نشریه زمان ظهور

✔️

فُزْتُ وَرَبِّ الْكَعْبَةِ، تَکْ مصرع و پایان غمت یا علی (ع)

✍️به قلم مريم رحمانيان

شکاف سپیده، بی‌صدا در تاریکی گشوده شد؛
نه ناگهانی، نه آرام،
گویی شب، در تردید، آخرین نگاهش را بر جهان می‌افکند.
افق، در لبۀ نور، درنگی کوتاه کرد.
ستارگان پیش از آن‌که در پردﮤ آرامِ صبح خاموش شوند،
نگاهشان را به نقطه‌ای دوخته بودند که او در آن، به سجده فرو افتاده بود.

💧قطرات شبنم بر لبۀ برگ‌های نخلستان می‌درخشیدند؛
بی‌قرار، اما فرو نمی‌چکیدند.
نسیم، نجوایی کهن از آسمان‌های دور آورد،
زمزمه‌ای که از ازل جاری بود و تا ابد گسترده می‌شد.
در آن دم، زمین نفسی فرو بست،
و آسمان، سنگینی لحظه را در وسعت خویش کشید.
سکوت، چون حقیقتی که ناگهان آشکار شود؛
نه ناگهانی، نه بی‌رحم، اما گریزناپذیر...
آن رویداد در جانِ خاک زمین رویید؛
سجده‌ای که خاک را با لمس خدا آشنا ساخت،
سجده‌ای که از زمین برخاست، اما در آسمان گسترده شد،
سجده‌ای که دل را در بی‌زمانی حل کرد و وجود را در عبور از خویش معنا بخشید.
صدایی برخاست؛ آوازی از ژرفای روح …
ای باء در قرآن، با این مقام،
پس چرا، ای امیرالمؤمنین علی (ع)، که برترین خلایق پس از محمد (ص) هستی، می‌فرمایی: «معبودا، با گرایشم به خواهش نفس، بر خود ستم کردم. پس وای بر من اگر بر آن آمرزش نیاوری!» [1]
مرحبا به بلنداى فهم و نگاهت …

💡ای مولايم علی،
تو که با نور در آمیخته‌ای، چگونه در پیشگاه پروردگارت از ظلمت سخن می‌گویی؟ اما همین است که راز بلندای معرفت تو را آشکار می‌سازد، زیرا "نور، «هُوَ» است، و ظلمت، «منیّت» است. هرگاه در مقابل «هو» بگویی «من»، می‌بینی که ظلمت در نفس تو گسترش یافته است، و تو از معرفت دور شده‌ای، و بیش از پیش به جهل و کوردلی نزدیک گشته‌ای. اما هرگاه در برابر «من» از «هو» دم زدی، می‌بینی که نور بر صفحۀ وجودت هیمنه و سیطره یافته، تا جایی که انسان درمی‌یابد که وجودش، عین گناه است؛ زیرا آنچه به او هویت بخشیده است، آمیختگی‌اش با ظلمت است. و این همان حقیقتی است که علی (ع) می‌بیند؛ این‌که چیزی که وجود او را به‌عنوان موجودی متمایز تعریف می‌کند، همان آمیختگی او با «منیّت» است. و این منیّت چیزی نیست جز خواست او برای وجود و بقا، در مقابل «هو» سبحان و متعال. [٢]

🙏ای ولی خدا، یا علی،
چه می‌گذشت در جناق سینه‌ات، که می‌سوزانَد قفسۀ سینۀ مرا؟ بگذار برایت بنویسم که گاهی دلم می‌خواهد از تو چیزی بدانم، یا علی.
چگونه می‌شود از احوال تو باخبر شد و سر از سجده‌های صبحگاهانت درآورد؟ گاهی دلم می‌خواهد از آن دوردورها، از آن بالابالاها … آنجا که نه چشم توان دیدنش را دارد و نه گوش قدرت شنیدنش، تو را بجویم، صدایت را بشنوم، و بدانم در خاموش‌ترین لحظات شب، دل تو با کدام نجوای ناگفته‌اش به خدا پیوند می‌خورد؟
ای سید عرب و مرد ربانی، ای ذوالقرنین عرب!
ای که به حق شمشیر می‌زنی و اسم تو در ملأ اعلی، علی است، پس از انبیا نام توست که بیشتر از همه یاد شده است؛ و فرشتگان، تو را قهرمان درخشان فاتح می‌نامند. به جایی رو نمی‌کنی، مگر این‌که آن را فتح کنی و پیروز شوی. به خدا سوگند، تو در میان یارانش، از خورشید تابنده در آسمان، شناخته‌شده‌تری. [٣]

🗣یا علی جانم، اگر می‌شد، دلم می‌خواست اشک باشم … در چشمانت جمع شوم، آرام بلغزم، و پس از افتادن، برای مردمک‌هایم روایت کنم که تو که هستی؟ یا علی جانم، اگر می‌شد، دلم می‌خواست استخوانی را که در گلویت گیر کرده، صدا بزنم و بگویم: «تو تنها پلی هستی که باید پشت‌سرت را خراب کنی تا دل علی، یک ‌بار هم که شده، آبادی را ببیند.»
آخر، من که تنها یای الفبایم، چه می‌دانم از باء قرآن، یا علی …

🔺ای فاروق اعظم، خدا می‌فرماید تو باء قرآن هستی: تمام قرآن در «باء» و آن «باء»، همان امیرالمؤمنین است. این‌که قرآن در نقطۀ «باء» است و امیرالمؤمنین علی (ع) آن نقطه است، شکل «باء» به‌صورت ظرفی است که لبریز گشته، بر دیگران افاضه می‌کند و محتوای آن از پایینش قطره‌قطره می‌چکد. همان‌طور که شکل «نون» نیز به‌صورت ظرفی است که از بالایش فیض را دریافت می‌کند و علم از مولایش قطره‌قطره در آن می‌چکد. و عِلم از مولایش قطره‌قطره در آن می‌چکد. [٤]
(و بگو: پروردگارم، بر علمم بیفزای). [٥]

⏪خدای سبحان و متعال، پیامبر کریمش، حضرت محمد (ص) را با «ن» موردخطاب قرار داده است. حق‌تعالی می‌فرماید: (نون، سوگند به قلم و آنچه می‌نویسند). [٦] در این آیه، قلم علی (ع) است.
امام صادق (ع) می‌فرماید: «نْ اسم رسول الله (ص) و قلم، اسم امیرالمؤمنین (ع) است.» [٧]

📖صفحه ۱
👇ادامه

✔️

@Zaman_Zohour

Please open Telegram to view this post