در فرایند آموزش و کاربست رواندرمانی، به طور سنتی این فرض غالب بوده است که کارآموز، رواندرمانی را در قالب یکی از الگوها می‌آموزد، سپس برای به کار بستن رواندرمانی تقریبا حاضر و آماده است و در نهایت به کمک دریافت نظارت بالینی می‌تواند موقعیت‌های سخت رواندرمانی را هم مدیریت کند.
به ویژه در چنین موقعیت‌هایی با طی مسیر مذکور چنین فرض می‌شود:
1. درمانجو واکنش‌های پیچیده‌ای به درمانگر نشان می‌دهد.
2. رواندرمانگر مذکور می‌تواند خودآگاهی‌‌اش و بهوشیاری‌اش را حفظ کند.
3. در نتیجه می‌تواند موثر عمل کند و درمانجو از این تعامل سود می‌برد.
اما معمولاً در واقعیت چه رخ می‌دهد:
1. درمانجو واکنش‌های پیچیده‌ای به درمانگر نشان می‌دهد.
2. رواندرمانگر مذکور نمی‌تواند خودآگاهی‌‌اش و بهوشیاری‌اش را حفظ کند.
3. بنابراین ناموثر عمل می‌کند (بحث می‌کند، سخنرانی می‌کند، از درمانجو فاصله می‌گیرد، به خودش حمله می‌کند و مظیر اینها) و درمانجو بهره‌ای نمی‌برد.
رومنیر بر پایۀ تجربه‌های شخصی، پژوهشی و آموزشی‌اش باور دارد که دلیل این اتفاق، کم بودن میزان ظرفیت روانشناختی رواندرمانگر است. او در موقعیت‌های دشوار به خاطر همین نقصان، وقتی پریشان می‎شود دست به اجتناب از تجربه می‎زند و آن می‌کند که مفید نیست. رومنیر بر پایۀ پژوهش‌ها، راه حل‌های قدیمی نظیر دریافت نظارت بالینی و دریافت رواندرمانی را کافی نمی‌داند. تمرین عامدانه همراه با یک مربی مهارت‌آموزی یا تمرین عامدانۀ انفرادی از دید او راه‌حل‌های جایگزین‌اند. البته او بر پایۀ پژوهش‌های انجام شده بر این فرض است که فرصت‌های آموزشی یا دریافت نظارت بالینی اگر همراه با تمرین عامدانه باشند اثربخشی بیشتری در آماده‌سازی رواندرمانگر برای موقعیت‌های پیچیدۀ رواندرمانی خواهند داشت؛ هرچند تمرین عامدانه برای افزایش اثربخشی تمرینی به درازای عمر حرفه‌ای است.


#تمرین_عامدانه
#خبرگی_در_رواندرمانی

💠دوره سوپرویژن ACT

🔺(درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد)

🖊مدرس: دکترعلی‌فیضی (دانش آموخته دکتر راس‌هریس و استیون هیز )

💠سرفصل های دوره:

🔻راهنمایی دربارۀ مسائل مراجعین (مسائلی از قبیل فرمولبندی مورد، روبه‌رو شدن با مقاومت، شیوه‌های تقویت اتحاد درمانی که درمانگران با آن روبه‌رو می‌شوند و خواستار راهنمایی گرفتن دربارۀ آنها هستند)

🔻استفاده از شیوه‌های خودتمرینی/خوداندیشی برای افزایش انعطاف‌پذیری کلی درمانگران و تجربه کردن عمیق ACT از درون (خودتمرینی/خوداندیشی فرایندی سه مرحله‌ای است: مشخص‌سازی یک مشکل حرفه‌ای، استفاده از تمرینات انعطاف‌پذیری روانی برای حل و فصل این مشکل و خوداندیشی دربارۀ معنای تجربۀ تمرینات و یکپارچه‌سازی دانش و تجربۀ به دست آمدن)

🔻ارائۀ تمرین‌های عامدانه برای افزایش ظرفیت هیجانی و فراشناختی درمانگران در جلسات

💠شرایط شرکت در دوره:

🔻گذراندن دوره آموزشی ACT
🔻انجام فعالانه رواندرمانی

💠اطلاعات دوره:

🔺 شروع: ۷ اردیبهشت
🔺چهارشنبه‌ها از ساعت ۱۵ الی ۱۸
🔺طول دوره: ۸ جلسه، ۲۴ ساعت
🔻ظرفیت: ۱۶ نفر
🔻برگزاری به صورت #آنلاین

