😍 رمان زیبای [ مهــــــــا ]
هر روز در کانال میتینگ عاشقانه ها 😘

از قسمت اول بخونین👇
https://tttttt.me/mitingg/303068

#مهــــــا❤️‍ #قسمت_187

ـ ولی چهره ات چيز ديگری می گويد.راستی ديشب تو بودی فرياد می زدی؟
ـ بله راستش خواب بدي ديدم.ببخشيد اگر بيدارتان كردم.
-  از اين بابت مشكلی نيست.من نگران تو شدم،چون انگار از عمق وجودت فرياد می زدی.
مامان چپ چپ نگاهم كرد و گفت:
ـ ژاله جون،مها مدتی ست كه اينطور شده.
ـ مگر چند بار اين مشكل برايش پيش آمده؟
ـ دو سه باری هست.
ـ پس چرا او را نمی بری پيش يك دكتر متخصص؟
ـ زيربار نمی رود و می گويد مشكلی ندارم.
آنها گرم گفتگو بودند كه از فرصت استفاده كردم،به طبقه بالا رفتم و برای اينكه فرصت فكر كردن داشته باشم،روی تخت بيتا دراز كشيدم و با فكر پدرام خوابيدم.
زمان را از دست داده بودم.وقتی بيدار شدم،چشمهايم می سوخت.حوصله حرف زدن با كسب را نداشتم.تا در اتاق باز
شد،چشمهايم را بستم و بعد صدای صحبت دانيال و بيتا را شنيدم.
بيتا گفت:
ـ خوابش برده،خب طفلكی شبها اصلا نمی تواند بخوابد.
دانيال گفت:
ـ يواش تر.سرو صدا نكن.بيا برويم.
از اينكه می ديدم برايم دل می سوزانند،بيشتر ناراحت شدم.دوبار خوابم برد.غروب كه شد،دلم گرفت.هيچ كس حواسش به من نبود.لباس پوشيدم و بی آنكه كسی متوجه شود،در را آهسته پشت سرم بستم و راه دريا را در پيش
گرفتم.
هوا گرم و دلچسب بود و دريا آرام و بی موج،
انگار در دنيا فقط دريا و پدرام تسكين دهنده روح ناآرامم بودند.
در ساحل جمعيت موج می زد.به نظر می رسيد همه غروب دريا را دوست دارند.با بی ميلی از آنجا دل كندم،چون می ترسيدم مادرم نگران شود،راه برگشت را در پيش گرفتم كه ديدم بيتا و دانيال دارند به طرف من می آيند.
بيتا با لبخند گفت:
ـ شب بخير.پس چرا تنها رفتی.راستی مادرت پرسيد كجايی.گفتم،قرار بود با هم برويم كنار دريا،تو زودتر رفتی،ما هم
الان داريم می رويم.خب حالا برای اينكه دروغ نگفته باشيم بيا برويم با هم گشتی بزنيم.
از اينكه بيتا مرا می فهميد و هوايم را داشت،خوشحال شدم.قدم زنان برخلاف جهت خانه،به راه افتاديم.بيتا مدتی با
خودش كلنجا رفت،انگار می خواست چيزی بپرسد.پيشدستی كردم و گفتم:
ـ بيتا جان چيزی می خواستی بگويی؟
ـ راستش نمی دانم چطور بگويم،ولی اميدوارم خودت فهميده باشی كه چقدر دوستت دارم ودلم نمی خواهد هيچ وقت
شاهد ناراحتی ات باشم.اگر كمكی از دست من برمی آيد بگو.
ـ تا حالا هم خيلی به من لطف كردی.
ـ نمي دانم اجازه دارم يك سوال ازت بپرسم يا نه؟
ـ بپرس،منتظرم.
مدتی اين پا آن پا كرد،تا بالاخره گفت:
ـ میدانم فضولی ست.اگر دلت نخواست می تواني جواب ندهی،راستش از تو چه پنهان خيلی دلم می خواهد بدانم چه اتفاقی در زندگی ات افتاده كه تا به اين حد روی روح و روانت اثر گذاشته كه اينطور تو را بهم ريخته؟
تا خواستم جوابش را بدهم،چشمم به دانيال افتاد.اصلا يادم رفته بود كه دانيال هم با ما همراه است.
بيتا منظورم را فهميد و گفت:
ـ ممكن است چند لحظه ما را تنها بگذاری دانيال؟
به اعتراض گفتم:
-  نه نيازی نيست.با اينكه از آقا دانيال خجالت میكشم،ولي در اين مدت آنقدر به من لطف كرده اند كه مثل برادر دوستشان دارم.

