اگر بخواهی یکدیگر را دوست خواهیم داشت
با لب‌هایت در سکوت
و این گل‌سرخ، سکوت را نخواهد شکست
مگر برای سکوتی ژرف‌تر

این درخششِ لبخند، ناگاه بی‌درنگ
به آواز در نخواهد آمد هرگز
اگر بخواهی یکدیگر را دوست خواهیم داشت
با لبهای تو در سکوت

خاموش، خاموش در میانه‌ی این چرخش‌ها
آه ای پریِ بادها، در قلمروی ارغوانی‌ات
بوسه‌ای آتشینِ پر خواهد کشید
تا سرِ بال پرند‌گان
اگر بخواهی یکدیگر را دوست خواهیم داشت.





#استفان_مالارمه
برگردان: #سارا_سمیعی

برای نخستین بار، لب‌هایت
برای نخستین بار، صدایت
هم‌چون درختی که از اعماق می‌لرزد
از نوازشِ شاخ‌ساران‌اش با بالِ پرنده‌ای
همیشه گویی نخستین بار است
آن‌گاه که می‌گذری و
پره‌ی پیراهنت تنم را لمس می‌کند

زندگیِ من از روزی آغاز شد
که تو را دیدم
و بازوان‌ات، راهِ دهشت‌ناکِ جنون را
بر من سد کرد
و تو سرزمینی را نشانم دادی
که در آن تنها بذرِ نیکی می‌پاشند

تو از قلبِ پریشانی آمدی
تا تسکین دهی تب و دردم را
و من درختی بودم که در جشنِ انگشتانت
می‌سوختم از اشتیاق
من از لبهای تو متولد شده‌ام
و زندگی‌ام از تو آغاز می‌شود.

#لویی_آراگون
برگردان: #سارا_سمیعی


@asheghanehaye_fatima

و چنین است که می‌رسم به این کرانه‌
که تنها مردگان در انتظار من‌اند
از لابه‌لای درختان نگاه‌ام می‌کنند.
برگ‌های خشک
دستانِ پیش آمده‌ی آن‌هاست

می‌نشینم بر سنگ رودخانه
و گوش می‌سپارم به گلایه‌های‌شان
می‌گویم: «هیچ چیز نمی‌تواند آرام‌تان کند»
و گریه‌هاشان جاری می‌شود با آب
در پژواک جریان رود

چرا زورق بازگشت تأخیر کرده‌ است؟
چه باید کرد؟
این‌جا در این کرانه‌ که مردگان هم‌راه من‌اند؟

افق خالی ا‌ست.
تنها ابری سرگردان فرامی‌خواندَم
با نشانی سفید
چنان که انگار می‌توان سوار شد بر ابر.



#نونو_ژودیس
برگردان: #سارا_سمیعی



@asheghanehaye_fatima

آن‌قدر خوابت را دیده‌ام
که واقعیتت را از دست داده‌ای
آیا هنوز نرسیده وقت آن که
در آغوشت کشم؟
و بر آن لب‌ها، بوسه زنم میلادِ صدای دلنشینت را؟

آن‌قدر خوابت را دیده‌ام
که بازوانم عادت کرده‌اند
سایه‌ات را در آغوش کشند
و یکدیگر را بیابند، بی‌آن‌که گردِ تنت پیچیده‌ باشند
اگر با واقعیتِ تو که روزها و سال‌هاست
که تسخیرم کرده‌ای، روبرو شوم،
بی‌تردید به سایه‌ای بدل خواهم شد
آه! ای توازن احساسات!
‌
آن‌قدر خوابت را دیده‌ام
که بی‌شک فرصتی نمانده‌ تا بیدار شوم
ایستاده می‌خوابم، تمام‌قد رو به زندگی
رو به عشق و رو به سوی تو
تنها تو را می‌بینم
آن‌قدر در رویاهایم پیشانی و لب‌هایت را لمس کرده‌ام
که لمس واقعی‌شان، خیالی‌تر است
‌
آن قدر خوابت را دیده‌ام،
با تو راه رفته‌ام، حرف زده‌ام در رویا
با سایه‌ی تو خوابیده‌ام
که دیگر از من چیزی نمانده ‌است به جا
و سایه‌ای شده‌ام
در میان اشباح و سایه‌ها
سایه‌ای که با سُرور گام می‌گذارد
بارها و بارها
روی عقربه‌ی خورشیدی ِ ساعت زندگیِ تو....

