▫️گزارشی اجمالی از محور گفت و گوهای مطروحه جامعه CBS ایران و ریس انجمن ACBS:
🔻شرکت کنندگان:
♦️روندا مروین (ریس انجمن جهانی علم رفتاری بافتاری (ACBS))
♦️علی فیضی (روان‌درمانگر، مدرس و مترجم ACT)
♦️حسین سعیدی (روان‌درمانگر و مدرس دانشگاه)

▪️تمایل روندا، مدیر ACBS جهت برقراری و حفظ رابطه‌ی شفاف با درمانگران فارسی زبان و شنیدن درخواست‌های آنان
▪️ ابراز تمایل متخصصان و درمانگران فارسی زبان، جهت همکاری‌های گسترده و جدی با ACBS
▪️ برگزاری انتخابات برای Persian Speakers Chapter در ژانویه (دی ۱۴۰۳)
▪️شفافیت در روند تایید کاندیداها
▪️به اشتراک‌گذاری لینک عضویت در ACBS برای درمانگران فارسی زبان

از اشتباهات تا مهارت: چگونه تحلیل ریزفرایندهای تعاملات درمانگر و درمانجو به بهبود اثربخشی روان‌درمانی کمک می‌کند؟

این خلاصه گزارشی است از مقاله‌ای با عنوان "From Mistakes to Mastery: An Idiographic Microanalytical Study Comparing Processes Related to Effective and Ineffective Outcomes in Behavioral Interventions" که در مجله Journal of Contextual Behavioral Science منتشر شده است. این مقاله در سال 2024 منتشر شده و به تحلیل فرآیندهای تعاملی در روان‌درمانی پرداخته است.

روان‌درمانی یک فرآیند پویا است که موفقیت آن به شدت به کیفیت تعاملات میان درمانگر و مراجع بستگی دارد. پژوهش‌های سنتی معمولاً بر نتایج نهایی درمان تمرکز دارند و از تحلیل لحظه‌به‌لحظه تعاملات غفلت می‌کنند. در مقابل، مقاله "از اشتباهات تا مهارت" با رویکردی نوآورانه به بررسی تعاملات درمانی می‌پردازد. این پژوهش تعاملات را به‌عنوان یک واحد یکپارچه تحلیل کرده و نشان می‌دهد که موفقیت یا شکست درمانی به الگوهای رفتاری متقابل وابسته است. بر اساس اصول تحلیل رفتار، رفتارهای هدف (رفتارهایی که با اهداف درمانی هماهنگ هستند و به بهبود مشکلات مراجع کمک می‌کنند) باید به‌طور مستقیم تقویت شوند تا تغییرات پایداری حاصل شود. این مقاله، با تمرکز بر تفاوت‌های میان تعامل‌های موفق و کمتر موفق، نگاهی تازه به عوامل مؤثر بر نتایج درمانی ارائه می‌دهد.

روش‌شناسی پژوهش

. داده‌ها از 80 جلسه درمانی شامل 6 درمانگر و 13 مراجع جمع‌آوری شد. در این روش، سیستم کدگذاری رفتاری برای تحلیل تعاملات استفاده شده و الگوهای متوالی میان رفتارهای درمانگر و مراجع شناسایی شدند. به‌علاوه، جدول 3 در مقاله استراتژی‌های کنترل پیشایند را برای مدیریت رفتارهای مشکل‌زا بر اساس اهداف درمانی توضیح داده است. این جدول نشان می‌دهد که چگونه استراتژی‌های متفاوت بسته به اهداف درمانی انتخاب و تنظیم می‌شوند.

استراتژی‌های کنترل پیشایند شامل:

حذف محرک‌های تحریک‌کننده رفتار مشکل‌زا: کاهش مواجهه با موقعیت‌هایی که رفتارهای ناسازگارانه را فعال می‌کنند.

معرفی محرک‌های جدید برای تسهیل رفتارهای هدف: ایجاد محرک‌هایی که رفتارهای مثبت را برانگیزند.

تغییر اهداف مرتبط با رفتار: تطبیق اهداف درمانی با نیازهای فردی مراجع.

یافته‌های کلیدی: چه راهبردهایی در تعامل موفق و کمتر موفق درمانی مشاهده می‌شود؟

تعامل‌های موفق:

برانگیختن رفتارهای هدف:
درمانگران موفق با استفاده از پرسش‌های مشخص و هدفمند، رفتارهای مطلوب مراجع را در همان لحظه هدایت کردند. به‌عنوان مثال، درمانگری که از مراجع می‌پرسد: "وقتی پاسخ خود را ارائه دادید، چه احساسی داشتید؟" مراجع را تشویق می‌کند تا درباره تجربه‌ها و واکنش‌های خود در موقعیت‌های مرتبط با رفتارهای هدف تأمل کند.

تقویت مثبت:
رفتارهای هدف بلافاصله با پاسخ‌های حمایتی تقویت می‌شد. برای مثال، درمانگر پس از یک اظهار نظر هدفمند از مراجع می‌گوید: "دقیقاً همان‌طور که انتظار داشتیم عمل کردید."

کاهش استفاده از تنبیه:
در تعامل‌های موفق، محرک‌های تنبیهی مانند انتقاد یا اصلاح مستقیم رفتارها به حداقل رسیده بود.

تعامل‌های کمتر موفق:

تمرکز بر توضیحات نظری:
درمانگران در این جلسات بیشتر به انتقال دانش و ارائه توضیحات انتزاعی پرداختند. اگرچه این رویکرد آگاهی مراجع را افزایش می‌داد، اما رفتارهای هدف در لحظه برانگیخته یا تقویت نمی‌شد.

افزایش استفاده از تنبیه:
در تعامل‌های کمتر موفق، استفاده از استراتژی‌هایی مانند انتقاد یا اصلاح مستقیم بیشتر بود، اما این روش‌ها اغلب به کاهش انگیزه مراجع منجر می‌شد.

تلویحات کاربردی: چگونه می‌توان از این یافته‌ها استفاده کرد؟

برای درمانگران:

تمرکز بر رفتارهای هدف:
درمانگران باید به جای انتقال دانش نظری، مراجعان را به انجام رفتارهای هدف در لحظۀ حال هدایت کنند.

استفاده از تقویت مثبت:
تقویت مستقیم رفتارهای مطلوب می‌تواند احتمال تکرار آن‌ها را افزایش دهد.

اجتناب از تنبیه:
کاهش انتقاد و تنبیه می‌تواند فضای حمایتی‌تری برای مراجع ایجاد کند.

#رواندرمانی_اثربخش
#تبحر_در_رواندرمانی

https://tttttt.me/AcademyofPsychotherapy

ابزاری ساده برای سنجش اتحاد درمانی و تغییرات انعطاف‌پذیری درمانجو

به سفر قطر کردن در جامعۀ ACT ایران !

