🔴 چرا آموزش مهمه، مدرسه نه!
#بخش_اول

منبع : رگبار

@ragbaarchannel

📌 رگبار صدای نسل نوجوانی است که دوست دارد یاد بگیرد اما نظم پلیسی مدرسه را نمی‌خواهد.

#به_رگبار_بپیوندید

🔹🔹🔹
#کانال_معلمان_عدالت‌خواه

🆔 @edalatxah

🔴 #سخن_ششم : آسیب شناسی فعالیت صنفی

جعفر ابراهیمی ، فعال صنفی معلمان

May 12, 2020

#بخش_اول : نقش مسئولیت پذیری فردی در پویایی تشکل های صنفی

همواره از دوران دانشجویی که به‌صورت جدی در دانشگاه و سپس به‌عنوان معلم، فعالیت سیاسی و اجتماعی داشته‌ام این سؤال برایم مطرح بوده است که چرا تشکل‌های مدنی نمی‌توانند پویا باشند چرا فعالان عرصه‌های مختلف بعد از مدتی به سمت فعالیت محفلی پیش می‌روند یا اگر در برابر محفل شدن مقاومت می‌کنند چرا تشکیلاتشان گسترده نمی‌شود و چرا مطالباتشان اجتماعی نمی‌گردد؟

یکی از پاسخ‌های دمِ دست و به نظر من مهم «سرکوب تشکل یابی مستقل» پیش و بعد از انقلاب 57 است. سرکوب باعث می‌شود که تجربه‌های یک نسل به نسل بعد منتقل نگردد و هر جمع نوپایی بدون اتکا به پیشینه‌ی تاریخی، حرکت برایش سخت خواهد بود؛ اما در کنار این پاسخِ درست که می‌توان از آن به‌عنوانِ یکی از عوامل بیرونی نام برد بررسی عوامل درونی به نظر نگارنده مهم و پراهمیت است. ما اگر بخواهیم در قالب یک تشکل مدنی و صنفی پویا شویم باید هم عوامل بیرونی را خوب بشناسیم هم عوامل درونی را آسیب‌شناسی نماییم و با ضعف‌های خود درست و منطقی برخورد کنیم. به نظر نگارنده در هر فعالیت جمعی از فعالیت سیاسی تا صنفی و در هر بُعد از سطح ملی تا محلی، مدعیان فعالیت باید واجد خصلت‌ها و ویژگی‌هایی باشند مانند روحیه مسئولیت‌پذیری، نقادی و انتقادپذیری، مشارکت‌جویی، شجاعت و ... در نقطه مقابل باید از برخی خصلت‌ها پرهیز نماید. به‌عنوان‌مثال افراد با خصلت‌های فردگرایانه هر گز نمی‌توانند منشأ تغییرات مثبت باشند.

🔹ادامه سخن ششم را در لینک زیر بخوانید :‌

https://plink.ir/Xz0nm

🔴 مدیریت بحران؛ آینه‌ی تمام نمای بحران مدیریت!

▪️ با نگاهی به مفهوم مرجعیت سیاست‌گذاری

✍️ حسن مایلی

#بخش_اول

🔻 با نظری گذرا بر بحران‌های یک دهه‌ی اخیر در ایران ضعف مدیریت بحران و ناکارآمدی دستگاه‌های متولی در تمامی مراحل بحران هم‌چون شاهکاری از ون‌گوک در تیررس عموم قرار گرفته است؛ از ضعف در مدیریت بحران‌های ناشی از بلایای طبیعی چون سیل و زلزله تا بحران‌ اپیدمی کرونا و ... . ضعف در مدیریت بحران در ایران را می‌توان در هر پنج مرحله‌ی مدیریت بحران شامل: پیشگیری، آمادگی، مقابله، بازسازی و بازتوانی رؤیت نمود.

