نوروز‌ توی منطقهٔ ما یه اسم مردانه است. به جز این‌که یادآور بزرگترین و مهم‌ترین آیین ایرانیه، ترکیب دو کلمهٔ روشن و امیدبخشه. نمی‌دونم چرا از بچگی به ما القا می‌شد اسم بی کلاسیه و‌‌ مال آدم‌های سطح پایینه. در حالی‌که مثلاً روزبه یا بهروز چنین وایبی نمی‌دادند هیچ وقت.


#اسم_فامیل_بازی

با صبا حرف می‌زدم. بهش گفتم امروز بعد از راهپیمایی پیاده اومدم تا میدون فلان که بیام‌ خونه. دو تا فروشگاه باز بود. رفتم تو ببینم چه خبره. یکیش مانتو داشت. مناسب برای اداره. خنک، دکمه دار، آستین بلند و قشنگ. چیزی که دنبالش بودم و سخت می‌شه پیدا کرد. چقدر؟
۹۸۸ تومان.
خب از اونجا خدافظی کردم.
اومدم فروشگاه دوم. اونم شلوارای جین خوبی داشت. خوش مدل، خوشرنگ با جنس خوب.
چقدر؟
یک و دویست سیصد.
با اونم خدافظی کردم.
صبا گفت یوم الوداع بوده پس.
گفتم دوست داشتم این چار پنج روز تعطیلی برم مشهد. فرصت خوبیه.
ولی به خاطر هزینه‌ها با‌ اونم خدافظی کردم. با این اوضاع همه چی داره یوم الوداع می‌شه.
با گفتن آره واقعا، وضعیت دارکی شده، خدا کمک کنه اوضاع بهتر بشه، نقطه گذاشتیم برای گفتگومون.

دیدید آب از آبشار که فرو می‌ریزه چه حجم زیاد و قدرتمندی داره. عظمتش آدم رو می‌گیره. ما به این حجم زیاد آب می‌گیم تاف. ظاهراً لرها هم همینو می‌گن. الان یه بیت شعر خوندم که می‌گه:
وقتی هیسی آسمونم صاف صافه
وقتی نیسی اَسر چَشِم شُرِ تافه
یعنی وقتی هستی آسمون چشمام صاف صافه
وقتی نیستی اشکام مثل تاف شره می‌کنه.


#زبان_لکی
#کلمه_بازی

بوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستان

(این دوتا ترکیب برندهٔ بهار شیراز بودند. من به جای گل، برگ می‌ذارم و به جای هزاردستان گنجشک)


+سعدی

#من_شعر@HarfeHEzafeH

روایت «جنگ در ما زندگی می‌کند» نوشته‌ی زینب خزایی
بخشِ #صداها، شماره‌ی ۲۵ شوروم، ویژه‌نامه‎ی #نوروز.

پنج‌نفری خودمان را جا کرده بودیم دور میز حدوداً هفتاد در پنجاه‌سانتی که گذاشته بودیمش بالای هال، نزدیک درِ راهروی متصل به حیاط که بهش می‌گفتیم هال‌کوچیکه. صدای شکستن دیوار صوتی هواپیماها که آمد، پابرهنه دویدیم سمت حیاط. صدا برایم آشنا بود. مثل آن روزی که شیفت بعدازظهر بودیم. برق مدرسه قطع شد. کلاس ما ته راهرو و در بخش شمالی بود و در حالت عادی تاریک. برق هم که می‌رفت، ظلمات محض بود. ولوله افتاده بود به جان کلاس. چه درسی داشتیم؟ نمی‌دانم. به قدری از معلممان حساب می‌بردیم که با تاریکی و شنیدن صداهای عجیب‌وغریب و ترسناک از کلاس نمی‌زدیم بیرون. یکدفعه درِ کلاس را زدند و گفتند مدرسه تعطیل است، زود بروید خانه، ممکن است بمباران کنند.

ادامه‌ی این متن را از لینک زیر بخوانید.
https://shurum.cloud/Issue/228

روز اول ماه رمضون اذان صبح ۵:۱۲ و اذان مغرب ۱۸:۲۱ بوده و الان که روز آخره
اذان صبح ۴:۳۳ و اذان مغرب ۱۸:۴۴ این ساعت‌هاست.
شاید در ماه‌های دیگه آدم کمتر به گذر زمان توجه کنه و این دقیقه‌ها براش مهم باشن.
امیدوارم حالا که زنگ پایان ماه مبارک رو دارند می‌زنند این‌ مراقبت از زمان‌ رو با خودم‌ به همراه ببرم.