ازم پرسید: مگه شما ACT تدریس نمی‌کنی؟
جواب دادم: بله. چطور مگه ؟
ادامه داد: فکر کنم مبانی رو هم بلد نیستی!
پرسیدم: چطور؟
گفت: امروز گفتی می‌خواهیم بافتار (Context) رفتار را تغییر ندهد بلکه با رفتار، بافتار را تغییر بدهیم!
کمی فکر کردم و ذهنم گرفتار شد: این چی داره میگه! گفتم: بی‌ خیال. الان پنل داریم. حرفهای عمیقی قراره بگیم !
جواب داد: !sweat dreams
با تعجب جواب دادم: خواب؟ عرق؟ که یک دفعه آب شد و موج شد و از من به سرعت گذشت. یکی بلند داد زد این سومین موج بود!
از خواب پریدم و دیدم خیس عرقم. کمی نفس عمیق کشیدم و به خودم اطمینان دادم فقط یک خواب بد بود.
......
اما از قصه که بگذریم راستی کدام یکی از اینها با مبنای فلسفی ACT که بافتارگرایی کارکردی نام دارد سازگار است؟
1. با رفتار بافتار را تغییر می‌دهیم
2. با تغییر بافتار به تغییر رفتار می‌رسیم

گزینه دوم با فلسفۀ بافتارگرایی کارکردی سازگار است:
«با تغییر بافتار به تغییر رفتار می‌رسیم»
چون:

1. در بافتارگرایی کارکردی، رفتار همیشه در بافتار تاریخچۀ یادگیری فرد و همینطور بافتار وقوع آن معنا می‌یابد و تحلیل می‌شود.
2. هدف اصلی در بافتارگرایی کارکردی "پیش‌بینی و تأثیرگذاری بر رویدادها" است که عمدتاً از طریق تغییر متغیرهای بافتاری قابل دستکاری انجام می‌شود.
3. در رویکردهای مبتنی بر این فلسفه مانند ACT، تمرکز اصلی بر تغییر بافتارهای روانشناختی است (مثل ارتقای پذیرش، گسلش، خود به عنوان بافتار) تا از این طریق انعطاف‌پذیری روانی و تغییر رفتار حاصل شود.
4. تحلیل‌های رفتاری در این دیدگاه بر شناسایی و دستکاری متغیرهای بافتاری فعلی (شرایط محیطی حاضر، روابط کلامی جاری، و تاثیرات تاریخچۀ یادگیری بر رفتار فعلی فرد) تأکید دارند.

البته باید توجه داشت که در بافتارگرایی کارکردی، رابطه بین رفتار و بافتار دوطرفه و تعاملی است، اما از منظر کاربردی و درمانی، تمرکز اصلی بر تغییر بافتار برای دستیابی به تغییر رفتار است.
اما همچین این سوال بی‌جواب می‌ماند که چرا برخی از به اصطلاح آموزگاران ACT در ایران از بیان حرف‌های بی‎معنی شیک ابایی ندارند و هر زمان فرصتی به ایشان دست بدهد به سفر قطر می‌کنند ؟!
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

در نکوهشِ ستایش رنج! تحلیلی تکاملی-شناختی
سخن رنج مگو، جز سخن گنج مگو! (مولانا)

طی تاریخ اندیشه، صداهایی بوده‌اند که رنج را نه فقط به عنوان یک واقعیت اجتناب‌ناپذیر زندگی، بلکه به عنوان امری ارزشمند، ضروری و حتی ستودنی تلقی کرده‌اند که به پرورش روحی انسان یاری می‌دهد. اما آیا واقعاً باید رنج را ستایش کنیم؟ و چه پیامدهای منفی‌ای، چه در سطح فردی و چه در سطح اجتماعی، در چنین ستایشی نهفته است؟
برای پاسخ به این پرسش‌ها  از دو منظر تکاملی و شناختی به این موضوع نگاهی کنیم.

نگاهی تکاملی به رنج
از منظر تکاملی رنج به‌طور  کلی به عنوان یک تجربه‌ی نامطلوب، و مهم‌تر از آن، سیگنال هشدار تلقی می‌شود، نه ارزشی مطلوب. ستایش رنج با انگیزه‌ی بقا و بهبود زندگی در تضاد است. انرژی و منابع باید صرف بهبود شرایط زندگی و سلامت شوند، نه آنکه صرف تحمل رنج، به امید پاداشی در پی آن شوند. انتخاب طبیعی ما را به گونه‌ای شکل داده است که از درد و رنج اجتناب کنیم، زیرا رنج معمولاً نشان‌دهنده‌ی آسیب یا خطر است. تشویق به تحمل رنج بدون تلاش برای رفع عوامل رنج‌آور، می‌تواند منجر به آسیب جسمی و روانی و کاهش بخت بقا شود.
از منظر تکاملی، انسان‌ها باید برای بهبود شرایط زندگی و کاهش رنج در جامعه تلاش کنند، نه اینکه رنج را به عنوان امری اجتناب‌ناپذیر بپذیرند. تأکید بیش از حد بر رنج و تحمل آن، می‌تواند منجر به نادیده گرفتن نقش احساسات مثبت و لذت در زندگی شود. از دیدگاه تکاملی، احساسات مثبت مانند شادی، لذت و رضایت، نقش مهمی در انگیزه دادن به رفتارهای سازگارانه، تقویت روابط اجتماعی، و بهبود سلامت جسمی و روانی دارند.

رنج از منظر شناخت بدن‌مند
نظریه‌ی شناخت بدن‌مند (بدن‌مند، جای‌مند، کنش‎مند، و گسترش‌یافته) می‌گوید که شناخت ما صرفاً یک فرایند ذهنی انتزاعی نیست، بلکه به‌طور  عمیق تابع شرایط بدنی انسان است، در محیط ریشه دارد، فعالانه با جهان در تعامل است، و در این تعامل با ابزارها و محیط اطراف خود گسترش می‌یابد.
ستایش رنج با نادیده گرفتن واقعیت بدنی رنج همراه است. فلسفه‌های طرفدار رنج، رنج را به مفهومی انتزاعی تقلیل می‌دهند و واقعیت بدنی و حسی آن را نادیده می‌گیرند. رنج تجربه‌ی فیزیولوژیکی واقعی‌ست که در بدن احساس می‌شود و بر سلامت جسمی و روانی ما تأثیرات منفی می‌گذارد. ستایش رنج می‌تواند افراد را به قطع ارتباط با حس بدنی و تجربیات حسی خود تشویق کند. این در حالی‌ست که آگاهی از حس بدنی و توجه به تجربیات حسی برای شناخت خود و جهان مهم است.
همچنین شناخت آدمی از جهان جای‌مند است. فلسفه‌های طرفدار رنج، رنج را به امری فردی و درونی تقلیل می‌دهند و علل محیطی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی رنج را نادیده می‌گیرند. این در حالی‌ست که تجربه‌ی ما از رنج به شدت تحت تأثیر محیط اطراف، ساختارهای اجتماعی، روابط قدرت و شرایط فرهنگی است. تأکید بر تحمل رنج فردی، می‌تواند اهمیت محیط حمایتی و روابط اجتماعی سالم را نادیده بگیرد. ستایش رنج می‌تواند به انفعال در برابر شرایط رنج‌آور منجر شود.
از منظر شناخت کنش‌مند، مهم‌ترین نقد به ستایش رنج، به ضعف عاملیت و کنشگری مربوط می‌شود. فلسفه‌های طرفدار رنج اغلب عاملیت، کنشگری و توانایی ما برای تغییر شرایط را تضعیف می‌کنند. این در حالی‌ست که طی فرایند تکامل شناخت ما برای تعامل فعالانه با جهان طراحی شده است. تأکید بر رنج می‌تواند دامنه‌ی کنش‌های مطلوب را محدود کند. کنش‌هایی که هدف آنها کاهش رنج و افزایش شادی است، ممکن است به عنوان سطحی یا ناپسند تلقی شوند.
از منظر شناخت گسترش‌یافته فرهنگ و باورهای جمعی ما بخشی از سیستم شناختی گسترده‌ی ما هستند. فلسفه‌های طرفدار رنج، رنج را فردی و درونی می‌بینند و نقش ابزارها، فناوری‌ها، زبان، فرهنگ و ساختارهای اجتماعی گسترده را در ایجاد و کاهش رنج نادیده می‌گیرند. ستایش رنج می‌تواند به تداوم باورهای نادرست فرهنگی که رنج را عادی‌سازی یا ارزشمند جلوه می‌دهند، منجر شود.

