دنیای عجیب 3 🦋🦋🦋:
#پارت۱۱۴۱
منم تنها کاری که می کردم، به در لگد می زدم و با گریه التماس می کردم مامانمو نزنه....
اما گوشی بدهکار حرف من نبود. تمام وسایل اتاقمو شکوندم...
بلند بلند گریه می کردم تا صدای گریه مامانم و خواهشاشو نشوم.
اگه مامانم بمیره دیگه نمی خوام زنده بودنم .. آخه چرا بابام اینجوریه
؟ چرا بابای من مثل بقیه نیست؟ چرا بابام بد دله؟ خسته شدم از بس هر شب دعوا بود.
خسته شدم از بس مامان کتک خورد و من فقط گوش دادم.»
یه قطره افتاد رو دفترش.
خیس شد. با دست رو صورتم کشید. چرا دارم گریه می کنم؟ دفترو بستم و گذاشتم سر
جاش. یهو دستم به یه دفتر دیگه خورد.
آوردمش بالا. بازش کردم. جدید بود.
اول صفحه نوشته بود:
از امروز با بابام کار می کنم. چون مجبورم ... مجبورم دخترای مردم رو خرید و فروش کنم..
. نمی دونم تا کی باید به این کار ادامه بدم؟»
چند صفحه رفتم جلوتر:
« خاتون دو هفته است مغز منو خورده که برو زن بگیر
بردیا کم بود، که هر روز تو گوشم سوره برو با یه دختری دوست بشو می خوند
، اینم بهش اضافه شده. دیگه نمی دونم به چه زبونی بگم من زن نمی خوام.
من از دخترا خوشم نمیاد. من نمی دونم این موجودات نرم و ژله ای که کمپلت لوس و ننر و عین کرم زالو چسبناکن کجاشون دوست
داشتنییه؟ ایشاا... یه بیماری دخترونه بیاد که فقط دخترا رو بکشه!»
با حرص گفتم: چی چیو به بیماری دخترونه بیاد؟ آخه این چه وضع نفرین کردنه؟ بدبخت!
اگه ما دخترا نباشیم که نسل انسان رو زمین منقرض می شه!
بعد عین دایناسورا به تاریخ می پیوندید!
ایشاا... یه مرض پسرونه بیاد که همه پسرا به جز خوبا نابود بشن!
بعد زبونمو برای دفتر در آوردم!
چند صفحه رفتم جلو. از اینجاش خوشم نیومد! اعصابمو خرد کرد. در مورد دخترا بد گفته بود.
اینجا چی نوشته: « امروز مهتاب برام کتاب خریده بود. از بس جلوش نقش بازی کردم خسته شدم.
نمی دونم چرا منو دوست داره؟! اگه ترس از خودکشی کردنش نداشتم، بهش می گفتم
#پارت۱۱۴۲
دوستش ندارم. همش بهم می چسبه.
موقع راه رفتن بازومو سفت می چسبه.
اصلا خوشم نمیاد. اونقدرم دستمو طرف خودش می کشه که حس می کنم دستم دو متر از خودم فاصله داره.
مهتابم مثل بقیه دخترا لوسه دل نازکه. اصلا سر و ته یه کرباسن.»
پوفی کردم و گفتم: ببین! این ضرب المثل برای شما مرداست نه ما دخترا بلد نیستی ننویس!
در ضمن: ما دخترا هممون لوس نیستیم. یکی خود من! کجام لوسه و دلنازکم؟
خیلیم پوست کلفتم؟ البته اینو خودت بهم گفتی وگرنه خودم نمی دونستم!
- شیرین.. شیرین؟
وای خاتون! سریع دفترو انداختم تو گودال و کاشی رو گذاشتم سر جاش و اومدم بیرون.
خاتون اومد تو. لباسا رو برداشتم.
با تعجب گفت: چیکار می کنی؟
- هیچی! لباسا از دستم افتاد، دارم جمعش می کنم.
- دختر یک ساعته اومدی بالا، تازه می خوای لباسای آقا رو بشوری؟
- یک ساعت کجاست؟ تازه اومدم!
- از ساعت ده تا یازده و ربع می شه تازه؟!
این همه مدت تو این اتاق چیکار می کردی؟
آهه! چقدر زیاد! همش تقصیر این دفتر خاطرات آرمان! هوش و حواس که برای آدم نمی ذاره؟
گفتم: چیزه خاتون ... بیهوش بودم؛ تازه بهوش اومدم! -
بیهوش واسه چی؟!
- چیز مهمی نیست... محکم خوردم زمین، سرم خورد به این سنگ گرنیتا و بیهوش شدم ... شما
که صدام زدید، به هوش اومدم.
چشم غره ای نگام کرد و گفت: بیا پایین سوپ برای آقا درست کن!
با تعجب گفتم: چرا من؟.. مثل همیشه خودتون درست کنید دیگه؟
#پارت۱۱۴۳
- آقا زنگ زده گفته سوپو شما درست کنید!
همین جور نگاش می کردم. گفت: وا! دختر!
چرا نگام می کنی؟ بیا برو پایین الان آقا میاد!
