Forwarded from کانالِ زَمان
"توهمی به نام تئاتر"
حاصل خصوصی سازی تئاتر ،چیزی نبوده جز بی مسوولیت شدن دولت
نسبت به نیازهای اساسی این حرفه
از جمله ایجاد زیرساخت های فرهنگی
و سخت افزاری که اگر در برنامه های
کلان فرهنگی هر کشور جایی برای آن
وجود نداشته باشد حاصل، آن چیزیست
که بیشتر "توهم تئاتر" یا "جسدبی جان
تئاتر" نام می گیرد.
اما مشکل و معضل فعلی فقط مربوط به
دولتمردان بی خیال و حاکمان ضدتئاتر
نیست بلکه بخش اعظم وضعیت موجود
را خود اهالی تئاتر که غالبا مدعی ضدیت
با شرایط موجود هستند ایجاد کرده اند.
تمرین های پانزده ،بیست روزه و اجراهای یک ماهه پدر تئاتر را درآورده همچنین شارلاتانیسم و کم فروشی غریبی را رقم
زده است.
شاهد آثار ضعیف،غیر استاندارد،بی رمق،بی خطر و بی خاصیت هستیم.
با انواع شامورتی بازی و استفاده از هر وسیله ای برای جذب تماشاگر بی نوا اقدام میکنیم در صورتی که نیک میدانیم هیچ به آنها اضافه نمیکنیم
اما
چه کسانی مسبب وضعیت موجود هستند؟!!!!!
مگر همان مدعیان معترض، خود به وضعیت موجود تن نداده اند؟!!!!
مگر مدعیان معترض به وضعیت موجود، هرروز روی صحنه نیستند و از سالنی به سالن دیگری کوچ نمیکنند؟!!!!
مگر افراد شاغل در تئاتر و پدید آورندگان این وضعیت از کره ی ماه آمده اند؟!!!!!!
مگر این عزیزان هرروز و در محفلی سالن های خصوصی را به لجن نمیکشند و فردای همان روز کارهایشان را در همان سالن ها به روی صحنه نمی برند؟!!!!!!
مگر بازیگرانی که به هردلیل در چندین نمایش همزمان حضور دارند و از اجرایی به اجرای دیگری در همان روز می روند
همان هایی نیستند که تحت عنوان استاد در ورک شاپ های خود بر این مهم تاکید می کنند که بازیگر باید تمرکز خودرا بر روی یک "نقش" بگذارد؟!!!!!!!!
مگر می شود ۲×۲=۵ شود؟!!!!!!
مگر می شود در پانزده روز تمرین ،طراحی،کارگردانی،بازیگری کرد و شاهکاری خلق کرد؟!!!!!
اگر قبول داشته باشیم که واژه ی"هرجایی" یعنی هرزه گردی و با هرقیمتی هرکاری را کردن ؛پس کافیست تا کمی به نسبت خودمان با این واژه فکر کنیم و پیش وجدانمان ترسیم کنیم در چه سطحی از هرجایی بودن هستیم.
ولی اول و پیش از هرچیز باور به هرجایی شدنمان مهم است.
خوشا روزگاری که اهالی تئاتر باور داشتند به کاری که انجام می دهند.
خوشا روزگاری که اهالی تئاتر باور داشتند تئاتر در هیچ کجای جهان محلی برای ثروتمند شدن نیست.
خوشا روزگاری که اهالی تئاتر باور داشتند برای به روی صحنه آمدن هر نمایشی پوستشان کنده می شود و لذت حاصل از آنرا به دنیا نمی دادند.
خوشا روزگاری که چهار یا پنج ماه تمرین خنده دار نبود.
خوشا روزگاری که باور داشتند شرافت ،
شرافت می آفریند.
