@asheghanehaye_fatima



تو ساعتی تو چراغی تو بستری تو سکوتی
چگونه می توانم
که غایبت بدانم
مگر که خفته باشی در اندوه هایت،

تو واژه ای تو کلامی تو بوسه ای تو
سلامی
چگونه می توانم که غایبت بدانم
مگر که مرده باشی در نامه هایت،

تو یادگاری تو وسوسه ای تو گفت و گوی درونی
چگونه می توانی که غایبم بدانی
مگر که مرده باشم من در حافظه ات.

بهانه ها را مرور کردم
گذشته را به آفتاب سپردم
به عشق مرده
رضایت دادم
یعنی
همین که تو در دوردست زنده ای
به سرنوشت رضایت دادم...

#محمد_علی_سپانلو

‍ @asheghanehaye_fatima



‍ #بیست_و_نهم_آبان
#زادروز_محمد_علی_سپانلو
#شاعر_تهران



(به دلیل علاقه ی وافر این شاعر و هنرمند به زادگاهش تهران و به کار بردن مداوم تهران در اشعارش، او را شاعر تهران نام نهادند.)


محمد علی سپانلو در بیست و نهم آبان ماه سال 1319 در تهران دیده به جهان گشود .
وی فارغ التحصیل دانشکده حقوق دانشگاه تهران است . سپانلو از جمله شاعران معاصر است که به زبانی مستقل و مشخص در شعر دست یافته است . 
عصیانهای روحی شاعر ، خصیصه ی زبان ویژه و مستقل اوست . سپانلو در اشعارش بیش از حد به کلمات دشوار عربی و سیر در زوایای مبهم و مصراعهای طولانی و پیچیده می پردازد تا دردهای انسان و جامعه و تمدن صنعتی امروز را بازگوید .
اشعار سپانلو در قالب نو و سپیداست . سپانلو در سرایش منظومه توانایی قابل بحثی دارد . ترکیب واژه های عربی و فارسی در کنار هم قرار دادن واژه های امروزی و روزگار گذشته و اینکه همه چیز را باید از دیدگاه تاریخی دید از مشخصه های شعر سپانلو است .
شعر سپانلو عمدتا شعر فرم و پرداختن به جلوه های صوری کلام است . او در این راه در زمینه های گوناگون دست به تجربه زده است . از ویژگیهای دیگر شعر سپانلو تلفیق فضاهای زندگی قدیمی با زندگی امروزی است که در نهایت شاعر میخواهد با این کار تصاویری از تمدن و دنیای صنعت به دست بیاورد .
محمد علی سپانلو با زبانی مستقل و مشخص و ترکیبی از تاریخ ، افسانه و سیاست ، نوعی شعر اجتماعی خاص را با بیان کردن دردهای انسان امروزی محصور در دنیای تکنولوژی آفریده است .

سپانلو در سال ۱۳۸۰ در فیلمی به نام رخساره به کارگردانی امیر قویدل به ایفای نقش پرداخت و با میترا حجار همبازی بود.[۱۱] پیش از آن وی همچنین در فیلم‌های شناسایی(۱۳۶۶) به کارگردانی محمدرضا اعلامی، ستارخان (۱۳۵۱) به کارگردانی علی حاتمی و آرامش در حضور دیگران(۱۳۵۱) با کارگردانی ناصر تقوایی نیز به ایفای نقش پرداخته بود

@asheghanehaye_fatima


از تو و بالش که با چراغ لیموها روشن می شدید 
کدام یک به سفر رفت؟
دماغه ی ملافه در این آسمان 
سفینه های جاذبه را گم کرد 
چه آسمانی ! پروازهای منحنی شوق
کلاغی از دیبا 
چتری از طلا 
قطار که بگذرد از بوته زار خیس
فرو رود بالش 
به شکل خفتن تو 
پس این قرار قدیمی را به هم بزنیم 
ملافه و بالش را در گنجه ها بگذاریم 
سلام بر تن تو 
هنوز پاییز ، با سرانگشت ، بوسه می فرستند 
به پوست دختران زمین 
به زلف های چتری زرین 
که بین پیچه و پیشانی می رقصند 
فرودگاه کجاست 
در آسمان این بستر 
رواق های تصادف 
با پله های نقره و عاج 
که هر چه می روم پایین 
نمی رسم به زمین ؟
کدام یک به سفر رفت 
کدام باد به رقص آورد 
طلای ابریشمین و 
آبنوس کرپ دوشین را ؟



#محمد_علی_سپانلو

@asheghanehaye_fatima


دو تکه رخت ریخته بر صندلی
یادآور برهنگی توست
سوراخ جا بخاری که به روی زمستان بستی
شاید بهار آینده
راه عروج ماست
تا
نیلگونه ها
گر قصه ی قدیمی یادت باشد
این رختخواب قالیچه ی سلیمان خواهد شد
آن جا اگر بخواهم که در برت گیرم
لازم نکرده دست بسایم به جسم تو
فصلی مقدر است زمستان برای عشق
چون در بهار بذر زمستان شکفتنی است...