Ｃ᭄ᥫ᭡
عـݜـق اگــه غـمـڂـوار نـبـود ڇـے مـیـݜـد🥺❤️‍🔥

بـفـرس بـراݜ ••❤️‍

┄•●❥ @mitingg♥️♥️

مادربزرگم همیشه میگفت دل نبند، هیچکسی وجود نداره که بخواد پای دلت بمونه...
این آدما از بس رفتن دیگه موندن رو یادشون رفته و هی هوس رفتن به سرشون میزنه.
میگفت دست خودشون نیست...
زیاد موندن آدم رو خسته میکنه و اگه دل ببندی تا یه جایی با تو میان..
مثلا یکی تا سر کوچه باهات راه میاد و بعدش خسته میشه میذاره میره.
اونی که میاد و میمونه باهات عاشقته..
اونی که عاشقت باشه به رفتن فکر نمیکنه...
حتی اگه بخاد بره تو رو هم با خودش میبره و نمیزاره تنها باشی.
گفت میدونی؟ اونی که عاشقت باشه فقط به تو فکر میکنه نه رفتن.
مادر بزرگم همیشه راست میگفت...
دل بستن به آدما میتونه بدترین اشتباه باشه...
آدمایی که فقط ی قدم باهات راه میان و قدم بعدی میزارن میرن و تو میمونی تنها.
آدمایی که رفتن رو به موندن ترجیح میدن....⚘

┄•●❥ @mitingg♥️♥️

رابطه‌ی یه دختر عصبی و یه‌ پسر خونسرد و آروم، تا قیامت ادامه داره .

Ｃ᭄ᥫ᭡
میگن‌شراب هرچی کهنه‌تر بهتر
ولی من‌میگم
یارهرچی قدیمی‌تر بهتر 😍♥️

  #بفرست‌براش..❤️‍

┄•●❥ @mitingg♥️♥️

Ｃ᭄ᥫ᭡
⚘صبحتون به‌قشنگی
⚘ آسمان پُرنـور
⚘و لبخندتون به زیبایی
⚘گلهای‌شکفته
⚘از آفرینش هستی
⚘روز خوبی براتون آرزو میکنم