پیامدهای اجتماعی
ترویج گفتمانِ ستایش رنج می‌تواند به‌طور  ناخواسته، یا حتی عامدانه، دولت‌ها را از وظیفه‌ی اصلی خود که فراهم آوردن شرایط شکوفایی و زدودن از رنج است، تبرئه کند. با فردی‌سازی رنج، مسئولیت مقابله با آن به دوش افراد گذاشته می‌شود و ترویج  ایده‌ی «تله شادکامی» می‌تواند نقش دولت در ایجاد و تداوم رنج را نادیده گیرد.
به جای ستایش رنج، باید به دنبال درک عمیق‌تر علل رنج، کاهش رنج غیرضروری، بهبود شرایط زندگی، جستجوی شادی و رفاه، و ایجاد جوامعی عادلانه‌تر و انسانی‌تر باشیم.

سخن آخر
نظریه‌های فلسفی، شرایط کاربست دارند: نظریه‌ی «تله‌ی شادکامی» برای انسانِ جهان‌های توسعه‌یافته عرضه شده است.
هر چند که واضح است رنج بخشی اجتناب‌ناپذیر در زندگی‌ست و تنوع هیجانی را افزایش می‌دهد اما در غیاب هیجان‌های مثبت هیچ فضیلتی در آن نهفته نیست.

هادی صمدی
@evophilosophy

در کدام فرهنگ کسب نتایج خوب مستمر برای رواندرمانگر ACT ممکن است؟ اجتماع باهمان تنهایان یا فرهنگ زبدگی ؟

ارائه‌شده در چهارمین همایش ملی پژوهش و نوآوری در روانشناسی با تمرکز بر رفتاردرمانی شناختی
دانشگاه علوم و فناوری آریان
تمع میزبان بابلسر
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

شش اقدامی که بهترین درمانگران ACT به شیوه‌ای متفاوت انجام می‌دهند
(بخش 1)
نویسنده: جو اولیور
مترجم: علی فیضی

درمانگران بسیار ماهر ACT (درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد)، خلاقیت، ظرافت و درکی عمیق از انعطاف‌پذیری روانی را به کار درمانی خود می‌آورند. فراتر از فرآیندهای پایه‌ای ACT، درمانگران پیشرفته مهارت‌های خود را برای پرداختن به الگوهای پیچیده و نامنعطف مراجعان بهبود می‌بخشند و با استفاده از تکنیک‌های ظریف اما قدرتمند به مراجعان کمک می‌کنند به سمت زندگی‌های معنادار و ارزش‌مدار حرکت کنند . این درمانگران با هنرمندی، استعاره‌ها، بهوشیاری، ارزش‌ها و مداخلات رفتاری را در هم می‌آمیزند تا تجربه‌های درمانی متحول‌کننده‌ای خلق کنند. در ادامه شش مهارت پیشرفته‌ای که درمانگران بسیار مؤثر ACT را متمایز می‌کند، همراه با نکات و مثال‌هایی برای کمک به شما در به‌کارگیری این تکنیک‌ها در کار خودتان آورده شده است.

۱. چرخاندن چشم‌اندازها : مراجعان را به دیدن از زاویه‌ای جدید دعوت کنید

یکی از قدرتمندترین اقداماتی که یک درمانگر ACT پیشرفته می‌تواند انجام دهد، کمک به مراجع برای دیدن موقعیتش از چشم‌اندازی جدید است. مراجعان اغلب در روایت‌های سفت و سخت درباره خودشان، مانند "من یک شکست‌خورده‌ام"، یا الگوهای ارتباطی انعطاف‌ناپذیر، مانند "هیچ‌کس به من اهمیت نمی‌دهد"، گیر می‌کنند. این الگوها می‌توانند مطلق و غیرقابل چالش به نظر برسند، اما درمانگران ماهر می‌دانند چگونه به آرامی چشم‌انداز مراجع را بچرخانند و به او اجازه دهند از چشم‌انداز جا افتاده‌اش خارج شده و خود یا موقعیتش را در نوری جدید ببیند.
درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد که بر مبنای نظریه چارچوب ارتباطی (RFT) استوار است، چارچوبی برای دیدگاه‌گیری انعطاف‌پذیر ارائه می‌دهد. این شامل کار با چارچوب‌های ارتباطی اشارتگر، یا روابط "من در برابر تو" و "اینجا در برابر آنجا" است که شکل‌دهندۀ نحوه نگرش ما به خود و دیگران هستند. با هدایت مراجعان برای چرخاندن این چارچوب‌ها – برای مثال، با تصور اینکه یک دوست مشفق، خود آینده یا حتی درمانگرشان چگونه ممکن است به آن‌ها نگاه کند – درمانگران به مراجعان کمک می‌کنند تا بند باورهای نامنعطف را سست کرده و به روی احتمالات جدید گشوده شوند.
برای مثال، مراجعی که غرق در خودبیزاری است، ممکن است دعوت شود تا چشم‌انداز مادربزرگش را تصور کند. درمانگر ممکن است از تمرین دو صندلی استفاده کند و از مراجع بخواهد ابتدا گفتگوی درونی خشن خود را بیان کند و سپس طوری پاسخ دهد که انگار مادربزرگش است و چشم‌اندازی مشفق و پرمحبت نسبت به مشکلاتش ارائه دهد. این فرآیند "خود به عنوان بافتار" (خود مشاهده‌گر) را فعال کرده و همدلی را تشویق می‌کند که اغلب منجر به بینش‌های عمیق می‌شود. مراجع ممکن است متوجه شود که قضاوت‌های فعلی او نسبت به خودش حقایق مطلق نیستند، بلکه صرفاً یکی از چشم‌اندازهای متعدد هستند.
این چرخش‌ها زمانی بسیار مؤثر هستند که با تمرین‌های تجربی، مانند نقش‌آفرینی یا تصویرسازی هدایت‌شده، ترکیب شوند. با این حال، آنها نیازمند زمان‌بندی و قضاوت دقیق هستند: درمانگر باید ارزیابی کند که آیا مراجع در موقعیتی است که می‌تواند بدون احساس غرق شدن در احساسات دشوار یا نامعتبر شدن با چشم‌اندازی جدید مشغول شود. چرخاندن چشم‌اندازها وقتی به درستی انجام شود می‌تواند آمیختگی با روایت‌های بی‌فایده را کاهش داده و حس انعطاف‌پذیری و امکان را ایجاد کنند.

