ادبیات، به منزله ی کلام مشترک، با پایانی آغاز می کند که تنها همان امکان درک کردن می دهد. برای سخن گفتن، لازم است مرگ را ببینیم، مرگ را پشت سر خود ببینیم. وقتی سخن می گوییم، به گوری تکیه می کنیم، و این خلاء گور همان است که حقیقت زبان را می سازد، اما خلاء، در عین حال، واقعیت است و مرگ هستی می شود. هستی هست_یعنی حقیقتی منطقی و بیان نشدنی_و دنیایی هست، زیرا ما می توانیم چیزها را ویران سازیم و وجود را معلق داریم. بدین لحاظ است که می توان گفت هستی هست زیرا نیستی هست.

#موریس_بلانشو | #ادبیات | #مباحث_نظری_ادبیات | #جامعه_شناسی_ادبیات

https://goo.gl/65bZ3d
🌐جامعه شناسی👇
https://tttttt.me/joinchat/AAAAADusPvdsjE0JsdJd3Q