🔹ثبت نام و کسب اطلاعات بیشتر:
دایرکت
📞 09901185710

نظارت بالینی (سوپرویژن) در ACT: توسعه انعطاف پذیری روانی با نظارت تجربی (بخش اول)
دکتر جیسون لوما
مترجم: دکتر علی فیضی
یکی از جنبه های نظارت بالینی با درمان پذیرش و تعهد (ACT) که با بسیاری از دیگر رویکردهای پشتیبانی شده تجربی متفاوت است ، تأکید بر این است که کارآموز از همان فرایندهای درمانی با خود استفاده می کند که از درمانجویان خود درخواست می کنند. بنابراین ، نظارت معمولاً شامل یک عنصر تجربی است که در آن ناظر به عنوان راهنما یا تسهیل کننده یادگیری تجربی کارآموزان عمل می کند. وظیفه ناظر بالینی در این مواقع این است که به کارآموز کمک کند تا از فرایندهای بهوشیاری ، پذیرش و اقدامات متعهدانه در مورد «موانع» خود که در زندگی حرفه‌ای او -به عنوان مثال هنگام انجام درمان- ظاهر می شود، استفاده کند. مدل ACT این فرضیه را دارد که مهم و شاید ضروری باشد که درمانگران ACT بتوانند همان موضع پذیرا و محبت آمیز را نسبت به کشمکش‌های خود داشته باشند که از درمانجویان خود می خواهند اتخاذ کنند. تا حدی، درمانگر به عنوان الگویی برای همان فرآیندهایی عمل می‌کند که از درمانجو می‌خواهد در زندگی خود آزمایش کند.
وقتی من به عنوان سرپرست به این شکل کار می‌کنم، همیشه به دنبال آن هستم که بدانم درمانگر/کارآموز در کار با درمانجویان با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند یا نمی‌پذیردشان. مقدار مناسبی از نظارت بالینی می‌تواند بر کمک به درمانگر/کارآموز برای پذیرش، به آغوش کشیدن، گسلیدن یا یافتن موضع مشفقانه‌تر در رابطه با افکار، احساسات، خاطرات، تصاویر ذهنی یا احساسات دشواری متمرکز باشد که در زندگی حرفه‌ای او ظاهر می‌شوند.
#Learning_ACT
#خبرگی_در_رواندرمانی

نظارت بالینی (سوپرویژن) در ACT: توسعه انعطاف‌پذیری روانی با نظارت تجربی (بخش دوم)
دکتر جیسون لوما
مترجم: دکتر علی فیضی
هنگام معرفی تمرکز تجربی بر بهوشیاری/پذیرش در نظارت، ممکن است سه ایده را به هم مرتبط کنم:
• می‌خواهیم فضایی در نظارت برای پذیرش شخصی کارآموزان ایجاد کنیم.
• می‌خواهیم فضایی ایجاد کنیم که کارآموز بتواند آشکارا در مورد افکار/احساسات خود صحبت کرده و آنها را احساس کند.
• وقتی که درمانگر با خود پذیرا نیست پذیرفتن با درمان‌جویان هم برای او سخت می‌شود.
در این مطلب، سه پیشنهاد برای کار تجربی در نظارت بالینی به اشتراک می‌گذارم. البته انواع روش‌هایی که می‌توانید از طریق آنها کار تجربی را در نظارت انجام دهید بی‌پایان است.
1. جلسات نظارت را با یک تمرین مختصر بهوشیاری شروع کنید. معمولاً سعی می‌کنم تمرکز مراقبه را تغییر دهم تا بر هر فرایند ACT که فکر می‌کنم مربوط به جلسه امروز باشد تمرکز کنم. به‌عنوان‌مثال، اگر قصد دارم روی ارزش‌ها در جلسه کار کنم، ممکن است در طول مراقبه یک تمرکز بر ارزش‌ها را معرفی کنم.
2. تمرکز را به تجربه کارآموز در اتاق با درمان‌جو منتقل کنید. اگر جلسه بیش از حد آموزشی، خشک یا غیرمولد است، گاهی اوقات می‌توانید تمرکز تجربی نظارت را با هدایت کارآموز برای تمرکز روی تجربه‌های کارآموز با یک درمان‌جو و تماس پذیرا با این تجربه‌ها افزایش دهید. تمرکز بر زمان‌هایی که درمانگر احساس می‌کند گیرکرده، از خود انتقاد می‌کند یا در مورد درمان‌جو قضاوت می‌کند، بسیار مفید است. گاهی اوقات مفید است که کارآموز یک حادثه خاص را به خاطر بسپارد و جزئیات آنچه رخ داده را در چشم ذهن خود مرور کند (به‌عنوان‌مثال منظره‌ها، صداها، افکار، معنی موقعیت، احساسات). این اقدام می‌تواند فرصتی برای کار با هرآنچه ممکن است کارآموز در آن لحظه با آن مشکل داشته باشد ایجاد کند.
3. در مورد استفاده از تمرکز تجربی، مستقیماً از کارآموز بپرسید. گاهی اوقات می‌توانید مستقیماً از کارآموز بپرسید که آیا او فکر می‌کند که تجربه نظارت تجربی یا آموزشی بیشتر در موقعیت داده شده مفیدتر خواهد بود. به‌عنوان‌مثال، سرپرست ممکن است بپرسد: «باتوجه‌به آنچه دربارۀ خودتان می‌دانید، آیا یک مانع تجربی را تجربه می‌کنید است که نیاز به تمایل (پذیرش به‌علاوه اقدام متعهدانه) را برجسته می‌کند یا قضیه چیز دیگری است؟» گاهی اوقات این می‌تواند گشایش و اجازه‌ای برای انجام کارهای تجربی با کارآموز فراهم کند.
#Learning_ACT
#خبرگی_در_رواندرمانی

