درست مثلِ گلِ آفتاب_گردان بود
و بر مدارِ گلِ آفتاب، گردان بود
 
زلالِ عاطفه اش چشمه‌چشمه می‌جوشید
اگر چه پشتِ غبارِ زمانه پنهان بود
 
شمیمِ طرزِ نگاهش، دمی که می‌پیچید
میانِ کوچه ی آیینه ها، بهاران بود
 
مرا رساند به ادارکِ مبهمِ یک سیب
بلوغِ بکرِ گناهی که غرقِ عصیان بود

عبور داد مرا از هزاره‌ی ققنوس
حقیقتی که فراسویِ کفر و ایمان بود
 
مرا کشاند به آغازِ عصرِ بی‌رنگی
به بامدادِ نخستین، که عشق عریان بود
 
مرا رساند به مرز ِ پرنده و فانوس
در آن غروب که خورشید رو به پایان بود

#حسن_نصر

https://telegram.me/nimaasakk