درمان: سفر یا ره آورد سفر؟

هنگامی که از مواجهه با آنچه به آن نیاز داریم اجتناب می کنیم، از نشانه‌های بیماری #رنج می‌بریم که ما را به #درمان سوق می‌دهند. ما می توانیم درد زندگی را تحمل کنیم، اما رنج های روانشناختی مان ممکن است تحمل ناپذیر باشند. ممکن است رؤیایی یا چیزی فوق العاده را از دست داده باشیم، فردی که دوست می داشتیم با امید به اینکه دوستمان داشته باشند.
#زیگموند_فروید روان درمانی را «معالجه از طریق #عشق» نامید؛ عبارتی که به تعداد دل آدم ها بر آن تفسیر نوشته اند. اما، اخیرا در همایشی یکی از سخنرانان درمان را نوعی فناوری برای تغییر معرفی کرد. آیا درمان به یک فن تبدیل شده است؟ پس تکلیف #رابطه چه می شود؟ آیا ما انسانیم، یا اشیایی که باید دستکاری شوند؟
در دورانی که رنج به مواد شیمیایی در مغز، افکار نادرست، یا ژنهای معیوب تقلیل یافته است، قلب ما را فرا می خواند. ما ظرف نیستیم که با دارو پُرمان کنند، بلکه انسان هایی هستیم آرزومند #ارتباط با زندگی درونی مان، با دیگر انسان ها و با خود زندگی. ما در جستجوی قرص و دارویی برای پرهیز از #واقعیت نیستیم، بلکه در جستجوی دستی هستیم که در هنگام مواجهه با واقعیت نگهمان دارد.
#شفا میان دو شخصی رخ می دهد که از طریق زندگی و از طریق تلاش متقابل در برابر واقعیات زندگی، خسران، و #مرگ با یکدیگر پیوند می یابند. هیچ یک از ما مثل یک جادوگر همه‌ی پاسخ‌ها را نمی دانیم. #درمانگر و #درمان‌جو هر دو همواره می‌آموزند زندگی کنند و مسائل زندگی را بر تابند.

دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم/ #جان_فردریکسون / علیرضا منشی ازغندی
https://tttttt.me/Shahrzad_Rezaeiii