- حالا چی شده می خواد من براش سوپ درست کنم؟
- حتما از دست پختت خوشش اومده!
- خاتون! جون من یه چیزی بگو با عقل جور دربیاد! من که هیچ وقت براش آشپزی نکردم؟
یعنی نمی ذاشت. اینا همش نقششه
- چه نقشه ای؟!
اوه! چی از دهنم پرید! با لبخند جمعش کردم و گفتم: هیچی دورت بگردم! بریم پایین سوپو بسازم
همین جور که می رفتیم پایین، خاتون گفت:
مثل اینکه سرت خورده به این گرانیتا! حسابی مغزت تکون خورده!
خندیدم و گفتم: آخه مگه چیزی تو جمجمم هست که بخواد نکونم بخوره؟!
خاتون خندید و گفت: ایشا... همیشه دلت شاد باشه مادر!
سوپو درست کردم، لباساشو شستم و اتو کرده گذاشتم سر جاشون
. دوباره چشمم افتاد به اون کاشی. الان وقتش نیست! ممکنه آقامون سر برسه و بدبخت بشم
اومدم بیرون؛ آرمان اومد تو و با لبخند گفت:
- سلام خسته نباشی؟
من گول این شیرین زبونیاتو نمی خورم شازده پسرا جدی گفتم
: من هیچ وقت خسته نمی شم
#پارت۱۱۴۴
- جدا؟! پس بخاطر همینه عین اونا بکوب از صبح تا شب کار می کنی؟
متوجه منظورش نشدم. گفتم: مثل کیا؟!
با لبخند و ابروی سمت راستش اشاره کرد و گفت: اونا!
ابرومو جمع کردم و گفتم: اونا یعنی کی؟!
#پارت۱۱۴۱
منم تنها کاری که می کردم، به در لگد می زدم و با گریه التماس می کردم مامانمو نزنه....
اما گوشی بدهکار حرف من نبود. تمام وسایل اتاقمو شکوندم...
بلند بلند گریه می کردم تا صدای گریه مامانم و خواهشاشو نشوم.
اگه مامانم بمیره دیگه نمی خوام زنده بودنم .. آخه چرا بابام اینجوریه
؟ چرا بابای من مثل بقیه نیست؟ چرا بابام بد دله؟ خسته شدم از بس هر شب دعوا بود.
خسته شدم از بس مامان کتک خورد و من فقط گوش دادم.»
یه قطره افتاد رو دفترش.
خیس شد. با دست رو صورتم کشید. چرا دارم گریه می کنم؟ دفترو بستم و گذاشتم سر
جاش. یهو دستم به یه دفتر دیگه خورد.
آوردمش بالا. بازش کردم. جدید بود.
اول صفحه نوشته بود:
از امروز با بابام کار می کنم. چون مجبورم ... مجبورم دخترای مردم رو خرید و فروش کنم..
. نمی دونم تا کی باید به این کار ادامه بدم؟»
چند صفحه رفتم جلوتر:
« خاتون دو هفته است مغز منو خورده که برو زن بگیر
بردیا کم بود، که هر روز تو گوشم سوره برو با یه دختری دوست بشو می خوند
، اینم بهش اضافه شده. دیگه نمی دونم به چه زبونی بگم من زن نمی خوام.
من از دخترا خوشم نمیاد. من نمی دونم این موجودات نرم و ژله ای که کمپلت لوس و ننر و عین کرم زالو چسبناکن کجاشون دوست
داشتنییه؟ ایشاا... یه بیماری دخترونه بیاد که فقط دخترا رو بکشه!»
با حرص گفتم: چی چیو به بیماری دخترونه بیاد؟ آخه این چه وضع نفرین کردنه؟ بدبخت!
اگه ما دخترا نباشیم که نسل انسان رو زمین منقرض می شه!
بعد عین دایناسورا به تاریخ می پیوندید!
ایشاا... یه مرض پسرونه بیاد که همه پسرا به جز خوبا نابود بشن!
بعد زبونمو برای دفتر در آوردم!
چند صفحه رفتم جلو. از اینجاش خوشم نیومد! اعصابمو خرد کرد. در مورد دخترا بد گفته بود.
اینجا چی نوشته: « امروز مهتاب برام کتاب خریده بود. از بس جلوش نقش بازی کردم خسته شدم.
نمی دونم چرا منو دوست داره؟! اگه ترس از خودکشی کردنش نداشتم، بهش می گفتم
#پارت۱۱۴۲
دوستش ندارم. همش بهم می چسبه.
موقع راه رفتن بازومو سفت می چسبه.
اصلا خوشم نمیاد. اونقدرم دستمو طرف خودش می کشه که حس می کنم دستم دو متر از خودم فاصله داره.
مهتابم مثل بقیه دخترا لوسه دل نازکه. اصلا سر و ته یه کرباسن.»
پوفی کردم و گفتم: ببین! این ضرب المثل برای شما مرداست نه ما دخترا بلد نیستی ننویس!
در ضمن: ما دخترا هممون لوس نیستیم. یکی خود من! کجام لوسه و دلنازکم؟
خیلیم پوست کلفتم؟ البته اینو خودت بهم گفتی وگرنه خودم نمی دونستم!
