☑️ عباس کاظمی


پل فاسل [در کتاب خارج] .. بین سه مفهوم کاشف، مسافر و توریست تمایز ایجاد می‌کند ... کاشف..هدفش... کاوش در ابعاد پنهان‌مانده این جهان است، کاشفان به دنبال رفتن به نقاط ناشناخته و کشف‌ناشده این جهان‌اند...او نمی‌داند چه چیزی در انتظارش است... در اینجا سفر با خطر همراه است. به عبارتی، مسافر نظریه‌پرداز ما باید بداند که فهم و کشف امر نظری ...محتاج خطرکردن نیز هست. اما توریست.... دقیقا به نقاطی می‌رود که از پیش برای او نشانه‌گذاری شده‌است... او از جاهایی دیدن می‌کند که میلیون‌ها نفر پیش از او بازدید کرده‌اند.... در مواجهه با نظریه‌ها در...ایران... در موقعیت توریستی بیشتر روی نقاط تکراری‌اش دست گذاشته می‌شود.... مسافر اما می‌تواندحماسه‌ی خود را در ایستادن میان این دو خلق کند. یعنی بازی میان آنچه از پیش کشف شده و آنچه نیازمند کشف و ماجراجویی است.
ماجرای مسافرت نظریه.. هم محتاج وفاداری به "سرمنشا‌ها" و اصل‌هاست... و هم مستلزم ماجراجویی در رویارویی با وضعیت جدیدی است که در پاسخ بدان دست به خوانش نظری زده می‌شود.

کتاب سفر نظریه‌ها، نشر اگر، صص ۳۲-۳۰

خرید آنلاین

خرید از سایت اگر


@varijkazemi

جهاد اکبر چیست؟
روزه نیست
نماز نیست
جماعت است

شمس تبریزی

چه جزو است آنکه او از کل فزون است

طریق جستن آن جزو چون است

گلشن راز


برخی اجزا فقط جزیی از کل‌اند(ناچیز یا چیز)، برخی اجزا می‌توانند کلیت را نمایندگی کنند و از کلیت جامعه به ما بگویند، بدین معنا همه‌ی اجزا به یک اندازه درباب واقعیات جامعه با ما سخن نمی‌گویند، و در نهایت، برخی اجزا استثنائی‌اند، چرا که آنی دارند، و گویا از کل و همچنین کلیت، هم فراتر می‌روند و امر نوظهور را بشارت می‌دهند یا اینکه،خود "نه‌هنوزهای"(not yet) جامعه‌اند. جامعه درون خود، دربرگیرنده مجموعه‌ای از این عناصر ناهمگن است‌. یافتن عنصری که امر نوظهور را بشارت دهد به چشم تربیت‌یافته‌ی جامعه‌شناختی نیاز دارد که زیمل، از آن سخن گفته‌است. کاوش درون جامعه، برای فهم کلیت و پس از آن تامل درباب اشکال درحال‌ظهور در جامعه، دشوارترین کاری است که یک دانشمند علوم‌اجتماعی می‌تواند انجام دهد که البته اغلب آنان در این زمینه موفق عمل نمی‌کنند.


عباس کاظمی

@varijkazemi

‍ 🖊 گفت و گو با عباس کاظمی


📚 مرز ایدئولوژیک آکادمی

🖇 در بحث بومی گرایی من سعی می‌کنم از دوگانه غربی- بومی فراتر بروم. عمده تحلیل‌ها در باب بومی گرایی و بعد از آن در مطالعات پسااستعماری ما شاهد این دوگانه بینی هستیم. از یکسو هر دانشی در شرایط تاریخی و اجتماعی که در آن قرار دارد متولد می شود و از دیگرسو تحت تاثیر قلمروهای متعدد دانشی است هم به لحاظ جغرافیایی و هم از بعد رشته‌ای این تاثیر و تاثر وجود دارد. هم علم و هم نظریه اگرچه وجهی جهانشمول بخود می دهند به شدت تحت تاثیر مسائل و زمینه‌های محلی خود هستند.

🖇از سویی دیگر، نظریه‌ها سخت و تثبیت یافته نیستند بلکه در فرایندی مستمرا تغییر شونده به جلو می روند، هنگامی که از یک فرد به فرد دیگر، یک جامعه به جامعه دیگر و یک رشته به رشته‌ای دیگر حرکت می‌کنند با محیط خود درگیر می‌شوند و در اکثر اوقات منطبق می‌شوند. اگر نظریه مهاجرت پذیر بودن دانش را جدی بگیریم و بومی شدن را با در نظر گرفتن چنین مفروضاتی درک کنیم آن وقت این پرسش به میان ما می‌آید که نظریه‌های علوم انسانی در ایران چرا چنین تقدیری داشته‌اند؟ چرا همیشه سخن از ناکامی در نظریه‌سازی مطرح می‌شود و چرا اگر هم در خلق نظریه و دانش موفق بودیم موفق به صادر کردن آن به جوامع دیگر نشده‌ایم؟

