تو را و چشم تو را با دو قهوهٔ
روشن

خدا برای غزل های من‌ فرستاده ‌ست

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

سکوت کردی آتش درنگ ها شروع شد
شکستن غرور تخته سنگ ها شروع شد

به شوق خودکشی کنار ساحل نگاه تو
جدال عاشقانه ی نهنگ ها شروع شد

به محض اینکه ماهتاب روی تو طلوع کرد
کنار قله، قصه ی پلنگ ها شروع شد

شب شهود فال قهوه ی نگاه تو رسید
و کشف راز سر به مهر رنگ ها شروع شد

شکست بغض آسمان و باد، مست گریه شد
و رقص آینه به روی سنگ ها شروع شد

تو آمدی حسادت زمین دوباره گر گرفت
تو مرز آسمان شدی و جنگ ها شروع شد

سکوت می وزید در شب هزار عقربه
تو آمدی صدای ضرب زنگ ها شروع شد

غزال دشت شعر من! برقص مثل آن شبی
که در دلم حکایت پلنگ ها شروع شد!
‍ ‍ ‍ ‍
#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

دم کرده دلم، هوا به دستم برسان
یا حنجره‌ای رها به دستم برسان

در سینه‌ی من سکوت تلخی مانده‌ست
امروز کمی صدا به دستم برسان...!

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

انگار سدهای جهان در من شکسته‌ست
سقف زمین و آسمان در من شکسته‌ست

قاب غریب و کهنه‌ای هستم که عمری‌ست
تصویر یک مرد جوان در من شکسته‌ست

دردی کهن‌سالم که درمانی ندارد
درگیر دردم، استخوان در من شکسته‌ست

هر استخوانِ پیکرم خطی شکسته
انگار دشتی خیزران در من شکسته‌ست

این گریه‌ها، این گریه‌ها دست خودم نیست
تُنگی شبیه آسمان در من شکسته‌ست

جا مانده ام از ایل و تاریخ تبارم
انگار پاهای زمان در من شکسته‌ست

بغض تمام بردگان بسته در بند
دور از نگاهت ناگهان در من شکسته‌ست

چون ساحلی دور و غریب و ناشناسم
بال هزاران بادبان در من شکسته‌ست

دیوار چین هستم که با تکرار هر سنگ
صدبار خواب بردگان در من شکسته‌ست

از شانه های تو مدد می‌خواهم امشب
امشب که بغضی بی‌کران در من شکسته‌ست

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

یادش به خیر آن‌ روزهای خوب، آیینه لبریزِ تبسم بود
بر شانه‌های دخترانِ ده، صد بافه عشق و درد و هیزم بود

وقتی صدای خش خش باران، در کوچه‌های قریه می‌پیچید!
صدها حکایت از تب رویش، تکرارِ رقصِ داس و گندم بود

وقتی حضور گله‌ها هر روز، می‌ریخت در من شورِ دیرین را
وقتی صدای هی‌هیِ چوپان، در های‌وهوی بره‌ها گم بود!

پای تنوری از غم و غربت، دستان مادر بوی آتش داشت
در امتدادِ ظهرِ آبادی، تا بود بوی نانِ گندم بود

من یادگارِ دردِ این ایلم، زخمی که بر هر شانه‌ای مانده‌ست
من واژه‌ای از شعرِ بارانم، نامی که روزی شعر مردم بود!

اینک منم با خاطراتی گنگ، مردی که باور کرد غربت را
آوار غربت از کجا آمد؟ فصل شکستن فصل چندم بود؟

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

انگار دنیا هم نمی گردد امشب به کامِ جنگلِ سرسبز
توفان بنا دارد بگیرد از، دِه انتقامِ جنگلِ سرسبز

پر کرده مِه چشمان دریا را، کوه از حضورِ ابر لبریز است
در هاله‌ی ابهام پنهان است، امشب تمامِ جنگلِ سرسبز

این صاعقه از ریشه سوزانده، هرچه نهال است و کهن‌سال است
حالا تبر سهمِ کمی دارد، در قتل‌عامِ جنگلِ سرسبز

یک کلبه دارد تلخ می‌سوزد، سرشاخه‌های سبز می‌لرزند
پر می‌شود از دود و از آتش، امشب مشامِ جنگلِ سرسبز

هر شاخه‌ای یک مشعلِ سرخ است، در پنجه‌های پُرتوانِ مرگ
وقتی به دستِ باد می‌رقصد، امشب به بامِ جنگلِ سرسبز

دودی که در دامانِ این دشت است، آهی عجیب از جنسِ نفرین است
با سازِ بادِ هزره می‌رقصد، امشب پیامِ جنگلِ سرسبز