- شیرین.. شیرین؟
وای خاتون! سریع دفترو انداختم تو گودال و کاشی رو گذاشتم سر جاش و اومدم بیرون.
خاتون اومد تو. لباسا رو برداشتم.
با تعجب گفت: چیکار می کنی؟
- هیچی! لباسا از دستم افتاد، دارم جمعش می کنم.
- دختر یک ساعته اومدی بالا، تازه می خوای لباسای آقا رو بشوری؟
- یک ساعت کجاست؟ تازه اومدم!
- از ساعت ده تا یازده و ربع می شه تازه؟!
این همه مدت تو این اتاق چیکار می کردی؟
آهه! چقدر زیاد! همش تقصیر این دفتر خاطرات آرمان! هوش و حواس که برای آدم نمی ذاره؟
گفتم: چیزه خاتون ... بیهوش بودم؛ تازه بهوش اومدم! -
بیهوش واسه چی؟!
- چیز مهمی نیست... محکم خوردم زمین، سرم خورد به این سنگ گرنیتا و بیهوش شدم ... شما
که صدام زدید، به هوش اومدم.
چشم غره ای نگام کرد و گفت: بیا پایین سوپ برای آقا درست کن!
با تعجب گفتم: چرا من؟.. مثل همیشه خودتون درست کنید دیگه؟
#پارت۱۱۴۳
- آقا زنگ زده گفته سوپو شما درست کنید!
همین جور نگاش می کردم. گفت: وا! دختر!
چرا نگام می کنی؟ بیا برو پایین الان آقا میاد!
- حالا چی شده می خواد من براش سوپ درست کنم؟
- حتما از دست پختت خوشش اومده!
- خاتون! جون من یه چیزی بگو با عقل جور دربیاد! من که هیچ وقت براش آشپزی نکردم؟
یعنی نمی ذاشت. اینا همش نقششه
- چه نقشه ای؟!
اوه! چی از دهنم پرید! با لبخند جمعش کردم و گفتم: هیچی دورت بگردم! بریم پایین سوپو بسازم
همین جور که می رفتیم پایین، خاتون گفت:
مثل اینکه سرت خورده به این گرانیتا! حسابی مغزت تکون خورده!
خندیدم و گفتم: آخه مگه چیزی تو جمجمم هست که بخواد نکونم بخوره؟!
خاتون خندید و گفت: ایشا... همیشه دلت شاد باشه مادر!
سوپو درست کردم، لباساشو شستم و اتو کرده گذاشتم سر جاشون
. دوباره چشمم افتاد به اون کاشی. الان وقتش نیست! ممکنه آقامون سر برسه و بدبخت بشم
اومدم بیرون؛ آرمان اومد تو و با لبخند گفت:
- سلام خسته نباشی؟
من گول این شیرین زبونیاتو نمی خورم شازده پسرا جدی گفتم
: من هیچ وقت خسته نمی شم
#پارت۱۱۴۴
- جدا؟! پس بخاطر همینه عین اونا بکوب از صبح تا شب کار می کنی؟
متوجه منظورش نشدم. گفتم: مثل کیا؟!
با لبخند و ابروی سمت راستش اشاره کرد و گفت: اونا!
ابرومو جمع کردم و گفتم: اونا یعنی کی؟!
میوه ی ممنوعه(مرصاد و ماهک):
میوه ممنوعه(مرصاد)🍎:
#پارت۱۱۴۱
این همه مدت اینجوری میگشتی و منه بی
غیرت...
میون حرفش پریدم!
_میشه پرتو پلا نگی؟
مرصاد_ ماهک بعد از گفتن حرف هام میرم.. فقط
میخوام
حرف بزنم.. به حرمت عشقی که بهم داشتیم
غرورمو
با حرفای سردت نشکن! دیگه چیزی از مرصاد
باقی نمونده!
تو دیگه بدترش نکن!
سرمو به نشونه ی تایید تکون دادم و با اکراه
گفتم:
_اگه حرفاتو گوش کنم میری؟ دست از سرم بر
میداری؟
اگه بعدحرف هام منو نخواستی آره! واسه همیشه
میرم
نیم ساعت بود که دست هامو زیر چونه ام تکیه
داده بودم
و طلبکارانه به مرصاد نگاه میکردم!
مرصاد که مشغول بازی با آب میوه اش بود گفت:
_میشه اونجوری نگاه نکنی؟
باحرص گفتم:
_حرف میزنی یا برم؟
#پارت۱۱۴۲
مرصاد_میزنم! قبل حرف هام بگم هرجوری
بخوای بهت
ثابت میکنم، بی گناهی و ضربه ای که بهم زدنو!
همه چی رو!
با کلمات قاطع و محکم اما آروم وهجی شده
گفتم:
_ببینید آقای عظیمی ، من حتی اگه ثابت کنی
پسر اتابک
نیستی و پسر پیغمبری هم چیزی ازت نمیخوام
چون تو دلم
جایی واسه جنابعالی نمیخوام!
زر میزدم، هرچی میگفتم پرت و پلا بود اما باید
میگفتم!
حس میکردم لازم بود!
