💠 #سلسله_مقالات
🔹#افطار_بدهیم_یالله_ص۱
#بازنشر
✍ #محمدتقی_فلاحی
🔹 یکشنبه ۱۴ شهریور ۱۳۸۹ - شرق
🔹 حاجی بابایی وزیر محترم آموزش و پرورش طی بخشنامه ای به سراسر کشور از مدیران آموزش و پرورش خواست تمامی فرهنگیان شاغل در آموزش و پرورش و اعضای خانواده آنها را به یک وعده افطاری دعوت کنند، هزینه آن نیز از بودجه خود استان ها و مناطق تامین می شود. یک برآورد ساده نشان می دهد یک وعده افطاری به کارکنان آموزش و پرورش و خانواده آنها، حداقل رقمی معادل ۲۱میلیارد تومان هزینه برمی دارد. اگرچه به نظر می رسد این امر در سایر نهادهای دولتی نیز معمول بوده و هست و در میان هزینه های وزارتخانه بزرگی مانند آموزش و پرورش، رقم کلانی به حساب نمی آید، اما برای دستگاهی که همواره از کسری بودجه و ضعف امکانات نالیده است، به نوبه خود هزینه کمی نیست، به ویژه اینکه به نظر نمی رسد این اقدام حتی اندکی از مشکلات این دستگاه را کاهش دهد. در این رابطه، پرسش های بسیاری می تواند مطرح شود که در زیر به چند مورد از آنها اشاره می شود.
۱- بی تردید این مبلغ و با این عنوان، در بودجه سال ۱۳۸۹ پیش بینی نشده و تاکنون نیز از آن خبری نبوده است، بنابراین منبع مالی تامین هزینه آن چیست؟ حتی اگر وزارتخانه، تامین هزینه را بر عهده مدیریت مناطق گذاشته باشد، باز هم بودجه ای برای آن باید در نظر گرفته شود. این منبع یا هزینه های عمرانی است یا جاری که هر دو آنها با کسری مزمن روبه رو هستند. تاسف بار تر اینکه در برخی مناطق تهران، رئیس منطقه سرانه ای ناچیز در اختیار مدیران مدارس قرار داده و انجام کار را به خود آنها سپرده است، در حالی که خوب می داند با مبلغ پرداخت شده، امکان تهیه یک وعده غذای درخور شان فرهنگیان وجود ندارد. اکنون مدیران این مدارس بلاتکلیف مانده اند با این مبلغ چه کنند که توهینی به همکاران خود و خانواده آنها به حساب نیاید.
۲- نمی توان گفت با این مبلغ می توانستیم مشکلات بزرگ آموزش و پرورش را حل کنیم اما آیا این امکان وجود نداشت که با آن اندکی سرانه دانش آموزی را بیفزاییم؟ همان سرانه کمی که هر سال با تاخیر پرداخت می شود و به قدری ناچیز است که حتی هزینه مصرف آب و برق مدرسه را نیز پوشش نمی دهد و مدیران مدارس را مجبور می سازد به روش های مختلف از اولیای دانش آموزان تقاضای پول کنند.
۳- بهتر نبود با این مبلغ، حداقل برای مدرسه های محروم، مقداری وسایل آموزشی مناسب تهیه می کردیم تا شاید کمکی شود که آموزش های ما، اندکی از حالت ذهنی صرف خارج شود؟ وقتی در پایتخت کشور، مدارسی هستند که از داشتن یک نقشه مناسب حتی برای آموزش جغرافیای ایران بی بهره اند، نباید در صرف چنین هزینه هایی، وسواس بیشتری به خرج دهیم؟
۴- می دانیم تغذیه مناسب کودکان و نوجوانان که دوران رشد خود را سپری می کنند، از اهمیت فراوانی برخوردار است. متاسفانه در جامعه ما بسیاری از خانواده ها به دلیل فقر مالی یا فقر اطلاعات، قادر به تامین تغذیه مناسب برای فرزندان در حال رشد خود نیستند. آمارها نیز حکایت از وجود سوءتغذیه در میان درصد قابل توجهی از کودکان دارد. بهتر نبود این مبلغ، صرف شناسایی کودکان دارای سوءتغذیه در مدارس می شد تا ضمن برقراری ارتباط با خانواده و ارائه آموزش های لازم، برنامه ای نیز برای رفع کمبود تغذیه ای آنان در طول سال های آینده طراحی کرد؟ آیا نباید با تامین منابع لازم و با کمک به خانواده ها، به رفع یا کاهش این پدیده مخرب پرداخت؟
۵- همان گونه که در بند سه نیز اشاره شد روش های آموزش در کشور ما عموما متکی به انباشت اطلاعات ذهنی و فاقد ارتباط با محیط زندگی دانش آموز است. در نتیجه بسیار و بارها شاهد بوده ایم دانش آموز، مطالبی از زندگی اجتماعی و محیط زیست را از کتاب درسی حفظ کرده و نمره خوبی نیز در امتحان گرفته اما این مطالب تغییری در رفتارش ایجاد نکرده است و او همچنان مطابق با عادت و روش های آموخته در خانواده و محیط خود، رفتار اجتماعی یا زیست محیطی نادرست از خود بروز می دهد.
