💠 #سلسله_مقالات
🔷 #زخم_هایی_که_عمیق_تر_می_شوند
🔹یکشنبه ۹ مرداد ۱۳۹۰ - روزنامه شرق
✍ #محمدتقی_فلاحی
«به دنبال این هستیم که زخم های موجود بر بدنه این وزارتخانه را ترمیم کنیم.... »
«... هدف آن است که آموزش و پرورش بتواند به جایگاه اصلی و واقعی خود برسد.»
جمله های بالابخشی از سخنان وزیر آموزش و پرورش در مصاحبه با روزنامه «شرق» (چهارشنبه ۵ مرداد۱۳۹۰) است.
🔹 به عنوان یک معلم و دست اندرکار تعلیم و تربیت، لازم می دانم نکاتی را یادآور شوم. بدون تردید زخم های کهنه و عمیقی بر پیکره نظام آموزشی کشور از گذشته تاکنون وجود داشته و دارد که زدودن و حتی ترمیم آنها، نیاز به عزم ملی، زمان، برنامه ریزی دقیق، مدیریت قوی، مشارکت موثر دست اندرکاران و... دارد. البته رفع مشکلات در وزارتخانه ای که «به اندازه یک دولت است» و«رساندن آن به جایگاه اصلی خود» در یک دوره چهارساله با فرض فراهم بودن تمامی شرایط هم، دور از ذهن به نظر می رسد، اما می توان اقداماتی انجام داد که مسیر حرکت به جهت درست هدایت شود. نکته ای که در محدوده زمانی وزارت حاج بابایی کمتر دیده شده است (اگر نگوییم اصلا.)
به عنوان مثال به دو نمونه از این اقدامات اشاره می کنیم:
۱. برای کشوری با شرایط جغرافیایی و تنوع قومی مانند ایران، تمرکزگرایی یکی از ناکارآمدترین شیوه های مدیریتی است. بدون تردید تمرکز شدید اداری و بی توجهی به تفاوت شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی مناطق مختلف کشور، یکی از عمیق ترین زخم هایی است که پیکر آموزش و پرورش ما را می آزارد. هرچند دولت و وزیر کنونی به وجود آورنده این شیوه مدیریتی نیستند، اما قطعا در تشدید آن نقش داشته اند. حفظ ساختار و شیوه مدیریت سنتی در اداره امور، نگاه یکسویه و از بالابه پایین، ارسال بخشنامه های واحد به سراسر کشور به عنوان الگوی چاره ساز و لازم الاجرا، سلب اختیار از مدیران مدارس و مدیران رده های میانی تا بالا، دخالت ندادن معلمان در برنامه ریزی، اجرا و ارزیابی برنامه های آموزشی در سطوح مختلف، لغو طرح هایی نظیر مدیریت انتخابی مدارس و مناطق و... همه و همه بخشی از اقداماتی است که در دولت های نهم و دهم صرف نظر از اینکه چه کسی وزیر بوده است، اجرا شده که تماما در راستای تمرکزگرایی بیشتر هستند. نتیجه آن نیز به صورت جاذبه نداشتن مدیریت در نظام آموزش و پرورش، مرگ ابتکار و نوآوری در اداره امور، بی انگیزگی معلمان برای مشارکت در رفع مشکلات اخلاقی و آموزشی دانش آموزان در مدرسه و... خود را نمایان کرده است. تجربه کشورهای مختلف جهان نشان می دهد غیرمتمرکز کردن آموزش و پرورش و خارج کردن آن از انحصار دولت، گام مهمی در بهبود شرایط آموزش از نظر کمی و کیفی است. اما متاسفانه نشانی از آن در آموزش و پرورش ما دیده نمی شود.
۲. نظام آموزشی ما مبانی نظری روشنی ندارد. به عبارت دیگر هنوز به طور دقیق نمی دانیم از آموزش و پرورش چه می خواهیم و چگونه می خواهیم به آن دست یابیم. به عنوان مثال آیا هدف ما آن گونه که قانون اهداف و وظایف وزارت آموزش و پرورش (مصوب۱۳۶۶) در ماده یک می گوید «تقویت و تحکیم مبانی اعتقادی و معنوی دانش آموزان» است یا در ماده دو بند ۲ «پرورش دانش آموزان براساس ارزش های اسلامی» است؟
آیا می خواهیم دانش آموزان در پایان دوره تحصیلات متوسطه، سربازانی گوش به فرمان در راستای اهداف دولت باشند؟
آیا می خواهیم از آنها نیروی کار ماهر و نیمه ماهر برای بخش های مختلف اقتصادی کشور بسازیم؟
می توان پاسخ داد که اینها، تناقضی با یکدیگر ندارند و دستیابی به هرکدام نفی موارد دیگر را نمی کند، اما این را هم باید در نظر گرفت که دسترسی به هرکدام راهکار، ابزار و اولویت های خود را می طلبد. در حال حاضر، ما همه را می خواهیم و هیچ یک را به دست نمی آوریم.
نگاهی به میزان مهارت دیپلمه هایی که می خواهند وارد بازار کار شوند، همچنین به صفحه حوادث روزنامه ها و آمار روزافزون آسیب های اجتماعی، درجه موفقیت نظام آموزشی در دستیابی به اهداف کلی و آرمانی خود را نمایان می کند. وزارت آموزش و پرورش در دوران مدیریت حاج بابایی چه اقداماتی را جهت تبیین بیشتر و رفتاری کردن هدف های کلی فوق آغاز کرده است؟
📌#بازنشر اندیشه و یادداشت های محمدتقی فلاحی دبیرکل کانون صنفی معلمان ایران( تهران) #معلم_زندانی
https://tttttt.me/ksmtehran1/189
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
🔷 #زخم_هایی_که_عمیق_تر_می_شوند
🔹یکشنبه ۹ مرداد ۱۳۹۰ - روزنامه شرق
✍ #محمدتقی_فلاحی
«به دنبال این هستیم که زخم های موجود بر بدنه این وزارتخانه را ترمیم کنیم.... »
«... هدف آن است که آموزش و پرورش بتواند به جایگاه اصلی و واقعی خود برسد.»
