گاه باید فقط آرام از آنجا بروی
بگذاری دل و دلواپس فردا بروی

سیل اندوه بیاید همه امواج بلا
ببری قایق و تا آخر دریا بروی

 بروی چَشم ببندی به خودت، خاطره هات
 مرد باشی و بسوزی، تك و تنها بروی

 اشک را بغض کنی رعشه بگیرد بدنت 
 لب بدوزی و ولی غرق تمنّا بروی

او غزل باشدو لبریز تو هر قافیه اش
شاعرش باشی و با اینهمه حالا بروی

حس مجنون ببری با دل پر پیشکش و
خالی از عاطفه ی سنگی لیلا بروی

در سکوت نفس سرد دلش ، از سردرد
حس فریاد شوی لال و شکیبا بروی

#علی_نیاکویی_لنگرودی
#شما_فرستادی
#آریا

کاش میشد با نگاه شاپرک، عشق را به آسمان تفهیم کرد.

بدهم تکیه به تو شانه شدن را بلدی

چند روزه ی حسی تو دلم خونه کرده که بیشتر از ی سال و اندی راهش نداده بودم، ولی ی نگاه مهربون تونست بعد از این مدت زندش کنه، چشم هایی که محبتو تو نگاهشون میتونستی حس کنی، نمیدونم شاید هنوزم باید به مقاومتم ادامه بدم،،،،
 یادمه ی استادی داشتم که میگفت آدمی که این حسو تجربه نکرده باشه اصلا زندگی نکرده، مفهوم زندگیو درک نکرده و واسش متاسف بود.

بدهم تکیه به تو شانه شدن را بلدی؟
گرمی ثانیه ای خانه شدن را بلدی؟

تو که ویرانه کننده است غمت می دانم
خوردن غصّه و ویرانه شدن را بلدی؟

آنقدر سوخته قلبم که قلم می سوزد
شمع گریان شده، پروانه شدن را بلدی؟

مرغ عشقی شده دل میل پریدن دارد
بال و پر در قدمت لانه شدن را بلدی؟

می نویسم من عاشق فقط از قصّه ی تو
در غزل های من افسانه شدن را بلدی؟

اشک شب های سحر سوخته ام پیش کشت
تلخی گریه ی مردانه شدن را بلدی؟

هر کسی دیده مرا شاعر "مجنون" خوانده
تو بگو "لیلی" "دیوانه" شدن را بلدی؟

این همه ناز کشیدم بشوم معتکفت
بدهم تکیه به تو شانه شدن را بلدی؟


#علی_نیاکویی_لنگرودی
#شما_فرستادید
#آریا