#تئاتر #دریوزگی #کم_فروشی #اعتراض #فرهنگ #هنر #جسد_بی_جان #خانه_ابرى
#بازار_مکاره #خر_تو_خر
#تئاتربازها #نمايش
@zaman_channel
حاصل خصوصی سازی تئاتر ،چیزی نبوده جز بی مسوولیت شدن دولت
نسبت به نیازهای اساسی این حرفه
از جمله ایجاد زیرساخت های فرهنگی
و سخت افزاری که اگر در برنامه های
کلان فرهنگی هر کشور جایی برای آن
وجود نداشته باشد حاصل، آن چیزیست
که بیشتر "توهم تئاتر" یا "جسدبی جان
تئاتر" نام می گیرد.
اما مشکل و معضل فعلی فقط مربوط به
دولتمردان بی خیال و حاکمان ضدتئاتر
نیست بلکه بخش اعظم وضعیت موجود
را خود اهالی تئاتر که غالبا مدعی ضدیت
با شرایط موجود هستند ایجاد کرده اند.
تمرین های پانزده ،بیست روزه و اجراهای یک ماهه پدر تئاتر را درآورده همچنین شارلاتانیسم و کم فروشی غریبی را رقم
زده است.
شاهد آثار ضعیف،غیر استاندارد،بی رمق،بی خطر و بی خاصیت هستیم.
با انواع شامورتی بازی و استفاده از هر وسیله ای برای جذب تماشاگر بی نوا اقدام میکنیم در صورتی که نیک میدانیم هیچ به آنها اضافه نمیکنیم
اما
چه کسانی مسبب وضعیت موجود هستند؟!!!!!
مگر همان مدعیان معترض، خود به وضعیت موجود تن نداده اند؟!!!!
مگر مدعیان معترض به وضعیت موجود، هرروز روی صحنه نیستند و از سالنی به سالن دیگری کوچ نمیکنند؟!!!!
مگر افراد شاغل در تئاتر و پدید آورندگان این وضعیت از کره ی ماه آمده اند؟!!!!!!
مگر این عزیزان هرروز و در محفلی سالن های خصوصی را به لجن نمیکشند و فردای همان روز کارهایشان را در همان سالن ها به روی صحنه نمی برند؟!!!!!!
مگر بازیگرانی که به هردلیل در چندین نمایش همزمان حضور دارند و از اجرایی به اجرای دیگری در همان روز می روند
همان هایی نیستند که تحت عنوان استاد در ورک شاپ های خود بر این مهم تاکید می کنند که بازیگر باید تمرکز خودرا بر روی یک "نقش" بگذارد؟!!!!!!!!
مگر می شود ۲×۲=۵ شود؟!!!!!!
مگر می شود در پانزده روز تمرین ،طراحی،کارگردانی،بازیگری کرد و شاهکاری خلق کرد؟!!!!!
اگر قبول داشته باشیم که واژه ی"هرجایی" یعنی هرزه گردی و با هرقیمتی هرکاری را کردن ؛پس کافیست تا کمی به نسبت خودمان با این واژه فکر کنیم و پیش وجدانمان ترسیم کنیم در چه سطحی از هرجایی بودن هستیم.
ولی اول و پیش از هرچیز باور به هرجایی شدنمان مهم است.
خوشا روزگاری که اهالی تئاتر باور داشتند به کاری که انجام می دهند.
خوشا روزگاری که اهالی تئاتر باور داشتند تئاتر در هیچ کجای جهان محلی برای ثروتمند شدن نیست.
خوشا روزگاری که اهالی تئاتر باور داشتند برای به روی صحنه آمدن هر نمایشی پوستشان کنده می شود و لذت حاصل از آنرا به دنیا نمی دادند.
خوشا روزگاری که چهار یا پنج ماه تمرین خنده دار نبود.
خوشا روزگاری که باور داشتند شرافت ،
شرافت می آفریند.
#تئاتر #دریوزگی #کم_فروشی #اعتراض #فرهنگ #هنر #جسد_بی_جان #خانه_ابرى
#بازار_مکاره #خر_تو_خر
#تئاتربازها #نمايش
@zaman_channel