مرصاد با غم سرشو پایین انداخت و گفت:
_ بابام بهم نارو زد.. از اولشم میگفت نمیذارم شما
دوتا بهم
برسید!
خوب پیش رفت.. یعنی عالی پیش رفت!
موفق شد و ما رو از هم جدا کرد!
_خب؟
مرصاد با حرص وکلافه دستی به صورتش کشید
و با تحکم گفت:
#پارت۱۱۴۳
_تا حرفم تموم نشده یک کلمه هم حرف نزن!
اوکی؟
دروغ چرا؟ ازچشمای عصبی و به خون نشسته
اش ترسیدم!
بدون حرف سر تکون دادم!
مرصاد_ اون بچه، بچه ی بابام بود و پانیذ از
بابام حامله شده
بود!
با نقشه انداختن گردن من! این موضوع همه چی
رو واست باز نمیکنه؟
با تعجب در حالیکه دهنم یک متر باز شده بود
پرسیدم_ چی؟؟؟
مرصاد_ ماهک میدونی چی به روزم اومد وقتی
فهمیدم؟
میدونی منی که هنوز ۳۰ سالم نشده از مرحله ی
سکته قبلی رد شدم؟
گیج بودم فقط داشتم نگاهش میکردم!
مرصا _ وقتی فهمیدم افتادم بیمارستان.. وقتی
به هوش اومدم
پانیذ نبود.. کل شهر رو دنبالش گشتم.. اون زن
من بود
میتونست با اسم من هر غلطی بکنه..
#پارت۱۱۴۴
با کلمه "زن من" از زبون مرصاد نفرت بیشتری
توی دلم
نشست!
مرصاد انگار نفرتم و توی چشمم خوند!
دستشو از روی میز دراز کرد و دستمو گرفت و
گفت:
_ماهک اگه تا قیامت هم اسم اون زن توی
شناسنامه ی من
بود، فقط توی شناسنامه بود! اینارو میگم تا
بدونی گولم
زدن و کار به کجاها کشیده شد!
دستمو از دستش بیرون کشیدم و نگاهمو ازش
دزدیدم!
مرصاد_ بعد از حدود یک ماه پیداش کردم اما با
شکم تخت
و بدون بچه!
توی زیر زمین خونه خودمون که به عقل جن هم
نمیرسید پیداش کردم!
اگه مریم نمیگفت هیچوقت حدسش هم نمیزدم
اتابک اینقدر
شارلاتان باشه که پانیذ و توی خونه خودش
پنهون کنه!
اون بچه تنها مدرکی بود که اتابک و بکشونم
دادگاه و اسم
پانیذ و از شناسنامه ام دربیارم!
#پارت۱۱۴۵
انگار بغض سنگین گلوش مانع حرف زدنش میشد
چون
هر چند ثانیه مکث میکرد و لبشو داخل دهنش
میبرد!
مرصاد_ وقتی گفتم بچه رو چیکارش کردین
گفتن کدوم بچه؟
میخواستن منو به عنوان دیوونه جلوه بدن که
ننگ خودشونو پنهون کنن و خودشون رو تبرئه
کنن!
واقعا هنگ کرده بودم! یعنی داره راست میگه
خدایا؟ چی رو باور کنم؟ قسم حضرت عباس یا
دم خروس؟
یه لحظه دلم واسه صدای لرزونش سوخت! فقط
یه لحظه
واسه چشمای غمگینش دلم سوخت..
_باور کنم پدر آدم اینقدر بی رحم و سنگ دل
باشه؟
مرصاد باز هم کلافه به صورتش دست کشید،
دماغشو بالا
کشید و نگاهشو به دریا دوخت و گفت:
_کی باورم کرده که تو باور کنی؟
شونه ای بالا انداختم و گفتم:
_در هر صورت این موضوع به خودت و زنت
مربوط میشه!
#پارت۱۱۴۶
مرصاد_پانیذ مرد! جلوی کلانتری، وقتی که داشت
میومد که
همه چی رو اعتراف کنه، اتابک رو لو بده
کشتنش! با ماشین زیرش گرفتن...
_چیییییی؟
فقط چند ثانیه غفلت من کافی بود تا آدم های
اتابک
خان دست به کار بشن و جونشو ازش بگیرن!
_پانیذ مردددده؟ بچه اتون چی میشه؟
مرصاد با عجز درحالی که گریه اش میومد گفت:
_ماهک اون بچه ی من نبود!
سنگ دل شده بودم! حتی دلم نمیخواست بپرسم
الان اون بچه زنده هست یا نه!
بابی رحمی شونه ای بالا انداختم و گفتم:
_بچه ی زنت! چه فرقی میکنه!
مرصاد_ داری زخم میزنی لعنتی! صداشو بلندکرد
و کوبید
روی میز
_داری زخم میزنی با اینکه میدونی واسم تله
گذاشتن در حقم
نامردی کردن!
آب میوه شو پرت کرد روی زمین بلند تر داد زد:
#پارت۱۱۴۷
_زخم میزنی! نابودم میکنی!
ترسیده تو خودم جمع شده بودم که دو تا مرد که
نشون میداد
میوه ممنوعه(مرصاد)🍎:
#پارت۱۱۴۱
این همه مدت اینجوری میگشتی و منه بی
غیرت...