چند راهنمایی:

چشم‌اندازهای سفر در زمان: مراجعان را تشویق کنید تا خود آینده‌شان را، ۵ یا ۱۰ سال بعد، تصور کنند که به خود فعلی‌شان مشاوره یا دلگرمی می‌دهد. متناوباً، آن‌ها را هدایت کنید تا با خود جوان‌ترشان صحبت کنند و شفقت یا اطمینان خاطر ارائه دهند. این تمرینات به ویژه در کار با تروما مفید هستند، جایی که مراجعان اغلب دردهای حل‌نشده‌ای را از گذشته حمل می‌کنند.

بهره‌برداری از رابطه درمانی: برای مراجعانی که با شرم یا خودانتقادی دست و پنجه نرم می‌کنند، آن‌ها را دعوت کنید تا کشف کنند که شما به عنوان درمانگرشان، چگونه آن‌ها را می‌بینید. برای مثال، ممکن است بگویید: "من متوجه می‌شوم که شما فکر می‌کنید من دارم شما را قضاوت می‌کنم. آیا مایلید مستقیماً از من بپرسید که در این لحظه چه هیجانی نسبت به شما دارم؟" این می‌تواند باورهای تحریف شده را به چالش بکشد و اعتماد را ایجاد کند.

تنظیم تمرین متناسب با آمادگی مراجع: اگر مراجعی به شدت با داستان خود درگیر است، با چرخش‌های چشم‌انداز کوچک‌تر شروع کنید (مثلاً تصور اینکه یک ناظر بی‌طرف چگونه ممکن است آن‌ها را ببیند) قبل از حرکت به سمت چشم‌اندازهای هیجانی‌تر.
#Learning_ACT
#تبحر_در_رواندرمانی
#مهارت
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

شش اقدامی که بهترین درمانگران ACT به شیوه‌ای متفاوت انجام می‌دهند
(بخش 2)
نویسنده: جو اولیور
مترجم: علی فیضی

۲. بپرسید: آیا کارآمد است؟
مفهوم کارآمدی در ACT نقش محوری دارد و درمانگران ماهر از آن به عنوان یک قطب‌نما در طول فرآیند درمانی استفاده می‌کنند. به جای بحث در مورد اینکه آیا یک فکر، رفتار یا باور "درست" یا "صحیح" است، کارآمدی تمرکز را به این سمت می‌برد که آیا آن تجربۀ روانی در بافتار ارزش‌های مراجع مفید است یا خیر. این رویکرد مراجعان را تشویق می‌کند تا پیامدهای الگوهای خود را با کنجکاوی و نه حالت تدافعی بررسی کنند و در نظر بگیرند که آیا آن الگوها واقعاً در خدمت آنها هستند.
برای مثال، مراجعی که برای بی‌حس کردن خود از اثرات خاطرات تروما از مواد استفاده می‌کند، ممکن است بپذیرد که اگرچه این راهبرد تسکین کوتاه‌مدت می‌دهد، اما به پیامدهای بلندمدت مانند روابط متشنج، سلامت ضعیف و شرم نیز منجر می‌شود. با بررسی مشارکتی این الگو، "درمانگر به مراجع کمک می‌کند تا بفهمد برای چیزی که به دست می‌آورد، چه چیزهایی را از دست می‌دهد و دری را به روی ناامیدی خلاقانه باز می‌کند: این دانش که راهبردهای فعلی او اگرچه قابل درک هستند، اما در درازمدت مؤثر نیستند. این اغلب انگیزه‌ای طبیعی برای امتحان رویکردهای جایگزین ایجاد می‌کند.
بررسی کارآمدی را می‌توان برای افکار و باورها نیز به کار برد. برای مثال، مراجعی ممکن است اصرار کند: "دنیا ناامن است و من نمی‌توانم به هیچ‌کس اعتماد کنم." به جای بحث علیه این باور، درمانگر ممکن است بپرسد: "فرض کنیم این ۱۰۰٪ درست است. وقتی این فکر را حفظ می‌کنید، آیا به شما کمک می‌کند زندگی‌ای سرشار از امنیت و ارتباط بسازید، یا به انزوا منجر می‌شود؟" این رویکرد نیاز به بحث در مورد حقیقت واقعی یک فکر را دور می‌زند و در عوض بر تأثیر آن تمرکز می‌کند.
کارآمدی مهارتی ظریف است که نیازمند زمان‌بندی و درایت است. مراجعان ممکن است در ابتدا در برابر بررسی الگوهای خود مقاومت کنند، به ویژه اگر آن الگوها راحتی یا تسکین کوتاه‌مدت را فراهم کنند. یک درمانگر ACT زبده فضایی امن و بدون قضاوت برای این گفتگوها ایجاد می‌کند، راهبردهای مراجع را عادی‌سازی می‌کند در حالی که به آرامی محدودیت‌های آنها را برجسته می‌سازد.

چند راهنمایی:

از کمک‌های بصری استفاده کنید: به صورت مشارکتی با مراجع یک نمودار بسازید تا فواید کوتاه‌مدت و هزینه‌های بلندمدت یک رفتار را ترسیم کنید. دیدن این نمایش بصری می‌تواند به مراجعان کمک کند تا ارتباط بین نقاط را درک کرده و انگیزه خودشان را برای تغییر ایجاد کنند.
کارآمدی را برای افکار و قواعد به کار ببرید: برای مراجعانی که قواعد سفت و سختی دارند (مثلاً: "من باید کامل باشم")، تأثیر آن قواعد را بررسی کنید. بپرسید: "تلاش برای کمال چگونه بر زندگی شما تأثیر گذاشته است؟ آیا آرامش برای شما آورده یا استرس و نارضایتی ایجاد کرده است؟"
لحنی کنجکاو و مشفقانه داشته باشید: کارآمدی به معنای این نیست که به مراجعان بگوییم که چه کاری باید یا نباید انجام دهند؛ بلکه به معنای دعوت از آنها برای بررسی این است که چه چیزی برای آنها در بافتار ارزش‌هایشان کارآمد است. آن را به عنوان یک پرسش مشارکتی مطرح کنید: "به من کمک کنید تا درک کنم – وقتی شما «اقدام الف» را انجام می‌دهید، به چه چیزی امیدوار هستید و واقعاً چه اتفاقی می‌افتد؟"

#Learning_ACT
#تبحر_در_رواندرمانی
#مهارت
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

شش اقدامی که بهترین درمانگران ACT به شیوه‌ای متفاوت انجام می‌دهند
(بخش 3)
نویسنده: جو اولیور
مترجم: علی فیضی