⤵️ ادامه در پست بعد 👇
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran
🔹#افطار_بدهیم_یالله_ص۱
#بازنشر
✍ #محمدتقی_فلاحی
🔹 یکشنبه ۱۴ شهریور ۱۳۸۹ - شرق
🔹 حاجی بابایی وزیر محترم آموزش و پرورش طی بخشنامه ای به سراسر کشور از مدیران آموزش و پرورش خواست تمامی فرهنگیان شاغل در آموزش و پرورش و اعضای خانواده آنها را به یک وعده افطاری دعوت کنند، هزینه آن نیز از بودجه خود استان ها و مناطق تامین می شود. یک برآورد ساده نشان می دهد یک وعده افطاری به کارکنان آموزش و پرورش و خانواده آنها، حداقل رقمی معادل ۲۱میلیارد تومان هزینه برمی دارد. اگرچه به نظر می رسد این امر در سایر نهادهای دولتی نیز معمول بوده و هست و در میان هزینه های وزارتخانه بزرگی مانند آموزش و پرورش، رقم کلانی به حساب نمی آید، اما برای دستگاهی که همواره از کسری بودجه و ضعف امکانات نالیده است، به نوبه خود هزینه کمی نیست، به ویژه اینکه به نظر نمی رسد این اقدام حتی اندکی از مشکلات این دستگاه را کاهش دهد. در این رابطه، پرسش های بسیاری می تواند مطرح شود که در زیر به چند مورد از آنها اشاره می شود.
۱- بی تردید این مبلغ و با این عنوان، در بودجه سال ۱۳۸۹ پیش بینی نشده و تاکنون نیز از آن خبری نبوده است، بنابراین منبع مالی تامین هزینه آن چیست؟ حتی اگر وزارتخانه، تامین هزینه را بر عهده مدیریت مناطق گذاشته باشد، باز هم بودجه ای برای آن باید در نظر گرفته شود. این منبع یا هزینه های عمرانی است یا جاری که هر دو آنها با کسری مزمن روبه رو هستند. تاسف بار تر اینکه در برخی مناطق تهران، رئیس منطقه سرانه ای ناچیز در اختیار مدیران مدارس قرار داده و انجام کار را به خود آنها سپرده است، در حالی که خوب می داند با مبلغ پرداخت شده، امکان تهیه یک وعده غذای درخور شان فرهنگیان وجود ندارد. اکنون مدیران این مدارس بلاتکلیف مانده اند با این مبلغ چه کنند که توهینی به همکاران خود و خانواده آنها به حساب نیاید.
۲- نمی توان گفت با این مبلغ می توانستیم مشکلات بزرگ آموزش و پرورش را حل کنیم اما آیا این امکان وجود نداشت که با آن اندکی سرانه دانش آموزی را بیفزاییم؟ همان سرانه کمی که هر سال با تاخیر پرداخت می شود و به قدری ناچیز است که حتی هزینه مصرف آب و برق مدرسه را نیز پوشش نمی دهد و مدیران مدارس را مجبور می سازد به روش های مختلف از اولیای دانش آموزان تقاضای پول کنند.
۳- بهتر نبود با این مبلغ، حداقل برای مدرسه های محروم، مقداری وسایل آموزشی مناسب تهیه می کردیم تا شاید کمکی شود که آموزش های ما، اندکی از حالت ذهنی صرف خارج شود؟ وقتی در پایتخت کشور، مدارسی هستند که از داشتن یک نقشه مناسب حتی برای آموزش جغرافیای ایران بی بهره اند، نباید در صرف چنین هزینه هایی، وسواس بیشتری به خرج دهیم؟
۴- می دانیم تغذیه مناسب کودکان و نوجوانان که دوران رشد خود را سپری می کنند، از اهمیت فراوانی برخوردار است. متاسفانه در جامعه ما بسیاری از خانواده ها به دلیل فقر مالی یا فقر اطلاعات، قادر به تامین تغذیه مناسب برای فرزندان در حال رشد خود نیستند. آمارها نیز حکایت از وجود سوءتغذیه در میان درصد قابل توجهی از کودکان دارد. بهتر نبود این مبلغ، صرف شناسایی کودکان دارای سوءتغذیه در مدارس می شد تا ضمن برقراری ارتباط با خانواده و ارائه آموزش های لازم، برنامه ای نیز برای رفع کمبود تغذیه ای آنان در طول سال های آینده طراحی کرد؟ آیا نباید با تامین منابع لازم و با کمک به خانواده ها، به رفع یا کاهش این پدیده مخرب پرداخت؟
۵- همان گونه که در بند سه نیز اشاره شد روش های آموزش در کشور ما عموما متکی به انباشت اطلاعات ذهنی و فاقد ارتباط با محیط زندگی دانش آموز است. در نتیجه بسیار و بارها شاهد بوده ایم دانش آموز، مطالبی از زندگی اجتماعی و محیط زیست را از کتاب درسی حفظ کرده و نمره خوبی نیز در امتحان گرفته اما این مطالب تغییری در رفتارش ایجاد نکرده است و او همچنان مطابق با عادت و روش های آموخته در خانواده و محیط خود، رفتار اجتماعی یا زیست محیطی نادرست از خود بروز می دهد.
⤵️ ادامه در پست بعد 👇
🔹🔹🔹
🖋کانال کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
🆔 @KSMtehran