🖇 حتی اگر یک نظریه غربی وارد جامعه‌ای متفاوت مانند ما شود باید بتواند با شرایط منطقه‌ای و محیطی خود سازگار شود و به محصولی جدید تبدیل شود. اساسا چیزی به عنوان « دانش ناب» نداریم، هر نظریه‌ای همواره نیم نگاهی به نظریات همسایه خود دارد، و برای پویا ماندن فراتر از مرزهای جغرافیای و رشته‌ای و تاریخی خود می رود. بنابراین وقتی نظریه ای مارکسیستی از اروپا به افریقای جنوبی می رود باید بتواند با شرایط و موقعیتهای جدید( مثلا تبعیض نژادی، ساختار طبقاتی و نژادی و قومیتی) تطبیق یابد. جامعه‌شناسان افریقای جنوبی نظریات مارکس را کاملا متفاوت با آنچه در اروپا درک شده است فهم کرده‌اند و آن را به نظریه‌ای تبدیل کرده‌اند که در کشور مقصد بتواند عمل کند.


🖇 اینکه کتاب خوب علوم اجتماعی در ایران کم داریم ,دلائل زیادی را می‌توان برشمرد. هرچند این وضعیت در رشته های دیگر هم صدق می‌کند,مثلا نمی توانیم بگوییم کتب خوبی در علوم سیاسی و یا جغرافیا داریم,کم و بیش تمامی رشته های اینچنینی وضعیتی مشابه به هم دارند, من به برخی از این دلایل در اینجا اشاره می کنم، ,یکی از دلایلی که در کتاب "دانشگاه از نردبان تا سایبان" به آن اشاره کردم نظریه زدگی بوده است,اندیشمندان جسارت تولید دانش نظری و جامعه شناختی را ندارند و با نظریات غربی یا به مثابه کالاهایی لوکس یا موجوداتی انتزاعی و عام برخورد می‌کنند. دلیل دوم، فقدان یک اجتماع علمی یا جهان سوم پوپری است. در علوم انسانی پژوهشگران کمتر کارهای یکدیگر را می خوانند و به ندرت از حیطه فعالیتهای همدیگر با خبرند. دلیل اصلی اش این است که همدیگر را باور ندارند و بیشتر اگر چیزی می خوانند متون ترجمه ای یا منابع خارجی است.

🖇 دلیل سوم، وضعیت گلخانه‌ای دانش در ایران است. ما برای مخاطبان محدود خود در ایران می نویسیم و اساسا در نوشتن کتاب و مقالات داخلی امکان گفت و گو با جهان علمی خارج از ایران را در نظر نمی‌گیریم. ما حتی برای خوانندگان فارسی خارج از ایران هم نمی نویسیم. البته مرزهای بسته زبان فارسی و ناتوانی در نوشتن بسیاری از محققان به زبان های بین المللی نقش مهمی در تقویت این جهان گلخانه‌ای دارد. از این رو کتابهایی در ایران نوشته می شود که در آکادمی برای دانشجویان کلاس نوشته می شود و عمدتا مطالبی تکراری، ترجمه‌ای و غیر تحقیقی هستند.

🖇 دلیل چهارم به این امر بر می گردد که در دانشگاههای ایران ما بیشتر با شخصیتهایی چون استاد، مدرس، صاحب نظر، روشنفکر و... روبرو هستیم و کمتر با شخصیتی چون پژوهشگر و محقق روبرو می‌شویم. در علوم اجتماعی محققانی که به میدان های تحقیق گام بردارند و برنامه پژوهشی مشخصی را برای سالها دنبال کنند بسیار بندرت یافت می شوند و محققان قلیلی که در یک حوزه مشخص و محدود در ایران کار می‌کنند به چشم حقارت نگریسته می‌شوند. ما با شخصیتهای همه چیز دان، فیلسوف نما و روشنفکرانی که از بالای کوه به موعظه خلق مشغول‌اند مواجه می شویم.

🖇 نکته جالب این است که برخی از کتابهای جامعه شناسی در ایران در انتشارات دانشگاهی چاپ می شود که برای مخاطبان محدود کلاس درس نوشته شده‌اند و انتشارات دانشگاهی در ایران یعنی کتابهایی چاپ بشود که خریدار بیرونی ندارد و در بازار فضای علمی قدرت رقابت ندارد.

🔹متن کامل این مقاله را می‌توانید در شماره شانزدهم سیاست‌نامه مطالعه کنید.

🦉@goftemaann

که شب را تحمل کرده‌ام
بی‌آنکه به انتظارِ صبح
مسلح بوده باشم.