۳. متمرکز بر لحظۀ حال کار کنید

برخی از متحول‌کننده‌ترین لحظات در ACT زمانی رخ می‌دهند که درمانگران از مراجعان دعوت می‌کنند تا در طول جلسه، با لحظۀ حال درگیر شوند. درمانگران زبده به آنچه در اتاق اتفاق می‌افتد – هیجان‌های مراجع، زبان بدن، الگوهای اجتناب و پویایی‌های رابطه‌ای – توجه دارند و از این تجربه‌های لحظه حال به عنوان فرصت‌هایی برای بهوشیاری، پذیرش و خود به عنوان بافتار استفاده می‌کنند.
برای مثال، اگر مراجعی با اضطراب اجتماعی، داستانی حاکی از آسیب‌پذیری را بازگو کند و سپس به وضوح دچار تنش شود و از تماس چشمی خودداری کند، درمانگر ممکن است بگوید: "به این پی بردم همان‌طور که این را به من می‌گویید، شانه‌هایتان خم شده و صدایتان آرام‌تر شده است. الان در حال تجربۀ چه چیزی هستید؟" این مشاهدۀ ساده، توجه مراجع را به تجربۀ فوری او جلب می‌کند و فرصتی برای بررسی هیجانات و راهبردهای اجتناب او در زمان واقعی ایجاد می‌کند.
کار در لحظۀ حال همچنین رابطۀ درمانی را تقویت می‌کند. هنگامی که مراجعان ترس از قضاوت شدن را بیان می‌کنند، درمانگران می‌توانند با گشودگی و تأیید پاسخ دهند و تجربه‌ای اصلاح‌گر ارائه دهند که مفروضه‌های مراجع را به چالش می‌کشد. برای مثال، مراجعی ممکن است بگوید: "احساس می‌کنم شما حتماً فکر می‌کنید من ضعیف هستم،" و درمانگر ممکن است پاسخ دهد: "در واقع، من شجاعت شما را در به اشتراک گذاشتن این موضوع با خودم تحسین می‌کنم." این، پیش‌بینی‌های منفی مراجع را رد می‌کند و اعتماد را می‌سازد.
با کار در لحظه حال، درمانگران به مراجعان کمک می‌کنند تا بهوشیاری و پذیرش را در یک محیط امن و حمایت‌گر تمرین کنند. جلسه به یک نمونه کوچک از زندگی گسترده‌تر مراجع تبدیل می‌شود، جایی که آنها می‌توانند روش‌های جدیدی از بودن و ارتباط برقرار کردن را تجربه کنند.

چند راهنمایی:

فرایند را مشاهده و نام‌گذاری کنید: به آرامی به آنچه در لحظه مشاهده می‌کنید، مانند تغییرات در وضعیت بدن، لحن یا هیجان، اشاره کنید. برای مثال، "پی بردم که خیلی ساکت شده‌اید – الان چه هیجانی دارید؟"

به فرایند و محتوا به طور متعادلی بپردازید: اگر جلسه بیش از حد بر داستان‌سرایی متمرکز شد، به تجربه حال حاضر مراجع تغییر دهید. برعکس، اگر مراجع در هیجانات خود غرق شد، دعوت به قرار گرفتن در محتوای مشخص می‌تواند تسکین‌دهنده باشد.

پذیرش و شفقت‌ به خود را الگوسازی کنید: اگر هیجانات دشوار در لحظه بروز کردند، مراجع را هدایت کنید تا فضایی برای آنها ایجاد کند. برای مثال، "آن گرفتگی در سینه خود را متوجه شوید. بیایید نفسی بکشیم و اجازه دهیم در حین ادامه صحبت، آنجا باشد."
#Learning_ACT
#تبحر_در_رواندرمانی
#مهارت
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

شش اقدامی که بهترین درمانگران ACT به شیوه‌ای متفاوت انجام می‌دهند
(بخش 4)
نویسنده: جو اولیور
مترجم: علی فیضی

۴. پل‌هایی از ارزش‌ها به عمل بسازید
یکی از مهم‌ترین نقش‌های یک درمانگر زبده ACT این است که به مراجعان کمک کند ارزش‌های خود را به اقدامات واقعی در زندگی پیوند دهند. اقدام متعهدانه جایی است که بینش با تغییر رفتاری تلاقی می‌کند؛ و درمانگران ماهر، مراجعان را در برداشتن گام‌های مشخص و معنادار به سوی اهدافشان هدایت می‌کنند، در حالی که به موانع اجتناب‌ناپذیری که پدیدار می‌شوند، می‌پردازند. این فرایند صرفاً دادن "تکلیف" به مراجعان نیست، بلکه همکاری با آنها برای طراحی اقدامات واقع‌بینانه و ارزش‌محور و حمایت از آنها در طول چالش‌های پیگیری چنین روندی است.
دتأکید می‌کند که ارزش‌ها همچون قطب‌نما هستند: جهت را نشان می‌دهند، اما هرگز نمی‌توان به آنها به طور کامل "دست یافت". از سوی دیگر، اهداف، گام‌های مشخصی هستند که ما در آن جهت برمی‌داریم. برای مثال، مراجعی که برای ارتباط ارزش قائل است، ممکن است هدف پیام دادن به یک دوست قدیمی یا شرکت در یک رویداد اجتماعی را تعیین کند. درمانگر به او کمک می‌کند تا این گام‌ها را شناسایی کند و او را برای موانعی که ممکن است با آنها روبرو شود، مانند تردید به خود، ترس از طرد شدن، یا به تعویق انداختن کارها، آماده می‌کند. با ادغام راهبردهای بهوشیاری، گسلش و پذیرش، درمانگران اطمینان حاصل می‌کنند که مراجعان حتی زمانی که ناراحتی پدیدار می‌شود، برای حرکت رو به جلو مجهز هستند.
برای مثال، مراجع افسرده‌ای ممکن است آرزوی بازسازی زندگی اجتماعی‌اش را بیان کند، اما فکر ارتباط گرفتن با دیگران برایش طاقت‌فرسا باشد. درمانگر ممکن است به او کمک کند تا این هدف را به گام‌های کوچک و قابل دستیابی، مانند ارسال یک پیام ساده به یک دوست، تقسیم کند. با پیش‌بینی موانع، درمانگر ممکن است بپرسد: "وقتی می‌نشینید تا این کار را انجام دهید، چه افکار یا هیجاناتی ممکن است ظاهر شوند؟" اگر مراجع اضطراب یا افکار خودانتقادی را پیش‌بینی کند، درمانگر می‌تواند او را در تمرین گسلش ("آها، این هم ذهن من است که می‌گوید: 'آنها نمی‌خواهند چیزی از من بشنوند'") و پذیرش ("می‌توانم عصبی باشم و همچنان دکمه ارسال را بزنم") هدایت کند. پس از اینکه مراجع اقدام را انجام داد، درمانگر تلاش او را با پیوند دادن آن به ارزش‌هایش تقویت می‌کند: "با وجود اینکه حس ناخوشایندی داشت، شما برای برقراری ارتباط قدم برداشتید. این گامی شجاعانه به سوی آن زندگی‌ای است که می‌خواهید."
درمانگران زبده ACT همچنین می‌دانند که اقدام متعهدانه یک فرایند تکراری است. مراجعان ممکن است در برخی اهداف موفق شوند و در برخی دیگر دچار مشکل شوند، و هر نتیجه‌ای مواد یادگیری ارزشمندی را فراهم می‌کند. اگر مراجعی هدفی را پیگیری نکرد، درمانگر آنچه را که مانع شده است بررسی می‌کند و از آن به عنوان فرصتی برای تمرین مهارت‌هایی مانند گسلش یا تمایل استفاده می‌کند. با گذشت زمان، این فرایند، اعتماد به نفس و تاب‌آوری مراجع را می‌سازد و به او کمک می‌کند تا الگوهای اقدام مؤثر را که با ارزش‌هایش همخوانی دارند، ایجاد کند.