میون حرفش پریدم!
_میشه پرتو پلا نگی؟
مرصاد_ ماهک بعد از گفتن حرف هام میرم.. فقط
میخوام
حرف بزنم.. به حرمت عشقی که بهم داشتیم
غرورمو
با حرفای سردت نشکن! دیگه چیزی از مرصاد
باقی نمونده!
تو دیگه بدترش نکن!
سرمو به نشونه ی تایید تکون دادم و با اکراه
گفتم:
_اگه حرفاتو گوش کنم میری؟ دست از سرم بر
میداری؟
اگه بعدحرف هام منو نخواستی آره! واسه همیشه
میرم
نیم ساعت بود که دست هامو زیر چونه ام تکیه
داده بودم
و طلبکارانه به مرصاد نگاه میکردم!
مرصاد که مشغول بازی با آب میوه اش بود گفت:
_میشه اونجوری نگاه نکنی؟
باحرص گفتم:
_حرف میزنی یا برم؟
#پارت۱۱۴۲
مرصاد_میزنم! قبل حرف هام بگم هرجوری
بخوای بهت
ثابت میکنم، بی گناهی و ضربه ای که بهم زدنو!
همه چی رو!
با کلمات قاطع و محکم اما آروم وهجی شده
گفتم:
_ببینید آقای عظیمی ، من حتی اگه ثابت کنی
پسر اتابک
نیستی و پسر پیغمبری هم چیزی ازت نمیخوام
چون تو دلم
جایی واسه جنابعالی نمیخوام!
زر میزدم، هرچی میگفتم پرت و پلا بود اما باید
میگفتم!
حس میکردم لازم بود!
مرصاد با غم سرشو پایین انداخت و گفت:
_ بابام بهم نارو زد.. از اولشم میگفت نمیذارم شما
دوتا بهم
برسید!
خوب پیش رفت.. یعنی عالی پیش رفت!
موفق شد و ما رو از هم جدا کرد!
_خب؟
مرصاد با حرص وکلافه دستی به صورتش کشید
و با تحکم گفت:
#پارت۱۱۴۳
_تا حرفم تموم نشده یک کلمه هم حرف نزن!
اوکی؟
دروغ چرا؟ ازچشمای عصبی و به خون نشسته
اش ترسیدم!
بدون حرف سر تکون دادم!
مرصاد_ اون بچه، بچه ی بابام بود و پانیذ از
بابام حامله شده
بود!
با نقشه انداختن گردن من! این موضوع همه چی
رو واست باز نمیکنه؟
با تعجب در حالیکه دهنم یک متر باز شده بود
پرسیدم_ چی؟؟؟
مرصاد_ ماهک میدونی چی به روزم اومد وقتی
فهمیدم؟
میدونی منی که هنوز ۳۰ سالم نشده از مرحله ی
سکته قبلی رد شدم؟
گیج بودم فقط داشتم نگاهش میکردم!
مرصا _ وقتی فهمیدم افتادم بیمارستان.. وقتی
به هوش اومدم
پانیذ نبود.. کل شهر رو دنبالش گشتم.. اون زن
من بود
میتونست با اسم من هر غلطی بکنه..
#پارت۱۱۴۴
با کلمه "زن من" از زبون مرصاد نفرت بیشتری
توی دلم
نشست!
مرصاد انگار نفرتم و توی چشمم خوند!
دستشو از روی میز دراز کرد و دستمو گرفت و
گفت:
_ماهک اگه تا قیامت هم اسم اون زن توی
شناسنامه ی من
بود، فقط توی شناسنامه بود! اینارو میگم تا
بدونی گولم
زدن و کار به کجاها کشیده شد!
دستمو از دستش بیرون کشیدم و نگاهمو ازش
دزدیدم!
مرصاد_ بعد از حدود یک ماه پیداش کردم اما با
شکم تخت
و بدون بچه!
توی زیر زمین خونه خودمون که به عقل جن هم
نمیرسید پیداش کردم!
اگه مریم نمیگفت هیچوقت حدسش هم نمیزدم
اتابک اینقدر
شارلاتان باشه که پانیذ و توی خونه خودش
پنهون کنه!
اون بچه تنها مدرکی بود که اتابک و بکشونم
دادگاه و اسم
پانیذ و از شناسنامه ام دربیارم!
#پارت۱۱۴۵
انگار بغض سنگین گلوش مانع حرف زدنش میشد
چون
هر چند ثانیه مکث میکرد و لبشو داخل دهنش
میبرد!
مرصاد_ وقتی گفتم بچه رو چیکارش کردین
گفتن کدوم بچه؟
میخواستن منو به عنوان دیوونه جلوه بدن که
ننگ خودشونو پنهون کنن و خودشون رو تبرئه
کنن!
واقعا هنگ کرده بودم! یعنی داره راست میگه
خدایا؟ چی رو باور کنم؟ قسم حضرت عباس یا
دم خروس؟
یه لحظه دلم واسه صدای لرزونش سوخت! فقط
یه لحظه
واسه چشمای غمگینش دلم سوخت..