آیدا در آینه

👆👆

آیا پژوهشگران اجتماعی ایرانی در یک جهان علمی مشترک زندگی می‌کنند؟
✍🏻بهروز رضائی دانشجوی دکتری جامعه شناسی سیاسی دانشگاه تربیت مدرس
Behrooz.rezaei@modares.ac.ir

🖇در سال‌های اخیر، یکی از پرسش‌های اساسی در علوم انسانی ایران این بوده است که چرا نظریه‌پردازی در این حوزه با ناکامی مواجه شده و بیشتر شاهد تقلید از نظریات غربی هستیم. عباس کاظمی در گفتگویی با مجله سیاست، به بررسی این مسئله پرداخته و چند عامل مهم را در این زمینه مطرح کرده که در این مقاله صرفاً به دو عامل مهمتر پرداخته می شود: فقدان اجتماع علمی و وجود فضای گلخانه‌ای دانش. در این متن، من با بهره‌گیری از نظریات برایان فی در کتاب فلسفۀ امروزی علوم اجتماعی و همچنین نظریۀ میدان بوردیو، تلاش می‌شود تا مرز ایدولوژیک آکادمی در ایران تحلیل شود.


https://tttttt.me/Varijkazemi

https://youtu.be/gdA19deDEDo?si=AzA_33wuD2hbi78Z

👆👆👆

عباس وریج کاظمی:

پدیده نسلZ, از کلیشه تا واقعیت.

تدکس اصفهان


اگر دوست داشتید برای دیگران هم ارسال کنید
@Varijkazemi

✅ششمین همایش کنکاش‌های مفهومی و نظری درباره جامعه‌ایران

🔻انجمن جامعه‌شناسی ایران

🔹دبیر همایش:عباس کاظمی

▪️محور ویژه همایش : آینده‌ها و امکان‌های جامعه‌ی ایران: فراسوی افول و بازسازی


▪️زمان برگزاری همایش : ۲۷ الی ۲۹ خرداد ۱۴۰۴


✔️مهلت ارسال چکیده  تا ۳۰ بهمن ۱۴۰۳ تمدید شد.


✔️تایید نهایی و اعلام نتایج چکیده‌ها به نویسندگان تا ۲۰ اسفند ۱۴۰۳

✔️مهلت ارسال اصل مقالات در قالب جستار ۳ تا ۵ هزارکلمه‌ای تا ۲۵ فروردین ۱۴۰۴



▫️برای کمک به همایش به حامی‌باش انجمن بپیوندید

https://hamibash.com/isaconferences.com

🔺لینک سایت همایش

https://isaconferences.com

☑️سایت انجمن جامعه‌شناسی‌ایران
http://www.isa.org.ir/

تاریخ ارسال چکیده‌‌ها تا آخر بهمن تمدید شد👆

اشتراک‌گذاری پوستر با کیفیت بیشتر

اشتراک گذاری برای اینستاگرام لطفا

https://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/228604/


▪️بازگرداندن قدرت تغییر به جامعه

گفت وگوی محسن آزموده با عباس کاظمی درباب همایش کنکاش‌های مفهومی و نظری در جامعه‌ی‌ ایران، خرداد ۱۴۰۴

🔻روزنامه‌اعتماد

@varijkazemi

▪️بازگرداندن قدرت تغییر به جامعه

گفت‌و‌گوی محسن آزموده با عباس کاظمی

@varijkazemi

"آینده‌های جامعه ایران: فراتر از افول و بازسازی"

▪️محور ویژه‌ی همایش کنکاش‌های مفهومی و نظری درباره‌ی جامعه‌ی ایران

جامعه ایران با شکاف‌های عمیق اجتماعی، بحران‌های متعدد و فضایی سرشار از ناامیدی مواجه است که به ویژه در رسانه‌های اجتماعی بازتاب گسترده‌ای دارد.
 کوشش‌های فکری اما در پاسخ به این پروبلماتیکها دلمشغول دوگانه‌سازی‌های نازاست.  روشن است که وضعیت جوامع در بزنگاه های تاریخی مشخص حاصل تقاطع نیروها و متغیرهای گوناگون است که امکانهای بس گانه‌ای را به روی مردم می‌تواند بگشاید. کارکرد کوشش‌های فکری در رشته‌های گوناگون، در واقع، به سخن درآوردن این امکانها و ساختن روایتهایی است که آینده های دیگری را برای جامعه ترسیم کند. روایتهایی که پیچیدگی و عدم قطعیت اجتماعی، عاملیت مردم در زیست اجتماعی، و امکان مداخله همراه با مسئولیت اخلاقی را به رسیمت بشناسد. 
در ابن محور ویژه،  تلاش می‌شود فراتر از روایت‌های ساده‌گرایانه افول یا امیدهای خام بازسازی، روایتهای متفاوتی از آینده های ایران را عرضه کند. لذا، این محور، فراخوانی برای دریافت روایتهای تازه از سوی  پژوهشگرانی است که درباره "جامعه ایرانی" می اندیشند.
سایت همایش

