■دستی که تن‌ات را لمس کرده 

دست‌ام که تن‌ات را لمس کرده 
بهتر خواهد نوشت.

همان ساعت‌ها 
در همان هوا زنگ می‌زنند 
و دوباره دست‌به‌دستِ هم 
ما را از هم جدا می‌کنند.

اما خاطره‌ی نزدیکیِ تو 
جوهری تازه‌ است 
که بی‌وقفه سراغ‌اش خواهم رفت 
تا در برابرم 
نوری دیگر و سایه‌یی دیگر بگسترانم.

اشتیاق‌ام به تو 
ابری مبهم است که حالا 
ستاره‌های تازه‌یی از آن می‌چینم.

وعده‌های تنِ تو 
مرا قبل از گل دادن‌ام به صلیب می‌کشند 
و حالا با شبحِ سبکِ تو 
این‌جا به خواب می‌روم 
به همراه قلم و اندیشه.

#آلن_برن | فرانسه، ۱۹۶۲-۱۹۱۵ |

برگردان: #اصغر_نوری


@asheghanehaye_fatima

تنها چهره‌ای توست
عشق من
و تن‌ات

تنها با توست
که من از تنها بودن دست می‌کشم
و حتا دست می‌کشم از بودن این شبح
که آینه‌ها هم برایش خالی‌ست

باید ببینم‌ات
تا زمین و زندگی را به‌ دست گیرم

به دور از بودن‌ات
خون‌ام آبی خاکستری‌ست که سکوت می‌کند

به دور از بودن‌ات
در من چیزی نیست
جز مشتی بزرگ و فروبسته
که آزارم می‌دهد

نبودن‌ات
پلک عظيمی‌ست
روی تمام تن‌ام



#آلن_برن | فرانسه، ۱۹۶۲-۱۹۱۵ |

برگردان: #اصغر_نوری

@asheghanehaye_fatima

تو دیگر نیستی
آن‌جا که بودی
اما همه‌جا هستی
آن‌جا که هستم.
Tu n’es plus
là où tu étais,
mais tu es partout
là où je suis.

#ویکتور_هوگو | Victor Hugo | فرانسه، ۱۸۸۵-۱۸۰۲ |

برگردان: #اصغر_نوری



@asheghanehaye_fatima

@asheghanehaye_fatima



این‌جا آدم‌ها چنان خوش‌بخت‌اند
که دیگر عاشق نمی‌شوند
هیچ هیچ‌اند
به کس دیگری نیاز ندارند
به خدا هم همین‌طور
صبح می‌نشینند جلوی خانه‌های غرق نورشان
و تا شب منتظر مرگ می‌مانند




#آگوتا_کریستوف | Agota Kristof | مجارستان، ۲۰۱۱-۱۹۳۵ |

برگردان: #اصغر_نوری

دور هستم
تو به خواب می‌روی و به من گوش می‌دهی
عشق‌ام اقیانوس را می‌پیماید و می‌آید
به گرمی با تو سخن می‌گوید
و بر لبان‌ات بوسه می‌زند

و تو در این رویا لب‌خند می‌زنی
آن‌جا که من هستم
و من به رویا می‌بینم که لب‌خند می‌زنی
وقتی به زمزمه‌ام گوش می‌دهی که
دوست‌ات دارم.

#امانوئل_روبلس | Emmanuel Roblès | فرانسه (زاده‌ی الجزایر) ۱۹۹۵-۱۹۱۴ |

برگردان: #اصغر_نوری

@asheghanehaye_fatima

@asheghanehaye_fatima



دوستت دارم
هیچ چیز وجود ندارد بهتر این را بگوید
همه چیز ناتوان است
واژه می‌بوسدش، تنگ در آغوش می‌گیرد.

چقدر دنبال جریانی یگانه می‌گردیم
برای دو خونمان
چقدر رؤیا می‌بینیم
چقدر می‌خوابیم
یکی در دیگری
همه چیز ناتوان است
هیچ چیز وجود ندارد.

با این همه دوستت دارم
می‌خواهم بگویم می‌سوزم
و تنها از تو
می‌خواهم بگویم
باید مرگ ما را به هم برساند.

با این همه دوستت دارم
می‌خواهم بگویم تنها وجود تو
از من، من می‌سازد
می‌خواهم بگویم تنها تو
زخم زندگی را می‌بندی.

■شاعر: #آلن_برن

■برگردان: #اصغر_نوری

📕●از کتاب: «شب با من از تو حرف می‌زند» | نشر: نیماژ

@asheghanehaye_fatima



چه ساکت است این‌جا خدای من
انگار چشمه‌ها خشکیده‌اند
قلب‌ها زندگی را گم کرده‌اند
و برگ‌ها راز لانه‌ها را.

چه ساکت است، انگار دختران جوان
طعم آواز دادن رؤیاهاشان را گم کرده‌اند
با رؤیاهاشان بیهوده مانده
یا می‌دانند که خدا می‌خواهد محروم‌شان کند از زندگی.