🔻 غلبه‌ی استراتژی‌های واکنشی در برابر استراتژی‌های بازدارنده و تعاملی، عدم هماهنگی دستگاه‌ها، تعدد مراکز تصمیم‌گیری، پنهان‌کاری و غلبه نگاه امنیتی، واکنش‌ها و عکس‌العمل‌های غیرمنطقی، ارسال پیام‌های متناقض و ناهماهنگ از سوی مسئولان به مردم، بی‌توجهی به اجماع در مرجعیت کلان و عدم توجه به اقبال و مصالح عموم، تقلیل و ساده‌انگاری در فهم ماهیت بحران و ... سبب ایجاد چرخه‌ی ناقص مدیریت شده است. با این وصف فقدان مرجعیت سیاست‌گذاری در این حوزه را می‌توان یکی از پیشران‌های این چرخه‌ی ناقص برشمرد!

🔻 سه مفهوم پارادایم سیاست‌گذاری (پیتر هال)، مرجعیت سیاست‌گذاری (پیر مولر) و رویکرد ائتلاف حامی (پل ساباتیر و جنکینز اسمیت) را می‌توان از جمله رویکردهایی برشمرد که به بررسی نقش ایده‌ها و ارزش‌ها در فرآیند سیاست‌گذاری می‌پردازند. پیر مولر با قبض و بسط مفهوم مرجعیت سیاست‌گذاری آن را تصاویری از واقعیت می‌داند که زمینه‌ساز سیاست‌گذاری عمومی است. مرجعیت سیاست‌گذاری تصویری از واقعیت ارائه می‌دهد که سبب سامان‌دهی و انسجام دریافت‌ها و برداشت‌های سیاست‌گذاران و خط‌مشی‌گذاران از نظام سیاست‌گذاری می‌شود. مرجعیت سیاست‌ها به سیاست‌های تدوین‌شده، معنا بخشیده و چرایی شکل‌گیری یک سیاست را توضیح می‌دهد. مرجعیت سیاست‌گذاری را می‌توان به دو مرجعیت کلان و مرجعیت بخش تقسیم‌بندی کرد. مرجعیت کلان ملاک‌ها و چگونگی انتخاب‌ها را تعیین کرده و در اسناد و قوانین بالادستی تبلور می‌یابد و خطوط اصلی را برای سیاست‌گذاری ترسیم می‌کند. مرجعیت بخشی زیرمجموعه مرجعیت کلان است و هماهنگی و ارتباط بین بخش‌های مختلف و اجتناب از تعارض و برداشت‌های مختلف بر عهده‌ی تصاویر روشنی است که مرجعیت کلان ارائه می‌دهد. مرجعیت سیاست‌گذاری فرآیند سیاست‌گذاری حاکم بر آن را نشان می‌دهد؛ از این‌رو آسیب‌شناسی سیاست‌های یک بخش را می‌توان بر مبنای ویژگی مرجعیت آن تحلیل کرد.

🔻 با وجود اینکه در سال ۱۳۸۳ آیین‌نامه پیشگیری و مدیریت بحران در حوادث طبیعی و سوانح غیرمترقبه، در سال ۱۳۸۴ سیاست‌های کلی پیشگیری و کاهش خطرات ناشی از سوانح، در سال ۱۳۸۷ قانون تشکیلات سازمان مدیریت بحران و در سال ۱۳۹۸ قانون مدیریت بحران به تصویب رسید و در برنامه‌های چهارم، پنجم و ششم توسعه نیز بندهایی به مدیریت بحران اشاره دارد و به علاوه سازمان مدیریت بحران در سال ۱۳۸۷ با ۱۴ کارگروه تخصصی زیر نظر وزارت کشور آغاز به کار کرد و از طرفی شورای عالی مدیریت بحران نیز به ریاست رئیس‌جمهور تشکیل شده است؛ اما کماکان مرجعیت سیاست‌ها تصویر روشنی از جایگاه مدیریت بحران ارائه نمی‌دهد و علی‌رغم اسناد و سازمان‌های یاد شده ناهماهنگی بین دستگاه‌ها و تعدد مراکز سیاست‌گذار، عدم وجود برنامه‌های راهبردی، عدم وجود اعتبارات مناسب، عدم تخصص در بدنه‌ی کارشناسی، عدم استقلال سازمان مدیریت بحران و موازی‌کاری سازمان‌های مرتبط نظیر اورژانس و هلال احمر و... بیانگر فقدان مرجعیت سیاست‌گذاری در حوزه مدیریت بحران است.