_باور کنم پدر آدم اینقدر بی رحم و سنگ دل
باشه؟
مرصاد باز هم کلافه به صورتش دست کشید،
دماغشو بالا
کشید و نگاهشو به دریا دوخت و گفت:
_کی باورم کرده که تو باور کنی؟
شونه ای بالا انداختم و گفتم:
_در هر صورت این موضوع به خودت و زنت
مربوط میشه!
#پارت۱۱۴۶
مرصاد_پانیذ مرد! جلوی کلانتری، وقتی که داشت
میومد که
همه چی رو اعتراف کنه، اتابک رو لو بده
کشتنش! با ماشین زیرش گرفتن...
_چیییییی؟
فقط چند ثانیه غفلت من کافی بود تا آدم های
اتابک
خان دست به کار بشن و جونشو ازش بگیرن!
_پانیذ مردددده؟ بچه اتون چی میشه؟
مرصاد با عجز درحالی که گریه اش میومد گفت:
_ماهک اون بچه ی من نبود!
سنگ دل شده بودم! حتی دلم نمیخواست بپرسم
الان اون بچه زنده هست یا نه!
بابی رحمی شونه ای بالا انداختم و گفتم:
_بچه ی زنت! چه فرقی میکنه!
مرصاد_ داری زخم میزنی لعنتی! صداشو بلندکرد
و کوبید
روی میز
_داری زخم میزنی با اینکه میدونی واسم تله
گذاشتن در حقم
نامردی کردن!
آب میوه شو پرت کرد روی زمین بلند تر داد زد:
#پارت۱۱۴۷
_زخم میزنی! نابودم میکنی!
ترسیده تو خودم جمع شده بودم که دو تا مرد که
نشون میداد
گلاره (آخرین ورق 2):
#پارت۱۱۳۹
شما کجایین؟
-والا انوشیروان به پارسا خیلی اصرار می کنه تا بریم حال و هواش عوض بشه اما قبول نمی کنه. انگار خودش رو داره شکنجه می کنه. میگم کاش می شد تو باهاش صحبت می کردی.
-آخه من چی بهش بگم؟
-نمی دونم، واقعاً موندم.
بعد از کمی صحبت با هلیا گوشی رو قطع کردم و به فکر فرو رفتم.
پارسا من رو تو شرایط سخت تنها نذاشت پس باید الان منم کمکش می کردم هر چقدر هم که خودش تمایل به کمک نداشته باشه!
چند روزی از اومدنمون می گذشت. قرار بود برای شب خانواده ی نوشین بیان ویلا.
بی میل یه دست لباس مناسب پوشیدم و کمی آرایش کردم. از اتاق بیرون اومدم.
نوشین با دیدنم پوزخندی زد که اهمیت ندادم.
با صدای ماشین فهمیدم مهمون ها اومدن. مونا اومد کنارم.
در سالن باز شد و اول پدر و مادرش و پشت سرشون صدرا همراه نیلا وارد سالن شدن.
#پارت۱۱۴۰
مونا گفت:
-اووف کی تا آخر شب اینا رو تحمل کنه؟
نیلا با دیدن من و مونا دستش رو دور بازوی صدرا حلقه کرد.
پوزخندی زدم و سرسری سلامی دادم. نیلا و صدرا کنار هم نشستن.
همه در حال صحبت بودن که صدرا با کنایه گفت:
-شنیده ام نامزد پارسا فوت کرده!
نیلا ابروئی تو هم کرد.
-آره، واقعاً خیلی دردناکه … طفلی جوون بود.
صدرا نگاهم کرد.
-فکر کنم شما رابطه ی نزدیکی با هم داشتین!
-بله، از خیلی قبل. چطور؟
صدرا شونه ای بالا داد.
#پارت۱۱۴۱
همینطوری پرسیدم.
میدونستم بی منظور حرف نمیزنه اما حوصله نداشتم. از جمع جدا شدم.
دست بهارک رو گرفتم و سمت ساحل که به ویلا نزدیک بود رفتم.
باد آروم می وزید. نگاهم رو به موج های خروشان دوختم.
تهی بودم؛ تهی از هر احساسی.
به تمام این سالها فکر کردم. به نداشتن و حسرت پدر و مادر تا فوت شاهرخ .
با حضور کسی کنارم سر برگردوندم. نگاهم به مرجان افتاد.
ناخواسته گوشه ی لبم کج شد. نگاهش رو بهم دوخت.
-تا کی می خوای با نفرت نگاهم کنی؟
-من هیچ حسی نسبت بهت ندارم که بخوام نفرت داشته باشم.
-اما نگاهت پر نفرته!
نگاهم رو ازش گرفتم.
-میدونم در حقت بدی کردم.
#پارت۱۱۴۲
ناخواسته قهقهه ای زدم.
-آفرین! تازه فهمیدی در حقم بدی کردی؟ ایولا، خیلی خوبه … تو در حقم بدی نکردی؛ تو من و از داشتن پدر و مادر محروم کردی! … میفهمی حسرت چیه؟ نه، چرا باید بفهمی
دستش اومد سمتم. قدمی به عقب برداشتم و دستهام رو بالا آوردم.
-به من دست نزن!
