#نفرت_هویدا_از_شاه، #تمدن_آریایی، #دین_زرتشت، #جشن_های_2500_ساله، هخامنشیان، و کلا از ایرانشهر، مشتی است نمونه ی خروار که آن را در سراسر جریان بهایی می بینیم، چه خود را در قالبی دانشگاهی نشان دهد، آن چنان که در #ایرانیکا، یا در قالبی سیاسی، آن چنان که نزد خود اش و برادر اش، یا در قالبی امنیتی، آن چنان که نزد پرویز ثابتی در #ساواک که خویشکاری اش بدل کردن شاه به دیو و یک #خوناشام بی رحم بود، چه در شکل دست یافتن به #مونوپول_های_صنعتی و اقتصادی و فرهنگی، آن چنان که برای نمونه نزد خاندان های #ثابت_پاسال، #عمید_حضور، #خسروشاهی و از این دست. امری که باعث می شد بومیان ایرانی به سختی بتوانند در سیاست و صنعت و اقتصاد و فرهنگ کشور خویش اثر گذار باشند. در زیر، که هویدا در آن شاه را یک فاشیست و نژاد پرست آریایی می خواند، آن چنان که پسر فرح دیبا نیز ما را فاشیست و نژاد پرست خوانده است، برای دق الباب نمونه ای به دست می دهیم و به زودی بیشتر خواهیم نوشت: " شک نیست که از دیدگاه روانکاوی تاکیدات مکرر او بر این مساله ( = تمدن آریایی)، صرفا مفهوم نژاد پرستی پیدا می کرد و ضمنا مسلم است که او می خواست از طریق پل زدن بین نفوذ خود و پادشاهان باستانی ایران به سلطنت [کودتایی و نامشروع] اش جنبه وراثت مشروع نیز بدهد. ... بعد از سال 1971 کوشش شاه در تاکید بر آریایی بودن ایران و اهمیت خصوصیات نژادی ایران افزونتر شد" (#سقوط شاه، #لندن_1980، ترجمه فارسی، ب.121) هویدا، که خود یک مسلمان بهایی و به شدت نگران سست شدن پایه های شیعه به عنوان مادر بهاییت در ایران است، پس از بررسی «به سوی تمدن بزرگ»، نگره ها و احساس های میهنی و ایران پرستانه ی شاه در مورد تمدن آریایی را نمایی می داند از شخصیت یک دیکتاتور در حال سقوط که همزمان گرایش های اسلام ستیزانه نیز دارد: "با مطالعه عبارتی که شاه در این کتاب به کار برده، هیچ کس شک نمی کرد که چنین سخنانی جز بیانگر روحیات یک دیکتاتور در شرف سقوط نیست و نیز به نظر حیرت آور می آمد که اصولا شاه چه اصراری داشت وابستگی شدید مردم ایران به اسلام و اعتقادات مذهبی را نفی کند" (ب. 120) به زودی بیشتر در این زمینه خواهیم نوشت

#خردکام_کیخسرو_آرش_گرگین_پهلوی
@iranshahrig