🔻 در فقدان مرجعیت سیاست‌گذاری سطحی‌نگری، تناقض‌گویی، شتاب‌زدگی و خردگریزی در نظام سیاست‌گذاری وارد می‌شود و سبب عدم ارتباط و هماهنگی معنادار بین بخش‌های مختلف، بروز ناهماهنگی و تعدد مراکز تصمیم‌گیری، عدم شکل‌گیری مدیریت استراتژیک و یکپارچه و اخلال در تمامی مراحل فرآیند سیاست‌گذاری می‌شود. از همین‌رو ناهماهنگی بین سند چشم‌انداز، برنامه‌های توسعه و برنامه‌های اجرایی در ایران را می‌توان بر مبنای فقدان مرجعیت سیاست‌ها به‌عنوان ارائه‌دهنده‌ی تصاویر روشن در سطوح ادراکیِ نظام معناییِ سیاست‌گذاری بر مبنای آرای پیر مولر صورت‌بندی کرد.


📚کانال صنفی معلمان ایران
🔸🔸🔸

🆔 @kasenfi

🔴‍ تشکیلات، به‌مثابۀ یک ضرورت در مبارزات اجتماعی

✍🏻اسکندر لطفی; فعال صنفی معلمان

#بخش_اول
در فضای فعالیت‌های صنفی و سیاسی، همواره تضاد میان رویکردهای فردی و کنش‌های تشکیلاتی به‌عنوان مسئله‌ای بنیادین مطرح بوده است. این تضاد، که به‌وضوح از دل ضعف در تعهد به کار جمعی و گرایش به کسب اعتبار فردی سر برمی‌آورد، نه‌تنها به انسجام حرکت‌های جمعی آسیب می‌زند، بلکه زمینۀ بازتولید فردگرایی در بدنه‌ی مبارزات اجتماعی را فراهم می‌آورد.
در این میان، آنچه قابل تأمل است، تلاش برخی افراد برای انحراف از مسیر تشکیلاتی و اتکا به گعده‌های غیررسمی به‌عنوان جایگزین کنش جمعی است. هرچند هیچ فردی در فعالیت صنفی یا سیاسی محدود به حضور در تشکل‌ها نیست، اما پرسش اینجاست: چرا افرادی که توان و فرصت حضور مستقیم یا ارتباط نزدیک با تشکل‌ها را دارند، ترجیح می‌دهند مسیرهای فردی و پراکنده را در پیش گیرند؟ پاسخ ساده است: این افراد با توسل به رویکردهای فردی و گعده‌ای، به‌دنبال پوشاندن ضعف‌های خویش در زمینۀ کار جمعی و سازماندهی هستند. این، به‌وضوح نوعی موازی‌سازی با تشکیلات است که نه‌تنها کمکی به پیشبرد اهداف جمعی نمی‌کند، بلکه به پراکندگی نیروها و تضعیف مبارزات می‌انجامد.
تشکیلات، نه صرفاً به‌عنوان یک ابزار، بلکه به‌مثابۀ یک ضرورت در مبارزات اجتماعی عمل می‌کند. در یک سیستم تشکیلاتی، افراد با هم‌افزایی نیرو و توانایی‌های خود، ضعف‌های فردی را خنثی کرده و به قدرتی جمعی تبدیل می‌شوند. اما رویکردهای فردگرایانه، برخلاف این منطق، تنها در پی کسب اعتبار شخصی‌اند و با برجسته کردن وجهۀ فردی، روح جمعی مبارزات را تضعیف می‌کنند. چنین اقداماتی، به‌ویژه در زمانه‌ای که اتحاد و انسجام بیش از هر زمان دیگری ضروری است، به‌نوعی خیانت به اصول مبارزاتی تلقی می‌شود.
گعده‌ها با ایجاد مراکز قدرت کوچک و نامنسجم، نیروهای مبارزاتی را از محوریت تشکیلاتی دور می‌کنند.
فردگرایی، میدان رقابت برای کسب وجهۀ فردی را داغ می‌کند، رقابتی که به‌جای تقویت جنبش، تنها به خودمحوری منتهی می‌شود.
آنچه امروز مبارزات صنفی و اجتماعی به آن نیازمند است، نه حضور افراد در قالب کنش‌های پراکنده و منفرد، بلکه تقویت نهادهای جمعی و تشکیلاتی است. تنها از طریق این نهادهاست که می‌توان به مبارزاتی هماهنگ، مؤثر و هدفمند دست یافت. بنابراین، تلاش برای کسب اعتبار فردی به‌جای تقویت کنش جمعی، اقدامی است که نه‌تنها به تضعیف مبارزات می‌انجامد، بلکه باید آن را به‌عنوان شکلی از ضدیت با اصول تشکیلاتی محکوم کرد.