-ازت نمیخوام من و ببخشی فقط میخوام درکم کنی. زمانی که با پدرت ازدواج کردم تازه اونجا بود که فهمیدم سر یه لجبازی با مردی که دوستش داشتم یکی دیگه رو هم بدبخت کردم.
-تو که فهمیدی انتخابت اشتباه بود چرا موندی؟ چرا من و باردار شدی؟
-نفهمیدم چطور شد که تو رو باردار شدم. از پدرت خواستم جدا بشیم اما اون نخواست!
-چون عاشقت بود! اصلاً می فهمی عشق چیه؟ تو خودخواه تر از این حرفهایی که بفهمی عشق چیه؛
فقط خودت رو دیدی! تو نه شاهرخ رو دیدی نه پدر من و نه منی که ۹ ماه تو بطنت داشتی!
انقدر خودخواه بودی که ولم کردی. تمام این سالها در حسرت داشتنت بودم حتی تا اون روزی که اومدی ایران. پیش خودم گفتم حتماًدلیلی
برای رفتن داشتی، شاید الان من و بپذیری اما چی شد؟
حتی منو نمی شناختی! تو چشمهام نگاه کردی و گفتی عشقت رو ازت گرفتم.
#پارت۱۱۴۳
با پشت دست صورتم رو پاک کردم.
-ما هیچوقت نمیتونیم همو درک کنیم. مثل دو تا خط موازی هستیم که هرگز به هم نمی رسیم.
بهش پشت کردم. حالم اصلاً خوب نبود. دلم فریادی از ته دل می خواست.
سمت دریا قدم برداشتم.
سردی آب لرزی تو تنم انداخت اما توجه نکردم. از ته دل فریاد زدم: “خدددددااااا” ….
بالاخره بعد از یک هفته به تهران برگشتیم.
کارهای رستوران اکثراً دست مونا بود واین باعث شده بود تا سرم خلوت تر باشه.
نمیدونستم برم خونه ی پارسا یا نه!
لباس مناسبی پوشیدم. دست بهارک رو گرفتم. پشت درشون مکثی کردم اما آخر زنگ رو فشردم.
صدای خسته ی پارسا پیچید توی آیفون.
-کیه؟
اینور ایستادم تا توی مانیتور دیده نشم.
-میشه در رو باز کنی؟
#پارت۱۱۴۴
لحظه ای مکث کردنش رو احساس کردم اما در با صدای تیکی باز شد.
وارد حیاط شدم. در سالن نیمه باز بود. وارد سالن شدم.
سکوت بدی همه جا رو گرفته بود و پرده های ضخیم باعث شده بود خونه نیمه تاریک باشه.
نگاهی به اطراف انداختم. کسی توی سالن نبود.
چرخیدم که نگاهم به پارسا افتاد. پله ها رو پایین اومد. هول کردم.
-سلام.
نگاهم کرد.
-سلام. خوش اومدین.
و با دستش به مبل اشاره کرد. روی مبل تک نفری نشستم.
روی مبل دو نفره ی روبه روم نشت. زن میانسالی از اتاق مادرش بیرون اومد.
با دیدنم سلامی داد و به سمت آشپزخونه رفت.
نمیدونستم از کجا شروع کنم و چی بگم!
-مادر خوبه؟
-ممنون. مثل همیشه است.
#پارت۱۱۴۵
سری تکون دادم. واقعاً مونده بودم چی بگم.
-کارهای رستوران چطوره؟
-مثل همیشه است.
#پارت۱۱۳۹
شما کجایین؟
-والا انوشیروان به پارسا خیلی اصرار می کنه تا بریم حال و هواش عوض بشه اما قبول نمی کنه. انگار خودش رو داره شکنجه می کنه. میگم کاش می شد تو باهاش صحبت می کردی.
-آخه من چی بهش بگم؟
-نمی دونم، واقعاً موندم.
بعد از کمی صحبت با هلیا گوشی رو قطع کردم و به فکر فرو رفتم.
پارسا من رو تو شرایط سخت تنها نذاشت پس باید الان منم کمکش می کردم هر چقدر هم که خودش تمایل به کمک نداشته باشه!
چند روزی از اومدنمون می گذشت. قرار بود برای شب خانواده ی نوشین بیان ویلا.
بی میل یه دست لباس مناسب پوشیدم و کمی آرایش کردم. از اتاق بیرون اومدم.
نوشین با دیدنم پوزخندی زد که اهمیت ندادم.
با صدای ماشین فهمیدم مهمون ها اومدن. مونا اومد کنارم.
در سالن باز شد و اول پدر و مادرش و پشت سرشون صدرا همراه نیلا وارد سالن شدن.
#پارت۱۱۴۰
مونا گفت:
-اووف کی تا آخر شب اینا رو تحمل کنه؟
نیلا با دیدن من و مونا دستش رو دور بازوی صدرا حلقه کرد.
پوزخندی زدم و سرسری سلامی دادم. نیلا و صدرا کنار هم نشستن.
همه در حال صحبت بودن که صدرا با کنایه گفت:
-شنیده ام نامزد پارسا فوت کرده!
نیلا ابروئی تو هم کرد.
