📝 شلاق نوازش گر ثروت؛ اخلاق و مالکیت
✍️ #احسان_عزیزی
@IranSociology
‼️در خبرها آمده است که این لباس #ملانیا #ترامپ (انتهای متن) یک شبِ 700 هزار دلار فروش رفته است.
🔸این خبر حامل یکی از مهم ترین خصلت ها و ویژگی های نظام سرمایه است: مسیر فضیلت از سرکوب و خشونتی پنهان می گذر، اخلاق وابسته به ثروت و تثبیت مالکیت است و اصول اخلاقی از همین عوامل سرکوبگر نشأت می گیرد. #آدورنو در اخلاق صغیر می نویسد: «آن چه در اخلاق بازتاب پیدامی کند، مالکیت است. ثروت به مثابه ی نیکی عنصری است از خمپاره اندازِ دنیا...»(آدورنو، 1384: 296)؛ اصل پیشرفت و انگیزه های مادی مشمول عام ترین اصول اخلاقی می شوند. این تداوم کور منافع شخصی است که قدرت اقتصادی را به اصل انتظام بخش جامعه مبدل می کند، منافع شخصی است که اصول متحد کننده و پیش برنده ی جامعه را در پیشرفت فردی و ولع ثروت در نظر می گیرد و ساختاری ایجاد می کند که ثرتمند حاکمیت تمام عرصه ها را به دست می گیرد. تمامی خشونت ها و سرکوب ها بر علیه اخلال گران این نظم، نیک و قابل توجیه می شوند، چرا که ثروتمندان اند که جامعه و تاریخ را به پیش می برند، آن ها برحق اند چرا که آن ها عاملین بازسازی جامعه اند. شعار انتخاباتی ترامپ "Make American Great Again" را باید در چنین منطقی دید، پیشرفت جامعه در دست ثروتمندان است، چرا که آن ها مالک ابزار تولید اند و در عین حال که وجه استثمارکننده ی میلیون ها انسان را نادیده می گیرند می خواهند نشان دهند که ناجی بحران های مالی و رکود و بی کاری اند. در چنین منطقی است که خانواده ی ترامپ عملاً ولی نعمتان جامعه به نظر می آیند، لباس ملانیا نه تنها به دلیل ارزش کالایی و مادی آن، که به اعتبار شخصیت و جایگاه ملانیا به عنوان زن یک مولتی میلیاردر امریکایی که در صدر قدرت سیاسی حاکم قرار دارد ارزش افزوده پیدا می کند؛ «اگر معیار وجود آدمی این است که بر دولت موجود تأثیر محسوس بگذارد، پس باید گفت که ثروت مادّی که او را به شخص متنفّذ تبدیل می کند نیز از شخصیت اش ریشه می گیرد»(همان: 295) و نه از سرکوب ها و استثمار کارگران کارخانه ها و کارمندان ابرکمپانی هایشان. ثروتمند در نفوذ سیاسی بدل به الگوی فضایل می شود، آن ها (خانواده ی ترامپ) خوب و باکمالات اند چرا که اهل معامله اند، پرداختن صدها هزار دلار بابت لباس این زن به معنای نزدیک شدن به هاله ی خوش بختی ایی است که گردِ آنان است، خریداران در آرزوی پرتو خوش بختی تابیده بر چهره ی ملانیا صدها هزار دلار برای لباسش می پردازند: «گونه ی برتر، خوبان. ثروت روی بی عدالتی مفرط سرپوش می گذارد. وقتی پلیس اعتصاب گران را با باتوم مورد ضرب و شتم قرار می دهد، کاری به کار پسرِ کارخانه داری که با نویسنده یی پیشرو لیوانی ویسکی می زند، ندارد. ثروتمند حتّا از نظر سخت ترین معیارهای اخلاقِ شخصی واقعاً می توانست از فقیر بهتر باشد_ اگر می توانست... امروز موفقیت وحشیانه به صورت یک دین درآمده است و به همین سبب به سادگی در تضاد با اخلاق نیست... حتّا دنیایی که معیارهایی که دنیای امروز را محکوم می کنند، خود ثمره ی گناهان آن اند. الگوی هرگونه اخلاق، فساد اخلاقی است و این دومی تا به امروز در هر سطح آن اوّلی را بازسازی کرده است. اخلاقِ بردگی واقعاً بد است: تداوم بخشِ اخلاقِ سروری است.»(همان: 298-299). آن سوی چنین اخلاقی ترویج فرهنگ مصرف است، مصرف از سوی مالکین لوازم تولید و ثروت به عنوان مُسکنی برای دوای دردها تجویز می شود، تأکید آدورنو بر #دین شدن موفقیت وحشیانه از این حیث است: بخرید تا رستگار شوید. آن که گران تر می خرد و بیشتر توان معامله دارد رستگارتر و با فضیلت تر است. کالاها از سوی مصرف کنندگان به مثابه ی افیونی برای معافیت از رنج هایی است که ریشه در خودخواهی مفرط اربابان دارد. خریداران لباس ملانیا در هرم قدرت به عنوان "اربابان برده ی ارباب" هیچ تعهدی به اقشار پایین دستی خود ندارند و تنها نسبت به الگوی اخلاقی و فضایل جامعه که در سمت ریاست جمهوری نشسته است متعهدند.
http://yon.ir/PnIbr
🌐به جامعه شناسی بپیوندید👇
https://tttttt.me/joinchat/AAAAADusPvcSOZ6y-bfzjA
.