چند راهنمایی:

با گام‌های کوچک شروع کنید: وقتی مراجعان احساس گیر افتادن می‌کنند، با گام‌های کوچک و قابل مدیریت شروع کنید تا حرکت ایجاد شود. برای مثال، به جای "هر روز ورزش کن"، با "دو بار در این هفته ۵ دقیقه پیاده‌روی کن" شروع کنید. موفقیت در رسیدن به اهداف کوچک حس موفقیت و انگیزه برای پیشرفت را ایجاد می‌کند.
همخوانی با ارزش‌ها را تقویت کنید: پس از اینکه مراجعان اقدام کردند، بپرسید: "این اقدام چگونه با ارزش‌های شما همخوانی داشت؟ وقتی این کار را انجام دادید، چه نوع فردی بودید؟" پیوند دادن اقدامات به ارزش‌ها، آنها را معنادارتر می‌کند و به مراجعان کمک می‌کند تا فواید آن را درونی کنند.
از موانع به عنوان فرصت‌های یادگیری استفاده کنید: اگر مراجعان در اقدام کردن دچار مشکل شدند، بررسی کنید که چه چیزی برای آنها ظاهر شد. برای مثال، ممکن است بگویید: "به نظر می‌رسد اضطراب و تردید به خود مانع شدند. چگونه می‌توانیم دفعه بعد پاسخ دادن به آن هیجانات را تمرین کنیم؟" این رویکرد، شکست‌ها را عادی می‌کند و مراجعان را برای چالش‌های آینده با ابزار مجهز می‌کند.
#Learning_ACT
#تبحر_در_رواندرمانی
#مهارت
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

شش اقدامی که بهترین درمانگران ACT به شیوه‌ای متفاوت انجام می‌دهند.
(بخش 5)

نویسنده: جو اولیور
مترجم: علی فیضی

۵. مواجهه را به عنوان تمایلِ هدایت شده با ارزش‌ بازتعریف کنید
مواجهه یک مداخله بنیادی در رفتاردرمانی است، اما ACT با بنا نهادن مواجهه بر پایه‌ی ارزش‌ها و تمایل، به جای کاهش نشانه، رویکرد منحصربه‌فردی را در پیش می‌گیرد. در حالی که مواجهه‌درمانی سنتی بر خوگیری (کاهش ترس از طریق مواجهه‌ مکرر) تمرکز دارد، ACT مواجهه را فرصتی برای تمرین گشودگی نسبت به ناخوشایندی در راستای آنچه اهمیت دارد، بازتعریف می‌کند. این تغییر تمرکز می‌تواند باعث شود تمرین‌های مواجهه کمتر شبیه نبردی با ترس و بیشتر شبیه گامی شجاعانه به سوی یک زندگی معنادار به نظر برسند.
برای مثال، مراجعی با OCD که به دلیل ترس از آلودگی از لمس فرزندش اجتناب می‌کند، ممکن است هدایت شود تا با فرزندش در بازی‌های کثیف‌کاری درگیر شود، و شستن دست‌ها را به تأخیر بیندازد. درمانگر این را نه به عنوان تمرینی برای "خلاص شدن" از اضطراب، بلکه به عنوان راهی برای ظاهر شدن به عنوان والد دوست‌داشتنی که می‌خواهد باشد، چارچوب‌بندی می‌کند. درمانگر ممکن است بگوید: "اضطراب احتمالاً ظاهر خواهد شد و اشکالی ندارد. این بهای ورود برای زندگی کردن ارزش‌های شماست. بیایید تمرین کنیم که اجازه دهیم آنجا باشد در حالی که شما روی ارتباط با فرزندتان تمرکز می‌کنید." این رویکرد به مراجعان کمک می‌کند تا ببینند ناراحتی مانعی برای غلبه نیست، بلکه تجربه‌ای است که می‌توانند برای پیگیری اهدافشان به آن فضا بدهند.
درمانگران زبده ACT، تمرین‌های مواجهه را به صورت مشارکتی طراحی می‌کنند و آنها را متناسب با آمادگی و ارزش‌های مراجع تنظیم می‌کنند. آنها همچنین تکنیک‌های بهوشیاری و گسلش را با این فرایند ادغام می‌کنند تا به مراجعان کمک کنند ناخوشایندی‌هایی را که در طول مواجهه پدیدار می‌شوند، مدیریت کنند. برای مثال، مراجعی که با اضطراب اجتماعی روبرو است، ممکن است آموزش ببیند که افکارش را مشاهده و نام‌گذاری کند ("آه، دوباره 'آنها دارند مرا قضاوت می‌کنند' اینجاست") و تمرین کند که خود را در لحظه حال مستقر کند. درمانگر تأکید می‌کند که هدف، از بین بردن ترس نیست، بلکه آغوش باز داشتن نسبت به ترس و مشغول شدن به اقدام ارزشمند در عین ظاهر شدن ترس است.
این رویکرد هدایت‌شدن با ارزش‌، مواجهه را از یک تمرین مکانیکی به یک فرآیند عمیقاً معنادار تبدیل می‌کند. مراجعان می‌آموزند که می‌توانند ناخوشایندی را تحمل کنند، اقداماتی همسو با ارزش‌های خود انجام دهند و زندگی غنی‌تر و پربارتری را خلق کنند.

چند راهنمایی:
مواجهه را به ارزش‌ها گره بزنید: قبل از شروع یک تمرین مواجهه، زمانی را صرف روشن کردن این موضوع کنید که چرا این کار اهمیت دارد. بپرسید: "این ناخوشایندی در خدمت چیست؟ به سوی چه ارزشی در حال حرکت هستیم؟" این اطمینان می‌دهد که انگیزه مراجع از درون او می‌آید.
بر انتخاب و کنترل تأکید کنید: مواجهه را به عنوان یک فرآیند مشارکتی چارچوب‌بندی کنید که مراجع در آن عاملیت دارد. برای مثال، ممکن است بپرسید: "در مقیاس ۰ تا ۱۰، چقدر تمایل دارید این را امتحان کنید؟ اگر عدد ۵ است، چه چیزی را می‌توانیم تنظیم کنیم تا برای شما کارآمدتر باشد؟" این رویکرد حس توانمندی را برمی‌انگیزد.
بهوشیاری و گسلش را با این فرآیند ترکیب کنید: مراجعان را آموزش دهید تا در طول مواجهه، افکار و هیجانات خود را بدون گرفتار شدن در آنها مشاهده کنند. برای مثال، آنها ممکن است تمرین کنند که بی‌صدا افکار خود را نام‌گذاری کنند ("این هم ذهن من است که می‌گوید: 'این خطرناک است'") یا با نفس‌های آهسته و بهوشیارانه خود را مستقر کنند.
#Learning_ACT
#تبحر_در_رواندرمانی
#مهارت
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

شش اقدامی که بهترین درمانگران ACT به شیوه‌ای متفاوت انجام می‌دهند.
(بخش 6)