جمله های بالابخشی از سخنان وزیر آموزش و پرورش در مصاحبه با روزنامه «شرق» (چهارشنبه ۵ مرداد۱۳۹۰) است.
🔹 به عنوان یک معلم و دست اندرکار تعلیم و تربیت، لازم می دانم نکاتی را یادآور شوم. بدون تردید زخم های کهنه و عمیقی بر پیکره نظام آموزشی کشور از گذشته تاکنون وجود داشته و دارد که زدودن و حتی ترمیم آنها، نیاز به عزم ملی، زمان، برنامه ریزی دقیق، مدیریت قوی، مشارکت موثر دست اندرکاران و... دارد. البته رفع مشکلات در وزارتخانه ای که «به اندازه یک دولت است» و«رساندن آن به جایگاه اصلی خود» در یک دوره چهارساله با فرض فراهم بودن تمامی شرایط هم، دور از ذهن به نظر می رسد، اما می توان اقداماتی انجام داد که مسیر حرکت به جهت درست هدایت شود. نکته ای که در محدوده زمانی وزارت حاج بابایی کمتر دیده شده است (اگر نگوییم اصلا.)
به عنوان مثال به دو نمونه از این اقدامات اشاره می کنیم:
۱. برای کشوری با شرایط جغرافیایی و تنوع قومی مانند ایران، تمرکزگرایی یکی از ناکارآمدترین شیوه های مدیریتی است. بدون تردید تمرکز شدید اداری و بی توجهی به تفاوت شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی مناطق مختلف کشور، یکی از عمیق ترین زخم هایی است که پیکر آموزش و پرورش ما را می آزارد. هرچند دولت و وزیر کنونی به وجود آورنده این شیوه مدیریتی نیستند، اما قطعا در تشدید آن نقش داشته اند. حفظ ساختار و شیوه مدیریت سنتی در اداره امور، نگاه یکسویه و از بالابه پایین، ارسال بخشنامه های واحد به سراسر کشور به عنوان الگوی چاره ساز و لازم الاجرا، سلب اختیار از مدیران مدارس و مدیران رده های میانی تا بالا، دخالت ندادن معلمان در برنامه ریزی، اجرا و ارزیابی برنامه های آموزشی در سطوح مختلف، لغو طرح هایی نظیر مدیریت انتخابی مدارس و مناطق و... همه و همه بخشی از اقداماتی است که در دولت های نهم و دهم صرف نظر از اینکه چه کسی وزیر بوده است، اجرا شده که تماما در راستای تمرکزگرایی بیشتر هستند. نتیجه آن نیز به صورت جاذبه نداشتن مدیریت در نظام آموزش و پرورش، مرگ ابتکار و نوآوری در اداره امور، بی انگیزگی معلمان برای مشارکت در رفع مشکلات اخلاقی و آموزشی دانش آموزان در مدرسه و... خود را نمایان کرده است. تجربه کشورهای مختلف جهان نشان می دهد غیرمتمرکز کردن آموزش و پرورش و خارج کردن آن از انحصار دولت، گام مهمی در بهبود شرایط آموزش از نظر کمی و کیفی است. اما متاسفانه نشانی از آن در آموزش و پرورش ما دیده نمی شود.
۲. نظام آموزشی ما مبانی نظری روشنی ندارد. به عبارت دیگر هنوز به طور دقیق نمی دانیم از آموزش و پرورش چه می خواهیم و چگونه می خواهیم به آن دست یابیم. به عنوان مثال آیا هدف ما آن گونه که قانون اهداف و وظایف وزارت آموزش و پرورش (مصوب۱۳۶۶) در ماده یک می گوید «تقویت و تحکیم مبانی اعتقادی و معنوی دانش آموزان» است یا در ماده دو بند ۲ «پرورش دانش آموزان براساس ارزش های اسلامی» است؟
آیا می خواهیم دانش آموزان در پایان دوره تحصیلات متوسطه، سربازانی گوش به فرمان در راستای اهداف دولت باشند؟
آیا می خواهیم از آنها نیروی کار ماهر و نیمه ماهر برای بخش های مختلف اقتصادی کشور بسازیم؟
می توان پاسخ داد که اینها، تناقضی با یکدیگر ندارند و دستیابی به هرکدام نفی موارد دیگر را نمی کند، اما این را هم باید در نظر گرفت که دسترسی به هرکدام راهکار، ابزار و اولویت های خود را می طلبد. در حال حاضر، ما همه را می خواهیم و هیچ یک را به دست نمی آوریم.
نگاهی به میزان مهارت دیپلمه هایی که می خواهند وارد بازار کار شوند، همچنین به صفحه حوادث روزنامه ها و آمار روزافزون آسیب های اجتماعی، درجه موفقیت نظام آموزشی در دستیابی به اهداف کلی و آرمانی خود را نمایان می کند. وزارت آموزش و پرورش در دوران مدیریت حاج بابایی چه اقداماتی را جهت تبیین بیشتر و رفتاری کردن هدف های کلی فوق آغاز کرده است؟
📌#بازنشر اندیشه و یادداشت های محمدتقی فلاحی دبیرکل کانون صنفی معلمان ایران( تهران) #معلم_زندانی
https://tttttt.me/ksmtehran1/189
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
Telegram
..