💠 #بیانیه

🔹 بیانیه کانون صنفی معلمان به مناسبت ۱۶ آذر (روز دانشجو)

به نام خداوند جان و خرد

شانزده آذر ۱۳۳۲ به عنوان روز «مقاومت تاریخی» علیه استبداد و استعمار ، در تاریخ مبارزاتی دانشجویان ایران ثبت شده است.
مبارزه‌ی دانشجویان دانشگاه تهران در مخالفت با دادگاه فرمایشی دکتر محمد مصدق و نیز رابطه‌ی مجدد با انگلستان و سفر نیکسون به ایران و...
در این روز در پی یورش نیروهای امنیتی و گارد به دانشکدۀ فنی دانشگاه تهران و درگیری میان آنان و دانشجویان، سه دانشجوی مبارز این دانشگاه، «مهدی شریعت‌ رضوی»، «مصطفی بزرگ‌نیا» و «احمد قندچی» برای آزادی و استقلال جان باختند و ده‌ها تن مجروح و بازداشت شدند.
به پاسداشت خون‌های آگاه به ناحق ریخته شده و به عنوان نمادی از تداوم ایستادگی در برابر هر گونه ظلم و بیداد، هر سال در دانشگاه تهران و دیگر دانشگاه‌های کشور مراسمی به یاد شهیدان آن روز برپا می گردد.

در چهار دهه اخیر همواره تلاش‌های مختلفی صورت گرفت تا این روز به یک مراسم حکومتی با محتوا و جهت‌گیری متناسب با اهداف سیاسی و ایدئولوژیک تنگ‌نظرانه حکومتی بدل شود، اما تلاش‌های بیشتر؛ ناکامی بیشتری را برای همسویی با قدرت حاکم به همراه داشت. چرا که بارزترین ویژگی این روز ماهیت #ضد_استبدادی و ضد امپریالیستی آن است.
رفتارهای متناقض حاکمان در این سال‌ها توان اقناع نسل جوان و حتی بالاتر جامعه را ندارد. زیرا در حالیکه از یک سو در بیش از سه دهه گذشته در حوزه اقتصادی خشن‌ترین شیوه‌ها و دستورالعمل‌های نئولیبرالی را در پیش گرفته و شکاف عمیق طبقاتی را در جامعه دامن زده، از سوی دیگر با توسل به برخی از قشری‌ترین احکام فقهی! حصارهای فکری و اجتماعی و سیاسی هرچه شدیدتری را بر جامعه تحمیل می‌کند تا به جامعه تک‌صدایی بقبولاند که طرفدار عدالت و دین و برعلیه نظام سلطه جهانی در حال مبارزه است.
بن‌بست‌های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی؛ بحران‌های متعدد در حوزه محیط زیست، آب و خاک؛ ناتوانی در حل معضلاتی مانند تورم روز افزونِ مزمن، بیکاری، رکود و در واقع  پسرفت اقتصادی دست‌کم در یک دهه‌ی گذشته؛ تماما نشانه‌هایی از شکست نظامی است که، شجاعت و توان نوآوری و جبران خطاهای بنیادی خود را ندارد و تنها با حربه کند شده‌ی فشار و سرکوب مداوم تلاش بی حاصلی را برای ساکت کردن جامعه و دانشگاه عصیان‌زده به کار می‌برد.
هر گونه فعالیت سیاسی و صنفی( کارگران، معلمان، دانشجویان و ...) در جامعه با برخورد شدید دستگاه سرکوب و بایکوت رسانه‌ای رو‌به‌رو می‌شود. هرچند که این دستگاه تبلیغاتی با افکار دوران جنگ سرد، بزرگ‌ترین شکست خورده این مبارزه دن‌کیشوت‌‌ گونه است.

اما امسال در شرایطی به بزرگداشت این روز تاریخی رسیده‌ایم که از آغاز سال تحصیلی دانشگاه و دانشجو و حتی مدرسه و دانش‌آموز شاهد حضور گسترده نیروهای امنیتی و شبه‌نظامی بوده، تهدید، ضرب و شتم شدید و سرکوب، اخراج، بازداشت و حتی کشتن دانشجویان و دانش‌آموزان متعددی را شاهد بوده و هستیم. 
مدارس و دانشگاه مراکزی شدند برای نیروهای سرکوبگر نوجوانان، جوانان و مردمی که بی شک در شمار شریف‌ترین وطن‌پرستان هستند.
جنبش دوباره اوج گرفته‌ی دانشجویی در پیوند با جنبش‌ معلمان، کارگران، ... و خیزش عمومی اجتماعی بار دیگر ماهیت ضد استبدادی خود را به رخ کشیده همانند آذر ۳۲ علیه هرگونه تحجر، انحصار و استبدادِ‌ رای، طغیان نموده حقوق اولیه انسانی و اجتماعی خود را طلب می‌کند.‌ با این تفاوت که اینک نه فقط دانشگاه‌ها که مدارس، خیابان‌ها، کوچه‌ها و بام‌ها نیز با صدای تاریخی این سه دانشجوی در خون غلطیده همصدا شده‌اند و پس از دهه‌ها، بانگ ظلم ستیزی سر داده‌اند.

