🔴سین سازماندهی در هفت سین معلمان
✍ مژگان باقری؛ معلم
🔹آخرین سال قرن چهاردهم همزمان بود با اوج کنش های صنفی معلمان در خیابان.
تجمعات متعدد و پی در پی که با فراخوان شورای هماهنگی تشکل های فرهنگیان برگزار می شد هر چند مشخصا برای تصویب لایحه رتبه بندی به وجود آمده بود اما یک دستاورد بزرگ داشت و آن اینکه معلمان را با خیابان به عنوان مهم ترین بستر کنش مدنی آشنا کرد.
تجمعات خیابانی از آن جهت حائز اهمیت است که توازن نابرابر قوا بین حاکمیت و ملت را به نفع ملت تغییر می دهد.
چرا که ملت به جز تحصن و تجمع و دیگر راههای مسالمت آمیز اعتراض مدنی، ابزار قانونی دیگری در اختیار ندارد.
پس عاقلانه ترین کار این است که تا آخرین حد ممکن از این ابزار قانونی استفاده کند.
تا زمانی که در خوشبینانه ترین حالت، کمتر از ۵ درصد معلمان برای گرفتن حق خود به خیابان می آیند حاکمیت از ابزار تهدید و احضار و بازداشت معلمان فعال، نهایت استفاده را خواهد برد تا آنها را از میدان خارج و جنبش را عقیم سازد.
اما اگر این آمار به ده تا پانزده درصد برسد دست و پای عوامل حکومت برای استفاده از چنین ابزارهایی به لرزه خواهد افتاد.
🔹معلمان باید بدانند که برای رسیدن به خواسته های خود راهی به غیر از سازماندهی ندارند.
این اقدامی آسان و در عین حال دشوار است. آسان از از این جهت که تاسیس تشکل صنفی یا عضویت در تشکل های موجود بسیار ساده است و هیچ منع قانونی ندارد.
اما دشوار از این جهت که سازماندهی در رفتار تاریخی مردم ایران جایگاه شایسته ای ندارد.
در تمام تاریخ اساطیری و غیراساطیری ما همیشه افراد شاخصی بوده اند با ویژگی های کاریزماتیک که بر علیه ظلم حاکم قیام کرده و توده مردم همچون بردگان رام و مطیع دنبال آنان به راه افتاده اند و حاکم را سرنگون کرده اند.
اما از آنجا که قدرت فردی منشا فساد است به محض مستقر شدن سیستم جدید، رهبر کاریزماتیک به دیکتاتور جدید تبدیل شده و همان رفتارهای سرکوبگرانه را ادامه داده و بردگان رام و ناتوان دوباره نگاهها را به آسمان دوخته اند تا دستی از غیب برون آید و کاری بکند.
🔹به نظر می رسد چنین تفکری در اذهان ما ایرانیان نهادینه شده تا جایی که حتی در کنشگری صنفی نیز افرادی را که فعالترند چنان پروبال می دهیم و ستایش می کنیم تا خود فرد هم دچار این توهم شود که رسالت دارد به تنهایی خواسته های معلمان را از حاکمیت مطالبه کند.
🔹ترک این رفتارهای اشتباه تاریخی، مهم ترین و ضروری ترین کاری است که معلمان باید در سال جدید انجام دهند.
اعضا در تشکل های صنفی یاد می گیرند که هر فرد به اندازه تواناییها و قابلیت های خود در تحقق خواسته های صنف مسئول است و این وظیفه قابل انتقال به دیگری نیست.
🔹نکته مهمی که معلمان باید به آن توجه کنند تفاوت بین کنش صنفی و کنش انقلابی است.
اگر انقلاب را به معنای دگرگونی در ساختارهای موجود بدانیم در نتیجه کنش صنفی نه در اهداف و نه در تعیین عملکردها برای رسیدن به آن اهداف، کنش انقلابی نیست.
فعالیت صنفی همچون باران پیوسته و مداوم است که به تدریج در زمین می نشیند نه چون سیلاب بهاری که جز خرابی و ویرانگری ارمغان دیگری ندارد.
اما همان باران پیوسته و مداوم در بستر زمان، باعث ایجاد تغییرات ساختاری در چهره زمین می شود.
