مرا به رقص و به شنیدن می‌کشانند
این واژه‌های بی‌مانند.

زیرِ دو کتفم را می‌گیرند و بالایم می‌برند تا نشیمن ابرها...

رگبار می‌بارم از چشمم؛ چه رگباری...!
بارانِ سیاه...

با خود می‌برندم تا عصر ایوان‌های پر از گل؛

و من در دستانشان، کودکی پَرگونم که نسیم می‌بردم

برایم هفت ماه می‌آورند و سبدی غزل...

هدیه‌هاشان خورشید است و‌ تابستان و فوج پرستوها...

و‌ اویی که می‌گوید: بهترینش منم،
من که برابرم با هزار ستاره
منی که گنجم و از من زیباتر ندیده‌اند در تمام نگاره‌ها...

از شیداییِ آنچه می‌گویدم، رقص‌گاه و رقص از یادم می‌رود...

این واژه‌ها و او تاریخم را دگرگون می‌کنند

گویی به چشم برهم‌زدنی از من زنی می‌سازد و
کاخی خیالی
که جز به آنی ساکنش نیستم...

برمی‌گردم پشت میزتحریرم،
اما هیچ با من نیست،
مگر آن واژه‌ها...

#نزار_قبانی
#برگردان_فرشید_سادات_شریفی

@asheghanehaye_fatima