👆
تجربه #خویشتن خویش تکرار نمی‌شود بلکه معمولا در لحظات یاس و ناامیدی که دیگر چشم به راهش نیستیم، ناگهان به شکلی دیگر مقابل ما ظاهر می‌شود.

در مورد تجربه‌های خوشایند عشقی و احساسی و خلق آثار هنری نیز همین‌گونه است، هر بار که آدمها تجربه‌ی خوشایندی به دست می‌آورند، می‌خواهند به زور کاری کنند که آن تجربه به همان شیوه تکرار شود.

هر اندازه من یا #ایگو بیشتر به تجربه‌ی خوشایند بچسبد و بخواهد آن را دوباره به دست آورد، این خواهش نفس به همان اندازه آن تجربه را فرار می‌دهد و از دسترس دور می‌کند. تنها راه حل این است که دست برداریم و نظر به یک لحظه‌ی خاص در گذشته نداشته باشیم، آن تجربه را رها کنیم و به چیزی دیگر بپردازیم یا حتی آن تجربه را فراموش کنیم.

#ماری_لوییز_فون_فرانس #نوجوانی_ابدی
https://telegram.me/zehnekhatarnakema

«من» یا #ایگو (Ego) بخش مرئی «خویشتن» (Self) است. مسلم است که تصویر «خویشتن» در «من» تار و مبهم دیده می‌شود، ولی در شرایط مساعد، تصویر نسبتاً خوبی از آن را در «من» می‌توان دید، البته این تصویر حقیقی نیست، ولی به هر حال خود کوششی‌ست. مانند این است که «خویشتن» بخواهد در زمان و مکان متجلی شود، ولی از آن‌جایی که حاوی عناصر بسیار زیادی‌ست که نه ویژگی مکانی دارند و نه ویژگی زمانی، نمی‌توان همه‌ی آن را در زمان و مکان نشان داد. و کوشش «خویشتن» برای تجلی در جهانِ تجربی، در وجود انسان به بار می‌نشیند: او نتیجه‌ی این کوشش است. پس بخش عظیمی از «خویشتن» بیرون می‌ماند و به این جهانِ تجربیِ سه بعدی راه نمی‌یابد. به این ترتیب، «خویشتن» از یک‌‌سو، حاوی تازه‌ترین دستاورد‌های خودآگاهِ «من» است و از سوی دیگر، حاوی عناصری کهن.

«خویشتن» از مسَلَمات طبیعت است و همیشه در تجربیات بی‌واسطه، در رویاها و پنداره‌ها و تجربیات مشابه آشکار می‌شود؛ روحِ موجود در سنگ است، راز بزرگی‌ست که باید آن را گشود و از دل طبیعت بیرون کشید، زیرا خود را در طبیعت مدفون کرده است. به علاوه به شدت خطرناک است، خطرش به اندازه‌ی هجوم کهن‌الگویی‌ست، زیرا «خویشتن» حاوی تمامی کهن‌الگوهاست: می‌شود گفت تجربه‌ی کهن‌الگویی، همان تجربه‌ی «خویشتن» است؛ مظهر طبیعت و همه‌ی آن چیزی‌ست که می‌توان در طبیعت تجربه کرد، از جمله آن‌چه خدا می‌نامیم.

به همین دلیل است که اغلب اصطلاح «خویشتن» را با ایده‌ی خدا در هم می‌آمیزند. من چنین کاری نمی‌کنم. اصطلاح «خویشتن» فقط باید برای گستره‌ای به کار رود که در حوزه‌ی تجربه‌ی انسانی جای می‌گیرد و باید خیلی مراقب باشیم که واژه‌ی خدا را بیش از حد استفاده نکنیم. تجربه‌ی «خویشتن» چنان اعجاب‌آور و کامل است که انسان را وسوسه می‌کند برای بیان آن از مفهوم خدا استفاده کند؛ من فکر می‌کنم بهتر است این‌ کار را نکنیم.

می‌توان سلسله مراتبی از اَشکال گسترده شونده برای «خویشتن» متصور شد که در نهایت به مفهوم خدایی می‌رسد. پس اصطلاح خدا را باید فقط برای الوهیتی دور از دسترس به کار برد که قرار است وحدتِ مطلقِ تمامی مفردات باشد. «خویشتن» مرحله‌ی مقدماتی‌ست که موجودیتی فراتر از انسان [منِ آگاه] دارد و به وضوح خود را آشکار می‌سازد؛ همان متفکرِ افکار ما و کننده‌ی اعمال و سازنده‌ی زندگی‌های ماست، با این حال هنوز در حیطه‌ی تجربه‌ی انسانی جای دارد و حاوی عناصر کهن و همه‌ی ابهاماتی‌ست که باید با آن‌ها چالش کنیم.

#کارل_گوستاو_یونگ، برگرفته از کتاب سمینار یونگ درباره‌ی زرتشتِ نیچه
👌

🌺به‌نظر می‌رسد همه‌ی محدودیت‌هایی که بر سر راه آزادی قرار دارد، از بیرون، از سوی جامعه و از سوی ضوابط و مقررات بیرونی تحمیل می‌شود.

🌸 در حالی‌که چندان آگاه نیستیم که #ایگو (یا همان «من»ی که از خود می‌شناسیم) از جانب درون نیز به همان شدت کنترل می‌شود.

🌼تامل دقیق‌تر نشان می‌دهد که انسان همان‌قدر که برده‌ی مراجع اقتدار بیرونی‌ست، به همان اندازه هم برده‌ی ساختار شخصیتی و دیوهای درونی خود است.

🌺غالبا در نیمه‌ی دوم زندگی‌ست که انسان به این امر پی می‌برد؛ در نیمه‌ی دوم زندگی‌ست که قاعدتا انسان به این شناخت می‌رسد، که بدترین خصم خودش، سخت‌ترین منتقد خودش، و سنگدل‌ترین ارباب برده‌دار خودش، خودش است.

🌸تارهای سرنوشت همان قدر از درون تنیده می‌شود، که از بیرون وضع می‌گردد.

#موری_اشتاین🥀
برگرفته از کتاب نقشه‌ی روح📕
👌