   ⚘صبح‌زیبایتون بخیر⚘
   ⚘امروزتون پُراز بهترینها⚘

┄•●❥ @mitingg♥️♥️

😍 رمان زیبای [ مهــــــــا ]
هر روز در کانال میتینگ عاشقانه ها 😘

از قسمت اول بخونین👇
https://tttttt.me/mitingg/303068

#مهــــــا❤️‍ #قسمت_188

-  نه نيازی نيست.با اينكه از آقا دانيال خجالت میكشم،ولي در اين مدت آنقدر به من لطف كرده اند كه مثل برادر دوستشان دارم.
بيتا چشم به دهانم دوخته بود.نفس عميقی كشيدم تا ارام شوم و بعد گفتم:
ـ می دانی بيتا،خيلی حرفها هست كه قابل گفتن نيست،بيانش سخت است و به زبان آوردنش انسان را اذيت می كند،در
صورتی كه خيلی لطيف و ارام بخش است.شايد بفهمی منظورم چيست،همان چيزهايی كه بايد خيلی وقت پيش گفته میشد،اما هيچ كس جرات به زبان آوردنش را نداشت.
برای بيان مطلب داشتم از كلمات استفاده می كردم،ولی در حقيقت داشتم با كلمات بازی می كردم.پس از مكث كوتاهی ادامه دادم:
ـ منظور من احساس است كه باعث می شود انسانها از همه چيز در زندگی شان بگذرند.بيتشر آدمها دلشان را به دريا می زنند و بعضی از آنها هم خودشان را به دريا می زنند.
ـ راستش حدس می زدم آن چيزي كه باعث اذيت و ازارت شده،احساس قشنگ عشق و دلبستگی ست،دوست داشتم
آنقدر بهت نزديك باشم كه از همه ماجرا مطلع شوم يا حداقل بدانم او كيست كه توانسته تا به اين حد تو را دگرگون
كند.البته فكر می كنم اسمش را بدانم،درست است؟
ـ بله اسمش را تو و آقا دانيال زياد شنيديد و باعث آزارتان شده؟
ـ اگر واقعا لياقت اين همه علاقه را دارد،پس جای حرفی باقی می ماند.
ـ درد من همين است بيتا.پدرام لياقتش را داشت،اما من خرابش كردم.باشد سر فرصت در اين مورد صحبت می كنيم.
هر دو به فكر فرو ررفتند.از اينكه آن حرفها را به آنها زدم،احساس پشيمانی كردم.فردای آن روز ژاله و بهار با خانواده
هايشان به تهران برگشتند و ما به خانه ی آقا سهراب نقل مكان كرديم.خانه دو طبقه داشت،مامان طبقه اول را انتخاب
كرد،بعد اقا سهراب كه آمد گفت:
ـ طبقه دوم بهتر است.
مادرم روی حرف خودش ماند.دليل اصرارش را نمی دانستم.وسايل را كه جابه جا كرديم،زيبا هم آمد و تا فهميد كجا مستقر شديم،گفت:
-  خاله جون،اگر اشتباه نكنم اين اتاق شما بوده،درست است؟
از شنيدن اين جمله،تعجب كردم،چون در اين مورد چيزی نمی دانستم.مامان كه متوجه حيرتم شد،گفت:
ـ آره،مهاجان،اينجا قبلا خانه ی ما بود،بعد پدرم قبل از رفتنمان به تهران آن را فروخت.
سوال زيادی داشتم،ولی رابطه ام با مادرم آنقدر سرد بود كه به خودم اجازه سوال را نمی دادم.

فصل سی و يكم
از آرامش و سكوت خانه و از اينكه فقط ما در آنجا ساكن بوديم،لذت می بردم.تازه داشتم نفس راحتی می كشيدم كه مامان گفت:
ـ آماده شو برويم منزل عموجان.
با تعجب پرسيدم:
ـ ديگر چرا؟
ـ خب آنها با اين شرط با آمدن ما به اين خانه موافقت كردند كه ناهار و شام را آنجا بخوريم.
ـ ای بابا،من خسته ام.
با اخم گفت:
ـ بلندشو حرف زيادی نزن،تو كه همش در استراحتی.
از ترس اينكه دوباره شروع به ملامتم كند،برخاستم و همراهش رفتم.بيتا با شور و شوق از من استقبال كرد.تنها كه شديم
گفت:
ـ می دانی مهاجان از وقتی آن حرفها را ازت شنيدم،شك كردم،چون به نظر من عشق فقط در كتاب و داستانهاست،وگرنه
در زمان ما كسی هوس عاشق شدن نمی كند.آن هم به اين شكل.جالب اينجاست كه دانيال هم با من هم عقيده است.حتی به من گفت خيلی دوست دارد اين آقا پدرام تو را ببيند تا بداند آيا واقعا ارزش عشق و محبت تو را دارد يا نه؟