🔍 آنچه بر ما رفت و می‌رود
✍️ عباس کاظمی
سوم مهر ۱۴۰۱
▫️جامعۀ ایران که سال ۵۷ انقلاب کرد، سرشار از امید و انبوهی از وعدهها بود اما به‌تدریج که جلو رفتیم، برخی وعدهها انکار شدند و برخی دیگر به آینده حوالت شدند.
مردمْ با صبوری و متانت، جنگ و تحریم و بمباران‌ها را پشت سر گذاشتند. برای عصر بازسازی و نوسازی هم صبر کردند. به‌تدریج متوجه شدند که وعدهها قرار نیست هیچ‌گاه محقق شوند.
▫️آنها راه صندوق رأی را برای چندین دهه انتخاب کردند، از اصلاح‌طلب، اصولگرا تا اعتدالی را محک زدند، زمانی رأی دادند و زمان دیگر قهر کردند. آنها همه‌چیز را به صندوق رأی محول نکردند؛ سازمان مردم‌نهاد ساختند، مدارس غیررسمی بنا کردند، دانشگاه رفتند، شبکه‌های اجتماعی خودشان را شکل دادند. درمجموع، شکل زندگی خود را سامان دادند؛ اما در مقابل جلوی بسیاری از مسیرهای مسالمت‌آمیز گرفته شد.
▫️راه‌های متفاوت تجربه شد و با هر قدم، امیدواری جدید می‌جوشید و با قدمی دیگر، موج ناامیدی بیرون می‌زد. کافی است تصاویر سرخوشی‌های خیابانی دوم‌خرداد، جنبش سبز و پیروزی روحانی، برجام و... را مرور کنید و آن را با تصاویر ناکامی‌هایی که قدرت بر سر راهشان می‌گذاشت و حوادث ناگوار پی‌درپی دهۀ ۹۰ در هم بیامیزید.
▫️نه رأی مردم در انتخابات دیده شد و نه قهرشان. تقاضای مردم معترض برای اعتراض مسالمت‌آمیز که در قانون اساسی آمده است، حتی برای یک‌بار هم ممکن نشد. سمن‌ها بر سرشان ویران شد، سندیکاها در فشار قرار گرفتند، معلمان دلسوز و کارگرانی فداکار زندانی شدند، روشنفکرانی به قتل رسیدند و برخی وادار به مهاجرت شدند یا در زندان گرفتار آمدند و دانشجویانی شجاع ستاره‌دار شدند. به‌نظر شما این مردم همۀ راه‌های مسالمت‌آمیز را آزمون نکردند؟ کافی است متن حسرت‌ها و ناکامی‌های فراموش‌نشده در توییتر را که با جملۀ «برای...» شروع می‌شود تحلیل کنید. این‌همه، همچون زخمی کهنه بر سرشان تلنبار شده است.
▫️سال‌هایی بود که جامعه در رخوت و اوج ناامیدی به سر می‌برد. افرادی کوشیدند با مهاجرت، از تلخی بی‌پایان زندگی خود بکاهند اما خیل عظیمی از آنها این امکان را نداشتند و در سیاه‌چالۀ ناامیدی فروافتادند. در کنار این‌همه فشار تورم، بیکاری، حاشیه‌نشینی گسترده، ناامیدی تحصیل‌کردگان دانشگاهی، تحقیر و فشارهای ایدئولوژیک در برابر سبک زندگی معمولی مردم مزید بر علت شد. گویا گروهی یادشان رفته که حرمت زن و مقام مادری که در رسانه‌ها و ایدئولوژی مسلط مدام تأکید می‌شد در خیابان به‌واسطۀ گشت ارشاد مکرر شکسته می‌شد.
⬅️ آنچه در انتهای دهۀ ۹۰ و شروع دهۀ جدید شاهدیم، فوران همین موج ناامیدی است. دیگر امید واهی، درمانِ کار نیست. خشونت موجود، محصول همین سرخوردگی است.
تمامی منابع عقلانی گفت‌وگو و میانجی‌های فرهنگی، به‌دستِ حاکمیت نابود شد. با کمک و خواست سیاست‌های حاکم، تاریخ‌مصرف روشنفکران و احزاب اصلاحی و جنبش نهادمند دانشجویی برای جامعه به پایان رسید.
اکنون در این موج اعتراض، مردم و دولت به‌تنهایی رویاروی هم قرار گرفتند، بدون اینکه کمترین توانی برای میانجی‌گری مانده باشد.
اما آنچه تا اینجا گفتیم نباید مانع از این شود که جنبش اعتراضی موجود را نقد نکنیم. ما بدین نقد نیازمندیم برای‌اینکه از آسیب‌ها و خطاهای آن کم کنیم. یکی از مولفه‌هایی که باید به نقد کشیده شود شیوه اعمال خشونت در این اعتراضات و تنشهای عمیق درون این جریان اعتراضی است.
