک ویزایی که یک‌دفعه در پاس آسمانی‌ات مهر می‌خورد.
گرچه یادم نمی‌آمد کی و کجا درخواست داده بودم، اما آب نطلبیده را می‌گویند مراد است. دنیا هم که نمک طعامش زیاد بود و من عطش بسیار داشتم. این سفر هم نه چمدان بستن داشت، نه چیزی دیگر. حتی باید کفش‌هایمان را جایی جا می‌گذاشتیم و فراموش می‌کردیم کجا.
رفتم. و برخلاف تصور، دور کعبه کسی طواف نمی‌کرد، جز اندک‌شماری؛ کمتر از انگشتان دست. بین راه زیاد مراقب دستانم بودم، مثل پرنده‌ای که مواظب بال‌هایش است که چیده نشود، چون قرار بود آنجا میان رکن و مقام بیعت کنم با «احمد، عبدالله، مهدی». [ ٣]

🟢و این‌گونه، «قضاء التفَث» نه‌تنها ظاهر را، بلکه جان را نیز تطهیر می‌کرد … تراشیدنِ مو، کنار‌ گذاشتنِ هر وابستگی و روییدنِ ایمانی که با حبل‌المتین درهم‌تنیده می‌شد. «قضاء التفَث» یعنی تطهیر و پاکیزه‌ ساختن… 
به حسب ظاهر، چیدنِ ناخن و تراشیدنِ مو؛ اما در باطن و در حقیقت، تراشیدنِ مو تنها به‌مثابۀ کنار‌ گذاشتن و پیراسته ‌شدن از تمامِ افکار و تسلیمِ حجتِ الهی بودن و فرمان‌بُرداری از ایشان است. [٤]

👁نمی‌دانم چگونه وصف کنم؛ شاید بتوانی از چشمانم سؤال کنی! جفتشان دیدبانِ خوشبختی‌ام شده بودند ...
سرورِ اصلِ دین‌ داشتن و رساندنِ کلمۀ حق به مردم، سرودی بود که با آوازی بلند می‌خواندم!
قائم آمده بود با وصیتِ آشکارش، و من از شادی در پوستِ خود نمی‌گنجیدم؛ چگونه می‌توانستم پنهانش کنم؟ وانگهی، پشتِ دستم را نیز داغ کرده بودم که مبادا هیچ شباهت و نزدیکی‌ای با اهلِ کوفه داشته باشم.

📖صفحه ۱
👇ادامه مقاله

🆔@Zaman_Zohour