#همجنس_گرایی
#نقد

☑بازاندیشی در طبیعت‌انگاری گرایش جنسی

✔️نقد علمی یک ادعای جهانی در روز ۱۷ مه

✍️به قلم مريم رحمانيان

هر سال، در روز ۱۷ مه، جهان به احترام گرایش‌های جنسی اقلیت، به‌ویژه هم‌جنس‌گرایی، شعارهایی چون «عشق، عشق است» (Love is love) یا «گرایش جنسی بخشی طبیعی از وجود انسان است» (Sexual orientation is a natural part of who we are) را تکرار می‌کند.[۱] این شعارها از سوی نهادهایی مانند سازمان ملل، IDAHOT، و کمپین‌های جهانی مانند Human Rights Campaign (HRC) یا ILGA به‌طور مکرر استفاده می‌شوند.(HRC, 2023; ILGA-Europe, 2022) [٢]

◀️این روز که با عنوان «روز جهانی مبارزه با تبعیض علیه اقلیت‌های جنسی» نام‌گذاری شده، در تلاش است تا پذیرش اجتماعی هم‌جنس‌گرایی را تقویت کند. اما آیا این ادعاها از منظر زیست‌شناسی، روان‌شناسی و علوم اعصاب، بنیاد علمی محکمی دارند؟ آیا صرفِ فراگیر شدن یک گرایش یا حمایت سیاسی از آن، برای پذیرش علمی آن کافی‌ است؟
این مقاله تلاش می‌کند با اتکا به داده‌های معتبر و مفاهیم علمی، ادعای «طبیعی ‌بودن هم‌جنس‌گرایی» را به‌طور انتقادی بررسی کند؛ و بررسی ابعاد نظریۀ دینی این مسئله، به‌جای خود باقی خواهد ماند.

💢۱. شیوع ≠ سلامت: مرز میان واقعیت آماری و مشروعیت علمی

یکی از خطاهای رایج در استدلال‌های مربوط به هم‌جنس‌گرایی، خَلط میان فراوانی و بهنجاری است. این‌که درصدی از جمعیت، تجربه یا تمایل هم‌جنس‌گرایانه دارند، به‌معنای طبیعی، سالم یا بهنجار بودن آن نیست. در علوم پزشکی و روان‌شناسی، رفتارها و ویژگی‌هایی وجود دارند که شیوع نسبتاً بالایی دارند، اما همچنان اختلال یا نابهنجاری محسوب می‌شوند؛ ازجمله اضطراب، اختلال وسواس، یا اختلال کم‌توجهی. بنابراین، وجود یک پدیده در اقلیتی از جمعیت، معیارِ کافی برای سالم‌بودن آن نیست.

🔻ادعای «طبیعی ‌بودن هم‌جنس‌گرایی» اغلب بر پایۀ نوعی جبرِ زیستی یا ژنتیکی استوار می‌شود. اما حتی اگر شواهدی از تأثیر ژن‌ها در رفتارهای جنسی وجود داشته باشد، این برای مشروعیتِ زیستی یک گرایش کافی نیست. در واقع، ژن‌ها در فرایندِ تکامل، تنها در صورتی تداوم می‌یابند که از مسیرهایی عبور کنند که بقا و بازتولید را تضمین کنند. به ‌بیان استعاری، ژن‌ها بدون کمربند ایمنی رانندگی نمی‌کنند؛ آنها به بقای خود آگاه‌اند.

🙃هیچ جهش یا الگویی که بقای ژنتیکی را تهدید کند در جمعیت انسانی پایدار نمی‌ماند، مگر آن‌که با نوعی بازآفرینیِ غیرمستقیم ــ مانند انتخابِ خویشاوندی، اثرات فرهنگی، یا نقش‌های اجتماعیِ تسهیل‌گرِ تولیدمثل خویشاوندان ــ جبران شود. بنابراین، اگر رفتاری مانند هم‌جنس‌گرایی فاقدِ نقشِ مستقیم در تولیدمثل باشد و در عین‌ حال از هیچ مسیرِ زیستیِ جایگزینی نیز مزیت انتخاب طبیعی دریافت نکند، آلل‌هایی که با آن مرتبط‌اند (alleles associated with homosexuality) نمی‌توانند در بلندمدت در جمعیت انسانی تثبیت شوند (Ganna et al., 2019).[٣]