قواعد از دیدگاه RFT از نظر عملکردی اینگونه توصیف شده‌اند: چارچوب‌های هماهنگی بین دو شبکۀ ارتباطی که رفتار را کنترل می کنند (بارنز-هولمز، اوهورا، روش، هیز، بیست، لیدی، 2001)، اما برای بهتر رسیدن به هدف بحث کنونی می‌توان به زبان ساده‌تری آنها را تعریف کرد: محرک های زبانی یا کلامی که تأثیر کنترلی بر رفتار می‌گذارند. دستورالعمل‌ها، توصیه‌ها، پیشنهادها، دستورات و درخواست‌ها برخی از شکل‌های رایجی قواعدند؛ مثلاً برای مثال، «به غرب برو، مرد جوان» و « برگۀ ب را در ردیف الف بگذار» هر دو نمونه‌هایی از قوانین هستند. از آنجایی که ما به عنوان انسان های که به صورت کلامی مهارت‌ یافته‌، هم خزانۀ رفتاری گفتاری و هم گوش دادن داریم، ممکن است از قواعدی که خود تدوین کرده ایم و همچنین قوانینی که دیگران برای ما صادر کرده‌اند، پیروی کنیم.
قواعد = Rules
شبکۀ ارتباطی = relational networks
هماهنگی = coordination
منبع:
Zettle, R. (2007). ACT for depression: A clinician's guide to using acceptance and commitment therapy in treating depression. New Harbinger Publications.

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) از چند راهبرد برای کاهش مشکلات افراد و ارتقای شکوفایی آنها استفاده می‌کند. این راهبردها عبارتند از تمایل یا پذیرش تجربه، گسلش شناختی، توجه منعطف به لحظۀ حال؛ تماس با حسی متعالی یا چشم انداز‌گزین از خود (خود به عنوان بافتار)، روشن‌سازی و از آن خود کردن ارزش ها؛ و پرورش تعهد به الگوهای بزرگتر زندگی مبتنی بر ارزش. هرکدام از اینها فرآیندها را با ملایمت و شفقت نسبت به کشمکش و تقلای درمانجو و مشکلاتی که تجربه‌های نامطلوبشان می تواند به همراه داشته باشد، به کار می‌بریم. ACT رویکردی سازنده برای روان درمانی است که به افراد کمک می کند بیاموزند که مشفقانه تجربیات درونی خود را همانطوری که هستند به آغوش بکشند و در عین حال روی ایجاد مجموعه‌هایی از رفتارهای سازنده و ارزش‌مدار تمرکز کنند.
#درمان_مبتنی_بر_پذیرش_و_تعهد
#Learning_ACT

اگرچه مطالعه در مورد تکنیک‌ها و مهارت‌های ACT مهم است، اما برای تبدیل شدن به یک درمانگر موثر ACT، تمرین این مهارت‌ها مهم‌تر است. داشتن دانش ذهنی گسترده در مورد یک درمان به وضوح می تواند زمینه را برای اجرای آن فراهم کند. با این حال، این تنها دانش شفاهی نیست که شما را در طول درمان راهنمایی می کند. دانش تجربی نیز برای درک ACT کلیدی است.
#درمان_مبتنی_بر_پذیرش_و_تعهد
#Learning_ACT