📚کانال صنفی معلمان ایران
🔸🔸🔸

🆔 @kasenfi

🔴 درباره مجمع عمومی عادی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

✍ جعفر ابراهیمی، بازرس پیشین شورای هماهنگی

#بخش_اول

🔸 بر اساس اطلاعات موجود از جلسات شورای هماهنگی، پس از سرکوب گسترده اعضای تشکل‌های عضو شورا در بازه اردیبهشت ۱۴۰۱ تا پاییز ۱۴۰۲ که منجر به زندانی شدن، پرونده‌دار شدن و اخراج صدها معلم و فعال صنفی گردید، نمایندگان تشکل‌ها در پاییز ۱۴۰۲ تصمیم گرفتند، با توجه به ممانعت‌های نهادهای امنیتی از برگزاری مجمع از سال ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۱، این مجمع را در فضای مجازی برگزار کنند. با این حال، نماینده اصفهان و تعدادی از تشکل‌ها به این تصمیم معترض شدند. برای دستیابی به تفاهم، مقرر شد که نماینده اصفهان به هیأت مدیره شورا دعوت شود تا با گفتگو، زمینه برگزاری مجمع فراهم گردد.

پس از دو جلسه مذاکره، اصفهان به‌عنوان میزبان متعهد شد تا تاریخ ۱۳ بهمن ۱۴۰۲ شرایط لازم برای میزبانی مجمع را فراهم کند. با این وجود، پس از چند ماه، اصفهان موفق به انجام این تعهد نشد و مجمع برگزار نگردید.
در تاریخ ۱۴ اسفند شورا با دستورکار برگزاری مجمع مجدد تشکیل جلسه داد و مقرر شد با توجه به اینکه میزبانی برای مجمع حضوری وجود ندارد. مجمع بر بستر شبکه‌های اجتماعی به صورت مجازی برگزار گردد. و شورا اعضا را مکلف کرد در کارگروه برگزاری مجمع فعالانه شرکت کنند.

در آن زمان، نگارنده در زندان به سر می‌برد و مسئولیت نظارت عمدتاً بر عهده دوست گرامی‌ام، کاک سلاح سورخی، بود.

در نیمه نخست سال ۱۴۰۳، تلاش‌های گسترده‌ای از سوی تشکل‌ها و فعالان برای خروج از این بن‌بست صورت گرفت. یکی از دلایل این بن‌بست، پیش‌شرط‌های غیرقانونی کانون اصفهان برای میزبانی بود. اصفهان مدعی بود که پنج تشکل که طبق مراحل قانونی در کارگروه ماده پنج به عضویت شورا درآمده‌اند، حق رای در مجمع را ندارند. این در حالی بود که دو تشکل هرسین و اسلام‌آباد غرب با درک شرایط، پذیرفتند از حق خود صرف‌نظر کنند تا شاید شورا از بن‌بست خارج شود. با این حال، اکثریت شورا بر عضویت و ادامه فعالیت این تشکل‌ها تأکید کردند.