#روبر_دسنوس
#سارا_سمیعی


@asheghanehaye_fatima

و چنین است که می‌رسم به این کرانه‌
که تنها مردگان در انتظار من‌اند
از لابه‌لای درختان نگاه‌ام می‌کنند.
برگ‌های خشک
دستانِ پیش آمده‌ی آن‌هاست

می‌نشینم بر سنگ رودخانه
و گوش می‌سپارم به گلایه‌های‌شان
می‌گویم: «هیچ چیز نمی‌تواند آرام‌تان کند»
و گریه‌هاشان جاری می‌شود با آب
در پژواک جریان رود

چرا زورق بازگشت تأخیر کرده‌ است؟
چه باید کرد؟
این‌جا در این کرانه‌ که مردگان هم‌راه من‌اند؟

افق خالی ا‌ست.
تنها ابری سرگردان فرامی‌خواندَم
با نشانی سفید
چنان که انگار می‌توان سوار شد بر ابر.

■شاعر: #نونو_ژودیس [ پرتغال، ۱۹۴۹ ]

■برگردان: #سارا_سمیعی

@asheghanehaye_fatima

آن‌قدر خوابت را دیده‌ام
که واقعیتت را از دست داده‌ای
آیا هنوز نرسیده وقت آن که
در آغوشت کشم؟
و بر آن لب‌ها، بوسه زنم میلادِ صدای دلنشینت را؟

آن‌قدر خوابت را دیده‌ام
که بازوانم عادت کرده‌اند
سایه‌ات را در آغوش کشند
و یکدیگر را بیابند، بی‌آن‌که گردِ تنت پیچیده‌ باشند
اگر با واقعیتِ تو که روزها و سال‌هاست
که تسخیرم کرده‌ای، روبرو شوم،
بی‌تردید به سایه‌ای بدل خواهم شد
آه! ای توازن احساسات!
‌
آن‌قدر خوابت را دیده‌ام
که بی‌شک فرصتی نمانده‌ تا بیدار شوم
ایستاده می‌خوابم، تمام‌قد رو به زندگی
رو به عشق و رو به سوی تو
تنها تو را می‌بینم
آن‌قدر در رویاهایم پیشانی و لب‌هایت را لمس کرده‌ام
که لمس واقعی‌شان، خیالی‌تر است
‌
آن قدر خوابت را دیده‌ام،
با تو راه رفته‌ام، حرف زده‌ام در رویا
با سایه‌ی تو خوابیده‌ام
که دیگر از من چیزی نمانده ‌است به جا
و سایه‌ای شده‌ام
در میان اشباح و سایه‌ها
سایه‌ای که با سُرور گام می‌گذارد
بارها و بارها
روی عقربه‌ی خورشیدی ِ ساعت زندگیِ تو....

#روبر_دسنوس
#سارا_سمیعی



@asheghanehaye_fatima

زندگی من از روزی آغاز شد
که تو را دیدم
و بازوانت،
راهِ دهشتناکِ جنون را
بر من سد کرد
و تو سرزمینی را نشانم دادی
که در آن تنها بذرِ نیکی می‌پاشند.

تو از قلبِ پریشانی آمدی
تا تسکین دهی
تب و دردم را
و من درختی بودم
که در جشن انگشتانت
می‌سوختم از اشتیاق
من از لب‌های تو
متولد شده‌ام
و زندگی‌ام از تو آغاز می‌شود.


#لویی_آراگون
#سارا_سمیعی

@asheghanehaye_fatima