علم بالینی به نظر می‌رسد به نقطۀ عطف خود رسیده است. به نظر می‌آید که پارادایم جدیدی شروع به پدیدارشدن کرده که اعتبار و سودمندی الگوی بیماری پزشکی را به پرسش می‌کشد؛ الگویی که فرض می‍کند ساختارهای بیماری پنهان را می‌توان با پروتکل‌های درمانی خاص هدف قرار داد. نسل جدیدی از مراقبت‌های مبتنی بر شواهد شروع به حرکت به‌سوی درمان‌های فرایند مدار کرده‌اند. روان‌درمانی‌هایی که میانجیگرها و تعدیل‌کننده‌های اساسی را بر اساس نظریه‌های آزمون‌پذیر هدف قرار می‌دهند. این حرکت می‌تواند نمایانگر تغییر پارادایمی در علم بالینی با تلویحاتی گسترده باشد. ممکن است در علم بالینی این تغییرات دیده شود: زوال درمان‌های نامدار دارای مجموعه‌ای از فناوری‌ها، زوال مکاتب وسیع، خیزش الگوهای آزمون‌پذیر، خیزش مطالعات مربوط به میانجیگرها و تعدیل‌کننده‌ها، ظهور شکل‌هایی جدید از تشخیص بر اساس تحلیل کارکردی، حرکت از رویکردهای قانون‌نگر به‌سوی رویکردهای فردنگار و حرکت به‌سوی فرایندهایی که عناصر قابل تغییر را مشخص می‌کنند. این تغییرات می‌تواند باعث یکپارچه شدن یا ارتباط یافتن گرایش‌ها، محیط‌ها و حتی فرهنگ‌های درمانی متفاوت شود.

در مفهوم‌پردازی مورد بر اساس ACT ارزیابی تاثیری که رویدادهای تاریخچۀ زندگی درمانجو و محیط کنونی زندگی‌اش بر رفتارهای مهم و مرتبط بالینی او (مثلاً دوری از زمان حال و گم شدن درون نگرانی، روشن نبودن ارزش‌های منتخب و اجتناب گسترده، شدید و مزمن از تجربه‌های روانی ناخوشایند) می‌گذارد امری مهم است. با این اطلاعات می‌توان آسان‌تر به تدوین اهداف درمانی پرداخت و فرایندهای انعطاف‌پذیری لازم برای رسیدن به آن اهداف را مشخص کرد. درمانگر ماهر ACT برای دغدغه‌های درمانجو در طول تدوین مفهوم‌پردازی و بعد از آن اهمیت بسیاری قائل می‌شود و برای پرداختن به این دغدغه‌ها با همکاری او برنامه‌ای تدوین می‌کند. برای چنین درمانگری ترسیم روشن اهداف بالینی و ارزیابی مداوم پیشرفت به سوی اهداف ضرورت دارد.
این هم‌آفرینی طرح درمان منجر به روشن شدن -حداقل- این موارد می‌شود :
1. کدام عناصر کشمکش و مبارزۀ درونی درمانجو نیازمند تغییر است.
2. کدام عناصر کشمکش و مبارزۀ درونی درمانجو نیازمند پذیرش است
3. شناسایی، روشن‌سازی و تالیف کدام ارزش‌ها به درمانجو برای تغییر یا پذیرش موارد قبلی انگیزه می‌دهد.
4. چه اهدافی می‌توان بر اساس موارد قبلی جهت کاستن از رنج درمانجو و افزایش بهزیستی او طراحی کرد.
#ACT_in_Practice
#learning_ACT

پذیرش (Acceptance) در ACT به معنای دوست داشتن یا خواستن تجربه‌های درونی نیست بلکه به معنای تمایل (willingness) به تجربه کردن کامل و بدون دفاع افکار، احساسات، حس‌های بدنی، هوس‌ها و تمایلات قوی است. با توجه به تاریخچۀ زندگی درمانجو و مسیری که در زندگی برای پیش رفتن انتخاب می‌کند، رخ دادن برخی تجربه‌ها (نظیر غم، خشم، اضطراب) احتمال زیادی دارد. وقتی درمانجو در طی درمان در مسیر زندگی خود راه می‌رود این احساسات، ناگزیر پدیدار می‌شوند. درمانگر ACT به درمانجو فرصت‌هایی برای تمایل به داشتن این احساسات و تجربه کردن کامل آنها می‌دهد. مداخله‌های پذیرش معادل تمایل است و درمانجو از طریق آنها می‌آموزد خود را به خاطر مشکلاتی که دارد سرزنش نکند، برای تغییر دادن تجربه‌های درونی خود نکوشد و متمایل به روبه‌رو شدن با ترس و دیگر رویدادهای درونی نامطلوبی باشد که هنگام طی طریق در مسیرهای ارزشمند در زندگی همراه او می‌شوند.
#ACT_in_Practice
#learning_ACT