✍️ #احسان_عزیزی
@IranSociology
‼️در خبرها آمده است که این لباس #ملانیا #ترامپ (انتهای متن) یک شبِ 700 هزار دلار فروش رفته است.
🔸این خبر حامل یکی از مهم ترین خصلت ها و ویژگی های نظام سرمایه است: مسیر فضیلت از سرکوب و خشونتی پنهان می گذر، اخلاق وابسته به ثروت و تثبیت مالکیت است و اصول اخلاقی از همین عوامل سرکوبگر نشأت می گیرد. #آدورنو در اخلاق صغیر می نویسد: «آن چه در اخلاق بازتاب پیدامی کند، مالکیت است. ثروت به مثابه ی نیکی عنصری است از خمپاره اندازِ دنیا...»(آدورنو، 1384: 296)؛ اصل پیشرفت و انگیزه های مادی مشمول عام ترین اصول اخلاقی می شوند. این تداوم کور منافع شخصی است که قدرت اقتصادی را به اصل انتظام بخش جامعه مبدل می کند، منافع شخصی است که اصول متحد کننده و پیش برنده ی جامعه را در پیشرفت فردی و ولع ثروت در نظر می گیرد و ساختاری ایجاد می کند که ثرتمند حاکمیت تمام عرصه ها را به دست می گیرد. تمامی خشونت ها و سرکوب ها بر علیه اخلال گران این نظم، نیک و قابل توجیه می شوند، چرا که ثروتمندان اند که جامعه و تاریخ را به پیش می برند، آن ها برحق اند چرا که آن ها عاملین بازسازی جامعه اند. شعار انتخاباتی ترامپ "Make American Great Again" را باید در چنین منطقی دید، پیشرفت جامعه در دست ثروتمندان است، چرا که آن ها مالک ابزار تولید اند و در عین حال که وجه استثمارکننده ی میلیون ها انسان را نادیده می گیرند می خواهند نشان دهند که ناجی بحران های مالی و رکود و بی کاری اند. در چنین منطقی است که خانواده ی ترامپ عملاً ولی نعمتان جامعه به نظر می آیند، لباس ملانیا نه تنها به دلیل ارزش کالایی و مادی آن، که به اعتبار شخصیت و جایگاه ملانیا به عنوان زن یک مولتی میلیاردر امریکایی که در صدر قدرت سیاسی حاکم قرار دارد ارزش افزوده پیدا می کند؛ «اگر معیار وجود آدمی این است که بر دولت موجود تأثیر محسوس بگذارد، پس باید گفت که ثروت مادّی که او را به شخص متنفّذ تبدیل می کند نیز از شخصیت اش ریشه می گیرد»(همان: 295) و نه از سرکوب ها و استثمار کارگران کارخانه ها و کارمندان ابرکمپانی هایشان. ثروتمند در نفوذ سیاسی بدل به الگوی فضایل می شود، آن ها (خانواده ی ترامپ) خوب و باکمالات اند چرا که اهل معامله اند، پرداختن صدها هزار دلار بابت لباس این زن به معنای نزدیک شدن به هاله ی خوش بختی ایی است که گردِ آنان است، خریداران در آرزوی پرتو خوش بختی تابیده بر چهره ی ملانیا صدها هزار دلار برای لباسش می پردازند: «گونه ی برتر، خوبان. ثروت روی بی عدالتی مفرط سرپوش می گذارد. وقتی پلیس اعتصاب گران را با باتوم مورد ضرب و شتم قرار می دهد، کاری به کار پسرِ کارخانه داری که با نویسنده یی پیشرو لیوانی ویسکی می زند، ندارد. ثروتمند حتّا از نظر سخت ترین معیارهای اخلاقِ شخصی واقعاً می توانست از فقیر بهتر باشد_ اگر می توانست... امروز موفقیت وحشیانه به صورت یک دین درآمده است و به همین سبب به سادگی در تضاد با اخلاق نیست... حتّا دنیایی که معیارهایی که دنیای امروز را محکوم می کنند، خود ثمره ی گناهان آن اند. الگوی هرگونه اخلاق، فساد اخلاقی است و این دومی تا به امروز در هر سطح آن اوّلی را بازسازی کرده است. اخلاقِ بردگی واقعاً بد است: تداوم بخشِ اخلاقِ سروری است.»(همان: 298-299). آن سوی چنین اخلاقی ترویج فرهنگ مصرف است، مصرف از سوی مالکین لوازم تولید و ثروت به عنوان مُسکنی برای دوای دردها تجویز می شود، تأکید آدورنو بر #دین شدن موفقیت وحشیانه از این حیث است: بخرید تا رستگار شوید. آن که گران تر می خرد و بیشتر توان معامله دارد رستگارتر و با فضیلت تر است. کالاها از سوی مصرف کنندگان به مثابه ی افیونی برای معافیت از رنج هایی است که ریشه در خودخواهی مفرط اربابان دارد. خریداران لباس ملانیا در هرم قدرت به عنوان "اربابان برده ی ارباب" هیچ تعهدی به اقشار پایین دستی خود ندارند و تنها نسبت به الگوی اخلاقی و فضایل جامعه که در سمت ریاست جمهوری نشسته است متعهدند.
http://yon.ir/PnIbr
🌐به جامعه شناسی بپیوندید👇
https://tttttt.me/joinchat/AAAAADusPvcSOZ6y-bfzjA
.