خسروا روزت همه نوروز باد
وز طرب شب‌های عمرت روز باد

+انوری


#من_شعر

همیشه دنبال تعطیلی بودم که برگردم خونه‌مون. حالا سه روز پشت سر هم تعطیلم و با مرخصی جمعه می‌شد تبدیل بشه به پنج روز. اما‌ مجبورم تک و تنها بمونم تو خونه.
بازی‌های دنیا خیلی اندوهناکه.

رُخت نوروز و دیدار تو عید ماست پنداری

عیدتون مبارک🌷✨


+اوحدی

#من_شعر@HarfeHEzafeH

عید کسان به غرّۀ شوال و عیدِ من
آن ساعتی بود که ببینم جمالِ تو

نقل از الرسالة العلیة
کمال‌الدین کاشفی بیهقی سبزواری




آکادمی هنری ماه نو 🔵
#یک_قدم_جلوتر...
@isoapr

این مراقبت‌های بی هوای روز عید فطر رو دوست دارم. وقتی دستت رو می‌بری سمت دهان برای چشیدن، نوشیدن یا خوردن، مکث می‌کنی ‌به‌ عادت یک ماه گذشته، می‌خوای دستت رو پس بکشی که یادت میاد در موقعیت گشایش و بازشدن روزه هستی.

من هر وقت خونه رو تمیز می‌کنم دوست دارم تو بیای و من خیلی خونه رو تمیز می‌کنم.

برخیز که باد صبح نوروز
در باغچه می‌کند گل افشان

+سعدی


#من_شعر@HarfeHEzafeH

وقت آن است که مردم ره صحرا گیرند
خاصه اکنون که بهار آمد و فروردین است

+سعدی


#من_شعر

بابام خیلی به درختا احترام می‌ذاشت.
می‌گفت اگه احترام نذاری فراموشی می‌گیری.
هر وقت می‌دیدشون‌ بهشون سلام می‌کرد.


+رسول توی نگهبان شب می‌گفت.

گلدانی باش گلزار اگر نه‌ای.


#من_شعر

کل ایدهٔ فیلم در این دیالوگ بود.
و انتخاب خوبی برای سیزده بدر.

یکی از دهه‌هفتادیای خانواده‌شون یه گروه زده و اسمش رو گذاشته جنگ جنگ تا پیروزی. همه رو هم عضو کرده و بهشون گفته امسال دیگه باید ازدواج کنم. برام کیس پیدا کنید:)

پَر گل یکی دیگه از نام‌های پر لطافت و زیبای بهاریه.
خوشبختانه این اسم هنوزم داره تکرار می‌شه.


#اسم_فامیل_بازی

بچه که بودم یه همسایه داشتیم پایین کوچه‌مون که گاو داشتند و گاهی می‌رفتیم ازشون شیر می‌خریدیم. خانواده کم‌دستی بودند. دیوار خونه‌شون کاهگلی بود. یه اتاق طبقه بالای خونه‌شون ساخته بودند با یه پنجره کوچیک به رنگ آبی قاجاری.
خونه‌شون تاریک بود. طویله تاریک‌تر.
یه دختر داشتند همسن خواهر بزرگترم به اسم پرگل که توی زبون ما پرِّگل صداش می‌کردند. اون موقع ما اسمشو مسخره می‌کردیم چون زبان‌ مادریمون برامون مسخره بود.
بعدها من در در دههٔ هفتاد توی برنامه روایت فتح می‌‌دیدم با یه خانمی که داشت از خارج برمی‌گشت، توی فرودگاه مصاحبه کردند. یه دختر کوچیک داشت به اسم پرگل. این قدر زیبا این اسم رو تلفظ کرد که من دچار شرم نیابتی شدم بابت همه تمسخرهامون.
بعدا که به قیافه دختر همسایه‌مون فکر می‌کردم می‌دیدم چه زیبا هم بود ولی هیچیش به چشم ما نمیومد. کودکی ما سرشار از احساس‌های منفی درباره زبان مادری بود و چهره آدم‌ها.
برای همین یه جستار با همین موضوع نوشتم با عنوان حیف از این زمان از دست رفته.


#زبان_لکی
#اسم_فامیل_بازی