‍ تعریف عملیاتی من از بهوشیاری این است «آن آگاهی که از توجه عمدی، در لحظه حال و عاری قضاوت ناشی می‌شود.» اگر به دلیلی برای انجام این کار نیاز دارید، می‌توانیم اضافه کنیم « و این اقدام را در خدمت خرد، درک خود، و شناخت ارتباط درونی خود با دیگران و با جهان، و در نتیجه در خدمت مهربانی و شفقت انجام می‌دهیم». وقتی کسی بفهمد که واقعاً «غیر قضاوت‌کننده» به چه معناست آنگاه متوجه خواهد شد که بهوشیاری ذاتاً اقدامی اخلاقی است، (با معلق ساختن قضاوت‌گری نه از وضوح و بصیرت اجتناب می‌کنیم و نه از ارزش های انسانی مانند مهربانی و شفقت پرهیز می‌کنیم.). عدم‌قضاوت قطعا به این معنا نیست که قضاوت نداشته باشید؛ تعداد زیادی قضاوت خواهید داشت. منظور دعوت به این است که تا جایی که می توانید قضاوت را به حالت تعلیق در آورید، به سادگی آن را تشخیص دهید، و قضاوت را قضاوت نکنید.
تمرین بهوشیاری شبیه باغبانی یک باغچه و مراقبت از آن است: وقتی گل‌های باغچه شکوفا می‌شوند که شرایط مناسب باشد. در مورد بهوشیاری هم شرایط مناسب شامل چند ویژگی است که برای تمرین بهوشیاری ضروری است:
• ذهن کنجکاو: وقتی در این حالت آگاهی هستیم چیزها را تر و تازه انگار که بار اول است با کنجکاوی می‌بینیم.
• عدم قضاوت‌گری. این خصوصیت آگاهی شامل کسب مهارت مشاهده‌گری کامل هر تجربه‌ای است؛ یعنی به هیچ فکری، هیجانی یا حس بدنی برچسب خوب یا بد، درست یا نادرست، منصفانه یا غیرمنصفانه زده نمی‌شود بلکه در هر لحظه هر فکر، هیجان یا حس بدنی فقط مورد مشاهده قرار می‌گیرد.
• تصدیق. این حس آگاهی هر چیزی را همانطور که هست تصدیق می‌کند.
• آرامش و عدم تکاپوی بیهوده. با این ویژگی در آگاهی، برای فرار از هرچه که در هر لحظه درون خود تجربه می‌کنیم تلاش نمی‌کنیم به عبارت دیگر آرامش به معنای این است که درون همان تجربه‌ای که داریم می‌ایستیم و نیازی به اجتناب و گریز از آن نیست.
• متانت. این خصوصیت آگاهی شامل تعادل است و خردمندی را پرورش می‌دهد؛ و به ما اجازه فهم عمیق‌تر ماهیت تغییر را می‌دهد و باعث می‌شود تا با بینش و شفقت بیشتری با تغییر همراه باشیم.
• تکیه بر خود. این ویژگی آگاهی به شما کمک می‌کند تا از دیدگاه خودتان و بر اساس تجربه‌های خودتان ببینید که چه چیزی واقعی است و چه چیزی غیر واقعی.
• شفقت به خود. با این خصوصیت آگاهی می‌توانید خودتان را بدون سرزنش خود یا انتقاد از خود دوست داشته باشید.
• قدردانی: این ویژگی از آگاهی به شما کمک می‌کند از هر لحظه با حسی از قدردانی و احترام لذت ببرید.
• سخاوتمندی: این ویژگی از آگاهی به شما کمک می‌کند تا ببینید ارزش هدیه دادن حضور خود به انسان‌ها، موقعیت‌ها، حیوانات و دیگر چیزها بیشتر از چسبیدن به آنها است.
این ویژگی‌ها را در ذهن داشته باشید. در مورد آن‌ها تامل کنید و بنا به فهم خود آن‌ها را در خود پرورش بدهید. کسب این ویژگی‌ها باعث تقویت اثر تمرین شما می‌شود. هر کدام از این‌ها دیگری را تحت تاثیر قرار می‌دهد و کسب یکی از آن‌ها همه ویژگی‌های دیگر را تقویت می‌کند.

منابع:
1. Kabat-Zinn, J. (2018). Meditation is not what you think: Mindfulness and why it is so important. Hachette UK.
2. Stahl, B., & Goldstein, E. (2019). A mindfulness-based stress reduction workbook. new harbinger publications.
https://tttttt.me/thirdwaveofBehaviorTherapy