#کانون_صنفی_معلمان_ایران به همراه همه کنش‌گران حقیقت خواه و عدالت طلب، یاد همه جان باختگان راه آزادی و برابری را گرامی می‌دارد و همصدایی خود را برای رسیدن به یک ایران آزاد، آباد و مستقل اعلام می‌دارد اگرچه؛

میلاد حاکمیت جهل و تفنگ در دانشگاه
جشن گرفته می شود!
ولی
شانزده آذر
درخیابان #آگاهی
مقاومت می کند.

کانون صنفی معلمان ایران
۱۴۰۱/۹/۱۶


🔹🔹🔹

🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران

🆔 @KSMtehran
 

💠 #یادداشت

🔹«ارابۀ ایزدبانو»

✍ مهدی تدینی

مجلۀ تایم زنان ایران را «قهرمانان سال» نامیده است. در آخرین پستی که در سال ۱۴۰۰ منتشر کردم، زنان ایران «برندگان قرن» نامیدم. در برابر مفهومِ «برندگان قرن» تعبیرِ «قهرمانان سال» ناچیز است. نمی‌خواهم دلایلم برای «برندگان قرن» نامیدن زنان را دوباره تکرار کنم. فقط بگویم برنده بودن یعنی خوداثباتی و چرخاندن توازن قوای مادی و معنوی جامعه به سوی خود. همۀ آن چیزهایی که معدود زنان کنشگر در اول قرن چهاردم خورشیدی می‌گفتند و با ریشخند ــ و البته سرکوب ــ جامعه روبرو می‌شد، در آخر قرن به اموری بدیهی تبدیل شد، تا حدی که حتی تاریک‌اندیش‌ترین افراد اگر آنها را زیر سؤال برند، منزوی می‌شوند. سیاست‌های اجتماعی ایران در دوران پهلوی در واقع تحقق خواسته‌های همان زنانی بود که در فاصلۀ مشروطه تا سقوط قاجار (۱۲۸۵-۱۳۰۴) این‌سو آن‌سو، یکه و تنها، از حقوق زنان دم می‌زدند.

به همین دلیل می‌گویم بزرگ‌ترین برنده در دادگاه تاریخ در نهایت زنانی بودند که پس از مشروطه برای تحقق حقوق زنان تلاش می‌کردند و بی‌تردید، به رغم گمنامی، جزء بزرگ‌ترین شخصیت‌های تاریخ ایرانند. غم‌انگیز اینکه برخی از آنها خودشان هم می‌دانستند صد سال زود به دنیا آمده‌اند. گرچه آنچه گفتند و کردند، چراغ راه آیندگان شد.

می‌دانم برخی با شنیدن تعبیر «برندگان قرن» دچار سوءتفاهم می‌شوند. منظور از «برنده» بودن این نیست که زنان امروز حقوقشان را گرفته‌اند. کیست که نداند تا برابری حقوقی فاصلۀ بسیاری داریم. هم مرجعیت قضایی‌ـ‌حکومتی و هم مراجع سنتی جامعه هنوز در مقابل برابری مقاومت می‌کنند. اما کیست که نداند درون جامعه چه می‌گذرد؟ چه می‌گذرد؟ می‌گویم. جامعه با چرخِ آسیابِ «عرف‌سازی» و «عرف‌زدایی» همۀ قوانین مکتوب را مانند موریانه می‌خورد و میان‌تهی می‌کند. این چرخ آسیاب با نیروی زنان می‌چرخد. هیچ سیاست و سیاست‌گذاری دستش به «عرف» نمی‌رسد. می‌تواند چند صباحی عرف را انکار کند و حتی برای آن جرم‌انگاری کرد و عده‌ای را هم دستبند زد، اما خود عرف مانند روح است؛ نمی‌توان آن را گرفت و دستبند زد.

کافی است سری به ایستگاه متروی میدان انقلاب تهران بزنیم تا بفهمیم فرایند عرف‌زدایی و عرف‌سازی چه کرده است. یادتان هست همین چند وقت پیش می‌خواستند دکمه را به مانتو برگردانند و دعوا سر جادکمه بود. دکمه که برنگشت، کل مانتو هم پرید. این مثال مهم است زیرا نمودی «عینی» برای رخدادی «ذهنی» است که الهه و الهام‌بخش جامعه است. مسیر جامعه را ارابۀ این الهه تعیین می‌کند و ساچمه‌های سیاست در نهایت سنگ‌ریزه‌هایی زیر چرخ آن است.

#زن_زندگی_آزادی
#آگاهی
#آزادی

https://tttttt.me/httpsksmtehran2/86
🔹🔹🔹

🖋 کانال کانون صنفی معلمان ایران

🆔 @KSMtehran