نویسنده: جو اولیور
مترجم: علی فیضی

6. استعاره‌های سفارشی بسازید
استعاره‌ها از ویژگی‌های بارز درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) هستند و درمانگران زبده می‌دانند چگونه آن‌ها را با تجربه‌ها و بافتارهای منحصر به فرد زندگی هر مراجع تطبیق دهند. در حالی که استعاره‌های استاندارد مانند «شن روان» یا «مسافران اتوبوس» قدرتمند هستند، استعاره‌های سفارشی حتی عمیق‌تر طنین‌انداز می‌شوند؛ زیرا از زبان، علایق و مشکلات خود مراجع نشأت می‌گیرند.
به عنوان مثال، مراجعی که در خشم گیر کرده است، ممکن است با استعاره «قلاب ماهیگیری» ارتباط برقرار کند: نگه داشتن کینه مانند ماندن روی قلاب برای نگه داشتن شخص دیگری است که در آن گیر افتاده است؛ اما با این کار، خود را نیز دردمند نگه می‌دارید. درمانگر ممکن است بگوید: «تنها راه رهایی از درد این است که ابتدا او را از قلاب رها کنی. می‌دانم که این ناعادلانه به نظر می‌رسد، اما این کار برای او نیست؛ هدف این اقدام رهایی خودت است.» این استعاره، همراه با بحث در مورد ارزش‌های مراجع، می‌تواند به او کمک کند تا هزینه نگه داشتن خشم و مزایای رها کردن آن را ببیند.
تطبیق استعاره‌ها با علایق مراجع می‌تواند آن‌ها را حتی تأثیرگذارتر کند. برای مثال، مراجعی که یک موسیقیدان است، ممکن است با تمثیلی درباره کوک کردن گیتار ارتباط برقرار کند: «اگر سیم‌ها بیش از حد سفت باشند، پاره می‌شوند؛ اگر بیش از حد شل باشند، موسیقی تولید نمی‌کنند. انعطاف‌پذیری عاطفی به معنای یافتن آن کشش کارآمد است.» خلق مشترک استعاره‌ها با مراجعان نیز می‌تواند مشارکت را عمیق‌تر کند. مراجع ممکن است یک استعاره موجود را برای تناسب با تجربه خود تغییر بدهد یا یک استعاره کاملاً جدید ابداع کند.
درمانگران زبده ACT از استعاره‌ها به ندرت اما هدفمند استفاده می‌کنند و در طول درمان برای تقویت بینش‌های کلیدی به آن‌ها بازمی‌گردند. یک استعاره خوب انتخاب شده می‌تواند به نقطه اتکایی برای مراجع تبدیل شود و به او کمک کند تا آنچه را که آموخته است مدت‌ها پس از پایان جلسه به خاطر بسپارد و به کار گیرد.

چند راهنمایی:
از دنیای مراجع الهام بگیرید: به علایق، سرگرمی‌ها یا مشکلات او گوش دهید و از آن‌ها به عنوان الهام‌بخش استفاده کنید. به عنوان مثال، مراجعی که عاشق باغبانی است ممکن است با استعاره‌ای درباره پرورش گیاهان ارتباط برقرار کند: «شما نمی‌توانید یک گل را با کشیدن آن مجبور به شکوفه دادن کنید؛ لازم است شرایط مناسب را ایجاد کنید و اجازه دهید به وقت خود رشد کند.»
با مراجع همکاری کنید: او را دعوت کنید تا استعارۀ خود را تنظیم یا ایجاد کند. به عنوان مثال، اگر مراجع یک خلبان باشد، ممکن است «مسافران اتوبوس» را به استعاره هواپیما تغییر دهد و افکار خود را به عنوان مسافران مزاحم تصور کند در حالی که روی پرواز هواپیما تمرکز می‌کند.
برای تقویت بینش‌ها به استعاره‌ها بازگردید: از استعاره‌ها به عنوان نقاط اتکا در جلسات بعدی استفاده کنید. به عنوان مثال، ممکن است بگویید: «همانطور که صحبت کردیم آیا این همان لحظه‌ای است که بهتر است طناب را رها کنیم؟» این تکرار به مراجعان کمک می‌کند تا استعاره را درونی کنند و آن را در زندگی روزمره خود به کار ببرند.
در مورد استعاره‌های ابداع شده توسط مراجعان محتاط باشید: استعاره‌های ابداع شده توسط مراجعان می‌توانند تجربه آن‌ها را به وضوح به تصویر بکشند، اما ممکن است احساس گیر افتادن یا ناتوانی را نیز تقویت کنند. این استعاره‌ها را به صورت مشترک گسترش دهید یا تغییر شکل دهید تا دیدگاه‌های جدیدی را باز کنید و مسیرهایی را به سمت اقدامات کارآمد برجسته کنید، در حالی که به تجربۀ زیستۀ مراجع احترام می‌گذارید.
مثال: مراجعی احساس «غرق شدن» زیر وزن استرس و فرسودگی شغلی را توصیف می‌کند. در حالی که این حالت هیجانی او را به طور موثری منتقل می‌کند، ممکن است حس درماندگی را تقویت کند. درمانگر می‌تواند با معرفی استعاره‌ای درباره یک دونده در مسابقه، که از ترس اینکه توقف نشان دهد او به جایی تعلق ندارد، بی‌پایان می‌دود، به آرامی استعاره را تغییر شکل دهد. این بازنگری رفتارهایی را که مشکل را حفظ می‌کنند (کار بیش از حد بدون استراحت) برجسته می‌کند و فضایی برای کشف اقدامات جدید و مبتنی بر ارزش‌ها، مانند مکث برای مراقبت از خود، ایجاد می‌کند.
#Learning_ACT
#تبحر_در_رواندرمانی
#مهارت
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

زبدگی و تبحر ACT به معنای پیروی از مجموعه‌ای سفت و سخت از تکنیک‌ها نیست، بلکه به معنای پرورش انعطاف‌پذیری روانی در خودمان به عنوان درمانگر است، تا بتوانیم آن را در مراجعانمان الگوبرداری و دعوت کنیم. مؤثرترین درمانگران ACT مهارت بالینی را با خلاقیت، شفقت و پاسخگویی ترکیب می‌کنند و به طور مداوم رویکرد خود را برای پاسخگویی به نیازهای منحصر به فرد هر فردی که با او کار می‌کنند، تطبیق می‌دهند. با تعمیق استفاده از این استراتژی‌های پیشرفته – تغییر دیدگاه‌ها، کار با کارآمدی، در لحظه بودن، ارتباط ارزش‌ها با عمل، بازنگری مواجهه، و ساخت استعاره‌های طنین‌انداز – می‌توانید تجربیات درمانی غنی‌تر و مؤثرتری ایجاد کنید. در نهایت، این مهارت‌ها به مراجعان کمک می‌کند تا حتی در مواجهه با درد، به سمت زندگی‌ای پرمعنا، ارتباطی و سرشار از حیات حرکت کنند.
این نوع مهارت‌ها یک شبه ظاهر نمی‌شوند، اما قطعاً می‌توانند با تمرین اختصاصی و یادگیری گسترده آسان‌تر شوند. دوره‌های میانی ما برای حمایت از شما در این مسیر طراحی شده‌اند و بیش از صرف تئوری و توضیح، با مهارت‌های عملی که تمرین ACT شما را از دست و پا گیر یا فرمول‌بندی شده به حالتی روان و انعطاف‌پذیر تبدیل می‌کند که نتایج را به ارمغان می‌آورد، درمان شما را بهبود می‌بخشند.
#Learning_ACT
#تبحر_در_رواندرمانی
#مهارت
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy

1.
پرسش: #کمک‌های_اولیه_روانشناختی (PFA)* چیست؟
کمک‌های اولیه روانشناختی (PFA) مجموعه‌ای از مهارت‌ها و دانش است که می‌تواند برای کمک به افرادی که در شرایط پریشانی هستند، مورد استفاده قرار گیرد. این روش، راهی برای کمک به افراد است تا احساس آرامش کنند و بتوانند در شرایط دشوار کنار بیایند.
استرس
استرس حالتی از فشار یا تنش است که در بسیاری از موقعیت‌های مختلف رخ می‌دهد. هر تغییری—چه مثبت و چه منفی—می‌تواند باعث استرس شود. استرس بخشی عادی از زندگی روزمره است. وقتی باعث می‌شود فرد عملکرد خوبی داشته باشد (مثلاً در یک آزمون یا امتحان)، مثبت محسوب می‌شود. با این حال، استرس می‌تواند منفی هم باشد و منجر به پریشانی و بحران شود.