به عبارت دیگر فعالیت صنفی می تواند در درازمدت موجب تغییرات ساختاری شود، اما فرایند این تغییرات چنان آهسته و بطئی است که شاید سالها و حتی دهه ها به طول انجامد.
ذکر این نکته از این جهت اهمیت دارد که اغلب می بینیم تعدادی از معلمان پس از شرکت در چندین تجمع و عدم کسب نتیجه مطلوب، دچار یاس و سرخوردگی شده و کنش صنفی را بیهوده تلقی می کنند.
این معلمان کنش صنفی را با انقلاب اشتباه گرفته اند.
مطالعه جنبش های مدنی در سراسر جهان نشان می دهد که میان پیدایش یک کنش اجتماعی تا موفقیت کنشگران، سالهای بسیاری فاصله هست. مسئله مهم، تداوم و تکرار یک کنش بدون خستگی و ناامیدی و بدون ترس از پرداخت هزینه است.
چون هر چه تعداد اعضای تشکل های صنفی بالاتر رود میزان هزینه ای که به اعضا تحمیل می شود پایین می آید.
🔹اکنون زمان آن رسیده که معلمان، حضور خود را در تمام عرصه های کنشگری صنفی اعلام کنند. خیابان از آنِ ماست، نه فقط برای تشکیل تجمعات بلکه برای هر کنش اجتماعی که یک شهروند جامعه مدنی می تواند و باید انجام دهد. از برگزاری نشست های هم اندیشی و شب شعر و کتابخوانی گرفته تا برگزاری جشن های ملی و برنامه های ورزشی و طبیعت گردی و حتی یک دورهمی ساده در یکی از پارکهای شهر.
در رویارویی چهره به چهره، شناخت بهتری صورت می گیرد و همدلی بیشتری به وجود می آید.
این کاری است که تشکل های صنفی باید برای جذب بیشتر معلمان انجام دهند.
چرا که قدرت هر تشکل صنفی در تعداد اعضای آن نهفته است.
#تشکل_یابی
#سازماندهی
#خیابان_مال_ماست
🔸🔸🔸
📚 کانال صنفی معلمان ایران
🆔 @kasenfi
✍ مژگان باقری؛ معلم
🔹آخرین سال قرن چهاردهم همزمان بود با اوج کنش های صنفی معلمان در خیابان.
تجمعات متعدد و پی در پی که با فراخوان شورای هماهنگی تشکل های فرهنگیان برگزار می شد هر چند مشخصا برای تصویب لایحه رتبه بندی به وجود آمده بود اما یک دستاورد بزرگ داشت و آن اینکه معلمان را با خیابان به عنوان مهم ترین بستر کنش مدنی آشنا کرد.
تجمعات خیابانی از آن جهت حائز اهمیت است که توازن نابرابر قوا بین حاکمیت و ملت را به نفع ملت تغییر می دهد.
چرا که ملت به جز تحصن و تجمع و دیگر راههای مسالمت آمیز اعتراض مدنی، ابزار قانونی دیگری در اختیار ندارد.
پس عاقلانه ترین کار این است که تا آخرین حد ممکن از این ابزار قانونی استفاده کند.
تا زمانی که در خوشبینانه ترین حالت، کمتر از ۵ درصد معلمان برای گرفتن حق خود به خیابان می آیند حاکمیت از ابزار تهدید و احضار و بازداشت معلمان فعال، نهایت استفاده را خواهد برد تا آنها را از میدان خارج و جنبش را عقیم سازد.
اما اگر این آمار به ده تا پانزده درصد برسد دست و پای عوامل حکومت برای استفاده از چنین ابزارهایی به لرزه خواهد افتاد.
🔹معلمان باید بدانند که برای رسیدن به خواسته های خود راهی به غیر از سازماندهی ندارند.
این اقدامی آسان و در عین حال دشوار است. آسان از از این جهت که تاسیس تشکل صنفی یا عضویت در تشکل های موجود بسیار ساده است و هیچ منع قانونی ندارد.
اما دشوار از این جهت که سازماندهی در رفتار تاریخی مردم ایران جایگاه شایسته ای ندارد.