دیگر کسی گل‌ها را به اسم صدا نخواهد زد
تمام علف‌زار خوراک انبار علوفه می‌شود
بی‌آن‌که دستی رشته‌ای از دوستی گره بزند.

ببین چه غم‌گین است علف‌زار
از وقتی که دیگر نمی‌شود آن‌جا آواز خواند
ببین نی‌ها چه سخت‌اند در انتهای علف‌زار
چه شتابی می‌کند سحر برای ترک چشمه‌سار.



#آلن_برن
برگردان: #اصغر_نوری

دستی که تنت را لمس کرده 

دستم که تنت را لمس کرده 
بهتر خواهد نوشت.

همان ساعت‌ها 
در همان هوا زنگ می‌زنند 
و دوباره دست‌به‌دستِ هم 
ما را از هم جدا می‌کنند.

اما خاطره‌ی نزدیکیِ تو 
جوهری تازه‌ است 
که بی‌وقفه سراغش خواهم رفت 
تا در برابرم 
نوری دیگر و سایه‌ای دیگر بگسترانم.

اشتیاقم به تو 
ابری مبهم است که حالا 
ستاره‌های تازه‌ای از آن می‌چینم.

وعده‌های تنِ تو 
مرا قبل از گل دادنم به صلیب می‌کشند 
و حالا با شبحِ سبکِ تو 
این‌جا به خواب می‌روم 
به همراه قلم و اندیشه.

#آلن_برن
برگردان: #اصغر_نوری


@asheghanehaye_fatima

این جا آدم ها چنان خوشبخت اند که دیگر عاشق نمی شوند
هیچِ هیچ اند
به کس دیگری نیاز ندارند
به خدا هم همین طور
صبح می نشینند جلوی خانه های غرقِ نورشان
و تا شب منتظر مرگ می مانند
هیچ کس برنمی گردد
هیچ کدام از این دوستان شرمنده نمی گذارند روی پیشانی ام
ستاره ی بی رحم نگاهت را
نمی خواهم یخ بزنم
این شهر دریده از باد را هم نمی خواهم
منتظر می مانم، و تو هم منتظر می مانی
در نور خسته ی پاییز
این نور چهره ات را رنگ پریده می کند
این نور شبیه مرگ است
تو را هم همین نور تا اینجا هدایت کرد
و غم زخمی شب های اکتبر ..

منتظر می مانی در نور لرزان
خانه ها فرو می ریزند روی هم
باد پاییز شهر را می درد
پشت درهای بسته
ان هایی که منتظر مرگ اند
خوشبخت خوابیده اند لبریز از صبر

#آگوتا_کریستوف
#شاعر_مجارستان
ترجمه :
#اصغر_نوری
@asheghanehaye_fatima

این‌جا آدم‌ها چنان خوش‌بختند
که دیگر عاشق نمی‌شوند
هیچ هیچ‌اند
به کس دیگری نیاز ندارند
به خدا هم همین‌طور
صبح می‌نشینند جلوی خانه‌های غرق نورشان
و تا شب منتظر مرگ می‌مانند
هیچ کس برنمی‌گردد
هیچ‌کدام از این دوستان شرمنده نمی‌گذارند روی پیشانی‌ام
ستاره‌ی بی‌رحم نگاهت را
نمی‌خواهم یخ بزنم
این شهر دریده از باد را هم نمی‌خواهم
منتظر می‌مانم، و تو هم منتظر می‌مانی
در نور خسته‌ی پاییز
این نور چهره‌ات را رنگ‌پریده می‌کند
این نور شبیه مرگ است
تو را هم همین نور تا این‌جا هدایت کرد
و غم زخمی شب‌های اکتبر...

منتظر می‌مانی در نور لرزان
خانه ها فرومی‌ریزند روی هم
باد پاییز شهر را می‌درد
پشت درهای بسته
آن‌هایی که منتظر مرگند
خوش‌بخت خوابیده‌اند لبریز از صبر


#آگوتا_کریستوف
برگردان: #اصغر_نوری

@asheghanehaye_fatima

زنی كه من دوست دارمش
بافتنی نمی‌بافد
رويا ديدن بلد است
رویا رویا..
و رویاهایش ابرهايی پشمی‌ اند
ورم‌ كرده از اميدی رنگارنگ
كه شامگاه را فرا می‌خواند

اتو كردن را عجيب بلد است
عجايبی سرخ و آبی
تمام آن‌ چه كه شامگاهی و اعجاب‌ آورند
برای مجموعه‌ی خاطرات خشک
و شب‌های دراز زمستان

زنی كه من دوست دارمش
دوست داشتن بلد است
كاری سنگين مثل درد
و سخت مثل فردا
اضطراب‌ آور مثل روزهای جشن
وقتی همه چيز بهتر از بدتر است.


#فیلیپ_سوپو (فرانسه)
مترجم: #اصغر_نوری

@asheghanehaye_fatima