پریشانی (دیسترس)
این زمانی است که فرد نمی‌تواند با چالش‌ها یا موقعیتی که با آن روبرو شده، کنار بیاید یا خود را با آن تطبیق دهد. پریشانی منجر به ناراحتی و رنج جسمی و عاطفی می‌شود. این حالت می‌تواند ناشی از یک رویداد بحرانی یکباره یا تجمع استرس در طول زمان باشد.
کمک‌های اولیه روانشناختی (PFA) شامل توجه و مراقبت از فردی است که در شرایط پریشانی قرار دارد، توجه به واکنش‌های او، گوش دادن فعال و ارائه کمک عملی. این روش، راهی برای حمایت از فرد و متصل کردن او به کمک مورد نیازش است.

*Psychological First Aid (PFA)

2.
به کار بستن مهارت‌های PFA شامل موارد زیر است:
چگونگی ارزیابی یک موقعیت
واکنش‌های رایج به بحران‌ها
چگونگی نزدیک شدن به فردی که در پریشانی است
چگونگی آرام کردن فردی که به آن نیاز دارد
چگونگی ارائه حمایت عاطفی و کمک عملی

کمک‌های اولیه روانشناختی (PFA) عبارت است از:
- آرام کردن و تسکین فردی که در پریشانی است و کمک به او برای احساس امنیت و آرامش
- ارزیابی نیازها و نگرانی‌ها
- محافظت از افراد در برابر آسیب‌های بیشتر
- ارائه حمایت هیجانی
- کمک به رفع نیازهای اولیه و فوری، مانند غذا و آب، پتو یا یک مکان موقت برای اقامت
- کمک به افراد برای دسترسی به اطلاعات، خدمات و حمایت‌های اجتماعی
کمک‌های اولیه روانشناختی (PFA) این‌ها نیست:
- کاری که فقط متخصصان انجام می‌دهند
- مشاوره یا درمان حرفه‌ای
- تشویق فرد به بحث مفصل درباره رویدادی که باعث پریشانی شده است.
- درخواست از فرد برای تحلیل آنچه برایش اتفاق افتاده است.
- تحت فشار قرار دادن فرد برای ارائه جزئیات درباره آنچه رخ داده است
- تحت فشار گذاشتن افراد برای بیان احساسات و واکنش‌هایشان نسبت به رویداد
#کمک‌های_اولیه_روانشناختی

3.
چه زمانی باید کمک‌های اولیه روانشناختی (PFA) ارائه کرد؟
کمک‌های اولیه روانشناختی می‌تواند در زمان‌های مختلف پس از یک رویداد بحرانی مؤثر باشد. اکثر افراد در حین یا بلافاصله پس از بحران به این کمک نیاز دارند. برخی دیگر ممکن است احساس پریشانی را خیلی دیرتر تجربه کنند: هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها پس از رویداد. چالش‌های جدید یا یادآوری بحران، مانند سالگرد آن روز، ممکن است خاطرات را زنده کند و منجر به پریشانی شود.

کمک‌های اولیه روانشناختی (PFA) را در کجا ارائه می‌دهیم؟
شما می‌توانید این کمک را در هر مکانی که برای یاری‌رسان و فرد (یا افراد) در پریشانی امن و راحت باشد، ارائه دهید. این مکان می‌تواند خانه، مرکز اجتماع، مرکز خرید، مدرسه و غیره باشد. در صورت امکان، مکانی آرام و ساکت را انتخاب کنید.
برای شرایط حساس، مانند زمانی که فرد مورد خشونت جنسی قرار گرفته است، سعی کنید جایی را انتخاب کنید که دیگران نتوانند مکالمه شما را بشنوند. این کار به حفظ محرمانگی و احترام به شأن و کرامت فرد کمک می‌کند.

چه کسی می‌تواند کمک‌های اولیه روانشناختی (PFA) ارائه دهد؟
همه می‌توانند کمک‌های اولیه روانشناختی را ارائه دهند: داوطلبان، نیروهای امداد،عموم مردم. این کمک فقط مختص متخصصان نیست. آموختن مهارت‌های PFA دشواری نیست و بیشتر افراد حتی بدون اینکه بدانند، این مهارت‌ها را به کار می‌برند. نمونه‌هایی از این مهارت‌ها عبارتند از: گوش دادن فعال، کمک بدون قضاوت، آرام کردن فردی که در پریشانی است و رسیدگی به نیازهای فوری او.
#کمک‌های_اولیه_روانشناختی

4.
چگونه کمک‌های اولیه روانشناختی (PFA) ارائه می‌دهیم؟
جستجو، شنیدن و وصل کردن
کارهایی که در PFA انجام می‌دهید بستگی به وضعیت و نیازهای افرادی دارد که به آنها کمک می‌کنید. سه مجموعه اقدام پایه عبارتند از:
۱. جستجو
۲. شنیدن
۳. وصل کردن

جستجو کنید (LOOK for):
کسب اطلاعات در مورد آنچه رخ داده و در حال وقوع است.
چه کسی به کمک نیاز دارد؟
آگاهی از خطرات ایمنی و امنیتی.
آگاهی جراحات فیزیکی.
توجه به نیازهای فوری، اساسی و عملی.
آگاهی از واکنش‌های عاطفی.

گوش دهید (LISTEN): (این بخش به چگونگی رفتار یاری‌رسان اشاره دارد.)
چگونه به کسی نزدیک شوید.
چگونه خود را معرفی کنید.
توجه کنید و فعالانه گوش دهید.
احساسات دیگران را بپذیرید.
فرد پریشان را آرام کنید.
درباره نیازها و نگرانی‌ها بپرسید.
به فرد (افراد) پریشان کمک کنید تا راه‌حل‌هایی برای نیازها و مشکلات فوری خود بیابند.

وصل کنید (LINK): (این بخش به کمک به افراد برای موارد زیر اشاره دارد.)
دسترسی به اطلاعات.
ارتباط با عزیزان و حمایت اجتماعی.
مقابله با مشکلات عملی.
دسترسی به خدمات و سایر کمک‌ها.
نیازی نیست که همیشه تمام مراحل را طی کنید. ممکن است فقط به یکی یا دو مورد از آن‌ها نیاز باشد. ترتیب انجام این اقدامات می‌تواند بسته به شرایط و نیازهای فردی که به او کمک می‌کنید، متفاوت باشد. ممکن است لازم باشد یک اقدام خاص (مثلاً گوش دادن فعال یا آرام کردن فرد) را چندین بار تکرار کنید تا موثر باشد.

#کمک‌های_اولیه_روانشناختی