☑️جنبشی که با شعار زن، زندگی، آزادی شروع کرد، باید از هر سه عنصر کلیدی در شعار مراقبت کند. اینک این جنبش ناشی از ناامیدی مطلق، خودش به امیدی جدید بدل شده است اما هیچ تضمینی نیست که آتش امیدواری فروکش نکند و ازطریق انتظار بیش‌ازحد از آن، موج جدید ناامیدی به دلیل ناکامی از راه نرسد. در شبکه‌های اجتماعی، امیدی بیش از توان بر آن سوار شده‌است و با مونتاژ تصاویر اعتراضی، کولاژی متفاوت با خودش ساخته‌شده است. ما با وضعیتی روبه‌روییم که ناشی از خشم انباشته است و هیچ برنامۀ دموکراتیک و عقلانی پشت آن وجود ندارد، هیچ‌گونه اتحادی جز اتحاد در شعارهای رادیکال علیه رژیم دیده نمی‌شود.
↩️ اما در فضای مجازی تصویری بنظر متفاوت از جنبش روزمره برساخته شده‌است.کافی است لیست دشنام‌ها به برخی سلیبریتی‌ها که با جنبش همراهی کردند، برخی شخصیت‌های موسوم به اصلاحات یا برخی شخصیت‌های دانشگاهی که انگ لیبرال حتی چپ خوردند را مرور کنید. کامنت‌های ذیلِ پیج‌هایشان را بخوانید، خشونت بی‌هدف و هیجان کور در توییتر را ببینید، «واقعیت افزوده» در ایران‌اینترنشنال را دنبال کنید. اغلب مفسرین، از موج همبستگی جدید میان مردم می‌گویند اما باید ترک‌های عمیق میان آن را ورانداز کرد. این جنبش ممکن است آمادگی لازم را برای ویران‌کردن داشته باشد اما برای ساختن، هنوز چنین آمادگی‌ای دیده نمی‌شود.
#مهسا_امینی #جنبش #یاد_داشت
@Abbasvarijkazemi
✍️ عباس کاظمی
سوم مهر ۱۴۰۱
▫️جامعۀ ایران که سال ۵۷ انقلاب کرد، سرشار از امید و انبوهی از وعدهها بود اما به‌تدریج که جلو رفتیم، برخی وعدهها انکار شدند و برخی دیگر به آینده حوالت شدند.
مردمْ با صبوری و متانت، جنگ و تحریم و بمباران‌ها را پشت سر گذاشتند. برای عصر بازسازی و نوسازی هم صبر کردند. به‌تدریج متوجه شدند که وعدهها قرار نیست هیچ‌گاه محقق شوند.
▫️آنها راه صندوق رأی را برای چندین دهه انتخاب کردند، از اصلاح‌طلب، اصولگرا تا اعتدالی را محک زدند، زمانی رأی دادند و زمان دیگر قهر کردند. آنها همه‌چیز را به صندوق رأی محول نکردند؛ سازمان مردم‌نهاد ساختند، مدارس غیررسمی بنا کردند، دانشگاه رفتند، شبکه‌های اجتماعی خودشان را شکل دادند. درمجموع، شکل زندگی خود را سامان دادند؛ اما در مقابل جلوی بسیاری از مسیرهای مسالمت‌آمیز گرفته شد.
▫️راه‌های متفاوت تجربه شد و با هر قدم، امیدواری جدید می‌جوشید و با قدمی دیگر، موج ناامیدی بیرون می‌زد. کافی است تصاویر سرخوشی‌های خیابانی دوم‌خرداد، جنبش سبز و پیروزی روحانی، برجام و... را مرور کنید و آن را با تصاویر ناکامی‌هایی که قدرت بر سر راهشان می‌گذاشت و حوادث ناگوار پی‌درپی دهۀ ۹۰ در هم بیامیزید.
▫️نه رأی مردم در انتخابات دیده شد و نه قهرشان. تقاضای مردم معترض برای اعتراض مسالمت‌آمیز که در قانون اساسی آمده است، حتی برای یک‌بار هم ممکن نشد. سمن‌ها بر سرشان ویران شد، سندیکاها در فشار قرار گرفتند، معلمان دلسوز و کارگرانی فداکار زندانی شدند، روشنفکرانی به قتل رسیدند و برخی وادار به مهاجرت شدند یا در زندان گرفتار آمدند و دانشجویانی شجاع ستاره‌دار شدند. به‌نظر شما این مردم همۀ راه‌های مسالمت‌آمیز را آزمون نکردند؟ کافی است متن حسرت‌ها و ناکامی‌های فراموش‌نشده در توییتر را که با جملۀ «برای...» شروع می‌شود تحلیل کنید. این‌همه، همچون زخمی کهنه بر سرشان تلنبار شده است.
