‍ نظریه‌زدگی یعنی نگاه شیفته‌وار به نظریات غربی، آن‌گونه که ساخته شده‌اند و هستند و نه آن‌گونه که در بستر جامعه درک می‌شوند؛ این‌که دانشجوی ما با نظریه شروع می‌کند و نه با تجربه‌ی زیسته‌ی خود يا مسائلی که از بطن جامعه برمی‌خیزد؛ این که گمان کنیم جدیدترین نظریه‌ها بهترین‌ها و کامل‌ترین‌ها هستند. نظریه‌زدگی به این معناست که فکر کنیم تحقیق حتماً باید با نظریه‌ای خاص آغاز شود و مهم‌تر از همه به این معناست که فکر کنیم نظریه‌ی شی‌وارگی، واسازی، حوزه‌ی عمومی، جامعه‌ی انضباطی و نظایر آن حقایق مسلمی هستند که همه‌جا کاربرد دارند. اما نظریه‌، آن‌گونه که من می‌فهمم چیزی جز فهمِ نظام‌مند و انتزاعی از واقعیت و تجربه‌ی زیسته نیست و این فهم لاجرم باید از تصادم با این واقعیت حاصل شود. پژوهش‌گر علوم اجتماعی ما هنگام کار با نظریه‌های ازپیش‌موجود، باید ملتفت سفر نظریه‌ها باشد؛ نظریه‌ها را در زمینه‌ی جدید آن‌ها جای دهد؛ با مفاهیمش بازی کند؛ برخی از عناصر آن را که با بافت فرهنگی و اجتماعی تناسب ندارد، کنار بگذارد؛ نباید تصور کند نظریه قرار است واقعیت را به او نشان دهد، بلکه باید در نظر داشته باشد که در تصادم با واقعیت است که نظریه از نو ساخته می‌شود. نظریه در یک تعامل مستمر با نظریه‌پرداز یا محقق است که خود را از نو سامان می‌دهد.

سفر نظریه‌ها | عباس کاظمی | چاپ اول ۱۴۰۲، شمیز، رقعی، ۱۵۰ صفحه، ۸۸.۰۰۰ تومان، #باکتاب.

@agarpub