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

کز می‌کنم هر شب در آغوشِ خودم بی‌تو
می‌ترسم از شب‌های خاموشِ خودم بی‌تو

مانند تاکی که ندارد تکیه گاه، از بغض
سر می‌گذارم بر سرِ دوشِ خودم بی‌تو

مثلِ همین آیینه‌های گیجِ سرگردان
لبریزم از تصویرِ مدهوشِ خودم بی‌تو

جا می‌گذارم گاه خود را در خیابان‌ها
یا می‌شوم گاهی فراموشِ خودم بی‌تو

هر شب کنار این‌همه آوارِ تنهایی
گم می‌شوم در حجم تن‌پوشِ خودم بی‌تو

از تلخ و شیرین و جنون و بغض لبریزم
هم نیشم و هم زخم و هم نوشِ خودم بی‌تو

گاهی شبیه رعشه‌ای‌ها می‌گریزم از
آوازهای مانده در گوشِ خودم بی‌تو

یک‌روز دیدی از هجومِ این‌همه هذیان
آتش زدم در جانِ خاموشِ خود و بی‌تو...

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

مثل رودِ سر به راهی سمتِ دریا جاری‌ام
خفته صدها موج در هر لحظه‌ی بیداری‌ام

هیچ‌گاه این‌قدر توفانی نبوده چشمِ من
داری از چشمِ کدامین آسمان می‌باری‌ام!؟

من امان می‌خواستم، بار امانت نیستم
تا که بر دوشِ زمین و آسمان بگذاری‌ام

مثل ابری که نمی‌بارد بجز نفرین به خاک
رعد و برق است آخرین محصولِ ناهنجاری‌ام

شاید آن‌قدری که می‌گویند سهل و ساده نیست
کشفِ بغضی که گره خورده زِ سهل‌انگاری‌ام

من همان موجم که می‌آشفت اقیانوس را
لُنگ می‌انداخت دریا، گاهِ میدان‌داری ام!

اینک اما ناگزیر از شیبِ تندِ درّه‌ها
مثل رودِ سربه‌راهی سمتِ دریا جاری‌ام

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

رودِ تو از ده ما رد شد و راهی شد و رفت
دهِ ما بعدِ تو درگیر تباهی شد و رفت

هرشبِ دهکده پر بود، پر از جلوه‌ی ماه
ماه افتاد به تور تو و ماهی شد و رفت

بعد تو هیچ‌کسی هم‌_نفسِ نور نشد
بی تو ایام همه، رنگ سیاهی شد و رفت

گفته بودند پس از پیرهنش می‌آید
یوسفم خاطره شد، کفتر چاهی شد و رفت

یوسفم بازنگشت آینه‌ی یونس شد
این یکی چاهی و آن طعمه‌ی ماهی شد و رفت

این‌چنین بود که بعدِ تو تمام دهِ ما
غرقِ گرداب‌ترین خشمِ الهی شد و رفت

شک ندارم دل تو میل به برگشتن داشت
گرچه درگیر بخواهی‌ونخواهی شد و رفت

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

تو نیستی، به جنگل و به جاده اعتماد نیست
به پُل که با عطش دهان گشاده اعتماد نیست

به دست‌های مانده در خیالِ دست‌های تو
به این دو پای خسته‌ی پیاده اعتماد نیست

تو نیستی، پُر از هراس سایه‌های جنگلم
به این درخت‌های بی‌اراده اعتماد نیست

بدون تو تمام زنده‌ها شبیه مُرده‌اند
به این جنازه‌های ایستاده اعتماد نیست

کویر از دو چشم من گرفته سوی و بعد از این
به این نگاه از نفس فتاده اعتماد نیست

به ماهتاب، آن چراغ روشنِ شبانِ تار
که پلکِ خستگی به هم نهاده اعتماد نیست

زمینی ام، ولی همیشه گفته‌ام: همیشه به
کسی که دل به آسمان نداده اعتماد نیست

#امین_شیرزادی

https://telegram.me/nimaasakk

پریشان گشت گیسویش، من از گیسو پریشان‌تر
پریشان بودم از دیدارش اما او پریشان‌تر

کدامین صید می‌میرد به‌شوق دام صیادش؟
پلنگ من! کجا دیدی از این آهو پریشان‌تر؟

دهان پل پر از خونابه‌ی سیل و در این آشوب
من از امواج دریا، زورق از پارو پریشان‌تر

دلم دالان تاریکی پر ازبغض است و تنهایی
نگاهم از شبِ این بغضِ تودرتو  پریشان‌تر

مگر گیسوت پیچیده ست در دامان گل‌ها که
عسل از گُل، گُل از شیدایی کندو پریشان‌تر!

پریشان می‌زند نبضم، نَفَسم‌هایم پریشان است
بگو کافی‌ست، یا باشم از این؛ بانو! پریشان‌تر؟

به دست موج گیسوی تو داده هستی خود را
بگو دریا کجا دیده از این جاشو پریشان‌تر!؟

مرا با قهوه ی چشم خودت آشفته کن امشب!
که روحم می‌شود از خوردن دارو پریشان‌تر

شعر:
#امین_شیرزادی 

دکلمه:
#قاسم_فرخی

https://telegram.me/nimaasakk