در تمام تاریخ اساطیری و غیراساطیری ما همیشه افراد شاخصی بوده اند با ویژگی های کاریزماتیک که بر علیه ظلم حاکم قیام کرده و توده مردم همچون بردگان رام و مطیع دنبال آنان به راه افتاده اند و حاکم را سرنگون کرده اند.
اما از آنجا که قدرت فردی منشا فساد است به محض مستقر شدن سیستم جدید، رهبر کاریزماتیک به دیکتاتور جدید تبدیل شده و همان رفتارهای سرکوبگرانه را ادامه داده و بردگان رام و ناتوان دوباره نگاهها را به آسمان دوخته اند تا دستی از غیب برون آید و کاری بکند.
🔹به نظر می رسد چنین تفکری در اذهان ما ایرانیان نهادینه شده تا جایی که حتی در کنشگری صنفی نیز افرادی را که فعالترند چنان پروبال می دهیم و ستایش می کنیم تا خود فرد هم دچار این توهم شود که رسالت دارد به تنهایی خواسته های معلمان را از حاکمیت مطالبه کند.
🔹ترک این رفتارهای اشتباه تاریخی، مهم ترین و ضروری ترین کاری است که معلمان باید در سال جدید انجام دهند.
اعضا در تشکل های صنفی یاد می گیرند که هر فرد به اندازه تواناییها و قابلیت های خود در تحقق خواسته های صنف مسئول است و این وظیفه قابل انتقال به دیگری نیست.
🔹نکته مهمی که معلمان باید به آن توجه کنند تفاوت بین کنش صنفی و کنش انقلابی است.
اگر انقلاب را به معنای دگرگونی در ساختارهای موجود بدانیم در نتیجه کنش صنفی نه در اهداف و نه در تعیین عملکردها برای رسیدن به آن اهداف، کنش انقلابی نیست.
فعالیت صنفی همچون باران پیوسته و مداوم است که به تدریج در زمین می نشیند نه چون سیلاب بهاری که جز خرابی و ویرانگری ارمغان دیگری ندارد.
اما همان باران پیوسته و مداوم در بستر زمان، باعث ایجاد تغییرات ساختاری در چهره زمین می شود.
به عبارت دیگر فعالیت صنفی می تواند در درازمدت موجب تغییرات ساختاری شود، اما فرایند این تغییرات چنان آهسته و بطئی است که شاید سالها و حتی دهه ها به طول انجامد.
ذکر این نکته از این جهت اهمیت دارد که اغلب می بینیم تعدادی از معلمان پس از شرکت در چندین تجمع و عدم کسب نتیجه مطلوب، دچار یاس و سرخوردگی شده و کنش صنفی را بیهوده تلقی می کنند.
این معلمان کنش صنفی را با انقلاب اشتباه گرفته اند.
مطالعه جنبش های مدنی در سراسر جهان نشان می دهد که میان پیدایش یک کنش اجتماعی تا موفقیت کنشگران، سالهای بسیاری فاصله هست. مسئله مهم، تداوم و تکرار یک کنش بدون خستگی و ناامیدی و بدون ترس از پرداخت هزینه است.
چون هر چه تعداد اعضای تشکل های صنفی بالاتر رود میزان هزینه ای که به اعضا تحمیل می شود پایین می آید.
🔹اکنون زمان آن رسیده که معلمان، حضور خود را در تمام عرصه های کنشگری صنفی اعلام کنند. خیابان از آنِ ماست، نه فقط برای تشکیل تجمعات بلکه برای هر کنش اجتماعی که یک شهروند جامعه مدنی می تواند و باید انجام دهد. از برگزاری نشست های هم اندیشی و شب شعر و کتابخوانی گرفته تا برگزاری جشن های ملی و برنامه های ورزشی و طبیعت گردی و حتی یک دورهمی ساده در یکی از پارکهای شهر.
در رویارویی چهره به چهره، شناخت بهتری صورت می گیرد و همدلی بیشتری به وجود می آید.
این کاری است که تشکل های صنفی باید برای جذب بیشتر معلمان انجام دهند.
چرا که قدرت هر تشکل صنفی در تعداد اعضای آن نهفته است.
#تشکل_یابی
#سازماندهی
#خیابان_مال_ماست
🔸🔸🔸
📚 کانال صنفی معلمان ایران
🆔 @kasenfi