🔺در همین راستا، مطالعۀ گستردﮤ Ganna و همکاران (۲۰۱۹) ــ با تحلیلِ داده‌های ژنتیکیِ بیش از نیم‌میلیون نفر از بانک‌های زیستیِ بزرگی مانند UK Biobank ــ نیز نشان داد که هیچ ژنِ واحد و تعیین‌کننده‌ای برای هم‌جنس‌گرایی وجود ندارد. بلکه تنها هم‌بستگی‌های آماری ضعیف و چندعاملی میان برخی آلل‌ها و تجربۀ رفتار جنسیِ غیردگرجنس‌گرایانه مشاهده شد؛ که آن هم بیشتر از طریقِ عواملِ غیربیولوژیکی، مانند محیط رشد، تجربه‌های عاطفی، هویت‌یابی اجتماعی و الگوهای فرهنگی، قابل تبیین است. یافته‌های این مطالعه ــ که از بزرگ‌ترین تحلیل‌های ژنومیِ رفتار جنسی تاکنون به‌شمار می‌رود ــ بر این نکته تأکید دارد که گرایش جنسی، برخلاف برخی باورهای تقلیل‌گرایانه، پدیده‌ای کاملاً ژنتیکی یا جبری نیست؛ بلکه محصول تعامل پیچیدﮤ زیست‌شناسی و محیط است.

◀️از منظر تکاملی نیز، باقی ‌ماندن رفتارهایی که مستقیماً مانع تولیدمثل‌اند، تنها زمانی ممکن است که آن رفتارها، از طریق مکانیزم‌های غیرمستقیم ــ نظیر افزایشِ بقای بستگان یا ارتقای انسجامِ گروهی ــ به ارتقای آمادگیِ زیستی (fitness) کلِ شبکۀ خویشاوندی کمک کنند. اما تاکنون، هیچ شواهد قطعی و تکرارپذیری ارائه نشده است که نشان دهد هم‌جنس‌گرایی در انسان ــ به‌مثابۀ یک صفتِ پایدارِ ژنتیکی ــ از چنین مزایایی برخوردار است.

💢۲. سازگاری فرگشتی: هم‌جنس‌گرایی در تعارض با اصل بقا

در زیست‌شناسیِ فرگشتی، «رفتار طبیعی» رفتاری است که با بقای فرد و انتقال ژن‌های او به نسل آینده سازگار باشد. گرایش‌های جنسی‌ای که به بازتولید منجر نمی‌شوند از منظر تکاملی قابل دفاع نیستند؛ مگر آن‌که مزایای ثانویه‌ای برای بقا یا گسترش ژن‌های خویشاوند فراهم کنند. برخی نظریه‌ها مانند Kin Selection یا «انتخاب خویشاوندی»، کوشیده‌اند هم‌جنس‌گرایی را این‌گونه توجیه کنند؛

📖صفحه ۱
👇ادامه


🚀@Zaman_Zohour

#ایستگاه‌_تفکر

هر سال، در روز ۱۷ مه، جهان به احترام گرایش‌های جنسی اقلیت، به‌ویژه هم‌جنس‌گرایی، شعارهایی چون «عشق، عشق است» (Love is love) یا «گرایش جنسی بخشی طبیعی از وجود انسان است» (Sexual orientation is a natural part of who we are) را تکرار می‌کند.

🗓این روز که با عنوان «روز جهانی مبارزه با تبعیض علیه اقلیت‌های جنسی» نام‌گذاری شده، در تلاش است تا پذیرش اجتماعی هم‌جنس‌گرایی را تقویت کند. اما آیا این ادعاها از منظر زیست‌شناسی، روان‌شناسی و علوم اعصاب، بنیاد علمی محکمی دارند؟

یکی از خطاهای رایج در استدلال‌های مربوط به هم‌جنس‌گرایی، خَلط میان فراوانی و بهنجاری است. این‌که درصدی از جمعیت، تجربه یا تمایل هم‌جنس‌گرایانه دارند، به‌معنای طبیعی، سالم یا بهنجار بودن آن نیست

ادعای «طبیعی ‌بودن هم‌جنس‌گرایی» اغلب بر پایۀ نوعی جبرِ زیستی یا ژنتیکی استوار می‌شود. اما حتی اگر شواهدی از تأثیر ژن‌ها در رفتارهای جنسی وجود داشته باشد، این برای مشروعیتِ زیستی یک گرایش کافی نیست

📌یکی از مهم‌ترین مغالطه‌های رایج در فضای امروز آن است که هرگونه نقد علمی به هم‌جنس‌گرایی، نفی کرامت انسانی تلقی می‌شود. این برداشت نه علمی است و نه اخلاقی. ما می‌توانیم و باید از کرامت انسانی همۀ افراد، صرف‌نظر از گرایش، دفاع کنیم؛ اما این دفاع به ‌معنای پذیرش علمی تمام گرایش‌ها نیست.


🔗مطالعه‌ی متن کامل مقاله


🚀@Zaman_Zohour