متاسفانه باخبر شدیم که مایکل بوراووی(Michael Burawoy) جامعه شناس مردم مدار در یک برخورد با خودرو، هنگامی که در حال قدم زدن بود درگذشت. مایکل بوراووی جامعه‌شناس بریتانیایی است که در ۱۵ ژوئن ۱۹۴۷ متولد شده است. او به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین نظریه‌پردازان در حوزه جامعه‌شناسی مارکسیستی شناخته می‌شود و به‌ویژه به‌خاطر ترویج مفهوم «جامعه‌شناسی مردم‌مدار» شهرت دارد. بوراووی در سال ۲۰۰۴ رئیس انجمن جامعه‌شناسی آمریکا بود و در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی تدریس می‌کرد.
کتابی با عنوان «جامعه شناسی مردم مدار» از او توسط بهرنگ صدیقی در سال 1395 منتشر شده است.یکی از آثار مهم دیگر او کتاب «مارکسیسم جامعه‌شناسانه: همگرایی آنتونیو گرامشی و کارل پولانی» است که در آن به بررسی پیوندهای میان نظریات این دو متفکر و تأثیر آن‌ها بر جامعه‌شناسی می‌پردازد. این کتاب توسط محمد مالجو در سال1401 ترجمه شده است.

بوراووی در تیرماه ۱۳۸۷ و تیر ۱۳۹۰ به دعوت انجمن جامعه‌شناسی سفری به ایران داشت. که گزارش آن در سایت انجمن جامعه‌شناسی در دسترس است.

https://tttttt.me/Varijkazemi

با سلام

در صورتی که به منظور ارسال چکیده‌ی مقالات برای شرکت در همایش از طریق وب سایت  همایش دچار مشکل شده‌اید می‌توانید چکیده همایش و یا پیشنهاد پنل را به آدرس ایمیل زیر ارسال کنید

Isa.kankash6@gmail.com


آخرین فرصت ارسال چکیده
۳۰ بهمن

بخشی از محورهای همایش می‌تواند معطوف به تصویری از جامعه‌ی ایران باشد که به میانجی فیلم‌ها، سریالها، رمان‌ها، داستان‌های عامه‌پسند، عکسها و نقاشی‌ها، ترانه‌ها و ‌به طور کلی هنر و ادبیات، ارائه شده‌است.
سوال اینجاست که جامعه‌ی ایران، چگونه به میانجی آثار هنری در دهه‌های اخیر به نمایش گذاشته شده‌است؟
این آثار تا چه اندازه توانسته‌اند "جلوتر از واقعیت" در زمانه‌ی خود گام بردارند؟
آیا اساساً جلوتر بوده‌اند؟ یا پس رفته‌اند؟
آیا ادبیات و هنر چیزی در مورد جامعه به ما گفته‌اند؟
این آثار چگونه جامعه را می‌بینند؟ چگونه می‌فهمند؟ نقد می‌کنند و در مجموع چگونه نشان می‌دهند؟

می‌توانید چکیده‌های خود را به ایمیل زیر هم ارسال کنید
Isa.kankash6@gmail.com

🔰نویسندۀ کتابِ «سفر نظریه‌ها» مطرح کرد؛
نظریه‌پردازان در قرن بیست‌ویکم متواضع‌تر شده‌اند

🔸عباس کاظمی گفت: نظریه‌پردازان در قرن بیست و یک متواضع‌تر شده‌اند و درک خود را از جهان‌شمول بودن نظریه‌ها تغییر داده‌اند و دیگر آن را با اروپا محوری مترادف نمی‌گیرند.

🔸عباس کاظمی نویسندۀ کتابِ «سفر نظریه‌ها» در گفت‌وگو با سرویس دین و اندیشۀ خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) دربارۀ رسالت جامعه‌شناسان به‌صورت خاص و دانشمندانِ علوم‌انسانی به‌شکلی جامع گفت: درمورد تعهد جامعه‌شناس یا رسالت او ممکن است اتفاق نظر وجود نداشته باشد. اما از نظر من، وظیفه اولیه جامعه‌شناس، کوشیدن در بهبود اوضاع اجتماعی انسان‌هاست. اگرچه تمرکزش بر امر محلی است، اما گاهی نتایج تحقیقاتش تاثیراتی جهانی دارد و می‌تواند برای همه جوامع ثمربخش باشد.

🔻مشروح گفت وگو:


ibna.ir/x6wyg

@ibna_official