#محمد_علی_سپانلو

@asheghanehaye_fatima



همیشه
در من صبحی باش
که خوب می داند
در کدام چشم بپاید
و در کدام خواب بگشاید
طلوع کوچک آزادی مرا
کتاب نقره ای شادی مرا
حکایتی است
که در آینده از تو می خوانند...

#محمد_علی_سپانلو

@asheghanehaye_fatima



ریشه ندارد ولی دوام دارد رویا
افسوس که بوسه های ما خواب آور بود!
من خاطره ی توام،نه برنامه ی تو
و زندگی مشترک ما
با بیداری ارتباطی ندارد.

#محمد_علی_سپانلو

@asheghanehaye_fatima



لیلی!
دیدی که خاک جمله فسانه است 
_دیدی که عشق 
این جرعه سپید_برای از تشنگی نمردن 
دیدی که عشق نیز بهانه است.



#محمد_علی_سپانلو

@asheghanehaye_fatima



تو یادگاری،تو وسوسه ای،تو گفت و گوی درونی
چگونه می توانی که غایبم بدانی
مگر که مرده باشم من در حافظه ات 
بهانه ها را مرور کردم 
گذشته را به آفتاب سپردم 
به عشق مرده رضایت دادم 
یعنی 
همین که تو در دوردست زنده ای 
به سرنوشت رضایت دادم


#محمد_علی_سپانلو

@asheghanehaye_fatima


...
کم کم خطوط دورنگار
 بی رنگ می شود
 ازنامه های عاشقانه در آینده
 یک دسته کاغذ سفید به جا می ماند
 در پاکتی که نام تو بر پشت آن
 آواز
ناشناسی می خواند
 در قصه ای علیه فراموشی
من با تو روی عشق گرو بستم
آن حقه را که نام و نشان تو داشت
 گرچه به خاطرت نیست ، نشکستم
 میراث من همین هاست
 آیا به چشم کس برسد ؟ شک دارم
 شک دارم این که بختی باشد
در کشف رمز های سفید فاکس
 رئح زبان
که از قفس خط پرید و رفت
 اما بعید نیست ، پس از سالها
چشمان عاشقی که شبیه توست
راهی به کشف قصه ی ما یابد
جای گر گرفتگی واژه ها


#محمد_علی_سپانلو

@asheghanehaye_fatima



تو ساعتی تو چراغی تو بستری تو سکوتی
چگونه می توانم
که غایبت بدانم
مگر که خفته باشی در اندوه هایت،

تو واژه ای تو کلامی تو بوسه ای تو
سلامی
چگونه می توانم که غایبت بدانم
مگر که مرده باشی در نامه هایت،

تو یادگاری تو وسوسه ای تو گفت و گوی درونی
چگونه می توانی که غایبم بدانی
مگر که مرده باشم من در حافظه ات.

بهانه ها را مرور کردم
گذشته را به آفتاب سپردم
به عشق مرده
رضایت دادم
یعنی
همین که تو در دوردست زنده ای
به سرنوشت رضایت دادم...



#محمد_علی_سپانلو

@asheghanehaye_fatima



با شاخه ی گل یخ
از مرز این زمستان خواهم گذشت
جایی کنار آتش گمنامی
آن وام کهنه را به تو پس می دهم
تا همسفر شوی
با عابران شیفته ی گم شدن
شاید حقیقتی یافتی
همرنگ آسمان دیار من
شهری که در ستایش زیبایی
دور از تو قهوه ای که مرا مهمان کردی
لب می زنم
و شاخه ی گل یخ را کنار فنجان جا می گذارم
چیزی که از تو وام گرفتم
مهر تو را به قلب تو پس می دهم
آری قسم به ساعت آتش
گم می کنم اگر تو پیدا کنی
این دستبند باز شد اینک
از دست تو که میوه ی سایش به واژه هاست

#محمد_علی_سپانلو

@sheghanehaye_fatima


آخرین چکه ی بارانم
آویخته
از برگی خشک
از زن لخت درخت
به زمین غلتیدم
دود شیری رنگ
شاید بدنت بود که از شعله ی افسرده ی خود بر می
خاست
عشق ما بوی زمستان می داد
چشم تردید
اگر بسته ، اگر باز
نمی بیند زیبایی را
عشق ما بیشتر از پاییز
بیگانه از امید نبود

#محمد_علی_سپانلو

‌
بی نشان در تو سفر كردم
صبح لبخند تو را نوشيدم
شام گيسوی تو باريد به من
گل ياقوت كه در نقره نفس می زد
گفت: ای دوست مرا پرپر كن
و بياموز به من،‌ غرق شدن.
در همين آه بلندی كه به دريا جاری است
در سراپای تو پارو زدم و
لذت غرق شدن با هم را
لحظه ای تجربه كردم كه گريخت

#محمد_علی_سپانلو


@asheghanehaye_fatima