در دنیای امروز فوتبال آن اثر  جادویی خود را که زمانی  توسط دیکتاتورها برای سرگرم کردن توده ها بکار گرفته می شد از دست داده است‌. برای مردمی که سالها رنج کشیده اند ، سرکوب شده اند و عزیزان خود را از دست داده اند، کرنش بازیکنان تیم ملی طی یک ملاقات رسمی عملی است غیر قابل بخشش. روزگاری مردم پس از پیروزی ملی پوشان در خیابان ها جشن شادی برگزار می کردند، ولی حالا صحبت از این است که پس از  باخت تیم جشن بگیرند. فوتبال اما همچنان این ظرفیت را دارد که صدای مردم باشد و به تحقق خواسته های آنان یاری رساند. ملی پوشان می توانند در مهم ترین آوردگاه ورزشی جهان که میلیاردها ببیننده ی تلویزیونی دارد، با اقداماتی از قبیل نخواندن سرود یا حرکات سمبولیک ( نظیر حرکت سعید پیرامون بازیکن تیم فوتبال ساحلی) و مصاحبه و انتشار بیانیه صدای اعتراض مردم ایران را در ابعادی وسیع تر  به گوش جهانیان  رسانده و آب رفته را به جوی بازگردانند. این تصمیمی است بسیار خطیر و سرنوشت ساز، تصمیمی بسی دشوارتر از غلبه بر رقبایی چون انگلستان، آمربکا و ولز در مستطیل سبز . بازیکنان باید بر دو رقیب درونی  غلبه کنند:  نخست غلبه بر  هوای نفس خویش که وعده های مالی  آن را نشانه گرفته؛ و دوم غلبه بر ترسی که جو تهدید و ارعاب به آن دامن می زند. آنها باید بدانند در شرایط فعلی حتی اگر تمام رقبا را شکست داده و در کمال ناباوری به دور دوم صعود کنند، باز هم چنین موفقیتی برای آحاد مردم ارزشی ندارد، ولی اگر  صدای مردم باشند _حتی اگر در هر سه بازی شکست خورده و حذف شوند_ تا ابد در قلب مردم جای خواهند داشت.
از این منظر شاید جام جهانی قطر یک نقطه عطف در تاریخ فوتبال جهان باشد، چه برای اولین بار مفهوم شکست و پیروزی برای یک ملت تغییر کرده است. بازیکنان اگر پیروز شوند ولی همراه ملت نباشند ، شکست خورده و منفورند . اگر شکست بخورند اما کنار مردم بایستند ، پیروز و سر افراز هستند . یک ساختار شکنی تمام عیار در سنجش و ارزیابی افتخارات ورزشی از سوی مردمان سرزمینی که آزادی را انتخاب کرده اند.


#جام_جهانی_۲۰۲۲
#علی_دایی
#علی_کریمی
#پرویز_برومند
#وریا_غفوری
#سروش_رفیعی
#زن_زندگی_آزادی