-آره، واقعاً خیلی دردناکه … طفلی جوون بود.
صدرا نگاهم کرد.
-فکر کنم شما رابطه ی نزدیکی با هم داشتین!
-بله، از خیلی قبل. چطور؟
صدرا شونه ای بالا داد.
#پارت۱۱۴۱
همینطوری پرسیدم.
میدونستم بی منظور حرف نمیزنه اما حوصله نداشتم. از جمع جدا شدم.
دست بهارک رو گرفتم و سمت ساحل که به ویلا نزدیک بود رفتم.
باد آروم می وزید. نگاهم رو به موج های خروشان دوختم.
تهی بودم؛ تهی از هر احساسی.
به تمام این سالها فکر کردم. به نداشتن و حسرت پدر و مادر تا فوت شاهرخ .
با حضور کسی کنارم سر برگردوندم. نگاهم به مرجان افتاد.
ناخواسته گوشه ی لبم کج شد. نگاهش رو بهم دوخت.
-تا کی می خوای با نفرت نگاهم کنی؟
-من هیچ حسی نسبت بهت ندارم که بخوام نفرت داشته باشم.
-اما نگاهت پر نفرته!
نگاهم رو ازش گرفتم.
-میدونم در حقت بدی کردم.
#پارت۱۱۴۲
ناخواسته قهقهه ای زدم.
-آفرین! تازه فهمیدی در حقم بدی کردی؟ ایولا، خیلی خوبه … تو در حقم بدی نکردی؛ تو من و از داشتن پدر و مادر محروم کردی! … میفهمی حسرت چیه؟ نه، چرا باید بفهمی
دستش اومد سمتم. قدمی به عقب برداشتم و دستهام رو بالا آوردم.
-به من دست نزن!
-ازت نمیخوام من و ببخشی فقط میخوام درکم کنی. زمانی که با پدرت ازدواج کردم تازه اونجا بود که فهمیدم سر یه لجبازی با مردی که دوستش داشتم یکی دیگه رو هم بدبخت کردم.
-تو که فهمیدی انتخابت اشتباه بود چرا موندی؟ چرا من و باردار شدی؟
-نفهمیدم چطور شد که تو رو باردار شدم. از پدرت خواستم جدا بشیم اما اون نخواست!
-چون عاشقت بود! اصلاً می فهمی عشق چیه؟ تو خودخواه تر از این حرفهایی که بفهمی عشق چیه؛
فقط خودت رو دیدی! تو نه شاهرخ رو دیدی نه پدر من و نه منی که ۹ ماه تو بطنت داشتی!
انقدر خودخواه بودی که ولم کردی. تمام این سالها در حسرت داشتنت بودم حتی تا اون روزی که اومدی ایران. پیش خودم گفتم حتماًدلیلی
برای رفتن داشتی، شاید الان من و بپذیری اما چی شد؟
حتی منو نمی شناختی! تو چشمهام نگاه کردی و گفتی عشقت رو ازت گرفتم.
#پارت۱۱۴۳
با پشت دست صورتم رو پاک کردم.
-ما هیچوقت نمیتونیم همو درک کنیم. مثل دو تا خط موازی هستیم که هرگز به هم نمی رسیم.
بهش پشت کردم. حالم اصلاً خوب نبود. دلم فریادی از ته دل می خواست.
سمت دریا قدم برداشتم.
سردی آب لرزی تو تنم انداخت اما توجه نکردم. از ته دل فریاد زدم: “خدددددااااا” ….
بالاخره بعد از یک هفته به تهران برگشتیم.
کارهای رستوران اکثراً دست مونا بود واین باعث شده بود تا سرم خلوت تر باشه.
نمیدونستم برم خونه ی پارسا یا نه!
لباس مناسبی پوشیدم. دست بهارک رو گرفتم. پشت درشون مکثی کردم اما آخر زنگ رو فشردم.
صدای خسته ی پارسا پیچید توی آیفون.
-کیه؟
اینور ایستادم تا توی مانیتور دیده نشم.
-میشه در رو باز کنی؟
#پارت۱۱۴۴
لحظه ای مکث کردنش رو احساس کردم اما در با صدای تیکی باز شد.
وارد حیاط شدم. در سالن نیمه باز بود. وارد سالن شدم.
سکوت بدی همه جا رو گرفته بود و پرده های ضخیم باعث شده بود خونه نیمه تاریک باشه.
نگاهی به اطراف انداختم. کسی توی سالن نبود.
چرخیدم که نگاهم به پارسا افتاد. پله ها رو پایین اومد. هول کردم.
-سلام.
نگاهم کرد.
-سلام. خوش اومدین.
و با دستش به مبل اشاره کرد. روی مبل تک نفری نشستم.
روی مبل دو نفره ی روبه روم نشت. زن میانسالی از اتاق مادرش بیرون اومد.
با دیدنم سلامی داد و به سمت آشپزخونه رفت.
نمیدونستم از کجا شروع کنم و چی بگم!
-مادر خوبه؟
-ممنون. مثل همیشه است.
#پارت۱۱۴۵
سری تکون دادم. واقعاً مونده بودم چی بگم.
-کارهای رستوران چطوره؟
-مثل همیشه است.