▫️سال‌هایی بود که جامعه در رخوت و اوج ناامیدی به سر می‌برد. افرادی کوشیدند با مهاجرت، از تلخی بی‌پایان زندگی خود بکاهند اما خیل عظیمی از آنها این امکان را نداشتند و در سیاه‌چالۀ ناامیدی فروافتادند. در کنار این‌همه فشار تورم، بیکاری، حاشیه‌نشینی گسترده، ناامیدی تحصیل‌کردگان دانشگاهی، تحقیر و فشارهای ایدئولوژیک در برابر سبک زندگی معمولی مردم مزید بر علت شد. گویا گروهی یادشان رفته که حرمت زن و مقام مادری که در رسانه‌ها و ایدئولوژی مسلط مدام تأکید می‌شد در خیابان به‌واسطۀ گشت ارشاد مکرر شکسته می‌شد.
⬅️ آنچه در انتهای دهۀ ۹۰ و شروع دهۀ جدید شاهدیم، فوران همین موج ناامیدی است. دیگر امید واهی، درمانِ کار نیست. خشونت موجود، محصول همین سرخوردگی است.
تمامی منابع عقلانی گفت‌وگو و میانجی‌های فرهنگی، به‌دستِ حاکمیت نابود شد. با کمک و خواست سیاست‌های حاکم، تاریخ‌مصرف روشنفکران و احزاب اصلاحی و جنبش نهادمند دانشجویی برای جامعه به پایان رسید.
اکنون در این موج اعتراض، مردم و دولت به‌تنهایی رویاروی هم قرار گرفتند، بدون اینکه کمترین توانی برای میانجی‌گری مانده باشد.
اما آنچه تا اینجا گفتیم نباید مانع از این شود که جنبش اعتراضی موجود را نقد نکنیم. ما بدین نقد نیازمندیم برای‌اینکه از آسیب‌ها و خطاهای آن کم کنیم. یکی از مولفه‌هایی که باید به نقد کشیده شود شیوه اعمال خشونت در این اعتراضات و تنشهای عمیق درون این جریان اعتراضی است.
☑️جنبشی که با شعار زن، زندگی، آزادی شروع کرد، باید از هر سه عنصر کلیدی در شعار مراقبت کند. اینک این جنبش ناشی از ناامیدی مطلق، خودش به امیدی جدید بدل شده است اما هیچ تضمینی نیست که آتش امیدواری فروکش نکند و ازطریق انتظار بیش‌ازحد از آن، موج جدید ناامیدی به دلیل ناکامی از راه نرسد. در شبکه‌های اجتماعی، امیدی بیش از توان بر آن سوار شده‌است و با مونتاژ تصاویر اعتراضی، کولاژی متفاوت با خودش ساخته‌شده است. ما با وضعیتی روبه‌روییم که ناشی از خشم انباشته است و هیچ برنامۀ دموکراتیک و عقلانی پشت آن وجود ندارد، هیچ‌گونه اتحادی جز اتحاد در شعارهای رادیکال علیه رژیم دیده نمی‌شود.
↩️ اما در فضای مجازی تصویری بنظر متفاوت از جنبش روزمره برساخته شده‌است.کافی است لیست دشنام‌ها به برخی سلیبریتی‌ها که با جنبش همراهی کردند، برخی شخصیت‌های موسوم به اصلاحات یا برخی شخصیت‌های دانشگاهی که انگ لیبرال حتی چپ خوردند را مرور کنید. کامنت‌های ذیلِ پیج‌هایشان را بخوانید، خشونت بی‌هدف و هیجان کور در توییتر را ببینید، «واقعیت افزوده» در ایران‌اینترنشنال را دنبال کنید. اغلب مفسرین، از موج همبستگی جدید میان مردم می‌گویند اما باید ترک‌های عمیق میان آن را ورانداز کرد. این جنبش ممکن است آمادگی لازم را برای ویران‌کردن داشته باشد اما برای ساختن، هنوز چنین آمادگی‌ای دیده نمی‌شود.
#مهسا_امینی #جنبش #یاد_داشت
@Abbasvarijkazemi
👏25👍19👎19
جابه_جایی_های_عظیم_فرهنگی_اجتماعی.aac
128.6 MB
🔷عباس کاظمی
📣 فایل صوتی🗣 مقاله جابجایی‌هایی عظیم فرهنگی و اجتماعی و جنبش زندگی‌روزمره در ایران
🔸گوینده سمانه سمیع
📘تدوین نیما کاظمی
زمان شنیدن: ۵۶ دقیقه
https://tttttt.me/Varijkazemi
#مقاله #جنبش_اجتماعی #مهسا
📣 فایل صوتی🗣 مقاله جابجایی‌هایی عظیم فرهنگی و اجتماعی و جنبش زندگی‌روزمره در ایران
🔸گوینده سمانه سمیع
📘تدوین نیما کاظمی
زمان شنیدن: ۵۶ دقیقه
https://tttttt.me/Varijkazemi
#مقاله #جنبش_اجتماعی #مهسا
👍12