در تاریخ ۱۳ مهر ۱۴۰۲، به پیشنهاد کانون بوشهر، شورا در نوبت دوم تشکیل جلسه داد و مقرر شد تا یک ماه آینده، مجمع در فضای مجازی برگزار شود. این جلسه با حضور ۱۳ تشکل، از جمله نمایندگان خمینی‌شهر، زنجان، و کرمانشاه، برگزار شد. با این حال، برخی تشکل‌ها مانند اصفهان، خراسان شمالی، و یزد در این جلسات شرکت نکردند.

تشکل زنجان پیشنهاد گفتگو با تشکل‌های غایب را مطرح کرد و شورا نیز با این پیشنهاد موافقت نمود. با این حال، تشکل‌های غایب همچنان از شرکت در جلسات شورا امتناع ورزیدند. در نهایت، دبیرخانه در تاریخ ۱ آبان اطلاعیه‌ای مبنی بر تشکیل کارگروه مجمع صادر کرد و این کارگروه با عضویت تشکل‌های داوطلب فعالیت خود را آغاز نمود.

برگزاری مجمع عمومی عادی

مجمع عمومی عادی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران سرانجام در تاریخ ۱۷ آذر آغاز شد و پس از ساعت‌ها بحث و بررسی، روز دوشنبه، ۱۹ آذر، با دستیابی به اهداف نشست و انتخاب ارکان شورا به پایان رسید. در اینجا لازم است از زحمات دبیرخانه دوره قبل، کانون صنفی معلمان اسلامشهر، بازرس محترم و دوست عزیزم کاک سلاح سورخی، و سایر اعضای محترم شورای هماهنگی قدردانی نمایم و برای ارکان انتخابی جدید، آرزوی موفقیت کنم.

برگزاری این مجمع با چالش‌های فراوانی همراه بود. تحرکاتی از سوی برخی افراد منتسب به تشکل‌ها برای مخدوش نمودن نتایج و ناکام گذاشتن این نشست صورت گرفت. با این حال، تلاش‌های انحلال‌طلبانه با شکست مواجه شد. برای تنویر افکار عمومی و به‌عنوان یکی از بازرسان پیشین، ذکر نکات زیر ضروری است:

۱. تصمیم برگزاری مجمع در فضای مجازی:
این تصمیم پس از آن اتخاذ شد که در فرصت تعیین‌شده توسط دبیرخانه و شورا، هیچ میزبانی برای برگزاری مجمع در فضای حقیقی وجود نداشت. علاوه بر این، عدم امنیت کافی برای شرکت‌کنندگان در یک نقطه مشخص نیز عامل دیگری بود.

۲. پایبندی به اساسنامه:
تصمیم به برگزاری مجمع عمومی عادی در فضای مجازی با اکثریت آرا و طبق تبصره دوم ماده هشتم اساسنامه اتخاذ و مورد تأیید بازرسان قرار گرفت. شایان ذکر است که برخی از تشکل‌های مخالف، ماه‌هاست که در جلسات شورا حضور ندارند.

۳. اعتبار نمایندگان حاضر در مجمع:
نمایندگان ۱۵ تشکل شرکت‌کننده در مجمع، طبق درخواست بازرسان و تأکید دبیرخانه و کارگروه برگزاری مجمع، با معرفی‌نامه‌های معتبر از سوی تشکل‌های خود در این نشست حضور یافتند.

۴. نتایج نهایی مجمع:
نتایج این مجمع، تحت نظارت تمامی اعضا، بازرسان و ریاست برگزاری مجمع، قطعی و نهایی شده و در گزارش جداگانه‌ای که در کانال شورا منتشر شده، در دسترس عموم قرار دارد.

۲۷ آذر ۱۴۰۳
ادامه دارد ...


🔹🔹🔹

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

🔹 نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra